Πριν γίνω μαμά σκεφτόμουν πως το να είσαι μαμά είναι σαν να παίζεις επιτραπέζιο και μάλιστα μια καλοστημένη παρτίδα. Μια παρτίδα που την έχεις εξολοκλήρου στο χέρι σου, που την ορίζεις και καθοδηγείς το συμπαίκτη σου. Μια παρτίδα με κάποιον μικρότερο και λιγάκι πιο αδύναμο.
Μετά έγινα μαμά. Σχεδόν ξαφνικά. Και τώρα είμαι μαμά δύο φορές, δηλαδή έχω δύο γιους. Η πρώτη φορά είναι σα να έκανα πρόβα τζενεράλε. Δεν πήγε και τόσο καλά. Ή τουλάχιστον έτσι λέω στον εαυτό μου. Πολλά πάνω κάτω, πολλή προσκόλληση, λίγος δικός μου εαυτός. Μα πιο πολύ μια ατελείωτη μάχη να πετύχω, να είμαι μια καλή μαμά. Μια καθημερινή μάχη να αποδείξω σε μένα και κυρίως στους άλλους ότι είμαι μια καλή μαμά. Πως τα καταφέρνω τέλεια. Στο δεύτερο γιο μου η απαίτηση υπάρχει, είναι εκεί ομως δεν είναι τόσο άκαμπτη και σκληρή. Μπορώ να είμαι μια λιγότερο καλή μαμά μαζί του και τελικά απολαμβάνω τη σχέση μας πιο άνετα και πιο ευρύχωρα.
Το πρώτο μου παιδί μαζί με την υπερβολική μου αγάπη και ανεξάντλητη αφοσίωση λαμβάνει και όλες τις στρεβλώσεις του σχετίζεσθαι. Του δικού μου σχετίζεσθαι. Η τελειότητα ως απόλυτο ελεγκτικό στοιχείο. Η δική μου τελειότητα όπως μπορεί να καθρεφτίζεται στο παιδί μου και η ανάγκη μου και το παιδί μου να καθρεφτίζεται στο δικό μου ιδεατό. Δύσκολα τα πράγματα. Μοιάζει να οδηγώ αργά και να βρίσκομαι σε μετωπική σύγκρουση μεγάλων ταχυτήτων. Παράδοξο.
Μαθαίνω. Το δεύτερο μου παιδί μου μαθαίνει δηλαδή. Γιατί με αυτόν η απαίτηση έχει ηρεμήσει, εξάλλου ξέρω ότι τα πήγα χάλια στο πρώτο τεστ να είμαι η πάντα καλή μαμά. Οπότε έπαψα να με τεστάρω τόσο και καθημερινά. Μαθαίνω λοιπόν να αντέχω το διαφορετικό, το δύσκολο και το ξένο που φέρνει ένα παιδί. Μαθαίνω να μην περιμένω πολλά από κανέναν μας και να αρκούμαι στα πολύ λιγότερα. Διορθωνομαι και επιστρέφω στη σχέση μου με τον πρώτο πιο ουδέτερη και με αρκετές ενοχές. Ενοχές που μπλόκαρα μέσα στην ανάγκη για τελειότητα και το αλάνθαστο. Ενώ ο δεύτερος μου μαθαίνει να συγχωρώ τα δικά μου λάθη πρώτα. Των παιδιών μου ούτως ή άλλως τα συγχωρώ οποια και αν είναι στο τώρα και στο μέλλον.
Τους αγαπώ.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αγαπητή Φωτεινή, η έμφυλη ανισότητα των αμοιβών/προαγωγών στον εργασιακό τομέα δεν σχετίζεται με την τελειομανία ή όχι των γυναικών. Ας απεμπλακούμε από το δίπoλο μητρότητα vs εργασία, απενοχοποιώντας τις επιλογές της κάθε γυναίκας σ’αυτή τη ζωή, να φορτσάρει επιτέλους εκεί που γουστάρει, χωρίς οι προσπάθειές της να υπόκεινται σε διάκριση ή κριτική. Γνωρίζω γυναίκες που είναι άριστες στον τομέα τους αλλά εξακολουθούν να αμείβονται χαμηλότερα από άντρες συναδέλφους τους, με τους οποίους τυχαίνει να έχουν τα ίδια τυπικά προσόντα και την ίδια προϋπηρεσία. Επίσης, το ίδιο παρατηρώ με τις προαγωγές στο δημόσιο τομέα. Πιο εύκολα επιλέγονται άντρες σε διευθυντικές θέσεις… Διαβάστε περισσότερα »
