Καλημέρα σε όλες και όλους. Διάβασα όλες τις αναρτήσεις και είπα να μοιραστώ και τη δική μου ιστορία μήπως πάρω λίγο κουράγιο. Είμαι 40 χρονών και με τον άντρα μου μαζί από το 2004 και παντρεμένοι από το 2011. 16 χρόνια όμορφα αλλά με δύσκολες συνθήκες. Ποτέ δε θελήσαμε παιδιά και αυτό δεν έχει αλλάξει. Δεν είχαμε βοήθεια από κανέναν οικονομική και σε διάρκεια 7 ετών εγώ έχασα και τους 2 γονείς, τον αδερφό μου και έκανα ευθανασία στο σκυλάκι μου. Κάθε φορά όλο και πιο δύσκολα διαχειριζόμουν τη ψυχολογική πτώση και ανέβαινα και με τη βοήθεια του. Αλλά στην τελευταία απώλεια που έμεινα μόνη από όλη μου την οικογένεια ήταν μεγάλο πακέτο.
Εδώ και 2 χρόνια ήμουν μια χαρά. Το Φεβρουάριο του 2020 άρχισα να παρατηρώ τον άνδρα μου να κλείνεται περισσότερο στον εαυτό του. Πάντα ήταν πιο κλειστός, πιο απόμακρος, όχι ιδιαίτερα ρομαντικός και ό,τι ήθελε να πει του το έβγαζες με πολλή δυσκολία. Παρατήρησα έλλειψη οικειότητας, απομόνωση με ακουστικά στο laptop. Γενικά μια αίσθηση ότι μπαίνει βγαίνει επισκέπτης. Και οι λιγοστές αγκαλιές και λοιπά η το νορμάλ σεξ μειώθηκαν. Τον βάζω κάτω και κουβεντιάζω. Ότι κάτι συμβαίνει, δε νιώθω την αγάπη, τι του συμβαίνει (Πάντα η δυσκολία στη δουλειά του τον προβλημάτιζε και τον έριχνε). Να συζητήσουμε πριν γίνει χειρότερο κτλ. Από το Μάρτιο με την καραντίνα μέχρι και το καλοκαίρι που πήγαμε διακοπές σε μια ενδιάμεση συναισθηματικά κατάσταση. Εγώ να ρωτάω μήπως για ψυχολόγο ή σύμβουλο γάμου αλλά να παίρνω μισόλογα. Ταυτόχρονα έχω αρχίσει να κουράζομαι ψυχολογικά. Έως τώρα τέλη Οκτωβρίου μου λέει μετά πως το Φεβρουάριο είχε δεχτεί ένα έντονο φλερτ στο οποίο ναι μεν αντιστάθηκε και τον πιστεύω. Είναι καλός άνθρωπος, με αξίες και ειλικρινής. Και άρχισε να σκέφτεται γιατί δυσκολεύτηκε να αντισταθεί ενώ παλιότερα δεν είχε τέτοιο πρόβλημα.
Με τα πολλά χωρίς τσακωμούς, βρισιές (πότε δεν είχαμε) μου απαντά στην δική μου ερώτηση αν και τι μπορούμε να κάνουμε για να το προσπαθήσουμε, παίρνω την απάντησή: δεν υπάρχει πλέον καθόλου ερωτικό συναίσθημα. Υπάρχει αγάπη προς σε εμένα ως άνθρωπο, τα ωραία χρόνια που περάσαμε και ωριμάσαμε, η συνήθεια και η ρουτίνα (που μας έφαγε). Εγώ δε είμαι σε αυτή την κατάσταση ακριβώς. Νιώθω το ερωτικό στοιχείο αλλά όντως νιώθω συναισθηματικά ακάλυπτη. Και το άλλο ΣΚ επιστρέφει στους γονείς του.
Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι η μοναξιά. Χωρίς οικογένεια, χωρίς βοήθεια οικονομική (εργάζομαι αλλά δεν επαρκούν για το μήνα), με λιγοστές φίλες νιώθω τόσο μόνη μα τόσο μόνη. Νιώθω ότι απέτυχα. Πώς θα προχωρήσω, πώς να επενδύσω ξανά.. Πώς, εκατοντάδες απορίες και φοβίες στο κεφάλι μου. Έχω άλλη δύναμη να ανέβω πάλι ή αυτό ήταν το τελειωτικό χτύπημα? Δε ξέρω.
Συγνώμη που σας κούρασα με το τεράστιο κείμενο.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Θέλω εκ πείρας να σου πω ότι δύσκολα θα βρεις ανακούφιση ή παρηγοριά διαβάζοντας μας εδώ, όσο καλά κι αν τα πούμε. Χρειάζεσαι τη ζεστασιά της ανθρώπινης παρουσίας και το πλησιέστερο σ’αυτό και το πιο εύκολα προσβάσιμο, είναι έστω μια συνεδρία, έστω και εξ’αποστάσεως. Όταν λέμε ότι έρχονται στιγμές στη ζωή μας που χρειάζεται δύναμη για να ζητήσουμε βοήθεια, στιγμές σαν κι αυτές εννοούμε. Που όχι μόνο νιώθουμε, αλλά είμαστε και μόνοι. Λέγοντας δύναμη εννοούμε αυτό που συμβαίνει καθώς αναγνωρίζουμε ότι πρέπει να πούμε δυνατά, σε ένα πανάγνωστο άτομο, “δεν είμαι καλά, θέλω βοήθεια”. Δεν έχεις ιδέα πώς μπορεί να… Διαβάστε περισσότερα »
Με συγκίνησες τρομερά!
