Η εγκυμοσύνη, η λοχεία και η μητρότητα είναι γεγονότα που σκεπάζονται από ένα υποχρεωτικό πέπλο ευδαιμονίας, τόσο υποχρεωτικό, που όταν τα πράγματα δεν είναι όπως σε διαφήμιση απορρυπαντικού, κάνει τις γυναίκες να έχουν τύψεις που δεν πετάνε στα σύννεφα. Είναι συνταρακτικές αλλαγές στη ζωή μιας γυναίκας που μπορεί πράγματι να τη φέρουν σε μια κατάσταση μόνιμης ευτυχίας, αλλά πολύ συχνά έχουν μια δύσκολη, ανείπωτη πλευρά, που συζητιέται μόνο ψιθυριστά, ή και καθόλου. Υπογονιμότητα. Εξωσωματική. Αποκόλληση πλακούντα. Αποβολή. Διαβήτης κύησης. Υποχρεωτική ακινησία για μήνες. Υπέρταση. Πρόωρη γέννα. Βρέφος με προβλήματα υγείας. Πάμπολλες επιπλοκές, δυσκολίες, ματαιώσεις και πάρα πολύ άγχος, αγωνία, και ευθύνη, τεράστια ευθύνη.
Ζητήσαμε από γυναίκες να μας γράψουν για αυτή την πλευρά, την πραγματική, αυτή που δεν λέγεται και οι περισσότερες ζουν μόνες τους, γιατί σχεδόν ντρέπονται να ομολογήσουν ότι φοβούνται, ότι δεν ξέρουν πώς θα καταφέρουν να τα βγάλουν πέρα. Η ανταπόκριση ήταν χειμαρρώδης.
Η ιστορία της Souvi με τα δικά της λόγια
Μικρή ήθελα παιδιά, εκεί κάπου στα 20 έλεγα ότι γύρω στα 28-30 θέλω να κάνω οικογένεια. Αυτό βέβαια πριν με επισκεφτεί η κατάθλιψη γύρω στα 23.
Δύο χρόνια για να την αναγνωρίσω και 5 χρονιά ψυχοθεραπεία μας κάνουν 7. Για σχέση ούτε λόγος Δε μπορούσα να συσχετιστώ με αρσενικό πάρα μόνο αν φαινόταν ατελέσφορο (μάλλον επίτηδες). Αυτά τα χρόνια τα πέρασα αρκετά δύσκολα.
Βλέπεις ήταν η ηλικία στη οποία ζεις ακόμα ανέμελα, όλοι γύρω μου περνούσαν ζάχαρη ή έτσι μου φαινόταν τότε, κι εγώ δε μπορούσα να σηκώσω κεφάλι. Για την κατάθλιψη και την θεραπεία θα μπορούσα να μιλήσω σε άλλο κεφάλαιο…
Και να εκεί κάπου στα 30 γνωρίζω τον άντρα μου και να που και αυτός αν εξαιρέσεις τη ψυχοθεραπεία έχει παρόμοια βιώματα και τα βρίσκουμε πολύ ωραία και καλά. Εμένα τότε το μόνο που με ένοιαζε ήταν η ψυχική μου ηρεμία και η λαχτάρα μου να κάνω όσα δε με άφησε να κάνω η κατάθλιψη και ο διαρκής αγώνας μου ενάντια της .
Μετά τα δύο χρόνια επισημοποιούμε τη σχέση μας και πριν προλάβουμε να πούμε γιούχου αρχίζουν τα «πότε θα κάνετε παιδί» και τα σχετικά. Δε θα ξεχάσω σε μία κουβέντα με τη μητέρα του ,εγώ εκεί γύρω στα 33 να μου λέει «πότε θα κάνετε παιδί», (μα πόσο αγενές και παρεμβατικό) και όταν της εξηγώ ότι εγώ δεν είμαι έτοιμη γιατί θέλω να ζήσω κάποια πράγματα με τον άνθρωπο μου, αυτή να μου απαντάει «αυτό που λες είναι αμαρτία…!!!» Αλλά κι εγώ πήγα να εξηγήσω σε μία γυναίκα που έκανε παιδιά στα 16… Καλά να πάθω.