Βρε Φωτεινή στριψε κι αλλο το μαχαίρι. Οπως λεει κ η Σανάνθη δεν ειναι πως οι γυναικες δεν ειναι εξίσου φιλόδοξες στη δουλεια οπως στην οικογενεια, ειναι που αντιμετωπίζονται ως επαγγελματίες δεύτερης κατηγορίας με το που θα γινουν μητέρες. Το αντιθετο βασικα συμβαίνει, κανεις παιδι κ αν παρεις στα σοβαρα τον γονεικη σου ρολο θεωρείται αυτόματα πως βαζεις τη δουλεια σε δευτερη μοίρα. Δεν νοείται κ σχεδον δεν επιτρεπεται να σαι καλη κ επιτυχής κ στα δυο. Ακομα κ στις πολυ πιο προοδευτικές σκανδιναβικες χωρες εχουν δοθεί τα μεσα κ τα κίνητρα για την επίτευξη πιο ισότιμης μεταχείρισης (άδειες κ… Διαβάστε περισσότερα »
Μού αρεσε πολύ αυτό το κείμενο, το βρήκα τόσο ειλικρινές! Είναι αλήθεια ότι στο πρώτο μας παιδί επιστρέφουμε με ενοχές. Το πρώτο παιδί ανοίγει το δρόμο, το δεύτερο παιδί μάς βάζει στη διαδικασία της επανάληψης- που είναι η μαμά της μάθησης και της αυτεπίγνωσης. Δεν είναι τυχαίο αυτό που λένε ότι το μεγάλωμα του τρίτου παιδιού είναι πολύ πιο εύκολο: έχει ανοίξει πια ο δρόμος, έχει καθαριστεί από τις πέτρες, όλα κυλάνε πιο ήρεμα, πιο ομαλά. Είναι γεγονός πως στο πρώτο παιδί όλες, μέσα στην ασχετοσύνη μας, κάνουμε ο,τι καλύτερο μπορούμε, ανάλογα με τον χαρακτήρα μας, τα βιώματά μας, τις… Διαβάστε περισσότερα »
Φωτεινη,
Η τελειότητα που αφορά στη μητρότητα έχει καλά κρυμμένα τα πλοκάμια της σε μαμάδες πρότυπα. Δεν έχει καμία σχέση με την τελειότητα που μπορώ να επιδειξω στην εργασία. Και σε καμία περίπτωση η ανισότητα στην επαγγελματική ζωή δεν οφείλεται σε μη τελειότητα των γυναικών. Ο στίβος είναι κατεξοχήν ανδροκρατούμενος και οι γυναίκες υπολείπονται λογω στερεότυπου και μόνο.
Σ’ευχαριστώ @katie για αυτή την ιστορία, είναι γεγονός ότι στο κυνήγι της τελειότητας θυσιάζουμε την άνευ όρων αλληλεπίδραση με τα παιδιά μας. Με έχω παρατηρήσει να αγχώνομαι τρελά που πρέπει να φτάσω κάπου σε συγκεκριμένη ώρα, όταν θέλω απαραίτητα να είναι η μικρή σε ευπαρουσίαστη κατάσταση. Γιατί; Επειδή στα δικά μου μάτια θα πέσω πρώτα αν ακριβώς πριν φύγουμε λέκιασε το μπλουζάκι ή είναι μέσα στα ψίχουλα από το μπισκότο που μόλις έτρωγε δεμένη στο καρότσι, για να με αφήσει να ετοιμαστώ 5′ με την ησυχία μου. Έχω αρχίσει να διαολοστέλνω αυτές τις αγκυλώσεις και έχω παρατηρήσει ότι ηρεμώ αμέσως,… Διαβάστε περισσότερα »
Βούρκωσα..πόσο τρυπάκι αυτή η τελειότητα,πόσο παραπάνω άγχος προκαλεί και μπλοκάρει την σχέση με το παιδί. Πόσο μακριά είναι οι προσδοκίες από την πραγματικότητα ακριβώς επειδή όλες μας δεν είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας,η εμπειρία θα μπορούσε να γίνει μάθημα..ευχαριστώ για την ιστορία σου
Φωτεινή είσαι ιδεαλίστρια και πιστεύεις στις δυνατότητές σου, όμως στο θέμα πληρωμής δεν αρκούν. Πρέπει να είσαι δύο, τρεις φορές καλύτερη από τον αντίστοιχο άνδρα συνάδελφο για να επιτύχεις έστω τον ίδιο μισθό. Δεν έχει να κάνει με το πού εστιάζεις τις προσπάθειές σου, είναι θέμα αντίληψης των άλλων. Με το που σε βλέπουν και σε κατηγοριοποιούν: γυναίκα, αυτομάτως θεωρούν ότι η επαγγελματική σου επάρκεια θα εξετάζεται μέχρι να αποφασίσεις να γίνεις μητέρα, γιατί μετά δεν θα είναι η προτεραιότητά σου. Χρειάζονται πολλές συζητήσεις και πρόκληση στερεοτύπων για να πειστεί κάποιος αλλιώς. Έχω πάρει απόφαση όμως ότι πείθεται μόνο όταν… Διαβάστε περισσότερα »
Σε ευχαριστώ @idril!
Πόσο πιο ωραίο είναι να αφήνουμε τα παιδιά μας και με μερικούς λεκεδες!