Όταν ήμουν μικρή νόμιζα πως στον κάθε άνθρωπο αντιστοιχεί ένα συγκεκριμένο ποσοστό ατυχίας πχ 30%, και αν το φτάσεις μετά είσαι έτοιμος να ζήσεις μια γεμάτη και τυχερή ζωή. Νομίζω πως το σκεφτόμουν αυτό επειδή όλες οι ατυχίες ξεκίνησαν τόσο νωρίς που χρειαζόμουν έναν λόγο για να προχωρήσω. Αλλά θα πάρω τα πράγματα από την αρχή, γιατί θέλω μέσα από αυτό το κείμενο να πω μια ιστορία, την δικιά μου ιστορία, που δεν ξέρει κανένας ούτε οι γονείς μου, ούτε οι βιαστές μου ακόμα. Οπότε ας ξεκινήσω καλύτερα.
Μεγάλωσα σε ένα σχετικά ευτυχισμένο σπίτι, με δυο πολύ καλούς γονείς, που προσπάθησαν με νύχια και με δόντια να μεγαλώσουν εμένα και τον μεγάλο μου αδερφό χωρίς να μας λείψει τίποτα. Ο αδερφός μου ήταν ο ήρωας μου, ήθελα να του μοιάζω, να παίζω μαζί του και πίστευα πως με προστάτευε απέναντι σε όλα. Δεν είχαμε και μεγάλη διαφορά οπότε όλα κυλούσαν ήρεμα, όσο ήρεμα δηλαδή μπορεί να είναι 2 παιδάκια του δημοτικού. Ήμουν 9 χρονών όταν άλλαξαν όλα, και ακόμα θυμάμαι την φράση που με σκότωσε «θες να παίξουμε ένα παιχνίδι για μεγάλους;». Η απάντηση μου ήταν ναι, γεμάτη αφέλεια και έτοιμη να παίξω τους μεγάλους δεν μπορούσα να φανταστώ τι θα ακολουθούσε και δεν θα σας το περιγράψω γιατί δεν νομίζω πως χρειάζεται να σας στοιχειώνουν τέτοιες σκέψεις.
Μετά από αυτό δεν ήμουν ποτέ ξανά η ίδια και ας ήμουν ακόμα παιδί, ένιωθα φόβο, θυμό και εντελώς απροστάτευτη, πως έφταιγα εγώ που δεν είπα όχι και συνέχισα να νιώθω έτσι και για τα επόμενα 3 χρόνια που συνεχίστηκε αυτό. Όταν τελείωσε και είχα μεγαλώσει λίγο, άρχισα να καταλαβαίνω το τι είχε συμβεί και όλα τα συναισθήματα να οξύνονται, να θέλω να γδάρω το σώμα μου, να πεθάνω, να σκοτώσω, να θέλω να πονέσω για να μετατοπιστεί ο πόνος και η σκέψη μου κάπου αλλού. Ο αδερφός μου από την άλλη δεν είχε κανένα πρόβλημα, είχε φίλους, γκόμενες, έβγαινε και γύριζε ότι ώρα ήθελε, χωρίς να μπορούν οι γονείς μας να τον βάλουν σε μια σειρά. Από τα 13-14 άρχισα να καταλαβαίνω πως έχω κατάθλιψη, να αυτοτραυματίζομαι και να ξέρω πως αν βρω ναρκωτικά στο δρόμο μου θα κάνω απλά και μόνο για να νιώσω έστω και για 2 δευτερόλεπτα καλύτερα. Μέσα σε όλα προσπαθούσα όλα αυτά τα συναισθήματα να τα κρύβω από τους γονείς μου γιατί δεν ήθελα να τους πληγώσω και γιατί ήξερα πως κάτι τέτοιο δεν θα το άντεχαν, κυρίως εκείνη την στιγμή που η μητέρα μου πάλευε για πρώτη φορά με τον καρκίνο. Έφερνα πάντα καλούς βαθμούς, ήμουν ευγενική, βοηθούσα στο σπίτι, καθόμουν ήσυχη όταν ήθελαν να ξεσπάσουν κάπου για τα καμώματα του και έμενα πάντα μέσα στο σπίτι όπως άρμοζε σε μια καλή κοπέλα. Μέχρι τότε μπορώ να πω πως ήμουν αρκετά ήρεμη, μπορούσα να κρατάω όλα τα αρνητικά συναισθήματα μου κρυμμένα και η έκταση του μίσους μου δεν φαίνονταν σε κανέναν. Στα 15 όμως όλο αυτό άλλαξε, αυτή την φορά ήξερα τα σημάδια και ήμουν σε εγρήγορση αλλά και πάλι δεν τα κατάφερα να γλιτώσω.
