Προσωπική ιστορία: η αόρατη πλευρά της λοχείας

Η εγκυμοσύνη, η λοχεία και η μητρότητα είναι γεγονότα που σκεπάζονται από ένα υποχρεωτικό πέπλο ευδαιμονίας, τόσο υποχρεωτικό, που όταν τα πράγματα δεν είναι όπως σε διαφήμιση απορρυπαντικού, κάνει τις γυναίκες να έχουν τύψεις που δεν πετάνε στα σύννεφα. Είναι συνταρακτικές αλλαγές στη ζωή μιας γυναίκας που μπορεί πράγματι να τη φέρουν σε μια κατάσταση μόνιμης ευτυχίας, αλλά πολύ συχνά έχουν μια δύσκολη, ανείπωτη πλευρά, που συζητιέται μόνο ψιθυριστά, ή και καθόλου. Υπογονιμότητα. Εξωσωματική. Αποκόλληση πλακούντα. Αποβολή. Διαβήτης κύησης. Υποχρεωτική ακινησία για μήνες. Υπέρταση. Πρόωρη γέννα. Βρέφος με προβλήματα υγείας. Πάμπολλες επιπλοκές, δυσκολίες, ματαιώσεις και πάρα πολύ άγχος, αγωνία, και ευθύνη, τεράστια ευθύνη.

Ζητήσαμε από γυναίκες να μας γράψουν για αυτή την πλευρά, την πραγματική, αυτή που δεν λέγεται και οι περισσότερες ζουν μόνες τους, γιατί σχεδόν ντρέπονται να ομολογήσουν ότι φοβούνται, ότι δεν ξέρουν πώς θα καταφέρουν να τα βγάλουν πέρα. Η ανταπόκριση ήταν χειμαρρώδης.

Η ιστορία της Διαλεχτής Κιούση, με τα δικά της λόγια

Όλο αυτό το παραμύθι της οικογενειακής ευτυχίας που φαντάστηκα από παιδί πασπαλισμένο με ροζ ζάχαρη, σε έμενα έμοιαζε κάπως σαν ταινία του Καραντινού.

Παντρεύτηκα στα 32 μου τον άντρα που ήμασταν μαζί για τέσσερα χρόνια και αμέσως μετά το γάμο κάναμε όλες τις εξετάσεις για να μπούμε στη διαδικασία απόκτησης ενός παιδιού. Κάθε εξέταση έβγαινε άψογη και παρόλα αυτά δεν έμενα έγκυος… Μετά τον πρώτο χρόνο θεωρήθηκε περίπτωση υπογονιμότητας και ξεκινήσαμε τα πηγαινέλα σε κέντρα υπογονιμοτητας, ανδρολόγους και ειδικούς γυναικολόγους.

Οι ορμόνες πήγαιναν κι έρχονταν, χάπια, ενέσεις, θερμόμετρα για να μετράμε τη θερμοκρασία καθημερινά, για να βρούμε στα δέκατα τη μέρα της ωορρηξίας. Τίποτα. Σπερμογραφήματα, κόντρα σπερμογραφήματα, όχι κάπως η κινητικότητα, όχι η δομή…Σεξ με το θερμόμετρο και με συνταγή ιατρού. Όλα αυτά για τρία χρόνια. Μετά πήγαμε στον μεγαλογιατρό της Θεσσαλονίκης (εμείς από επαρχία). 100 ευρώ η επίσκεψη. Δώσε όπου έχεις την ανάγκη! Κι εμείς δίναμε.

«Πρέπει να γίνει σπερματέγχυση στην κλινική. Πάρε ενέσεις. Έχεις γνωστό φαρμακοποιό; Κάνουν 1500€. Πρέπει σήμερα να γίνει η πρώτη ένεση. Ξέρεις να κάνεις ενέσεις;»
Από πού να ξέρω! Αρχιτέκτονας είμαι…

Την έκανα την ένεση. Κι αυτή κι όλες τις άλλες. Και μέρα παρά μέρα μαζί με άλλες 100-150 υποψήφιες μαμάδες στοιβαζόμασταν στο σαλονάκι της κλινικής για τον υπέρηχο. Και ωωωωπ! Εκ του θαύματος μένω έγκυος! Καμία γλύκα! Μία φρικτή γαστρεντερίτιδα για τεσσερισήμισι μήνες. Έχασα δέκα κιλά. Πέρασα τεσσερισήμισι μήνες σε ένα κρεβάτι πίνοντας μόνο νερό από ένα ποτήρι με καλαμάκι. Κατά τ’ άλλα, όλο το σόι και οι φίλοι ενθουσιασμένοι!