Και φτάνει η στιγμή που αποφασίζουμε να ξεκινήσουμε προσπάθειες. Και ξεκινάμε
Περνάει ένα τρίμηνο,τίποτα, περνάει δεύτερο,τίποτα. «Έλα δεν είμαστε και μικροί τι περιμένεις με τη μία» να μου λέει ο άντρας μου. Ναι βέβαια δεν είμαστε…
Το παράξενο ήταν ότι ενώ εγώ είχα ήδη αγχωθεί, και τα ψυχοσωματικά μου είχαν φουντώσει για τα καλά, δεν ήθελα με τίποτα να πάω στο γιατρό μου γι αυτό το λόγο. Όλες αυτές οι ιστορίες υπογονιμότητας, αγωνίας και πόνου είχαν μπει στο μυαλό μου και με τρομοκρατούσαν.
Άκουγα γυναίκες να κάνουν εξετάσεις, να παίρνουν ορμόνες, να τρέχουν από γιατρό σε γιατρό να απογοητεύονται. Αρρώσταινα μόνο στην ιδέα να τρέχω με μία τσάντα εξετάσεις για να κάνω παιδί.
Ήθελα διακαώς να πιάσω παιδί φυσιολογικά και να γεννήσω φυσιολογικά. Δεν άντεχα να ζοριστώ πάλι. Όχι πάλι.
Και δώστου οι μήνες να περνάνε και σύλληψη καμία και να ναι καλά και ο άνθρωπος μου που δε με πίεζε, δε με έπρηζε και δε μου ζήταγε το λόγο στο γιατί με νοιάζει πιο πολύ να πάω διακοπές στην Αμοργό από ότι στο γιατρό.
Στα δύο χρόνια πάνω χωρίς κανένα αποτέλεσμα κάνουμε τις βασικές εξετάσεις και οι δύο και παρακαλάω να δείξουν κάτι. Βγαίνουν αρκετά καλές. Για την ακρίβεια ο γιατρός μου μου είπε «έχουν πιάσει παιδί με χειρότερα αποτελέσματα από τα δικά σας». Και ο πιο μεγάλος μου φόβος γίνεται πραγματικότητα «Ανεξήγητη υπογονιμότητα». Δεν έχω χειρότερο!
Από που να το πιάσεις, τι να διορθώσεις, από που να στηριχτείς να πεις θα φτιάξω αυτό ή το άλλο και θα έχω ελπίδα. «Πηγαίνετε σπίτι σας και ξαναπροσπαθήστε χωρίς άγχος» και τα γνωστά.
Περνάνε άλλοι πέντε μήνες χωρίς αποτέλεσμα. Ξαναπάμε. «Πρέπει να πάτε σε ειδικό γιατρό εγώ δεν είμαι ειδικός στην υπογονιμότητα». Και να που με βλέπω με τη τσάντα με τις εξετάσεις στα χέρια να τρέχω από ιατρείο σε ιατρείο και να που με πιάνει κρύος ιδρώτας και λέω όχι εγώ δε μπορώ να το περάσω αυτό και γυρίζω σπίτι μου και ούτε κουβέντα να πάω αλλού.
Περνάει ο καιρός εννοείτε χωρίς αποτέλεσμα και ο άντρας μου σε μια στιγμή μου λέει όλο κατανόηση «εγώ είμαι έτοιμος εσένα περιμένω» και καταλαβαίνω ότι δεν είμαι μόνη μου σε όλο αυτό να κάνω τα δικά μου και κλείνω το ραντεβού με τον ειδικό γιατρό.
Το ίδιο τροπάριο και αυτός «όλα καλά, πηγαίνετε σπίτι σας και ξαναπροσπαθήστε…»
Σε δύο μήνες ήμουν πάλι στο γραφείο του. Σπερματέγχυση μας λέει. Ναι του λέμε. Αποτυγχάνει.
Σε δύο μήνες πάλι στο γραφείο του. Εξωσωματική μου λέει. Δεν υπάρχει κάτι άλλο τώρα να κάνουμε. Δε θυμάμαι αν έφυγα τρέχοντας ή κανονικά. Θυμάμαι ότι είπα στον άντρα μου «εγώ αυτό δε το τραβάω». Μόλις είχα βγει από ένα τεράστιο ζόρι. Δεν άντεχα να μπω σε καινούργιο. Εξωσωματική ΔΕΝ κάνω.
Οι ψυχολόγοι λένε ότι η σύλληψη, η μητρότητα, ο θηλασμός σχετίζονται με τη μάνα μας. Με την παρότρυνση λοιπόν της ψυχολόγου μου καλώ τη μητέρα μου στο σπίτι μου και αρχίζω να κλαίω στην αγκαλιά της. Να επισημάνω ότι μέχρι τότε δε την άφηνα να να με πλησιάσει και να μιλήσουμε και πολύ για αυτό το θέμα.