Εγώ 45 κιλά, εκείνος 1,90 και δεν ξέρω και εγώ πόσα κιλά, δεν υπήρχαν και πολλά που να μπορούσα να κάνω. Ήταν ο θείος μου, είχα παρατηρήσει πως άλλαζε το βλέμμα του, πως με έλουζε κρύος ιδρώτας όταν ήταν κοντά και για αυτό προσπαθούσα να μην μείνω ποτέ μόνη μαζί του, αλλά μια φορά ήταν αρκετή. Και μετά από ένα χρόνο και δεύτερη. Τότε βγήκα εκτός εαυτού, δεν μπορούσα να με συγκρατήσω με τίποτα, όλα τα συναισθήματα μου βγήκαν στην επιφάνεια όλα μαζί και ήταν όλα τόσο σκοτεινά. Κανένας δεν μπορούσε να καταλάβει τον λόγο, με πήγαν και σε ψυχολόγο αλλά επειδή ήξερα πως θα τους το πει δεν είπα ποτέ τίποτα. Όσο χαμηλά και αν έφτασα η μόνη μου σκέψη ήταν πως έπρεπε να προστατέψω την οικογένεια μου και ήξερα πως αυτό θα τους σκοτώσει. Το είχα πάρει πια απόφαση ήθελα να πεθάνω, να αυτοκτονήσω, αλλά με ένα τρόπο που να μην το καταλάβουν οι γονείς μου να φανεί σαν ατύχημα. Δεν με ένοιαζε τίποτα, έμπλεκα σε καυγάδες με άτομα 3 φορές μεγαλύτερα μου απλά και μόνο με την ελπίδα πως θα τα καταφέρουν να με σκοτώσουν, αλλά ήμουν τόσο γεμάτη οργή και μίσος που τις περισσότερες φορές κατέληγα με το χέρι μου στο λαιμό τους να σκέφτομαι πως δεν πρέπει να σκοτώσω κανέναν. Νομίζω εκείνη την περίοδο ήμουν σε ένα πολύ κρίσιμο σημείο στην ζωή μου, όχι μόνο για το αν θα καταστρέψω την ζωή μου αλλά ακόμα και για να δημιουργήσω διπλή προσωπικότητα. Σαν να γινόμουν μια άλλη που ήθελε να καταστρέψει ολόκληρο τον κόσμο για να πάρουν όλοι μια γεύση από την κόλαση που πέρασα.
Κάπου διάβασα πως 1/9 γυναίκες που βιάζονται θέλουν να δουν κάποια άλλη κοπέλα να βιάζεται, δεν ξέρω αν είναι αλήθεια ή όχι αλλά ναι φοβάμαι πως ισχύει. Από τα 15 μέχρι τα 17 μου, κάθε μέρα ήταν μια μάχη με εμένα εναντίον μιας αβύσσου και κάθε μέρα έχανα και έπεφτα όλο και πιο βαθιά. Είτε θα ήμουν φτιαγμένη και έτοιμη για καυγά, είτε κατατονική στο κρεβάτι να δυσκολεύομαι ακόμα και να ανασάνω. Κάπου εκεί δεν ξέρω πως πήρα μια απόφαση πως δεν θα τους αφήσω να με καταστρέψουν. Έψαξα για μια σχολή όσο πιο μακριά από το σπίτι μου γίνονταν και πέρασα εκεί, το είχα πάρει απόφαση θα αντιμετώπιζα όλα μου τα προβλήματα ένα ένα με την σειρά. Ο πρώτος χρόνος εκεί ήταν περίεργος, ήμουν ακόμα πολύ μπερδεμένη, θυμωμένη αλλά δεν υπήρχε κανένας άνθρωπος εκεί που να άξιζε το μίσος μου, όλα ήταν καινούργια και υπήρχαν και πολλά άτομα που ζούσαν και αυτά αυτή την καινούργια εμπειρία μαζί μου. Δεν ήμουν καλά, δεν