Ήμουν με έναν άνθρωπο μισογύνη, κακό, κομπλεξικό τέσσερα χρόνια.
Μέναμε μαζί τον τελευταίο ένα χρόνο απο αυτά και μου είχε κάνει τον βίο αβίωτο.΄Εχω τόσα πολλά παραδείγματα που τα σκέφτομαι ακόμα και τώρα, 2,5 χρόνια μετά και μετανιώνω που δεν ήμουν πιο δυνατή να φύγω νωρίτερα. Τον άφησα να μου κάνει πλύση εγκεφάλου, άφησα εκείνον και την οικογενειά του να με μειώνουν για τόσο καιρό. Μου φώναζε όταν δεν έιχε πλυμένα σιδερωμένα ρούχα κρεμασμένα στην ντουλάπα, μου φώναζε όταν δεν υπήρχε έτοιμο φαγητό και έπαιρνα ντελίβερι, μου φώναζε αν δεν καθάριζα γιατί εκείνος δουλεύει όλη μέρα σε τράπεζα και είναι πολύ κουρασμένος. Εάν δεν έκανα ότι μου έλεγε μου φώναζε πως είμαι τρελή, άχρηστη, χτικιο, άρρωστη, ότι ειμαι τόσο άρρωστη που είμαι επικινδυνη. Είχε δώσει στους γονείς τους κλειδιά οι οποίοι έμπαιναν μέσα στο σπίτι και μου έψαχναν τα συρτάρια, κολλούσαν φωτογραφίες με τις μούρες τους πάνω απο το κρεβάτι μας, μου έκαναν παρατηρήσεις για το τι πρέπει να μαγειρεύω στον γιόκα τους και πως να μαζεύω το σπίτι. Οι γονείς του με έβριζαν και με υποτιμούσαν διοτί εκείνοι την τιμάνε την οικογένεια τους, όχι σαν την δική μου οικογένεια που χώρησαν οι γονείς μου. Έβαφα τα νύχια μου και μου έλεγε ο λεγάμενος να τα ξεβαψω γιατι θα κριθώ, να μην φοράω τακούνια στην δουλειά, να μην κάνω ανταύγειες, να μην φοράω φόυστες κοντές, να μην βάφομαι για την δουλειά, να μην ξυπνάω νωρίτερα απο αυτόν να φτιάξω τα μαλλιά μου. Τα καλοκαίρια φυσικά διακοπές μόνο με τους γονείς του και τον αδερφό 10 μέρες, μη πάμε πουθενά ου δυό μας.
Μέναμε εξωτερικό και στην πολή που είμασταν γνώριζα μόνο εκείνον και τον αδερφό του. Μια φορά μετά την δουλειά αποφάσισα να πάω πιλάτες, όταν γύρισα και είπα οτι πάω πιλάτες ξεκίνησε έναν χαμό και οτί που πάω χωρίς να του έχω μαγειρέψει και αν θα κάνω τα ίδια όταν θα έχουμε παιδιά και αν θα τα αφήνω να πεινάσουν για να τρέχω για πιλάτες. Μετά με χτύπησε, μετά κάτι άλλο έκανα που δεν του άρεσε και με χτύπησε ξανά και μετά ξανά και ξανά και κάπως έτσι κατέληξα ένα ολόκληρο καλοκαίρι να πηγαίνω με μακρυμάνικα στην δουλειά για να μην βλέπουν τις μελανιές στα χέρια μου.
Μέσα σε 6 μήνες είχα φτάσει απο 54 κιλα στα 46 κιλά (1.68 ύψος). Ξυπνούσα το πρωί τον έβλεπα δίπλα μου και πήγαινα και έκανα εμετό. Είχε έρθει μια φορά η μητέρα του επίσκεψη απο την Ελλάδα και με ανακοίνωσε ότι θα έρχεται να μένει μαζί μας από την Ελλάδα κάθε μήνα 5 μέρες, αντέδρασα, της είπα όχι, εκείνος με πήγε στο μπάνιο και με έσπρωχνε και με χτυπούσε, η μητέρα του τα άκουγε όλα αυτά και ανέβαζε την ένταση της τηλεόρασης. Μου βγήκε ψυχοσωματικό, ήμουν στα νοσοκομεία 4 εβδομάδες, δεν ήρθε ούτε μια φορά να με δει παρά μου έλεγε οτι κατι του βρωμάει στην υπόθεση μου και οτί λέω ψέματα. Επιστρέφω σπίτι μας, βρίσκω ψυχολόγο και ξεκινάω εντατικά συνεδρίες. Αποφασίζω να χωρίσω στην δεύτερη συνεδρία και ξεκινάω να ψάχνω για σπίτι, δυσκολεύτηκα γιατί παντού ζητούσαν χαρτί απο προηγούμενο landlord και εγώ δεν είχα. Έλεγα ψέματα και έβγαινα κρυφά από το σπίτι φοβούμενη μην με ακολουθεί για να πηγαίνω να βλέπω σπίτια.