Θέλει τεράστια δύναμη αυτό που ζει η κοπέλα και έζησες κι εσύ. Αλλά θέλει και μια παραδοχή. Η ζωή μόνο παρακάτω πάει. Στο χέρι μας είναι να της δώσουμε τη μορφή που θέλουμε.
Ναι, tsatsara μου, δυστυχώς πάει παρακάτω ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει στη δική μας, δε μας περιμένει να αναρρώσουμε. Εύχομαι η γράφουσα να μη χάσει πολύ χρόνο, θρηνώντας τον χωρισμό της. Καλύτερα χωρίς εκείνον, ίσως ό,τι είχε να προσφέρει ο ένας στον άλλον, να τελείωσε.
Τα λόγια σου @πόντια ιντερνάσιοναλ πραγματικό βάλσαμο. Χωρίς να είμαι σε παρόμοια κατάσταση, όταν διάβασα αυτά που έγραψες ένιωσα την ζεστασιά του καλού φίλου που σε ακούει και προσπαθεί να σε βοηθήσει.
Η ενσυναίσθηση που έχεις με συγκινεί τόσο πολύ.
Mitsi ειναι ισως η πρωτη φορα που θα διαφωνησω μαζι σου (σε διαβαζω συχνα).Καταλαβαινω πως το βλεπεις απο τη μερια σου αλλα πιστευω οτι αν δεν ειχες οικογενεια θα σου ηταν πολυ πιο βαρυ ψυχολογικα να μην εχεις συντροφο.
Φαντασου να μην παιρνεις αγαπη, ενδιαφερον,νοιαξιμο απο κανεναν.Συντριππτικο συναισθημα.Ασε που για γονεις κ αδερφια εισαι αναντικαταστατη κατι που δεν ισχυει για την εκαστοτε σχεση.Οταν λοιπον την χανεις κ αυτην ειναι πολυ πιο δυσκολο να επανελθεις χωρις πατεριτσες. (παθουσα δεν ξερω αν το καταλαβες!😉)
Φίλη μου, τόσα αλλεπάλληλα πένθη και τα διαχειρίστηκες μόνη σου; Μη χάνεις άλλο χρόνο, ζήτησε βοήθεια ψυχοθεραπευτή. Ό,τι και να σου πούμε εδώ για την πληρότητα της σχέσης με τον εαυτό σου κτλ, εσύ έχασες όλη σου τη γονεϊκή οικογένεια, το σκύλο σου, και τώρα βγαίνεις από ένα γάμο 16 χρόνων… Τόσες ανατροπές η μία πάνω στην άλλη, έστω και σε διάστημα αρκετών χρόνων, είναι πάρα πολλές. Πρόσφερε στον εαυτό σου ό,τι καλύτερο μπορείς (με πρώτο τη θεραπεία), γιατί εσένα θα σε έχεις για πάντα. Σου συνέβησαν αλλαγές που δεν ήθελες, αλλά τώρα μπορείς να κάνεις κάποιες αλλαγές που ίσως… Διαβάστε περισσότερα »
Οι ανθρωποι ειναι απροβλεπτοι δυστυχως…έχεις περασει παρα πολλά και εισαι πολυ δυνατος άνθρωπος. Οσο και να φαινεται μακρινο θα βρεις τις ισορροπιες σου ειμαι σίγουρη. Μια μεγαλη αγκαλιά..