Έλα, άσε τα νάζια…
Έλα στα οικογενειακά τραπέζια, πήγαινε σε αρραβώνες…
Μην γκρινιάζεις!
Βάλε ρουζ…
Μην είσαι τόσο άκεφη και χλωμή!
Φάε!

Όλα αυτά με 7-12 εμετούς την μέρα… Και κάθε μήνα στον μεγαλογιατρό των 100€. Και για τον ένατο μήνα τέσσερα τα κατοστάρια. Για δεκαπέντε λεπτά εξέτασης, όπου αυτός αμίλητος κοίταζε την οθόνη και δεν έλεγε τίποτα. Καλά; Κακά; Φυσιολογικά; Μικρό; Μεγάλο; Τίποτα.Και φτάνουμε στις 40 βδομάδες. Και μου λέει να κάνουμε πρόκληση αύριο.ΟΚ. Και κανονίζουμε ραντεβού για το βραδάκι της επόμενης. Αλλά, ξημερώματα με πιάνουν οι πόνοι. Του τηλεφωνώ του καθηγηταρά των 100-ευρώ-η-επίσκεψη. Πουθενά. Τηλεφωνώ στον βοηθό του.

– Μέτρα τον χρόνο της επανάληψης του πόνου.
– 45 λεπτά.
– Έχουμε χρόνο.

Ετοιμάζω βαλιτσούλα, τακτοποιώ το σπίτι, κάνω ντουζ, ξεκινάμε για την κλινική στη Θεσσαλονίκη. Όλα τα φανάρια πράσινα, Πρώτη φορά. Το σχολιάσαμε. Φτάνουμε στην κλινική, μπαίνω σην αίθουσα ωδινών, έρχεται η νοσοκόμα μου βάζει τον καρδιοτοκογράφο και εκεί που όλα είναι νορμάλ… σταματούν οι παλμοί. Μπαίνουν δύο, αρπάζουν τον άντρα μου και τον βγάζουν έξω από την αίθουσα, και οι γιατροί των διπλανών αιθουσών -ο δικός μου δεν είχε έρθει ακόμα, ήρθε μετά αφού τελείωσαν όλα- με πηγαίνουν πανικόβλητοι στην αίθουσα τοκετού. Μου κάνουν επισκληρίδιο και φωνάζουν δυνατά ο ένας στον άλλο, ότι δεν προλαβαίνουν .Βλέπω τον έναν γιατρό με το νυστέρι να πλησιάζει, του λέω «Μισό λεπτό ας το συζητήσουμε…». Μια μάσκα μπαίνει στη μύτη από πίσω και αναισθητοποιούμαι. Ωστόσο ακούω. Ακούω έναν ήχο σαν νιαούρισμα. Ζει το παιδί. Οι γιατροί ράβουν και μιλάνε.

– Ποιου γιατρού είναι;
– Του καθηγητή.
– Πωπω, τέτοια γίνονται και πεθαίνουν οι μάνες και τραβιούνται οι γιατροί στα δικαστήρια.

Θεέ μου, θα πεθάνω!
Ζω. Συνέρχομαι. Η μαμά μου δίπλα. Πού είναι το μωρό; Το πήγαν με το ασθενοφόρο στο νοσοκομείο στην εντατική. Από πίσω ο σύζυγος. Έρχεται μετά, με πάνε σε δωμάτιο. Μαζί με άλλες δύο. Λεχώνες κι αυτές. Έρχεται ο άντρας μου. Όλα καλά. Την διασωληνώσανε στα βαριά περιστατικά. Γεννήθηκε κλινικά νεκρή με 10 παλμούς, αλλά ανέπνευσε. Σπάνια περίπτωση. Μία στις 9.000 γέννες. Απότομη αποκόλληση του πλακούντα. Αλλά ήταν τεράστια -4.050 γραμμάρια- και έχει γερή κράση. Ενάμιση μήνα στην εντατική το μωρό. Επισκεπτήριο πρωί απόγευμα. Έμενα σε μία θεία μου, εγχειρισμένη από την καισαρική στους δρόμους. Το παιδί μια έτσι, μια αλλιώς.

