Με λένε Σοφία και είμαι 41 ετών. Αποφάσισα να γράψω την ιστορία μου- αν και ακόμα δεν ξέρω πώς θα τελειώσει- με την ελπίδα ότι αν αρχίσουν να ακούγονται οι φωνές μας σ’ έναν κόσμο που σιωπά, ίσως τότε να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε μόνες και το πρόβλημα δεν είναι στο μυαλό μας.
Ο γυναικολόγος για μένα ήταν πάντα μια δυσάρεστη υποχρέωση. Αναρωτήθηκα πολλές φορές γιατί αυτή η ετήσια επίσκεψη με έκανε να αισθάνομαι τόσο άσχημα. Πάντα κατέληγα στο ότι η διαδικασία της εξέτασης, η καρέκλα μεσαιωνικού τύπου βασανιστηρίου, ο κολποδιαστολέας-γρύλος και όλα τα χαριτωμένα εργαλεία ήταν ικανά για να δικαιολογήσουν τη δυσφορία μου. Κοιτώντας πίσω, συνειδητοποιώ πόσο αθώα, πόσο αφελής και πόσο απίστευτα ηλίθια υπήρξα.
Είχα τον ίδιο γυναικολόγο από 25 χρονών. Στα χρόνια του μέλιτος (δηλαδή μέχρι τα τριάντα μου) κάθε χρόνο στην επίσκεψη για το τεστ Παπ διαδραματιζόταν η ίδια σκηνή. Ψιλοκουβεντούλα για τη ζωή και τη δουλειά μου κι έπειτα ιστορίες για χαρωπές εγκυμονούσες, επιτυχημένους τοκετούς και παχουλά μωρά. Καθώς περνούσαν τα χρόνια κι εγώ δεν αποφάσιζα να εκπληρώσω το όνειρό του για μένα, οι χαρούμενες μέλλουσες μητέρες αντικαταστάθηκαν από απελπισμένες νέες με πρόωρη εμμηνόπαυση, οι οποίες συνειδητοποίησαν αργά τις λάθος επιλογές τους. Κι εγώ κάθε χρόνο επέστρεφα γιατί ήμουν τόσο τυφλή που δεν έβλεπα το λάθος. Ένας επαγγελματίας τον οποίο πλήρωνα για να εξετάσει την κατάσταση της υγείας μου, εξέταζε και απέρριπτε τις επιλογές μου.
Όμως, όταν η κοινωνία κάνει καθημερινά το ίδιο σταματάει να σου φαίνεται ανεπίτρεπτο και πείθεσαι ότι είναι φυσιολογικό. Το 2010 ήταν καθοριστική χρονιά στη σχέση μας. Έμεινα έγκυος. Στην πρώτη μου επίσκεψη το πρόσωπο του γιατρού έλαμψε. Επιτέλους! Νομίζω ότι αν ήμουν λίγο πιο δεκτική θα με φιλούσε. Μου μίλησε για όλες τις απαραίτητες εξετάσεις και έφτασε μέχρι τον τοκετό. Εγώ δεν αντιδρούσα κυρίως γιατί ήμουν σοκαρισμένη από το γεγονός. Ήταν μια εγκυμοσύνη που δεν είχα προγραμματίσει και δεν ήξερα αν θέλω να γίνω μητέρα. Στη δεύτερη επίσκεψη του ανακοίνωσα ότι αποφάσισα να διακόψω την κύηση και ένιωσα ότι τον απογοήτευα περισσότερο κι από το σύντροφό μου. Από τότε οι ιστορίες άλλαξαν. Το θέμα δεν ήταν πια τα μωρά αλλά ο καρκίνος. Ιστορίες τρόμου με ασθενείς στην ηλικία μου και επεμβάσεις αιδοιοεκτομής και υστερεκτομής. Άρχισα να αραιώνω τις επισκέψεις. Γιατί δεν άλλαζα γιατρό; Δεν έχω απάντηση. Δε μου πέρασε καν από το μυαλό. Εμένα που για να καταλήξω σε γιατρό οποιασδήποτε άλλης ειδικότητας ζητάω έως και επικυρωμένα αντίγραφα των διαλέξεων που έχει δώσει σε συνέδρια. Εκ των υστέρων καταλαβαίνω ότι η δυσάρεστη εμπειρία του γυναικολόγου ήταν η τιμωρία που υποσυνείδητα θεωρούσα ότι έπρεπε να υφίσταμαι επειδή είμαι σεξουαλικά ενεργή, αδέσμευτη και άτεκνη γυναίκα.