Ολοι μετα απο λιγο ρουτιανιαζουμε στις σχεσεις και τους γαμους μας, αλλα μενει η αγαπη. Ο ερωτας ξεθωριαζει, ασε που αυτου του ειδους ο ερωτας, το παθος, το σαρκικο μονο κομματι, κατ’εμε ειναι υπετεκτιμημενο συναισθημα. Υπαρχουν αλλα τοσο ανωτερα, ειναι ενας συνδυασμος ο ερωτας που λεω. Θεωρω τρομερα ανωριμο τον αντρα σου και τη σταση του απεναντι σου. Εισαι νεος ανθρωπος και μπορεις να βρεις καποιον αλλον συντροφο να πορευτεις. Ευτυχως εχεις δουλεια, να δωσεις εκει την ενεργεια σου. Και να υιοθετησεις ενα αδεσποτακι απο τον δρομο, θα αλλαξεις 2 ζωες ετσι. Βεβαια, αν κι εσυ συμφωνεις για αυτον τον… Διαβάστε περισσότερα »
Διαφωνώ οτι ο άντρας φάνηκε ανώριμος. Έτσι όπως εγώ κατάλαβα την κατάσταση και ο άντρας και η ίδια χειρίστηκαν μια δύσκολη κατάσταση με ωριμοτητα και ειλικρίνεια. Το να φύγει το ερωτικό κομμάτι από μια σχέση δεν είναι ούτε παράλογο, ούτε ανώριμο. Το πως το χειρίζεται ο καθένας είναι πάντα το πρόβλημα. Και η αλήθεια είναι οτι όταν ο άλλος δεν σου χει δώσει κανένα λόγο για να θυμώσεις μαζί του και έτσι να ξεσπάσεις, η διαχείρηση της απώλειας μπορεί να γίνει περίεργη υπόθεση. Όμως υπάρχει μια άλλη πλευρά που με τον καιρό η φίλη θα την δει, είμαι σίγουρη. Σου… Διαβάστε περισσότερα »
Καμία και κανέναν δεν κούρασες. Το καταλαβαίνω, είναι δύσκολο να αισθάνεσαι ότι είσαι μόνη σου. Πρέπει να ξεκινήσεις από την αρχή. Τα 40 είναι η καλύτερη ηλικία δεν είσαι μεγάλη. Μην διστάσεις αν δείς ότι δεν μπορείς να αδειάσεις το μυαλό σου από την ανησυχία (να σκέφτεσαι επίμονα και συνέχεια όλη μέρα και νύχτα αυτά που σε στενοχωρούν) να συμβουλευτείς έναν ειδικό. Ακόμα και αν δεν έχεις χρήματα, προσπάθησε σε δημόσιες δομές πχ στο Αιγινήτειο. Ξεκίνα αν μπορείς καθημερινό περπάτημα όσο περισσότερο μπορείς έστω και μισή ώρα. Υιοθέτησε ένα αδέσποτο, θέλει και αυτό βόλτες. Μπορείς ακόμα να κάνεις καινούργιους φίλους,… Διαβάστε περισσότερα »
Μη φοβάσαι τίποτα!! Εγώ στα 55 που είμαι τώρα, είμαι μόνος μετά απο 25χρόνια γάμου και 32 γνωριμίας με την σύζυγο. Ναι σίγουρα νοσταλγώ και στεναχωριέμαι αφάνταστα (δεν είναι εύκολο σε τέτοια ηλικία..)αλλά η ζωή είναι απίστευτα προσαρμόσιμη!(υπάρχει τέτοια λέξη?) Some times you just gotta ride!!
Καλή απογείωση. Τώρα είναι τα καλύτερα.
Χριστε μου.. και εισαι μολις 40!! Εγω λιγο μεγαλυτερη σου, ελευθερη ακομη και νιωθω πως ολη η ζωη ειναι μπροστα μου να ζησω να δημιουργησω να κανω τοσα πραγματα. Γιατι γραφεις σαν να εισαι δεκαετιες μεγαλυτερη; Ειναι τα πολλα χρονια γαμου που κανει τις γυναικες να νιωθουν οτι μεγαλωσαν παρα πολυ και δεν βλεπουν μελλον μπροστα τους; Γιατι το ιδιο μου λενε και οι παντρεμενες φιλες μου (απο τα 20 τους). και μου το λεγαν απο τα 35 τους. Τα χτυπηματα που δεχτηκες ειναι παρα πολλα, εχασες την οικογενεια σου ολη και τωρα απομακρυνεσαι απο τον αντρα σου. Θεωρω οτι… Διαβάστε περισσότερα »
Η αλήθεια είναι Μιτσι ότι το μόνο που γιάτρεψε τη μοναξιά από ερωτικό σύντροφο ήταν τα παιδιά μου…οντως παρά τους γονείς, φίλους κλπ τόσα χρόνια παρέμεναν εξαρτημένη από αυτή μου την επιθυμία, να έχω έναν άντρα στη ζωή μου. Απο τη τιγμη που απέκτησα παιδιά (και χωρισα) το τιντερ και τα ραντεβού έχουν καταντήσει αγγαρεία ! Τόσο καλυμμένη συναισθηματικά.
εγω που εχω την μανα μου και την αδερφη μου (τον πατερα μου τον εχασα μικρη), και με την αδερφη μου δεν εχω ιδιαιτερες σχεσεις, νιωθω πως η μανα μου ειναι το τελευταιο ατομο που με κραταει σε συνδεση με το παρελθον μου, τις ριζες μου. Παρολο που ουτε και με την μανα μου στενες σχεσεις, οταν την χασω, θα χασω τον τελευταιο κοντινο μου ανθρωπο. Επισης αν και αυτη την στιγμη μενω μακρια τους, ξερω πως ενα σπιτι με περιμενει, αν θελησω να γυρισω. Να κανω γιορτες πχ ή αν οταν ξαναμεινω ανεργη, τουλαχιστον ενα πιατο φαγητο με περιμενει.… Διαβάστε περισσότερα »