Κάποια στιγμή το πήρα σπίτι το μωρό. Το έβαλα στην κούνια και κοιμήθηκα πολύ βαθιά. Είχα τη σιγουριά ότι όλα τα όργανά του διπλοελέγχθηκαν. Το μωρό άφαγο, με το στόμα γεμάτο άφθες και έκζεμα σε όλη την έκταση που κάλυπτε η πάνα. Κλαίει πολύ, με το παραμικρό. Βγάζω γάλα με θήλαστρο αλλά δεν πίνει. Έμαθε στης κλινικής 1,5 μήνα. Αναγκάζομαι και το πετάω. Κάποια στιγμή κόβω το θήλαστρο. Τζάμπα πάει ούτως ή άλλως. Ξανάρχεται το γάλα. Και το ξανακόβω. Γάζες σφιχτές στο στήθος, χάπια. Όλα καλά.

Το παιδί πρέπει να πηγαίνει στους φυσιοθεραπευτές του νοσοκομείου κάθε δίμηνο. «Δεν θα σηκώσει ποτέ το λαιμό του». Λένε ό,τι τους κατέβει και εσύ βυθίζεσαι στη μελαγχολία της φαντασίωσης ενός μέλλοντος με έναν ενήλικα στο σπίτι που δεν μπορεί να σηκώσει το κεφάλι του. Κάνουμε ασκησούλες στο σπίτι. Το σηκώνει το κεφάλι. Χαίρομαι. Το επόμενο δίμηνο: «Δεν θα καθίσει». Κάθεται. «Δεν θα περπατήσει». Μετά από κάθε ετυμηγορία τους, κλαίω με λυγμούς και τηλεφωνώ στον παιδίατρο της πόλης μου. «Μη τους ακούς, μια χαρά είναι. Πρέπει να το πάρεις απόφαση αυτούς θ ακούς ή εμένα!». Δεν ξαναπάω σε αυτούς.

Το παιδάκι περπατά, μιλά, μια χαρά. Βέβαια δεν κοιμάται. Λειτουργεί σαν νεογέννητο. Ξυπνά ανά δύομισυ ώρες για να πιει το γάλα του. Μέχρι τα τρία του. Παράλληλα, εγώ κάνω ένα μεταπτυχιακό. Τα βράδια περνάνε με το μωρό να κλαίει στην αγκαλιά μου, το λάπτοπ στα πόδια μου στον καναπέ και στην τηλεόραση τα εξαιρετικά ντοκυμαντέρ του ΣΚΑΪ!

Στον χρόνο επάνω, έχω καθυστέρηση. Ρε μπας κι είμαι έγκυος; Ρωτώ στον σύζυγο «Μην αρχίζεις πάλι τα ίδια. Πίστευα ότι ξεφύγαμε από αυτές τις εμμονές…». Κάνω ένα τεστ απ το φαρμακείο. Θετικό. Του το λέω. «Πήγαινε καλύτερα στον μικροβιολόγο, δεν τα εμπιστεύομαι αυτά». Έγκυος. Το άλλο ενός έτους.

