Με τον Χ. ήμασταν το hot ζευγάρι της σχολής, ωραίοι, άνετοι με πολλά φλερτ ο καθένας να παίζουν παράλληλα αλλά δε χωρίζαμε. Μέχρι που γνώρισα τον Β. όπου τον ερωτεύτηκα παράφορα. Χώρισα το Χ (αλλά δεν είπα γιατί) και έζησα τον πιο έντονο έρωτα. Δύο μήνες αργότερα έφυγα για μεταπτυχιακό στην Αγγλία το ίδιο και ο Χ σε άλλη πόλη. Βρεθήκαμε και αποφασίσαμε να τα ξαναβρούμε. Κάπου εκεί έστειλα ένα μειλ στην κολλητή μου όπου της εξηγούσα πόσο ωραίους γκόμενους έχει η σχολή και ότι τώρα θα χωρίσω με το Β. άλλωστε είναι στην Ελλάδα και θα είμαι μόνιμα με το Χ.
Το μέιλ έφυγε 16:00 και στις 23:20 χτυπάει το τηλέφωνο. Ήταν ο Χ “πουτάνα τα ξέρω όλα. Είσαι μια πουτάνα. Χάκαρα το λογαριασμό σου”. Εξήγησα ότι τον αγαπώ και να μου δώσει μια ευκαιρία. Στις πέντε το πρωί ήμουν στο σταθμό και περίμενα το πρώτο τρένο. Ένας άστεγος δίπλα μου, μου έδωσε και πήρα μια τζούρα από το μπάφο του. Το μετάνιωσα την ίδια στιγμή και το επέστρεψα.
Τρεις ώρες αργότερα ήμουν εκεί, ο Χ. με περίμενε στην αποβάθρα. Κατεβαίνοντας από το τρένο μου έριξε την πιο δυνατή σφαλιάρα. Και τότε ξεκίνησε η παράνοια και ο φόβος που με κράτησε καθηλωμένη. Παρέλυσα και αντί να μπω μέσα στο τρένο τον ακολούθησα στην εστία. Για κακή μου τύχη ένας συγκάτοικος ήταν Έλληνας που με ήξερε και πρέπει να με είχε φλερτάρει αποτυχημένα στο παρελθόν. Ήξερε τι είχε συμβεί και με κοίταξε γελώντας με κακία. Ο Χ με έσπρωξε στο δωμάτιο και άρχισε να με χτυπάει. Με βίασε. Με έριξε στο πάτωμα και με κλωτσούσε και με απειλούσε ότι θα φωνάξει τους άλλους Έλληνες να έρθουν να με βιάσουν και αυτοί. Με βίασε από τον πρωκτό πολλές φορές. Μέχρι που λιποθύμησα. Τότε ανησύχησε και με έβαλε να φάω. Την άλλη μέρα πήγε να παίξει ποδόσφαιρο. Ήθελα να φύγω αλλά φοβόμουν να βγω από το δωμάτιο. Και αν δεν είχε πάει για μπάλα και ήταν εκεί απέξω; Έμεινα εκεί άλλες δύο μέρες, όπου με έβριζε, με βίαζε και με χτυπούσε. Με ρωτούσε αν απολαμβάνω το σεξ και δεν ήξερα τι να πω. Έλεγα ναι και με έλεγε πουτάνα. Με έβαλε να πάρω τηλέφωνο τον Β και να του πω ότι τελειώσαμε. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη φωνή του Β. να μου λέει “τι συμβαίνει μωρό μου”; Και εγώ να είμαι εκεί μόνη εγκλωβισμένη στο φόβο. Είχα παραλύσει και δεν μπορούσα να σκεφτώ. Τον άφηνα να με βιάζει με όποιο τρόπο ήθελε. Μετά από ένα πρωκτικό βιασμό με φώναξε στο ντους να του κάνω στοματικό. Στο παρελθόν μου άρεσε να καταπίνω το σπέρμα του, εκείνη τη φορά πριν καν σκεφτώ τι έπρεπε να κάνω ούρλιαξε “φτύστα πουτάνα” και άκουγα τα γέλια των Ελλήνων απέξω. Όταν έπρεπε να επιστρέψω με πήγε στο σταθμό και γύρισα πίσω. Πήγα σε κλινική για κοπέλες κάτω των 25 και μου δώσανε το χάπι της επόμενης, μια ντουζίνα προφυλακτικά και μια καλή κυρία με άφησε να κλάψω στην αγκαλιά της. Μου είπε ότι θα με βοηθήσει να το καταγγείλω και να μου βρει βοήθεια να το ξεπεράσω. Τίποτα δεν έκανα. Φοβόμουν.
