Προσωπική ιστορία: Η μητρότητα είναι το μοναχικότερο πράγμα στον κόσμο

Διαζευγμένοι γονείς από τα 3, με μια μεγαλύτερη κατά 2,5 χρόνια αδερφή, μεγαλωμένες κυρίως από τη γιαγιά, η μάνα ζούσε το διαζύγιο της, και ο μπαμπάς ήταν του Σαββατοκύριακου. Ο μπαμπάς, πάντα ξεχώριζε τις αδερφές, εγώ ήμουν η δευτεράντζα ξεκάθαρα. Ο μπαμπάς όμως δεν ήταν ο μπαμπάς μου. Το έμαθα στα 26, ρίχνοντας τα πιο άδεια που έριξα ποτέ στη μάνα μου, και μάζεψα τα πιο γεμάτα! Το ένιωθα πάντα ότι κάτι δεν πάει καλά, από μικρή θυμάμαι να ρωτάω τη γιαγιά μου «αν είναι ο πατέρας μου αυτός;», «γιατί δεν μ’αγαπάει;», «τι συμβαίνει;».

Μάνα, χαρτοπαίκτρια με πτυχίο. Ποτέ δεν καθοδήγησε, ποτέ δεν έσκυψε από πάνω μας ουσιαστικά να φροντίσει την ψυχική μας υγεία. Γνωρίζει τον πατριό μου στα 10 μου, και τότε αρχίσαμε να γινόμαστε λίγο οικογένεια. Γεννήθηκε και το μικρό μου αδερφάκι. Κράτησε λίγο, μπήκαν στο καζίνο και ήρθε η παρακμή. Και δεν σταμάτησε έκτοτε.

Δεν ξέρω πόσο να συνεχίσω επ’ αυτού.

Τον πατέρα μου τον βρήκα τον Σεπτέμβριο του 2016, τον βιολογικό. Στην Αμερική, σεφ, με τρελή διάθεση να γίνουμε οικογένεια. Μόνο λόγια τελικά, με παράτησε στην πρώτη διαφωνία μας, εφόσον όμως είχα τρέξει μαζί του για καρδιολογικά προβλήματα και επέμβαση- μπαλονάκι.

4 παιδιά αυτός, με κανένα καλή σχέση, αλλά εγώ είχα τόσο ανάγκη να πιστέψω ότι με μένα θα διορθώσει τα λάθη του. Έφαγα τα μούτρα μου πανηγυρικά. Αλλά δε μετανιώνω. Είδα πρόσωπο, δεν θα πεθάνω με την απορία. Το μέσα μου που αναζητούσε τις ρίζες, ησύχασε.

Από τα 25 μου κι μετά τα ψυχολογικά μου θέματα, άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια με το στρες και την κατάθλιψη. Είχα άτυπη προσωπαλγία αλλά μου την διέγνωσε νευρολόγος που δεν με παρέπεμψε σε ψυχίατρο. Ψυχίατρο επισκέφτηκα πριν 3 χρόνια περίπου, όταν μετά το 2ο παιδί οι κρίσεις πανικού ήταν ανυπόφορες.

Πριν τον ψυχίατρο, κατά τη διάρκεια της 2ης εγκυμοσύνης, είχα ξεκινήσει ψυχοθεραπεία με ψυχολόγο, που με βοήθησε πολύ. Με βοήθησε στην απενοχοποίηση και την αισχρή σχέση που έχω με τη μάνα μου. Βέβαια ξεκίνησα να πηγαίνω, γιατί ο άντρας μου, είδε το 2ο παιδί σαν το τέλος των πάντων. Από τις πιο άσχημες περιόδους της κοινής μας ζωής.

Ο άντρας που παντρεύτηκα, με γνώρισε στα 23 μου. Στα 29 κάναμε το πρώτο μας παιδί.

Πάντα ήθελα να κάνω οικογένεια, είχα τρελή ανάγκη να δώσω αγάπη, να νιώσω αγάπη. Το συνειδητοποίησα μεγαλώνοντας και μαθαίνοντας τον εαυτό μου. Έκανα όμως οικογένεια με έναν άνθρωπο που η λεκτική βία στη σχέση μας τα πρώτα χρόνια ήταν σε καθημερινή βάση.