εμπιστευόμουν κανέναν, αλλά ένιωθα πιο ανάλαφρη, μπορούσα να ανασαίνω χωρίς να νιώθω μια θηλιά στο λαιμό μου. Στην συνέχεια άρχισαν να χαλαρώνουν οι άμυνες μου, δεν ήμουν έτοιμη να ορμήξω σε όποιον κάθονταν κοντά μου, άρχισα να κοιτάω οταν παιρνάω τον δρόμο γιατί είχα αρχίσει σιγά σιγά να θέλω να ανασαίνω, να βλέπω τον ήλιο και το πράσινο. Δεν είχα πολλούς φίλους, με 5 άτομα μίλαγα μόνο, αλλά μου έφταναν. Σιγά σιγά αφού έγινε η αρχή όλα άρχισαν να μπαίνουν στην θέση τους. Πολύ σιγά, αλλά μου έφτανε. Είχα τιμωρήσει τόσο πολύ τον εαυτό μου με την στάση μου, που δεν νομίζω να άντεχα πολύ ακόμα αν συνέχιζα έτσι. Σκέφτηκα πάρα πολύ, έκλαψα πάρα πολύ, διάβασα πάρα πολύ, έκανα πάρα πολλά λάθη αλλά στο τέλος όλα μπήκαν σε μια κάποια σειρά.
Δεν γύρισα στο σπίτι μου για 6 χρόνια μέχρι να νιώσω έτοιμη να αντιμετωπίσω τα φαντάσματα μου. Τους έβλεπα μόνο για 1 εβδομάδα τον χρόνο για το χατήρι των γονιών μου, γιατί και αυτούς δεν μπορούσα να τους κοιτάξω χωρίς ένα μέρος μου να τους κατηγορεί. Πλέον νιώθω πιο σίγουρη για τον εαυτό μου και έχω πάρει τις αποφάσεις μου, θα πάω σε ένα ψυχολόγο να με βοηθήσει να κλείσουν οι πληγές μου εντελώς και να είμαι ευτυχισμένη χωρίς να φοβάμαι και πως αν και δεν ξέρω αν είναι σωστό ελπίζω να με βοηθήσει να βρω την δύναμη να αντιμετωπίσω τον αδερφό μου, για να μου ζητήσει συγγνώμη και να παραδεχτεί τουλάχιστον σε μένα το τι έκανε και ίσως έτσι να μπορώ να τον συγχωρέσω. Όλα αυτά τα έγραψα γιατί αύριο θα πάω στον γιατρό και ήθελα κάπου να τα γράψω πριν, να δω πως φαίνονται ειπωμένα, ίσως να πάρω λίγο δύναμη. Δεν έχω να δώσω κάποιο μάθημα μέσα από αυτήν την ιστορία, αλλά αν κάποιος έχει περάσει τα ίδια να ξέρει ότι δεν είναι μόνος, υπάρχουν ομάδες, τηλέφωνα, γιατροί, δεν είναι ανάγκη να χάσει χρόνο μέσα στο μίσος για κάτι που δεν φταίει. Γενικότερα να μην κάνει τα δικά μου λάθη, να μιλήσει και να ψάξει για βοήθεια, μόνος του ή με την οικογένεια του. Η ζωή μπορεί να είναι πολύ όμορφη, όσο και αν σε κάποια σημεία το ξεχνάμε αυτό, πρέπει απλά να παλέψεις.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Κλαίω με αναφιλητα.
Είσαι πολύ δυνατή! Είσαι ένας πλανήτης μόνη σου!
Με τους σεισμούς, τις εκρήξεις, τους παγετώνες, τις πλημμύρες σου. Και με τους καθαρούς ουρανούς, τους ωκεανούς, τα γαλήνια ποτάμια, τα σιωπηλά δάση σου!
Υποκλίνομαι στη δύναμη σου.
Έχεις δρόμο μπροστά σου αλλά είσαι πολύ δυνατή! Θα τα καταφέρεις!