Για τους επόμενους 2 μήνες κάθε φορά που βρισκόμασταν με χτυπούσε. Μέχρι που του είπα ότι θα το πω στον πατέρα του και ότι αν δε με εμπιστεύεται πια να σταματήσουμε. Καταλάβετε; Μήνες μετά ήμουν ακόμα εγκλωβισμένη και δεν έφευγα. Ο μόνος δέσμιος ήταν το μυαλό μου και εγώ δεν έφευγα. Με τον καιρό άρχισα να θυμώνω. Να συνειδητοποιώ τι είχε γίνει και να θυμώνω με μένα που στην πρώτη σφαλιάρα δεν μπήκα πίσω στο τρένο. Που μετά τον πρώτο βιασμό δε φώναξα την αστυνομία. Δεν τον χώρισα αμέσως. Τον απάτησα με πολλούς προσπαθώντας να αποδείξω δεν ξέρω και γω τι.
Η κόρη μου είναι 7 χρονών. Θέλω να μη φοβάται και όταν/αμα χρειαστεί να αντιδράσει να μην παραλύσει. Ο γιος μου είναι 10. Θέλω να μη μεγαλώσει με τη νοοτροπία της σεξιστικής αγέλης (είναι μέσα μια πουτάνα και μεις γελάμε απέξω γιατί της αξίζει).
Αν με δείτε στο δρόμο, στο σχολείο των παιδιών, στη δουλειά θα πείτε ότι είμαι δυναμική και δυνατή. Και όμως ο φόβος με αλυσόδεσε και με κράτησε εκεί μέρες και μετά μήνες. Αφού ξεπέρασα τον πόνο, μου πήρε πολύ καιρό να ξεπεράσω το θυμό για τον εαυτό μου. Που φοβήθηκα και δεν αντέδρασαν.
Δεν το ξέρει κανείς εκτός από τον άντρα μου και τον Β (τον είδα τυχαία χρόνια μετά). Εάν είχα διαβάσει αμπα τότε, σίγουρα θα είχα αντιδράσει αλλιώς. Το site κάνει εξαιρετική δουλειά. Θα πρέπει όλες και όλοι να είστε περήφανοι. Σας ευχαριστώ που μου δώσατε το θάρρος 17 χρόνια μετά να μιλήσω.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Από όλες τις ιστορίες που έχουμε διαβάσει, δεν νομίζω ότι έχω σοκαριστεί περισσότερο από κάποια. Ειλικρινά, σε θαυμάζω βαθιά.
Η θέρμη των μηνυμάτων σας με έχει συγκινήσει παρά πολύ. Σας ευχαριστώ που μου δώσατε την ευκαιρία να μιλήσω και κυρίως ευχαριστώ για τη συντροφικότητα, την αγάπη σας και τις όμορφες ευχές για την οικογένειά μου. Εγραψα το κείμενο γιατί ήξερα ότι εδώ είναι ένας ασφαλής χώρος έκφρασης.
Ο Χ (από το “χαμένο κορμί”) δεν ξέρω τι κάνει στη ζωή του και όταν καταφερα να σταθώ στα πόδια μου ξεκοψα κάθε επικοινωνία.
Θέλει τεράστια δύναμη να μπορείς να περιγράψεις αυτή τη φρίκη! Δεν επιβιώνουν όλες και όλοι από κάτι τέτοιο. Μπράβο σου που τα κατάφερες. Μπράβο που βρήκες το κουράγιο να μιλήσεις.