Όταν ήμουν λεχώνα στον πρώτο μου γιο, κόλλησα με το «Six Feet Under».

Δεν θυμάμαι σε ποια σεζόν, η μάνα (Ruth) λεει: «motherhood is the loneliest thing in the world».

Το ένιωσα στα κύτταρα μου Λένα! Καλώς ή κακώς, από την φύση μας, έχουμε την ευλογία να αισθανθούμε το μεγαλείο της μητρότητας που όσο και να θέλει ένας άντρας να νιώσει (σπάνιο φαινόμενο), δεν θα μπορέσει ποτέ. Και δεν είναι μόνο ο σύντροφος που δεν μπόρεσε, στη δική μου περίπτωση να νιώσει όσα συνεπάγεται η μητρότητα αλλά και οι γύρω μου. Οι γονείς μου.

Κανείς ποτέ, και το τονίζω το ποτέ! δεν μου είπε για τις ευθύνες του να φέρνεις έναν άνθρωπο στον κόσμο, για το άγχος του να δίνεις το καλύτερο σε ένα αθώο εξαρτημένο από εσένα μικρό ανθρωπάκι για το πόσο αλλάζει η προοπτική για τη ζωή που μέχρι χθες ζούσες.

Τα ένστικτα μου λειτούργησαν άμεσα, για καλή μου τύχη, αλλά ξεκίνησε κι ένα ταξίδι με το άγχος και την κατάθλιψη να εναλλάσσονται.

H αποκορύφωση ήρθε 5 χρόνια μετά, όταν ήρθε το δεύτερο ανθρωπάκι που το όλο του ταξίδι ήταν βασανιστικό. Με έναν άνθρωπο που δήλωσε ξεκάθαρα ότι θέλει να το ρίξουμε. Εγώ ξεκάθαρη ότι δεν θέλω. Πήγαμε σε σύμβουλο γάμου μετά κόπων και βασάνων, να δούμε πως θα χειριστούμε το θέμα, εφόσον δεν έχουμε κοινή γραμμή, αποφασισμένη ότι μπορεί κ να χωρίσουν οι δρόμοι μας. Ελπίζοντας ότι με την θεραπεία αν είναι να τελειώσουμε λόγο 2ου παιδιού, θα το κάνουμε όπως πρέπει και όχι ένα μέσω θυέλλης. Αλλά δεν ήθελε να φύγει, ήθελε να μείνει. Έμεινε και με κούρασε πολύ. Με κούρασε η αναμονή του να μεγαλώσει το μωρό και να μην ζει το υπέροχο τώρα. Η κρίση που έπαθε, κι από κει που έκραζε την διάθεση μου να βγαίνω και να πίνω και να χορεύω, να θέλει να κάνει μόνο αυτό και να συμπεριφέρεται σαν να του στερήθηκαν όλα αυτά.

Να τονίζει με κάθε ευκαιρία, πως όποιος ήταν μόνος του ή διασκέδαζε έξω ή ζούσε ζωάρα. 

Όταν οι μπαμπάδες έφευγαν από τα πάρκα, να τους λέει, είσαι ο ήρωας μου και πολλά άλλα τέτοια παραδείγματα.

Ταυτόχρονα, ο 2ος γιος μου, εκφράζει εδώ κι έναν χρόνο έντονα μια θηλυκή πλευρά που ξέρω ότι θα με κάνει να μαλώσω με πολύ κόσμο, ακόμα και με τον μπαμπά του. Άλλο κομμάτι αυτό αλλά πιστεύω ότι θα γίνει μεγάλο κομμάτι της ζωής μου στα χρόνια που έπονται.

Είμαι κάθετη ότι θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να ζήσει ευτυχισμένος, είτε σαν κορίτσι, είτε σαν αγόρι που θα είναι θηλυπρεπές. Ό,τι ό,τι ό,τι γουστάρει…

Τον τελευταίο καιρό, μετά από ένα ακόμα τρελό ξέσπασμα του, προσπαθώντας να σπάσει ένα πρωί τον τσαμπουκά ενός 3χρονου, έγινε η αφορμή να πάμε μαζί στον ψυχίατρο για να ακούσει δια στόματος, επιστήμονα τι είναι αυτό που μου συμβαίνει (μικτή αγχώδης, καταθλιπτική διαταραχή) και να καταλάβει πως η κακή συμπεριφορά του και η γενικότερη αποστασιοποίηση του από το τι περνάω δεν συμβάλει στο καλό της οικογένειας μας.