Τελικά μετά από ένα μήνα βρήκα σπίτι, υπέγραψα να μπω μέσα 4 Μαρτίου 2018. 20 Φλεβάρη 2018 γυρνάω σπίτι από την δουλειά και βάζω να κάνω φαγητό, μου λεει θα έρθει και ο αδερφός μου και να του μαγείρεψω, απαντάω μαγειρεψέ του εσύ. Με σπρώχνει στο καλοριφέρ και μου χώνει μπουνία στην μύτη, γεμίζει η μύτη μου και το στόμα μου αίματα, ξεκίνησα να γελάω (δεν ξέρω γιατί) και πήγα για ύπνο. Την επόμενη μέρα πάω στην δουλειά και κατά τις 11 λέω στον εαυτό μου Fuck it, πάω σε ένα μαγαζί, αγοράζω μια μεγάλη βαλίτσα, γυρνάω σπίτι, βάζω μέσα οτι χωράει, καλώ ταξί και φεύγω. Στο ταξί έκλαιγα απο ευτυχία, ένιωσα ελέυθερη, άλλαξα αριθμό. Μετά απο 10 μέρες μπήκα στο καινούριο μου σπίτι (με συγκατοικο), σιγά σιγά πήρα κιλά, ξεκίνησα πιλάτες (!!!). Μετά απο 4 μήνες βρήκα δουλειά Λονδίνο, μετακόμισα Λονδίνο, γνώρισα καινούριο κόσμο, συνεχίζω την ψυχοθεραπεία, καμία φορά έχω ακόμα εφιάλτες τα βράδια με πρωταγωνιστές εκείνον και την οικογένεια του και έμαθα να σέβομαι την ελευθερία και τον εαυτό μου περισσότερο απο οτιδήποτε.
Λυπάμαι για τα τέσσερα χρόνια που έχασα από την ζωή μου. Εύχομαι να μπορούσα να βοηθήσω όλες τις γυναίκες του κόσμου να φύγουν απο παρόμοιες η χειρότερες καταστάσεις. Μακάρι καμία γυναίκα ποτέ ξανά να μην έπεφτε θύμα πατριαρχίας. Έχουμε όμως ακόμα δρόμο μπροστά μας και είναι σημαντικό να μοιραζόμαστε τις ιστορίες μας για να μην νιώθουμε μόνες.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αγωνιστικούς χαιρετισμούς από μία που επέζησε. Κάπου έχω ξαναγράψει εδώ μέσα ότι από τις πιο βαθιά μοναχικές ερημικές στιγμές της ζωής μου ήταν όταν πήγε να με πνίξει και η μάνα του “κοιμόταν” στο σαλόνι. Κάπου εκεί έχασα και τη λίγη εμπιστοσύνη που μου είχε απομείνει στους ανθρώπους. Θέλει πολύ μεγάλη δύναμη να μαζέψεις τα κομμάτια σου και να βρεις τη δύναμη να φύγεις.
Δεν είσαι μόνη, δεν είσαι η μόνη.
Μια μεγάλη αγκαλιά!
<3<3<3
Αυτό μόνο, τίποτα άλλο. Ήθελα να γράψω ακριβώς αυτό (με μια μικρή παραλλαγή γιατί εμένα πήγε να με πνίξει σε μια καφετέρια γεμάτη με κόσμο, γνωστούς και αγνώστους και δεν αντέδρασε κανείς) αλλά δεν έβρισκα λόγια. Χαίρομαι πολύ για όλες όσες καταφέρουμε να επιζήσουμε. Και ταυτόχρονα λυπάμαι γιατί τα περάσαμε όλα αυτά. Μια αγκαλιά και απο εμένα ❤
Πως γίνεται να μην αντέδρασε κανείς; Πραγματικά όταν ακούω κάτι αντίστοιχο δεν το χωράει ο νους μου πως μπορείς να βλέπεις μπροστά σου ένα συμβάν κακοποιητικό και να μην αντιδράει κάνεις. Ούτε ένας έτσι για στατιστικό δείγμα.