«Είσαι ένας πλανήτης μόνη σου!
Με τους σεισμούς, τις εκρήξεις, τους παγετώνες, τις πλημμύρες σου. Και με τους καθαρούς ουρανούς, τους ωκεανούς, τα γαλήνια ποτάμια, τα σιωπηλά δάση σου!» Aloutero
Μα Τί έγραψες!! Δηλαδή ποσό καλύτερα να περιγράψει κάποιος αυτήν την διαδρομή και αυτήν την προσωπικότητα!
τι είπες, βρε άνθρωπε !!!
Ο Χριστός και η Παναγία! Καλή μου τι πέρασες! Σε βρίσκω αξιοπρεπεστατη, ούτε ίχνος μιζέριας, ούτε περιττό δράμα. Φαίνεται πως έχεις τακτοποιησει πολλά πράγματα μέσα σου και τώρα θέλεις απλώς να μπει σε τάξη ο,τι βρίσκεται έξω από εσένα. Σου εύχομαι μια υπέροχη ζωή με το 100% της ευτυχίας!
ευχαριστώ πολύ 🙂
Μοιράζομαι κάποιες προσωπικές μου λεπτομέρειες εδώ μέσα, γιατί νομίζω πως ίσως θα μπορούσαν να φανούν χρήσιμες σε κάποιον, σε κάποιους που υποφέρουν. Πέρασα σχεδόν όλη μου τη ζωή μέσα στο μίσος και είναι λίγα μόνο χρόνια, πολύ λίγα, που άρχισα να παίρνω ανάσες. Τώρα πια αναπνέω καλά, ήρεμα, με γερά πνευμόνια. Με βοήθεια θεραπείας. Γίνεται, γίνεται να ξεφύγεις, αυτό θέλω να σου πω. Αλλά πάλι, το ξέρεις.
Είσαι γενναία, αυτό κρατάω εγώ από τα λόγια σου.
Είναι η πρώτη φορά που συνδέομαι για να γράψω σχόλιο, παρ’όλο που διαβάζω α, μπά εδώ και χρόνια… Γράφω για να στείλω κι εγώ τη συμπαράσταση και το θαυμασμό μου, που κατάφερες να σταθείς στα πόδια σου μετά από όλη αυτή την κακοποίηση κι ακόμη που είχες τη δύναμη να βάλεις σε λέξεις ένα τέτοιο τραύμα και να το μοιραστείς εδώ μαζί μας. Να πω κάτι ακόμα: διαβάζοντας την ιστορία σου, σκέφτηκα ότι είναι πιθανόν ο αδερφός να έχει υποστεί την ίδια κακοποίηση, πιθανότατα από τον ίδιο θείο. Πολλές φορές, το θύμα επαναλαμβάνει τη συμπεριφορά που έχει υποστεί, αλλά αυτή… Διαβάστε περισσότερα »
Θα ήθελα πολύ να ρωτήσω όσους ζήστε κάτι τόσο δύσκολο και τραυματικο, τι πιστεύετε ότι θα μπορούσαν να έχουν κάνει οι γονείς σας; Τι θα μπορούσα να κάνω σαν γονιός για να προστατεύσω το παιδί μου;
ένα πολύ καλό θέμα για ν’ ανοίξει στο site.
θα τολμούσα να πω σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, νομίζω ότι πολλοί γονείς φοβούνται τόσο πολύ τα θέματα σεξουαλικότητας που τα αποφεύγουν και τα αφήνουν στο σκοτάδι με ακραία αποτελέσματα κάποιες φορές.
Πολύ συχνά, τα παιδιά πιστεύουν ότι οι γονείς δε θα αντέξουν αυτό που έχουν να τους πουν, όπως λέει και η φίλη μας εδώ – έτσι κλείνονται στον εαυτό τους. Έχει μεγάλη σημασία για τα παιδιά να νιώθουν ότι οι γονείς τους θα διαχειριστούν τα πάντα με δύναμη, διακριτικότητα και ψυχραιμία – όσο αυτό είναι δυνατόν, φυσικά…
Marina το πιο σημαντικό από όλα είναι να χτίσεις μια σχέση εμπιστοσύνης με το παιδί σου. Να θεωρεί ότι μπορεί να σου πει τα πάντα. Ότι δεν θα το κριτικαρεις και δεν θα το μαλώσεις. Να ανοίγεις συχνά συζήτηση για το πόσο σημαντικό είναι να γνωρίζει πως θα το προστατέψεις με όλες σου τις δυνάμεις. Οι περισσότεροι γονείς τα κάνουν αυτά ΑΦΟΎ εντοπίσουν αλλαγές στη συμπεριφορά του παιδιού τους. Όταν η ζημιά έχει γίνει. Μια λύση είναι να χτίζεται αυτη η σχέση πριν.
