Προσωπική ιστορία: Η μάχη μου με την επιλόχειο κατάθλιψη

Η εγκυμοσύνη, η λοχεία και η μητρότητα είναι γεγονότα που σκεπάζονται από ένα υποχρεωτικό πέπλο ευδαιμονίας, τόσο υποχρεωτικό, που όταν τα πράγματα δεν είναι όπως σε διαφήμιση απορρυπαντικού, κάνει τις γυναίκες να έχουν τύψεις που δεν πετάνε στα σύννεφα. Είναι συνταρακτικές αλλαγές στη ζωή μιας γυναίκας που μπορεί πράγματι να τη φέρουν σε μια κατάσταση μόνιμης ευτυχίας, αλλά πολύ συχνά έχουν μια δύσκολη, ανείπωτη πλευρά, που συζητιέται μόνο ψιθυριστά, ή και καθόλου. Υπογονιμότητα. Εξωσωματική. Αποκόλληση πλακούντα. Αποβολή. Διαβήτης κύησης. Υποχρεωτική ακινησία για μήνες. Υπέρταση. Πρόωρη γέννα. Βρέφος με προβλήματα υγείας. Πάμπολλες επιπλοκές, δυσκολίες, ματαιώσεις και πάρα πολύ άγχος, αγωνία, και ευθύνη, τεράστια ευθύνη.

Ζητήσαμε από γυναίκες να μας γράψουν για αυτή την πλευρά, την πραγματική, αυτή που δεν λέγεται και οι περισσότερες ζουν μόνες τους, γιατί σχεδόν ντρέπονται να ομολογήσουν ότι φοβούνται, ότι δεν ξέρουν πώς θα καταφέρουν να τα βγάλουν πέρα. Η ανταπόκριση ήταν χειμαρρώδης.

Η ιστορία της αναγνώστριας με τα δικά της λόγια

Ο λόγος που την μοιράζομαι είναι για να μπορέσουν οι μαμάδες που θα βρεθούν σε αυτήν τη δύσκολη θέση, να διαβάσουν μια αληθινή μαρτυρία, που θα τις βοηθήσει να καταλάβουν τι τους συμβαίνει.

Ας πάρω τα πράγματα από την αρχή.

Έμεινα έγκυος στα 43, «φυσιολογικά». Μέχρι τότε, η ζωή μου ήταν ζωή γυναίκας καριέρας, με πολλές ώρες στη δουλειά, και όσος χρόνος έμενε μετά ήταν αποκλειστικά για μένα: βόλτες, ύπνος, πολύς ύπνος, ταβανοθεραπεία, φαγητάκια, ποτάκια, ψώνια, και καμία ευθύνη, ούτε καν μαγείρεμα και νοικοκυριό. Από την αρχή της εγκυμοσύνης, κάτι δεν πήγαινε καλά ψυχολογικά. Είχα αντιφατικές σκέψεις για την έλευση του μωρού, πολλά νεύρα, και διάφορα σωματικά φαινόμενα και κυρίως δυσκολία στο φαγητό, την οποία και απέδιδα στις περίφημες καούρες.

Η γυναικολόγος μου φρόντισε να ασχοληθεί με όλα τα θέματα που αφορούσαν στην σωματική μου υγεία, αλλά ποτέ δεν ασχολήθηκε με το ψυχολογικό μου κομμάτι. Μέγα λάθος.

Το παιδί ήρθε στον κόσμο υγιές, η μαμά μια χαρά στο μαιευτήριο, ο μπαμπάς επίσης, και όλοι μαζί σπίτι.

Η περίεργη συμπεριφορά μου συνεχιζόταν. Αρνούμουν βοήθεια από τη γιαγιά, ή οποιονδήποτε, και διατυμπάνιζα πόσο θα τα καταφέρω μόνη μου. Ακολούθησε μια κακή επιλογή παιδιάτρου, και αποτυχία στο θηλασμό, πράγμα που έκανε το παιδί να κλαίει και να μην παίρνει βάρος. Αυτά σε συνδυασμό με την έλλειψη ύπνου και το τεράστιο αίσθημα ευθύνης που με καταπλάκωνε. Στον ένα μήνα φάνηκαν τα σημάδια, που αν τα έχει κάποια μαμά, πρέπει άμεσα να ζητήσει βοήθεια. Δεν ήθελα να φάω τίποτα, έτρωγα μια πιρουνιά και ανακατευόμουν. Έπεφτα για ύπνο, κι ενώ ήμουν τόσο κουρασμένη, ξύπναγα μετά από μία ώρα κάθιδρη και με κρίση πανικού. Δεν ήθελα να φροντίσω το παιδί, έχασα πολύ γρήγορα πολλά κιλά, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσα μάταια να θηλάσω.

Κάπου εκεί έκανα το λάθος να καλέσω στο σπίτι σύμβουλο θηλασμού, η οποία αδιαφορώντας για το ζόμπι που έβλεπε μπροστά της να κλαίει ασταμάτητα, με πίεσε να κάνω ΤΑ ΠΑΝΤΑ για να θηλάσω. (βεντούζες θηλασμού, να τρώω μόνο συγκεκριμένα πράγματα, και γενικά πάση θυσία να δώσω το γάλα μου).

Το γάλα μου όμως ήταν ανάκατο με τόσα δάκρυα, που ήταν αδύνατον.

Είμαστε τώρα περίπου στο δεύτερο μήνα, με την αυπνία και την ασιτία να με εξουθενώνει.