Κι εγώ δεν το πίστευα εκείνη την ώρα, είχε το χέρι του στο λαιμό μου, δεν μπορούσα να αναπνεύσω και κοιτούσα με τις άκρες των ματιών μου και έλεγα δεν μπορεί, κάποιος θα τον σταματήσει. Αλλά ενώ μας κοιτούσαν, έκαναν όλοι λες και δεν συνέβαινε τίποτα. Ακόμα και οι εργαζόμενοι του μαγαζιού.
Αχ βρε παντάκι μου <3<3<3
Έχω δει σε πλατεία γεμάτη κόσμο άντρα να σπρώχνει την γυναίκα του και η παρέα του πρώην μου(γύρω στα 25 μισογυνηδες του κερατά) γελούσαν κι έλεγαν είδες σπρώξιμο; Πόνεσε η ψυχή μου
Το λοιπόν αυτό το τέρας το έχω αδερφό και τη μανούλα του την έχω μαμά. Έχω χρόνια να τους δω αλλά είναι εξίσου δύσκολο να φύγεις από κοντά τους αν είσαι της οικογενείας… Μπράβο σου που τα κατάφερες, ηρωίδα.
Είναι οι ίδιοι όντως ή απλά το έχεις βιώσει και εσύ,διότι δεν έχει ένα ‘το έχω και γω αδελφό’?
Πω πω… Δύσκολο κι αυτό. Και ακόμα πιο δύσκολο να αγωνιστείς και να παλέψεις για να το αποδεχτείς όπως το κρίνεις και να μην υποκρίνεσαι και στον εαυτό σου ακόμα ότι δεν είναι έτσι οι άνθρωποι που είναι η πρώτη σου οικογένεια. Καλή δύναμη
Κι εγώ… Μάνα και αδερφός κακοποιούσαν κ έτερος αδερφός κ πατέρας πάντα δε γνώριζαν, δεν είδαν, δεν κατάλαβαν. Τόσο δύσκολο να φύγεις… Εμένα τουλάχιστον μου πήρε χρόνια να συνειδητοποιήσω πως όντως έφυγα και να μη φοβάμαι. Ακόμα δεν είμαι σίγουρη 100% πως δε φοβάμαι…
Ταυτίζομαι avaptisto. Εγώ είμαι σίγουρη πως ακόμη φοβάμαι.
Κι εγω πατερα/μανα. Βγαινουν σε ολες τις βερσιον
Έκλαψα με την ιστορία σου αγαπημένη. Είναι φοβερό πόσο ίδια συμπεριφερονται όλα τα καθίκια. Μη πω για την εμετική οικογένεια του, αίσχος. Σ’ευχαριστω που το μοιράστηκες μαζί μας, μπράβο σου που έφυγες και έφτιαξες τη ζωή σου και σταθηκες στα πόδια σου, είσαι πολύ δυνατή. Εγραψες ότι έχεις ακόμα εφιάλτες και με συγκίνησε αυτό γιατί κι εγώ έχω ακόμα μετά από 2,5 χρόνια. Ξεκίνησαν πάλι φουλ με την καραντίνα, με το υποσυνείδητο να φωνάζει ότι είμαι πάλι εγκλωβισμένη και κινδυνεύω. Μια μεγάλη αγκαλιά από μένα 💞💞💞
Και κάτι που ξέχασα να πω, αν και αυτονόητο :σε παρακαλώ έλα στην επόμενη αμποσυναντηση στο Λονδίνο, είμαστε όλες εδώ για σένα και σ’αγαπαμε ήδη αδελφή μας🧡
Αγαπημένη εξωγήινη είμαι η κοπέλα που έστειλα αυτή την ιστορία στο Α,μπα. Είμαι βαθιά συγκινημένη από όλες τις απαντήσεις και την υποστήριξη όλων. Απαντάω σε εσένα μόνο απλά για να πω ότι στην επόμενη συνάντηση στο Λονδίνο θα είμαι εκει!
Matilda σε ευχαριστούμε που μοιράστηκες την ιστορία σου!
Φουστα Καλρωτή, εγώ ευχαριστώ για την αγάπη!
Με έπιασε ταχυκαρδία διαβάζοντάς τα όλα αυτά, έχω σοκαριστεί τόσο πολύ. Άρρωστη οικογένεια, σαν την οικογένεια του Ροδίτη που σκότωσαν την Ελένη, έτσι και η γιαγιά του δεν άκουγε τον χαμό που γινόταν όσο προσπαθούσαν να την σκοτώσουν.
Να είσαι πάντα καλά και δυνατή, αρκεί που βρήκες τη δύναμη να φύγεις πριν συμβούν τα χειρότερα. ❤
Αν το ότι θα κριθείς για το βάψιμο των νυχιών κι όλα τα υπόλοιπα ήταν λόγω θρησκείας, είναι άρρωστοι θρησκόληπτοι, που δεν υπάρχουν χειρότεροι άνθρωποι από αυτούς στον κόσμο όλο.