Αν δεν ερχόταν εκείνη την μέρα, πήγαινα αποφασισμένη να τελειώσω την σχέση μας και ο γιατρός μου να με βοηθήσει να αυτονομηθώ χωρίς ενοχές και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για τα 2 αστεράκια μου και για μένα.

Έκτοτε τα πράγματα κυλάνε λίγο ομαλότερα, δεν ξέρω για πόσο.

Ξέρω πως χωρίς βοήθεια από πουθενά, ως εργαζόμενη μάνα, με γονείς που έχουν αρχίσει να αρρωσταίνουν και τελείως άφραγκοι, νιώθω ένας τεράστιο βάρος στις πλάτες μου.

Θέλω να μπορώ να συγκεντρωθώ στη δουλειά μου και γίνεται μόνο με την βοήθεια χαπιών.

Θέλω να ζω το τώρα με τον άνθρωπο μου και τα παιδιά μου χωρίς να περιμένω να μεγαλώσουν για να είναι πιο φρόνιμα.

Θέλω να μην νιώθω ενοχές ότι είμαι ανεπαρκής και να μην πανικοβάλλομαι με ψιλού πήδημα.

Ελπίζω σύντομα να ξεκινήσω διαλογισμό, αισθάνομαι ότι με καλεί αυτή η κατάσταση.. θέλω να με αγαπήσω περισσότερο και να γίνω καλύτερα ώστε να μπορώ να δώσω περισσότερα σε αυτούς που πρέπει.

Να μάθω να λέω όχι και να μην αισθάνομαι ενοχές όταν το κάνω.

Θέλω να μεγαλώσω ανθρώπους που να ξέρουν ότι δεν ανήκουν σε κανέναν, παρα μόνο στον εαυτό τους

Δεν ξέρω τι άλλο να σου πω, κατά πόσο βγήκα εκτός θέματος.

Σου εύχομαι ολόψυχα, να είσαι καλά, με το αμπάκι σου και με τον άνθρωπο σου.

Να είστε μια όμορφη ομάδα με κατανόηση, τρυφερότητα, υπομονή και ψυχραιμία.

(Η ιστορία συμπληρώθηκε, σχεδόν ένα χρόνο μετά, ως εξής)

Είμαι καλύτερα από ότι ήμουν όταν σου έγραψα την τελευταία φορά.

Αφού πρώτα πέρασα ένα εύλογο διάστημα όπου κατέρρεα κάθε μέρα και λίγο περισσότερο, προσπαθώντας να βρω το κάθε πιθανό πρόβλημα για την κατάσταση μου, κατάφερα και είδα ότι ο γάμος μου ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα μου.

Έχουμε σχεδόν 3 μήνες που δεν ζούμε μαζί κι είμαι πολύ πολύ καλύτερα.

Αυτός ζει με τις λιγότερες ευθύνες που πάντα επιθυμούσε, κι εγώ με την ηρεμία που έχω τόση ανάγκη.

Επίσης, στην όλη ασθένεια μου, συμπεριφέρθηκε, ή μάλλον δεν συμπεριφέρθηκε κάπως. Αποστασιοποιήθηκε αυτό γκρέμιζε κάθε μέρα λίγο λίγο το τι ένιωθα γι αυτόν.

Δεν του άρεσα πια που δεν ήμουν ξένοιαστη και ευχάριστη. Ερχόταν μαζί τον τελευταίο καιρό στον ψυχίατρο και σα να μην ήταν εκεί. Με το ζόρι όλα.

Αλλά δεν το παραδεχόταν. Έλεγε ότι όλα θα πάνε καλά. Χωρίς πράξεις, έτσι με τα λόγια, όλα θα πάνε καλά.

Δεν πήγε τίποτα καλά. Το μόνο καλό που βγήκε από αυτό ήταν ότι ασχολήθηκε λίγο παραπάνω με τα παιδιά του γιατί τον έφεραν αντιμέτωπο με τις ευθύνες του, ο ψυχίατρος μου και η παιδοψυχολόγος.

Με βρίσκεις λοιπόν πλέον σε διάσταση, πιο ήρεμη και στο δρόμο της ανάρρωσης.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News