Εκεί κατάλαβα ότι κάτι πολύ λάθος συμβαίνει και ότι όλα αυτά δεν είναι τα φυσιολογικά προβλήματα μιας μαμάς με νεογέννητο.

Εκεί κάπου, η καινούρια παιδίατρος (ευτυχώς που βρέθηκε και γνώριζε αυτό το είδος κατάθλιψης) μου το είπε στα μούτρα: «έχεις κατάθλιψη, τρέχα!». Δεν μου είπε κάτι που δεν ήξερα.

Ευτυχώς για μένα, και για το παιδί, είχα τη φοβερή επιθυμία να το ξεπεράσω. Αν μου έλεγαν ότι έπρεπε να περπατήσω πάνω σε κάρβουνα, θα το έκανα. Θα έκανα οτιδήποτε για να γίνω καλά, να μην έχω αυτή τη μαύρη στεναχώρια, να φάω, να κοιμηθώ και να κρατήσω το παιδί με λαχτάρα αγκαλιά.

Τα βήματα από κει και πέρα ήταν συγκεκριμένα: βοήθεια από ψυχίατρο με χάπια, βοήθεια από ψυχολόγο και αγκαλιά με την παιδίατρο να με καθοδηγεί βήμα βήμα (η συγκεκριμένη ξεπέρασε πολλές φορές την παιδιατρική της ιδιότητα και μπήκε σε χωράφια ψυχολογίας για να με βοηθήσει. Αντίθετα η γυναικολόγος, αποποιήθηκε κάθε ευθύνη και αρνήθηκε κάθε βοήθεια στο ψυχολογικό κομμάτι).

Άρχισα τη θεραπεία και δέχτηκα μεγάλη επίθεση από το περιβάλλον μου (να σημειώσω ότι δεν είναι ένα συντηρητικό περιβάλλον): η χρήση χαπιών είναι τεράστιο ταμπού. Άκουσα φράσεις που με πλήγωσαν όπως «γιατί να πάρεις χάπια, να τα καταφέρεις μόνη σου» Ή «μην το βάλεις κάτω με τον θηλασμό, αρνείσαι να πιεστείς». Από την άλλη, ευτυχώς, ο άντρας μου δεν είχε καμιά απαίτηση από μένα και το μόνο που ήθελε ήταν να με δει καλά.

Σε όλο αυτό το θέμα με τα χάπια, η παιδίατρος ήταν καταπέλτης: «να πεις σε αυτές που σε κατηγορούν, ότι μπορούσαν να πάρουν το παιδί τους αγκαλιά. Εσύ όχι.»

Η χειρότερη μέρα μου ήταν μια μουντή μέρα του Νοέμβρη που ένιωσα να καταλαβαίνω πως και γιατί αυτοκτονούν οι άνθρωποι.

Από κει και πέρα, σιγά σιγά, όλα άρχισαν να καλυτερεύουν. Με τα χάπια ένιωσα αμέσως καλύτερα. Μπορεί placebo, αλλά τι σημασία έχει. Άρχισα να επιστρέφει ο παλιός μου εαυτός που δεν είχε καμία σχέση με καταθλίψεις- να το τονίσω αυτό.

Σήμερα, ο μικρός είναι 5 χρονών και εγώ τον απολαμβάνω κάθε μέρα και περισσότερο.

Αυτή είναι η δική μου ιστορία.

Αν δείτε ότι έχετε κάποια παρόμοια σημάδια, σας παρακαλώ, σας ικετεύω:

1. Μην τα αγνοήσετε, ζητήστε βοήθεια προς πάσα κατεύθυνση.
2. Υπάρχουν φορείς που μπορούν να βοηθήσουν, δημόσιοι και ιδιωτικοί
3. Αλλάξτε άμεσα παιδίατρο αν δείτε ότι δεν συμμερίζεται το πρόβλημα
4. Η επιλόχειος κατάθλιψη συμβαίνει στο 15% των γυναικών. ΔΕΝ σημαίνει ότι δεν είστε καλές μαμάδες, σημαίνει ότι περνάτε μια ασθένεια, που όπως όλες, θέλει τη θεραπεία της.
5. Τα χάπια δεν είναι ούτε καλά ούτε κακά. Είναι ο τρόπος να γίνεται λειτουργική μαμά

Και να φροντίσετε το παιδί σας. Δεν είμαι ψυχίατρος, αλλά είμαι σίγουρη ότι δεν θα εθιστείτε, εκτός να ήσασταν ήδη εθισμένες- αλλά αυτή είναι άλλη συζήτηση.

6. Αν νιώθετε και πριν τη γέννα περίεργα, μιλήστε για αυτό. Εν ανάγκη αλλάξτε γυναικολόγο και βρείτε κάποιον που να σκαμπάζει από αυτό το σοβαρό θέμα. Θα γλυτώσετε πολλά έτσι.
7. Στο εξωτερικό η επιλόχειος κατάθλιψη λέγεται «peri natal» και όχι «post natal» .

Δηλαδή είναι και πριν τη γέννα, και όχι μόνο μετά. Στην Ελλάδα, μαύρα μεσάνυχτα.

Τέλος, και σημαντικότερο.

Μην αφήσετε κανέναν να σας κατηγορήσει ότι δεν είστε καλή μαμά.

Είστε η καλύτερη, απλώς έχετε μια ασθένεια η οποία σας εμποδίζει να το δείξετε

Είναι, ας πούμε , σαν να έχετε σπάσει το πόδι σας και να μην μπορείτε να τρέξετε στη κούνια. Το κόκκαλο όμως θα κολλήσει. Φτάνει να το φροντίσετε.

Ευχαριστώ.

Ε.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News