Από τις πιο ζόρικες ιστορίες που έχω διαβάσει εδώ μέσα. Γενναίο κορίτσι.
Ασύλληπτο πραγματικά. Να υποθέσω ότι η εικόνα που εκείνος βγάζει προς τα έξω (π.χ. στην τράπεζα) δεν έχει καμία σχέση με τον πραγματικό του εαυτό, έτσι;
Να είσαι πάντα καλά και δυνατή εύχομαι!
Με μια ανάσα το διάβασα και καπου εκεί που λέει fuck it,ξανά πήρα μια ανάσα ανακούφισης. Εύχομαι να μην σε ξανά αφήσεις ποτέ.
Μπράβο βρε κορίτσι! Τι απίστευτο plot twist ήταν αυτό?! Πόση δύναμη έκρυβες μέσα σου? Φτιάξε τη ζωή που θέλεις, απόλαυσε το pilates και το Λονδίνο κι όταν κάτι/κάποιος δε σου αρέσει, ξέρεις: Fuck it.
Αχ θε μου, τι κουράγιο! Πόσα μπράβο σου πρέπουν; ήσουν 4 χρόνια με ένα βίαιο, κακό, επικίνδυνο άυπάνθρωπο και ήταν μεγάλο το βήμα που έκανες. Καλή συνέχεια και μεγάλη αγκαλιά
Λυπάμαι τόσο πολύ που πέρασες μια τέτοια κόλαση. Έτσι όπως διάβαζα για την τελευταία φορά που μαγείρευες ενδόμυχα ευχόμουν να του έφερνες την κατσαρόλα με το καυτό φαγητό στα μούτρα. Είναι κρίμα που έμεινε ατιμώρητος. Η ιστορία σου, ωστόσο, θα βοηθήσει πολλά θύματα ενδοοικογενειακής βίας να βρουν τη δύναμη και να φύγουν και να ελπίζουμε σε περισσότερες καταγγελίες στο μέλλον. Να υπάρξει μεγαλύτερη επιφάνεια στην ενδοοικογενειακή βία και να πάψει η καταγγελία να είναι ταμπού.
Vasili, μιας και έχεις αντρικό ψευδώνυμο και δεν περνάει απαρατηρητο, ήθελα να σου πω ότι έχω προσέξει σε αρκετές τοποθετήσεις σου να λες στους γράφοντες τι θα έπρεπε να έχουν κάνει, πώς να έχουν αντιδράσει, όπως εδώ, που ευχοσουν να του είχε ρίξει το φαγητό και κρίμα που έμεινε ατιμώρητος. Είναι ένα υποβοσκων victim blaming, και κουνάς το δάχτυλο για το ποια θα ήταν η ενδεδειγμένη αντίδραση. Φαντάζομαι τα λες από την καλη σου την καρδιά και για το “γαμωτο” της υποθεσης. Αλλά μιλάμε για περιστατικά κακοποιήσεων και τα θύματα το τελευταίο που θέλουν είναι να τους ρίχνει ο άλλος… Διαβάστε περισσότερα »
Για το γαμώτο της υπόθεσης τα λέω. Δεν κουνάω το δάχτυλο στα θύματα. Πρέπει να γίνονται καταγγελίες. Εκτός και αν δε σε ενοχλούσε το ίδιο πράγμα που θα το έλεγε γυναικείο ψευδώνυμο.
Φυσικά και θα με ενοχλούσε αν λεγόταν από τον οποιονδήποτε. Απλά ανέφερα ότι λόγω του ότι Μ έχει εντυπωθεί το όνομά σου, έχω παρατηρήσει ότι κάνεις συχνά τέτοια σχόλια. Και μπορεί να το λες για το γαμωτο της υποθεσης, αλλά κάνεις victim blaming.
Δίκιο έχεις σε αυτό που λες, αλλά αν δεν είχε αντρικό ψευδόνυμο δεν θα ήταν και πάλι υποβόσκων victim blaming;
Φυσικά Daria, απλά ανέφερα ότι επειδή μου έχει εντυπωθεί το ψευδώνυμο, έχω προσέξει ότι κάνει συχνά τέτοια σχόλια. Ήταν μια παρατήρηση δηλαδή και για αυτό το σχόλιο, αλλά και για προηγουμενα.
Το ίδιο σκέφτομαι σε κάθε ιστορία κακοποίησης που διαβάζω, εύχομαι με κάποιο τρόπο να μαθαίναμε τα ονόματα όλων αυτών των υπανθρώπων.