Και εκεί που μιλάμε μου λέει «Βρε παιδί μου γιατί δεν πάτε στο τάδε», ο τάδε ήταν ειδικός παθολογοανατόμος ειδικευμένος στη ανεξήγητη υπογόνιμότητα. Γνωστός μας σχετικά και με εξαιρετικά αποτελέσματα.
Ούτε που μου είχε περάσει από το μυαλό. Ενώ τον ήξερα δε μπορούσα να ξεμπλοκάρω το μυαλό μου και να σκεφτώ να τον επισκεφτώ.Ούτε καν.
Κλείνω ραντεβού. Στο μεταξύ είχε αρχίσει και με έπαιρνε αρκετά από κάτω. Οι αντιστάσεις και η υπομονή μου είχαν αρχίσει να εξασθενούν. Είχα αρχίσει να θέλω ένα παιδί.
Μας βρίσκει ένα μικρόβιο, κάνουμε θεραπεία δίνει κάτι βιταμίνες στον άντρα μου και μας στέλνει σπίτι.«Σε τρεις μήνες θα έχουμε αποτέλεσμα» μου λέει. Τον κοιτάω με απορία και φεύγω.
Κάνω εξετάσεις συνέχεια και πάω πέρα δώθε με το σακουλάκι μου. Πλέον δε με πειράζει. Θέλω παιδί. Στους δύο μήνες κάνω χημική αποβολή. Απογοητεύομαι και νιώθω τη κατάθλιψη να επιστρέφει για τα καλά. Τύψεις και ένοχες που δε ξεκίνησα νωρίτερα τις προσπάθειες, ανάθεμα που έχασα χρόνο και τα λόγια τις πεθερούλας να μου τρυπάνε τα αυτιά. Αν δεν είχα πάθει κατάθλιψη αν αν αν…
Πάω στο γιατρό, «θέλω να μου πεις πότε να σταματήσω, θέλω να μου πεις πότε να πάω για εξωσωματική είμαι έτοιμη». «Κανε μια εξέταση να δούμε τα ωάρια σου και θα σου πω» μου λέει. Τη κάνω. Βγαίνει κακή. Τον παίρνω τηλέφωνο. «Δε πας για εξωσωματική. Τρέχεις για εξωσωματική» μου λέει.
Ήταν αρχές Δεκέμβρη. Καλώ να κλείσω το ραντεβού με τον γιατρό για την εξωσωματική. Δεν έχει μου λένε μέχρι μέσα Γενάρη. «Σας παρακαλώ αν ακυρωθεί κάτι. Και δώστου κλάματα και δώστου ενοχές που ήθελα και φυσιολογικές συλλήψεις και γέννες τρομάρα μου εδώ κόντευα να μην κάνω καν παιδί…».
Στις 21 Δεκέμβρη δεν αδιαθέτησα. Το τεστ βγήκε θετικό. Η εγκυμοσύνη μου ήταν άψογη και η γέννα φυσιολογικότατη.
Δε ξέρω τελικά πότε είμαστε έτοιμες για παιδί, αυτό όμως ίσως να ξέρει…
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Δεν είχα σκοπό να απαντήσω σε κάποιο σχόλιο .Ο μόνος λόγος που το κάνω είναι το γεγονός ότι αυτή τη στήλη τη διαβάζουν γυναίκες που ίσως βρίσκονται στη δύσκολη κατάσταση που σε φέρνει η υπογονιμότητα και δεν είναι σωστό να διαβάζουν και να υποθέτουν ότι ναι. Καταρχήν σας ευχαριστώ όλες για τα σχόλια σας. Αγαπητή asafeia ναι έμεινα έγκυος με το φυσιολογικό τρόπο.Αυτό ήθελα να πω ακριβώς ,ότι τα παιδιά έρχονται η δεν έρχονται . Προφανώς και εμείς θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας αλλά μπορώ να γράψω πολλές σελίδες με περιπτώσεις που γνωρίζω εγώ προσωπικά ,(όχι μου… Διαβάστε περισσότερα »
Για όνομα δηλαδή τι bullying είναι αυτό προς τη κοπέλα, σώνει και ντε να ήθελε παιδί και κολλημένο μυαλό και ανενημέρωτη. Και εγώ είμαι 32, έχω 3 χρόνια σχέση και δε θέλω με τίποτα παιδί ακόμα, δεν είμαι έτοιμη όσο και αν θεωρείς πως είμαι γριά και έπρεπε να έχω κάνει παιδί απο τα 20. Μια χαρά τα λέει η κοπέλα, ποιός θέλει να κάνει εξωσωματικές. όλοι φυσιολογικά και εύκολα θέλουμε να μας έρθουν τα πράγματα. δε το ξέραμε να τρέχουμε αμέσως για εξωσωματικές χωρίς να έχει υπάρξει προσπάθεια πρώτα… κ εξωσωματική σημαίνει ορμόνες και λεφτά. μόνο μουρλή θα έτρεχε… Διαβάστε περισσότερα »
Τα σχόλιά μου δεν αναφέρονται στις γυναίκες που δεν θέλουν παιδί αλλά σε εκείνες που υποφέρουν επειδή θέλουν παιδί αλλά δεν μπορούν να το αποκτήσουν.
