Διάβασα την ιστορία της σεξουαλικής παρενόχλησης της φούστας κλαρωτής και ξαφνικά δεν μπορώ να κρατηθώ και θέλω να γράψω και τη δική μου προσωπική ιστορία. Είναι περίεργο γιατί τόσο καιρό που διαβάζω το site, δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι είμαι και εγώ ένα θύμα σεξουαλικής κακοποίησης που αξίζει να γράψω την ιστορία μου εδώ μέσα, σε ένα περιβάλλον κατεξοχήν ευαισθητοποιημένο σε τέτοια θέματα. Μάλλον είναι η λέξη θύμα που με δυσκόλεψε τόσο πολύ να δω πίσω από τη μύτη μου.
Η δικιά μου ιστορία δυστυχώς δεν ήταν στιγμιαία σαν της φούστας, καθώς διήρκησε αρκετά. Ακριβώς πόσο δε θυμάμαι γιατί μάλλον το μυαλό μου έκανε ότι μπορούσε να τη θάψει. Με κάποιους υπολογισμούς θα πω ότι κράτησε κανά δίμηνο. Ήταν ο δάσκαλος που μάθαινε κιθάρα σε μένα και τον αδερφό μου. Ήμουνα στην 6η δημοτικού όταν τα μαθήματα μου γίνανε δυσβάσταχτα. Ο “δάσκαλος” άρχισε να απλώνει τα χέρια του πάνω μου και να τα χώνει κάτω από τη μπλούζα μου και όπου μπορούσε όπως μπορούσε. Με το πρόσχημα ότι είμαστε πολύ αγαπημένοι με στρίμωχνε και με χαϊδολογούσε σε κάθε ευκαιρία. Ακόμα και πίσω από την πλάτη του αδερφού μου την ώρα που έπαιζε και εκείνος κιθάρα στο ίδιο δωμάτιο.
Τα μαθήματα γινόντουσαν σε δήμο και τα πράγματα ήταν λίγο λάσκα. Προσπαθούσα να βρω τεχνάσματα για να μην πάω στο μάθημα ή αφού είχα πάει έκανα πως κάτι είχε το μάτι μου για να φύγω για την τουαλέτα. (Μεγάλο λάθος το τελευταίο γιατί με ξεμονάχιασε εκεί χωρίς καν την παρουσία του αδερφού μου). Περνούσε ο καιρός και αυτό το βάρος ήταν πελώριο και ασήκωτο για μένα. Τα συναισθήματα; Μαύρα και άραχνα, ζόρι πολύ και πλάκωμα. Ντροπή και τρόμος. Κάποια στιγμή βρήκα το θάρρος να το πω σε μια συμμαθήτρια. Αυτή με πίεσε πολλές φορές να το πω στη μαμά μου. Να πάω από μόνη μου δεν ήταν η πρώτη μου σκέψη. Φοβόμουν ότι δε θα με πιστέψουν.
Χάρη σε αυτή την κοπέλα βρήκα το κουράγιο και το είπα στη μαμά μου μια μέρα. Αυτό ήταν. Τελείωσε το μαρτύριο επί τόπου. Δεν ξαναπήγα και με θυμάμαι να κυκλοφορώ στο δρόμο με μια απέραντη ανακούφιση. Δεν ξέρω τι έγινε με αυτόν γιατί εξαφανίστηκε από το δήμο μετά. Μάλλον έκαναν κάποια καταγγελία οι γονείς μου ή τουλάχιστον αυτό εύχομαι. Δεν το ξαναζητήσαμε το θέμα στην οικογένεια και αυτό μου στοίχισε. Θα προτιμούσα να το είχαμε αναλύσει και να το είχαμε ξορκίσει έτσι, αλλά δυστυχώς οι γονείς μου μάλλον θεώρησαν πως ήταν καλύτερο για μένα να το ξεχάσω κάνοντας πως δεν συνέβη ποτέ.
Με φίλες που τον είχαν και αυτές δάσκαλο είχα ανάμεικτες αντιδράσεις. Μία μου είπε αποκλείεται να το έκανε, «οικογενειάρχης άνθρωπος» (μάλλον δασκαλεμένη από τους γονείς της, γιατί οι γονείς μας ήταν οικογενειακοί φίλοι και τους το είχαν προφανώς πει) ενώ μια άλλη μου είπε ναι, είναι γνωστό αυτός απλώνει χέρι και χουφτώνει παντού και πως της το έκανε και αυτηνής.
Έχουν περάσει τόσα χρόνια και ακόμα το σκέφτομαι. Δεν έχει επηρεάσει τη σεξουαλική μου ζωή το περιστατικό ευτυχώς, γιατί επίσης ευτυχώς δεν κατηγόρησα ποτέ τον εαυτό μου για την ανωμαλία του. Το έχω συζητήσει με ψυχολόγο στα πλαίσια συνεδριών που έκανα για άλλα θέματα. Το μόνο που μπορώ και θέλω να κάνω από εδώ και πέρα είναι να πω την εμπειρία μου στα ανίψια μου και στα παιδιά μου όταν μεγαλώσουν λιγάκι για να είναι υποψιασμένα και να αντιδράσουν αμέσως όπως δεν αντέδρασα εγώ τότε και καθόμουν παγωμένη. Αυτό θα ήθελα να ήταν διαφορετικό. Να με είχαν μάθει αλλιώς. Να μη σέβομαι αυτόματα οποιονδήποτε μεγάλο επειδή ήταν μεγάλος, αλλά να αντιδρώ αυθόρμητα και να εκφράζω αυτό που θέλω χωρίς να πρέπει να φιλτραριστεί από ευγένειες και καθωσπρεπισμούς. Ευχαριστώ για το χώρο που μου δίνετε και για το χρόνο που αφιέρωσαν όσοι μπήκαν στον κόπο να το διαβάσουν.