Αλουτερο σ ευχαριστω για την απαντηση σου 🙂 Έχω διαβάσει αρκετά για το θέμα και διαβάζω με κάθε ευκαιρία και πως να προετοιμασεις το παιδι να προστατευει το σωμα του και το πολυ σημαντικο που λες για την εμπιστοσυνη που ειναι το Α και το Ω. Αυτό που ήθελα όμως τωρα κα ιμου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον ήταν η γνώμη των ίδιων αυτών παιδιών. Ξέρουν?Έχουν σκεφτει?Τί θα μπορούσε να είχε γίνει καλύτερα? Τί ένιωσαν και δεν το είπαν?Θα το έλεγαν αν κάτι ήταν διαφορετικό? Τί πιστεύουν οτι θα μπορούσαν να είχαν κάνει οι γονείς τους? Τί θα συμβούλευαν εμένα-κάθε εμενα, να… Διαβάστε περισσότερα »
Συντάσσομαι με Aloutero και θα συμπληρώσω κάτι βασικό κ ίσως το δυσκολότερο για πολλούς γονείς: να σε πιστέψουν. Να ανοίξουν τα μάτια και να δεχτούν ότι κάτι συμβαίνει μες στο σπίτι τους και να σε προστατέψουν. Αυτό.
Ξέχασα και κάτι άλλο. Οι γονείς πολύ συχνά πιέζουν τα παιδιά να φιλούν ή να αγκαλιάζουν ανθρώπους του στενού οικογενειακόυ κύκλου (και όχι μόνο). Αυτό είναι ένα τραγικό λάθος. Γιατί τα βάζει στη διαδικασία να πιστεύουν ότι το σώμα τους δεν τους ανήκει. Ότι αρκεί να θέλει κάποιος να τα φιλήσει ή να τα αγκαλιάσει και εκείνα πρέπει να το κάνουν. Δεν πιέζουμε ποτέ ένα παιδί (ούτε καν το προτρέπουμε) να αγκαλιάσει και φιλήσει έναν άνθρωπο αν δεν το κάνει μόνο του. Αυτό τα μαθαίνει ότι έχουν δικαίωμα να αρνηθούν τις διαχυσεις και ότι το σώμα τους είναι δικό τους… Διαβάστε περισσότερα »
Τότε (πριν 30 χρόνια) δεν πήγαινε εύκολα στο μυαλό των γονιών κάτι τέτοιο,ειδικά για ένα μέλος της οικογένειας σου. Δεν υπήρχε και αυτή η ενημέρωση, το διαδίκτυο κοκ. Όταν το είπα τότε στη μαμά μου,κατέρρευσε. Τώρα στα 39 μου που το συζητάμε πια από απόσταση (εγώ γιατί εκέινη δεν έχει συγχωρήσει τον εαυτό της) καταλήγουμε στα εξής: Καμπάνα 1 : αλλαγή εμφανής στη συμπεριφορά του παιδιού. Καμπάνα 2 : Να αρνείται να πάει σθεναρά κάπου (ακόμη και εάν αυτό το κάπου δε σου πάει στο μυαλό,εμένα ήταν το σπίτι της αδερφής του πατέρα μου και ο θύτης ο πρώτος μου… Διαβάστε περισσότερα »
Σ ευχαριστώ πολύ που μου απάντησες! Οχι δεν το θεωρώ παρατραβηγμένο καθόλου, αυτό έκαναν πάντα οι γονείς μου χωρίς να υπα΄ρχει κάποια κακη εμπειρία (απ όσο γνωρίζω φυσικά). Δεν μας άφησαν ποτέ μικρά να κοιμηθούμε πουθενά -σε θεία, σε γονεις φίλων μας που ζητούσαμε, παρά μόνο στη γιαγιά με την συννενοήση οτι ταυτόχρονα δεν θα μένουν μαζί τα 2 αγόρια ξαδέρφια μου(με τα οποία η σχέση είναι μια χαρά στενή). Και το ίδιο έχω μάθει κι έχω στο μυαλό μου να κάνω κι εγώ στην δική μου κόρη. Είναι λίγο λεπτές οι διαφορές στο παιδί ρε γ@μώτο, γιατί ένα παιδί… Διαβάστε περισσότερα »