Δεν έχω λόγια να σε ευχαριστήσω.
Αγκαλιές πολλές!
Αγάπη
Αφού συνήλθα απ’τα κλάματα, να σου πω ότι έπαθα σοκ. Διαβάζουμε σχόλια εδώ, πολλές φορές δημιουργούμε μια εικόνα για τους σχολιαστές και δεν μπορούμε να φανταστούμε τι σταυρό κουβαλάνε. Είναι από τις ιστορίες που νιώθεις καθετί που περιγράφουν, που νομίζεις ότι αυτά γίνονται μόνο στις ταινίες. Και ο τρόπος που τα λες μαρτυρά ότι τα έχεις δουλέψει αρκετά μέσα σου. Δεν ξέρω τι να πω, δεν έχω λόγια, ένα τεράστιο ευχαριστώ για το κουράγιο και τη δύναμή σου να το μοιραστείς μαζί μας και μία επίσης τεράστια αγκαλιά. Να χαίρεσαι τα παιδάκια σου και να τα δεις να γίνονται καλοί… Διαβάστε περισσότερα »
Τι φρικτό, αρρωστημένο καθίκι. Μόλις τελειωσα το κείμενό σου και ήδη έχουν στριογυρίσει στο μυαλό μου τουλάχιστον είκοσι σενάρια για αυτό το σκουλήκι και τους φίλους του και όλα περιλαμβάνουν βία. Μπορώ να φανταστώ στο απειροελάχιστο τι κουβαλάς μέσα σου και είσαι πολύ δυνατή που έγραψες αυτό το κείμενο. Ελπίζω να είσαι πλέον συμφιλιωμένη με το παρελθόν, να μην πονάς τόσο, να μην έχεις ενοχές για όσα έκανες και για όσα ΔΕΝ έκανες.
Απόλυτα συμφωνώ. Εγώ παίζω στο νου μου το σενάριο “καθρέπτης”, δηλαδή να τον βιάζουν πρωκτικά και να τον χτυπάνε για μέρες, να τον εξαναγκάσουν σε πίπες και να του λένε “φτυστα πουτάνα”.
Είναι τόσο οδυνηρό να το διαβάζει κανείς που ακόμα και αυτό το σενάριο με κάνει να μουδιαζω.
Αφήστε παιδιά, εγώ βλέπω το “Punisher” αυτή την περίοδο οπότε έκανα κάτι “ωραία” σενάρια στο μυαλό μου. Ας μην επεκταθώ…
Το πιο σοκαριστικό είναι που επρόκειτο για κάποιον που η κοπέλα ήξερε πολύ καλά (=έτσι νόμιζε δηλαδή) και όχι για πρώτο ραντεβού με κάποιον που είχαν μιλήσει ελάχιστα. Σε κάνει να αναρωτιέσαι: πόσοι άνθρωποι γύρω μας που μοιάζουν απολύτως νορμάλ κρύβουν μέσα τους το κτήνος;
Ο άνθρωπος μένει άβουλος και παγωμένος όταν έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με τόσο μεγάλη βία. Κι οχι μόνο σε κάτι τόσο δυνατό, αλλά και σε μικρότερα, συμβαίνει κάτι τρελό και στεκόμαστε αποχαυνωμένοι γιατί δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσης σε έκτακτες καταστάσεις. Εσύ προφανώς δεν προερχοσουν απο βίαιη οικογένεια, γιατί τοτε πράγματι θα έμπαινες αμεσως στο τρένο, θα ήξερες τί να κανεις. Θα είχες ήδη δει το προσωπο της βιας. Απλά δεν την αναγνώρισες. Αυτό που γίνεται εδώ, είναι κάπως έτσι, ενας χώρος γεμάτος από περιστατικά και εμπειριες που για καποιους μπορει να γινουν οδηγιες χρησης. Μπαίνουν όρια σε συμπεριφορές,… Διαβάστε περισσότερα »
Το τραγικό, πριν από το σοκαριστικο χαστούκι στο σταθμό που την παρελυσε, είναι ότι σε έναν άνθρωπο που, ομολογωντας μάλιστα την παράνομη πράξη του, την έβρισε αισχρά, θεώρησε ότι πρέπει να απολογηθεί – χωρίς να έχει κάνει τίποτε κακο- και να του ζητήσει μια ευκαιρία να ειναι μαζί.