–Rubia
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Προσωπικά δεν είδα ποτέ τον εαυτό μου ως θύμα επειδή γεννήθηκα γυναίκα. Δεν λέω ότι δεν βιωνω τις επιπτώσεις της πατριαρχίας, αλλά αν έβλεπα τον εαυτό μου ως θυμα πιστεύω ότι θα ζουσα και θα δρουσα στα πλαίσια αυτού του ρόλου.
Προτιμώ να βλέπω την πατριαρχία ως μια διαστρεβλωμένη πραγματικότητα, στην οποία ούτε θα προσαρμοστώ, ούτε θα πάρω την θέση που μου έχουν ετοιμάσει.
Μιλάω μόνον για τον εαυτό μου, σε καποιες άλλες γυναίκες μπορεί να δρα διαφορετικά.
Που να του κοπούν τα χέρια κακή του ώρα όπου κι αν είναι
Σ’ευχαριστώ γι’αυτήν την ιστορία σου, και αυτό που λες για την άμεση αντίδραση είναι πολύ σημαντικό. Διαβάζοντάς σε θυμήθηκα ένα ανάλογο δικό μου θαμμένο περιστατικό, με δάσκαλο του πιάνου. Θα ήμουν οχτώ χρονών περίπου και μια μέρα, αφού τελείωσα να παίζω ένα κομμάτι, έσκυψε και με φίλησε στο μάγουλο, για μπράβο υποτίθεται, και μου λέει “κάθε φορά που παίζεις καλά θα σε φιλάω”. Έπαιξα χάλια τα υπόλοιπα, το είπα στους δικούς μου όταν γύρισα σπίτι, και δεν τον ξαναείδα. Είχα άλλα δυο ανάλογα περιστατικά (λίγο χειρότερα, αλλά όχι τραυματικά, στην εφηβεία) και αυτό που ξεχωρίζει τελικά για μένα, ειλικρινά, είναι… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ λυπάμα που το έζησες αυτό αλλά χαίρομαι που έφτασες στη θέση να το μοιραστείς μαζί μας!
Η τελευταία σου παράγραφος είναι ένα πολύ σημαντικό μήνυμα που εύχομαι να μου είχαν περάσει και οι δικοί μου γονείς: δε σεβόμαστε όλους τους μεγάλους επειδή είναι μεγάλοι αυτόματα, αλλά έχουμε το δικαίωμα να περιφρουρήσουμε τον εαυτό μας.
Ελπίζω οι νέες γενιές που μεγαλώνουν να είναι σε καλύτερη θέση απότι είμασταν εμείς!
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τα λόγια συμπαράστασης! Την ώρα που έκατσα να τα γράψω (ήταν αργά Παρασκευή βράδυ θυμάμαι) οι παλμοί μου είχαν ανέβει κατακόρυφα. Είχα πολύ ένταση. Αυτά όμως που ήθελα να μεταδώσω είναι αυτά που επισημάνατε! Ότι δεν χρωστάμε στον οποιονδήποτε αυτομάτως σεβασμό, ότι πρέπει να αντιδράμε άμεσα όταν κάτι μας ζορίζει – ενοχλεί χωρίς να το κρατάμε μέσα μας και ότι χρειάζεται άλλου είδους αντιμετώπιση μετά το τραύμα σε ορισμένους ανθρώπους, π.χ. συζήτηση, ανάλυση κτλ.
Λυπάμαι πολύ που έπρεπε να το περάσεις αυτό. Ευτυχώς είχες το θάρρος και τη σχέση με γονείς ώστε να μην το υπομείνεις επ αόριστον. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει τελικά γυναίκα που ΔΕΝ έχει πέσει σε επιδειξία, αηδιαστικό δάσκαλο, προπονητή, εφαψία στα ΜΜΕ, πιεστικό γκόμενο στο σεξ – για να μην αναφέρω τα χειρότερα. Από τη μια μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι που είναι κάτι τόσο μα τόσο κοινότυπο, μια εμπειρία που τη μοιραζόμαστε όλες μας λίγο πολύ μεγαλώνοντας. Από την άλλη χαίρομαι που μιλάμε, μιλάμε και μοιραζόμαστε γιατί όσο πιο πολύ φωτίζουμε τέτοια γεγονότα τόσο πιο εύκολο το κάνουμε σε… Διαβάστε περισσότερα »
Φούστα η ισχύς εν τη ενώσει τελικά. Εγώ τη δική σου ιστορία διάβασα (https://ampa.lifo.gr/koinotita/prosopiki-istoria-parenochlisi-kai-parelasi/) και δεν μπορώ να σου περιγράψω τι κλικ έγινε μέσα μου εκείνη την ώρα.
Ευχαριστώ που τη μοιράστηκες και μου έδωσες τη συνειδητοποίηση και το κουράγιο να κάνω το ίδιο.
Ανατρίχιασα. Μπράβο σου που το δούλεψες με τον εαυτό σου και με ψυχολόγο. Να πω απλώς ότι κάθε φορά που κάποια ανεβάζει μία τέτοια εμπειρία, φέρνει κάποιες ένα βήμα πιο κοντά στο να μοιραστούμε και τις δικές μας εμπειρίες. Ευχαριστούμε.
Γαμώτο το σίχαμα. Στη Ελλάδα υπάρχει άραγε ηλεκτρονική πλατφόρμα παιδόφιλων; εδώ ξέρω πως υπάρχει. Φωτογραφία ονοματεπώνυμο πιάστηκε τότε κτλ.