Σαφέστατα και οι αλλαγές όσο μεγαλώνουν τα παιδιά είναι πολλές. Δε γίνεται σε κάθε αλλαγή συμπεριφοράς να σκέφτεσαι τέτοια ενδεχόμενα, θα τρελαθείς στο τέλος. Ωστόσο , αν μπορέσω να στο περιγράψω κατανοητά, αυτή η αλλαγή “εκπέμπει” φόβο, τρόμο θα έλεγα. Όταν είσαι κοντά στο παιδί σου μπορείς να καταλάβεις πότε φοβάται κάτι και εάν αυτός ο φόβος είναι απλός,επειδή μεγαλώνει και γνωρίζει συνέχεια τον κόσμο γύρω του ή εάν κρύβει κάτι βαθύτερο. Και λόγω προσωπικής εμπειρίας και λόγω τεράστιας μελέτης του θέματος (έπρεπε να το κατανοήσω, να το αποδαιμονοποιήσω για να το βγάλω από μέσα μου) , το βλέμμα ενός… Διαβάστε περισσότερα »
Συγνώμη που σε βάζω στην διαδικασία να σκαλίζεις κάτι τέτοιο και σ ευχαριστω πολύ που το κάνεις, ξέρω πώς ο σκοπός σου είναι να βοηθήσεις και το εκτιμώ αφάνταστα! Προσπαθώ να καταλαβαίνω και να φαντάζομαι τί λες. Θα ήθελα να σε ρωτήσω κάτι ακόμα, τί πιστεύεις οτι σε έκανε να μιλήσεις στην μητέρα σου? Και τί θα μπορούσε να σε ρωτήσει, πώς θα μπορούσε να σε πλησιάσει εκείνη πρώτη? Τέλος, πιστεύεις πως αν σου είχαν μιλήσει για τον “κανόνα του εσωρούχου” που πιθανόν να έχει ακούσει να κυκλοφορεί στις μέρες μας, θα είχες καταφέρει να προστατευθείς? Ειλικρινά, δεν χρειάζεται να… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν υπάρχει λόγος για συγνώμη. Πλέον είμαι καλά και το επαναφέρω καθε φορά που νομίζω ότι μπορώ να βοηθήσω. Έχω την τύχη-ατυχία να με έχει γεννήσει η μαμά μου στα 16 της. Όταν λοιπόν ήμουν 9 εκείνη ήταν ούτε 25, στο χωριό. Η θεία έμενε στην πόλη και προκειμένου να με στείλουν στο καλύτερο σχολείο του νομού,τα περισσότερα βράδια με φιλοξενούσε. Η μαμά μου είναι ο ορισμός της μάνας, όσον αφορά στην προστασία, στην εκπαίδευση σε ό,τι εν πάσει περιπτώσει θεωρούμε “σωστά” συστατικά μιας μητέρας. Αλλά αυτό δεν της πήγαινε στο μυαλό. Θες ότι ήταν μικρή, θες ότι η άλλη… Διαβάστε περισσότερα »
“Επειδή ακριβώς είναι παιδί και αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά αλλά δεν μπορεί να προσδιορίσει τί ακριβώς, συνήθως σωπαίνει γιατι νομίζει ότι φταιει το ίδιο.” Εδώ σωπαίνουν ενήλικες έχοντας κι εκείνοι την ενοχή και την σύγχιση, δεν θα σωπασει ένα μικρό παιδι? Φυσικά και όσα μου είπες με έμαθαν πολλά και θα με βοηθήσουν πάρα πολύ! Χαίρομαι που έχεις μια μητέρα τόσο άξια της εμπιστοσύνης σου και της αγάπης σου και μια αδερφή επίσης που κατάφερε να σε στηρίξει και να σε φροντίσει με τον τρόπο της! Λυπάμαι γι αυτό που έζησες, θα ήθελα -κι εγώ και πολλοί ακόμα… Διαβάστε περισσότερα »