Νιώθω σοκ. βαθύ σοκ. Λυπάμαι για όσα πέρασες και θυμώνω που δεν μπορώ να κάνω κάτι για σένα και που αυτός ακόμα κυκλοφορεί σαν να μην έγινε τίποτα. Δεν μπορώ να φανταστώ τα συναισθήματα σου. Γράφεις πως ο πόνος έχει φύγει, και ελπίζω να ζεις τη ζωή σου ευτυχισμένη. Εμείς εδώ είμαστε δίπλα σου, έστω και ψηφιακά. Σου στέλνω αγάπη
Με πήραν τα κλάματα… Πόσο λυπάμαι γι’αυτο που σου συνέβη. Να ξέρεις ότι δεν φταις σε τίποτα, φταίει μόνο αυτός και η κ@λοκοινωνια που μας μεγάλωσε έτσι, να παραλυουμε και να μην αντιδρουμε. Από μένα μια βαθιά αγκαλιά, γεμάτη αγάπη και κατανόηση.
Ακριβώς! Πόσο λυπάμαι που τα πέρασες όλα αυτα, Cycling, και πόσο σε θαυμάζω που στάθηκες στα πόδια σου κ συνεχίζεις τη ζωή σου. Δεν σε λύγισε, αυτό κράτα. Συνεχίζεις. Νίκησες. Μια τεράστια αγκαλιά κι από μένα❣❣❣❣
Αγαπημένη, η ιστορία σου με βρήκε να κλαίω στη δουλειά. Τόση βία, τόσος πόνος, δεν έχω λόγια. Μόνο μια τεράστια αγκαλιά. Να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνη σου. Μπράβο για το θάρρος σου να σηκωθεις, να συνεχίσεις τη ζωή σου, μπράβο για το θάρρος σου να μιλήσεις εδώ, να ξέρεις ότι σήμερα αγγιξες μια ψυχή σε κάποια γωνία της Ελλάδας, τη δικη μου, και μαζί χιλιάδες άλλες, να είσαι σίγουρη. Από δω θα σε συντροφευουμε, όπως με συντροφευατε κι εσείς όταν σχεδιαζα τη μεγάλη μου έξοδο, όπως ήσασταν δίπλα μου σε κάθε μορφή βίας που υπεστην μέχρι να φύγω, αλλά… Διαβάστε περισσότερα »
Θα έπρεπε να υπάρχουν περισσότερες αντιδράσεις κάτω απ το κείμενο που να μπορούμε να πατησουμε…Ένα κρίμα είναι πολύ λίγο μπροστά σε αυτό που έζησες….Πώς να αποτυπωθεί ο αποτροπιασμός που ένιωσα, το βάρος και το σφίξιμο, η αναγούλα μπροστά στις πράξεις αυτού του όντος, γιατί άνθρωπο δεν θέλω να τον χαρακτηρίσω!!
Μπράβο σου που βρήκες το θάρρος και τη δύναμη να τα πεις και να τα ξαναζήσεις όλα απ την αρχή καθώς τα έγραφες!! Να είσαι πάντα τόσο δυνατή στη ζωή σου!! Μια μεγάλη αγκαλιά!! 😀
Οπότε διαβάζω ιστορίες τόσο σοκαριστικές, αφού ξαναβρώ τον ρυθμό της αναπνοής μου, το πρώτο που σκέφτομαι είναι οι άλλες γυναικες. Το ερώτημα ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ αναβοσβηνει στο μυαλό μου.
Μόνο η μία την άλλη έχουμε. Μην αφήνετε τα κορίτσια απροστάτευτα.