Ο καθένας κουμάντο και κριτική στα ωάρια του,στο σώμα του στην ζωή του στις επιλογές του,έλεος! Εντελώς άκομψο σχόλιο
Ευχαριστούμε που μας εμπιστεύτηκες την ιστορία σου, Souvi! Σίγουρα δεν μπορώ να καταλάβω 100% έναν άνθρωπο που πάλεψε και σημείωσε νίκες ενάντια στο τέρας της κατάθλιψης, για τόσο πολύ καιρό. Αλλά καταλαβαίνω από πρώτο χέρι γιατί η Souvi θέλησε χρόνο να συνέλθει, χρόνο να απολαύσει τον έρωτά της, χρόνο για ταξίδια και χαρές και ελευθερία πριν την εμπειρία της μητρότητας. Επειδή υπερασπιζόμουν το δικαίωμά μου σε όλα αυτά για 10+ χρόνια, ενώ ήμουν σε σταθερή σχέση. Φαγωμάρα φοβερή, από χίλιες πλευρές. Τι περιμένω, ο χρόνος κυλάει, θα αντιμετωπίσω υπογονιμότητα, τι άλλο θέλω, που είναι ο ιδανικός πατέρας, που θα κάνουμε… Διαβάστε περισσότερα »
Καλησπέρα
Γιατί εγώ καταλαβαίνω από την αφήγηση ότι η Souvi έμεινε έγκυος με τον πατροπαράδοτο τρόπο ακριβώς τη στιγμή που οι γιατροί τη διαβεβαιωσαν ότι”δεν προλαβαίνει”; Ότι δεν έγινε καμιά εξωσωματική τελικά; Ότι τελικά ίσως το πότε έρχεται ένα παιδιί είναι ένα μυστήριο και δεν υπάρχουν μόνο οι στατιστικές πιθανότητες;
Οι ημερομηνίες που παραθέτει δεν πολυβγαίνουν αλλιώς… Ή είναι μια ιστοριία που τη διαβάζει κανείς όπως θέλει!
Δεν είχα πρόθεση να είμαι σκληρή προς τη συγκεκριμένη κοπέλα. Είναι πολύ καλό που έγραψε το κείμενο για να το δουν περισσότερες κοπέλες μήπως ξεκαθαρίσουν λίγο τα πράγματα σ αυτό το θέμα. Δεν θέλω να βλέπω τόσες πολλές γυναίκες να υποφέρουν λόγω υπογονιμότητας ενώ μπορούν να αποκτήσουν παιδι άμεσα. Δεν το κάνουν λόγω κολλημάτων σχετικά με τη γονιμότητα και την εξωσωματική.
Αντίθετα χρειάζονται την αμέριστη στήριξή μας όλες αυτές οι γυναίκες που ενώ προσπαθούν τα πάντα, τελικά δεν καταφέρνουν να μείνουν έγκυες.