Στον τρίτο μήνα της εγκυμοσύνης, μου τηλεφωνεί η μητέρα μου «είμαι στο εξοχικό της θείας μου, μου τηλεφωνήσανε από το ΑΧΕΠΑ. Ο αδερφός σου λέει είχε ένα ατύχημα». Πάμε. Φτάνουμε ταυτόχρονα στη ρεσεψιόν του νοσοκομείου. Χαμός. Πατέρας, μητέρα, άλλος αδερφός. Ο άντρας έμεινε με τη μικρή στο αυτοκίνητο. Μας ανακοινώνουν ότι ο αδερφός μου σκοτώθηκε. Θυμάμαι απίστευτες λεπτομέρειες από εκείνο το απόγευμα. Το δωμάτιο. Τη φυσιογνωμία του γιατρού. Ότι ήταν σούρουπο. Έμπαινε ένα γλυκό πορτοκαλί χρώμα από τις γρίλιες. Ο άλλος αδερφός στο πάτωμα κλαίει, η μαμά κλαίει στον τοίχο δίπλα στην πόρτα, εγώ κι ο μπαμπάς δακρυσμένοι κοιτάζουμε σιωπηλά. Ραγδαία, άλλαξε όλη μου η ζωή. Κηδέψαμε τον 39χρονο αδερφό μου σε άσπρο φέρετρο, με μπομπονιέρες και κουφέτα γιατί ήταν ανύπαντρος.

Η μαμά μου δεν είναι καλά. Δεν κοιμάται, δεν τρώει. Στα σαράντα της κηδείας της αγοράζω βρακιά γιατί τα παλιά της της πέφτανε. Έχασε 20 κιλά. Είκοσι κιλά σε σαράντα μέρες. Ο μπαμπάς. χαμένος. Πρέπει να πάμε τη μαμά σε γιατρό. Δίνει χάπια, πολλά χάπια. Κοιμάται και ξυπνάει με χάπια. Έρχεται ο παππάς στο σπίτι. Να την πάρετε από τα νεκροταφεία. Δεν θέλει. Δεν μπορώ να την πείσω. Κανένας δεν μπορεί να την πείσει. Ποιος ασχολείται τώρα με την εγκυμοσύνη…

Ο μπαμπάς ξυπνά ένα απόγευμα και ψάχνει τον νεκρό του γιο. Μετατραυματικό στρες λένε. Ισχαιμικό επεισόδιο. Τον πάω στο νοσοκομείο. Εξετάσεις, πολλές εξετάσεις. Επανέρχεται. Στον πέμπτο μήνα δεν νιώθω καλά. Σπασμοί. Μου φωνάζει ο γιατρός μου. Με λυπάται μαυροντυμένη κι έγκυο, το βλέπω, αλλά μου φωνάζει. Να φροντίσεις τον εαυτό σου. Τότε συνειδητοποιώ το μωρό που κουβαλώ. Παίρνω χάπια για τους σπασμούς. Πηγαίνω μέρα παρά μέρα στον γιατρό μου για να το ακούει.

Αγόρασα ένα πετρόλ πουλόβερ. Χρώμα πρώτη φορά μετά το ατύχημα. Γεννώ. Τρεις βδομάδες νωρίτερα. Και όλα πάνε καλά. Είμαι μόνη στην κλινική. Το μωρό μια κούκλα. Ήρεμο. Το θηλάζω. Για 20 μήνες θα το θηλάζω. Κοιμάται από το πρώτο βράδυ. Ολόκληρα πεντάωρα. Στο ενδιάμεσο ξυπνάω για να ταΐσω τη μεγάλη.

Τώρα τα κορίτσια μου είναι 10 και 12 χρόνων. Ζω μόνη μαζί τους. Ο σύζυγος έγινε πρώην. Έφυγε από το σπίτι πριν τρία χρόνια. Μαζί με όλες μου τις οικονομίες. Είμαστε καλά τώρα.

Αλήθεια.

Έχω να δώσω τις εξής συμβουλές για τη λοχεία:

• Πολλές βόλτες με το μωρό.
• Να θηλάσεις αν μπορείς γιατί ηρεμεί και εσένα εκτός από το παιδί.
• Σπαθόλαδο ή αν δεν υπάρχει, ελαιόλαδο για την αλλαγή της πάνας.
• Πολλή αγκαλιά.
• Είναι απίστευτο το πόσα πράγματα περνάνε με το που θα τους κάνει μάκια η μανούλα.
• Δροσερά ντουζ στον υψηλό πυρετό.
• Να κοιμάσαι όποτε μπορείς.

Εικόνες: Melanie Pasquier 

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News