Φέτος πήγα, με καθυστέρηση ενός χρόνου, αποφασισμένη να μην του επιτρέψω να με τρομοκρατήσει. Του ζήτησα να κάνουμε thin pap test και παράλληλα τεστ τυποποίησης του hpv. Να σημειώσω ότι δεν είχα καμία ένδειξη ή υποψία για hpv. Απλώς διάβασα ότι νέες έρευνες στο χώρο της γυναικολογίας το προτείνουν στις γυναίκες άνω των τριάντα και ότι ο συνδυασμός του με το παπ υγρής φάσης παρέχουν αποτελέσματα αξιόπιστα έως και 90%. Επαναλαμβάνω ότι τα διάβασα μόνη μου. Δε μου τα είχε πει ο επιστήμονας που εμπιστευόμουν για την υγεία μου και που μου διηγούνταν τα περιστατικά καρκίνων. Τα αποτελέσματα της τυποποίησης μου τα είπε όταν τον πήρα τηλέφωνο για να κανονίσουμε ραντεβού για τη μαστογραφία μου. «Έχεις τον 16, Λυπάμαι πολύ».
Αυτός ήταν ο τρόπος που διάλεξε να μου ανακοινώσει ότι έχω τον πιο ογκογόνο τύπο hpv. Τα υπόλοιπα είχε σκοπό να μου τα πει από κοντά την επόμενη ημέρα. Πήγα στο γραφείο του μουδιασμένη. Ο γιατρός μου είπε ότι μου συνέβη το χειρότερο που θα μπορούσε να μου συμβεί και ότι οι πιθανότητές μου για καρκίνο του τραχήλου ή του αιδοίου – αφού είμαι και καπνίστρια- είναι εξαιρετικά υψηλές. Διόρθωση. Φυσικά και θα πάθαινα καρκίνο αφού είμαι μία γυναίκα χωρίς παιδιά, αφού είχα παραπάνω από έναν σεξουαλικούς συντρόφους, αφού δεν έχω καμία χρησιμότητα για τη διαιώνιση του ανθρώπινου είδους. Αν και προλάβαινα ακόμα να κάνω παιδί αφού το τεστ παπ δεν ήταν παθολογικό. Κι έπειτα, για να τονίσει τη σημασία του προληπτικού ελέγχου, μου διηγήθηκε με λεπτομέρειες το ιατρικό ιστορικό της γυναίκας που είχε ραντεβού πριν από εμένα. Παραδόξως αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Τόσα χρόνια που με τρομοκρατούσε δεν αντιδρούσα. Τώρα που μου μιλούσε για μια άλλη είδα την αδικία. Και του μίλησα όπως έπρεπε να έχω κάνει πριν 10 χρόνια.
Έφυγα από το ιατρείο σπασμένη. Δεν ήμουν πια ένας άνθρωπος αλλά κομμάτια ανθρώπου, κομμάτια ζωής, κομμάτια ονείρων. Δύο μήνες μετά δεν έχω συνέλθει. Έχω πάει σε άλλους τρεις γυναικολόγους (δύο γυναίκες και έναν άντρα), έχω κάνει άπειρες εξετάσεις. Τα αποτελέσματά μου δεν είναι πολύ καλά αλλά ακόμα βρίσκομαι στην αρχή ενός μεγάλου δρόμου. Το πιο δύσκολο είναι να βρω αυτόν/ήν τον/την γιατρό που δεν θα εξετάζει επιλογές ζωής αλλά ιατρικά δεδομένα