Kαλησπέρα, συγγνώμη που άργησα να απαντήσω αλλά έλειπα εκτός και δεν είχα πρόσβαση σε υπολογιστή. Συμφωνώ με όσα έχουν προτείνει και οι υπόλοιποι απλά θα ήθελα να προτείνω κάτι ακόμα που θα ήθελα εγώ να έχει γίνει. Όταν συνειδητοποίησα το ακριβώς τι συμβαίνει, σε ηλικία 13 χρονών έπεσα σε κατάθλιψη, αλλα και γενικότερα είχε αλλάξει όλη μου η συμπεριφορά. Στην αρχή οι γονείς μου το κατάλαβαν και με πήγαν σε έναν παιδοψυχολόγο. Το θέμα είναι πως μάλλον ο συγκεκριμενος παιδοψυχολόγος δεν ήταν διορατικός ή κάτι, γιατί η συνεδρία κράτησε 5-10 λεπτά γιατί εγώ ήμουν σε εντελώς αμυντική κατάσταση και όσο… Διαβάστε περισσότερα »
Σ’ ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σου! Και καταλαβαίνω πόσο δίκιο έχεις σε όλα αυτα που είπες!
Είναι τεράστια η βοήθεια που προσφέρει η φωνή σου και η φωνή όλων των παιδιών που έζησαν κάτι τέτοιο! Σ ευχαριστώ πολύ και πάλι!
Δεν έχω λόγια, μπράβο σου που τελικά το διαχειρίστηκες, μακάρι να μην είχε χρειαστεί ποτέ να το διαχειριστείς, ούτε εσύ, ούτε κανείς. Άλλο κακό να μη σε βρει στη ζωή σου.
Σου συνέβει κάτι πολύ τραυματικό. Υπάρχει μια περίπτωση ένα πολύ μεγάλο ποσοστό γυναικών ,περισσότερο από όσο μπορώ να παραδεχθώ σαν άντρας, να έχει υποστεί κακοποίηση και στις περισσότερες των περιπτώσεων σεξουαλική.Εδώ και καιρό φέρομαι στις γυναίκες σαν να ξέρω ήδη πως έχουν υποστεί κακοποίηση σε μικρή ηλικία.Δεν ξέρω πως ακούγεται αυτό αλλά προσπαθώ να δίνω τον μέγιστο σεβασμό στην αυτοδιάθεση της γυναίκας στο σώμα της και στους τρόπους της να δίνει την ομορφιά στον κόσμο.Ελπίζω αν κάποια μέρα αξιωθώ και έχω την τιμή κάποια γυναίκα να κάνει τα παιδιά μας ,να μπορέσω να τους μάθω να υπερασπίζονται αυτούς που δεν… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν υπάρχουν λόγια… Σου κάνω μια μεγάλη σφιχτή αγκαλιά (με την άδειά σου) και σου εύχομαι όπως έστρωσες τη ζωή σου με την αξιοπρέπειά σου, η ζωή να σου χαμογελάσει με τη σειρά της.
ευχαριστώ πολύ
Είσαι ήρωας, από τον τρόπο και μόνο που γράφεις φαίνεται πόσο γλυκό και συγκροτημένο άτομο είσαι. Χίλια μπράβο και εύχομαι μόνο καλά από εδώ και πέρα
ευχαριστώ πολύ
Έχω σοκαριστεί με την ιστορία σου.. Μα πιο πολύ έχω εντυπωσιαστεί, από τον τρόπο που γράφεις φαίνεται ότι έχεις παλέψει με όλους αυτούς τους δαίμονες πολυ σκληρά και τους έχεις νικήσει!
Και ναι, μπορεί η ζωή να μην είναι ποσοστά όπως νόμιζες μικρούλα αλλά εσένα σου χρωστάει την ευτυχία και θα στην δώσει να είσαι σίγουρη 100%!
ευχαριστώ πολύ