Δεν είχες πρόθεση, αλλά είσαι. Η κοπέλα, με πολύ γλαφυρό τρόπο, μας έβαλε μέσα στον ρου των κλιμακούμενων αγωνιωδών σκέψεων και προσπαθειών της. Οικιοθελώς περιέγραψε όλους τους φόβους, που βίωσε σε κάθε βήμα και -πρωτίστως- η ίδια κριτικάρει τον εαυτό της. Δεν αντιλαμβάνομαι να κατηγορεί ούτε την κοινωνία, ούτε τον άνδρα, ούτε την μάνα της, ούτε καν, καλά-καλά την πεθερά της, διότι αντιλαμβάνεται, τελικώς, ότι αυτή είναι άλλων προσλαμβανουσών και εμπειριών. Αυτό που ίσως “κατηγορεί” είναι την κατάθλιψη που της έλαχε, τα 9 χρόνια που “έχασε” και τα οποία την οδήγησαν στο να θέλει μερικά επιπρόσθετα χρόνια να ανακάμψει, μερικά… Διαβάστε περισσότερα »
Εγώ από την αφήγησή της κατάλαβα πως επέλεγε την Αμοργό και όχι το να επισκεφθεί γιατρό όχι επειδή δεν ήταν έτοιμη για παιδί και προστιμούσε να ζήσει κι άλλο ανέμελα, αλλά επειδή έτρεμε τη διαδικασία των εξετάσεων και της εξωσωματικής, ενώ ταυτόχρονα υπέφερε που δεν κατάφερνε να μείνει έγκυος. Είναι πάρα πολύ διαφορετικό το ένα από το άλλο. Στην ουσία απέφευγε την πραγματικότητα από φόβο να την αντιμετωπίσει, επιλέγοντας να κρυφτεί πίσω από κάτι γνώριμο και χαλαρό όπως οι διακοπές στην Αμοργό, ενώ η αλήθεια ήταν ότι η υπογονιμότητα της δημιουργούσε ήδη προβλήματα και στεναχώρια.
Αναφερόμουν περισσότερο σε αυτό: “όταν της εξηγώ ότι εγώ δεν είμαι έτοιμη γιατί θέλω να ζήσω κάποια πράγματα με τον άνθρωπο μου”. Η συγκεκριμένη Αμοργός, μπορεί όντως να ήταν θέμα “procrastination”, αν και δεν νομίζω ότι όλα αυτά τα συναισθήματα και διαθέσεις μπορούν να διαχωριστούν με την ακρίβεια που μπορείς να κόψεις ένα καρπούζι στην μέση. Επιπλέον, διαβάζω ότι ο μέσος όρος ηλικίας απόκτησης 1ου παιδιού, για τις Ελληνίδες, καλώς ή κακώς (…αλλά όχι ανεξήγητα σίγουρα) διαμορφώνεται στα 32 χρόνια, περίπου. Η γράφουσα στα 34 της, που φαντάζομαι ότι ξεκίνησε προσπάθειες με τον άνδρα της, προφανώς δεν είναι και τόσο… Διαβάστε περισσότερα »
Mia idea είσαι εξίσου αν ενημέρωτη γιατί η γονιμοτερη ηλικία για τις γυναίκες δεν είναι τα 20. Επιπλέον, μια και οι άντρες δεν μπορούν, στην πλειοψηφία τους να συντηρούν το σπίτι μόνοι τους, οι γυναικες πρεπει πριν απ το παιδί να βρουν δουλειά και πόρους με τους οποίους θα εξασφαλίσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις στο σπίτι. Η κοπέλα είχε περάσει και καταθλίψη και ήταν έτοιμη στα 33. Οι πιο πολλές γυναίκες που ξέρω είναι έτοιμες γύρω στα 35…Όσο για την άρνηση να κάνει εξωσωματικη, το βρίσκω λογικό, εχείι δικαίωμα στην αυτοδιαθεση του σώματος της. ΛαΒέ υπόψιν σου πως στην εύθραυστη… Διαβάστε περισσότερα »
Άλλο ένα κολλημένο μυαλό που πίστεψε τον αστικό μύθο ότι η μεγάλη δοκιμασία είναι οι εξετάσεις και η εξωσωματική, και δεν ανοίγει τα μάτια να δει ότι τα χρόνια και χρόνια αναμονής αποτυχίας και απογοητεύσεων είναι απείρως πιο ψυχοφθόρο. Επίσης άλλη μία ανενημέρωτη γυναίκα που δεν μπορεί να πιστέψει πως τα 33 είναι μια ηλικία στην οπόια ναι τα ωάρια μπορεί να μην είναι πια “καλής ποιότητας” όπως τα λένε, και μόνο με τη βοήθεια της εξωσωματικής έχεις σοβαρές πιθανότητες να πιάσεις παιδί. Και άλλη μία ανειλικρινής γυναίκα που κατηγορεί τους άλλους (την πεθερά, τις προσδοκίες της κοινωνίας) για το… Διαβάστε περισσότερα »