Προσωπική ιστορία: Η κρυφή γοητεία της εγκυμοσύνης

Μακάρι να είχα έστω και μια καλή κουβέντα να πω. Αλλά ούτε μια δεν θα πω

Ξεκινάει από την στιγμή που έχω 35αρισει και όλο το συγγενολόι αρχίζει με τα «άντε τώρα, βάλτε μπρος». Στα 37 μου ήθελα παιδί αλλά όχι να βάλω μπρος. Σκεφτόμουν εμένα και το σύντροφό μου εκεί που καθόμαστε στον καναπέ να λέμε ο ένας στον άλλον «τι λες, βάζουμε τώρα μπρος για κανα παιδί» και μετά να τρέχουμε στο δωμάτιο, εγώ να ξαπλώνω στο κρεβάτι αστερίας και αυτός, γυμνός από την μέση και κάτω με την σημαία της αναπαραγωγής ψηλά, να πάρει φόρα. Και όσο και να λες «εεε, το κάνουμε κανονικά και άμα κάτσει έκατσε» δεν ισχύει όταν είσαι 37. Κοιτάς τις μέρες, την συχνότητα, έχεις το νου σου να μην χαθεί ούτε μια πολύτιμη σταγονίτσα και, όχι τόσο ξαφνικά, το σεξ δεν είναι πια για να το απολαύσεις.

Ας είναι λες, αφού βλέπω σταυρουδάκι όταν κατούρησα το στυλό από τον δεύτερο μήνα προσπαθειών, χαλάλι! Και χαρές και πανηγύρια, και το λες σε όλους από την πρώτη μέρα καθυστέρησης και δεν μπορείς να κοιμηθείς το βράδυ. Αλλά, ο γιατρός λέει «παλίνδρομος κύηση», τράβα νοσοκομείο για απόξεση. Ας είναι, ξαναλές, ήταν το proof of concept, μπορώ να κάνω παιδιά, πρόβα ήτανε, πάμε τώρα για το κανονικό. Σε 2 μήνες πάλι έγκυος, σε 4 μήνες ξανά-μανά απόξεση, αποβολή σου λέει, σταμάτησε να χτυπάει η καρδιά. Εδώ δεν είπα ας είναι, έκλαψα με μαύρο δάκρυ. Και έγινε και τρίτη φορά.  Ένιωθα τον θάνατο να κατοικεί  μέσα μου-αλήθεια. Και ξεκινάει η τουρνέ στους γιατρούς, ενδοκρινολόγος, ρευματολόγους,, ψάξε τα αυτοάνοσα, κάνε Καριοτυπο, κάνε υστεροσκόπηση και τελικά, όλα καλά, εντάξει, δεν ξέρουμε γιατί κανείς καθ’εξιν αποβολές, συνεχίστε εσείς να βάζετε μπρος και κάποια στιγμή θα σας κάτσει. Και, πιστό στις προβλέψεις, κάθεται λοιπόν ξανά, αλλά εγώ είμαι ξανά χεσμένη από τον φόβο της αποβολής ολημερίς και ολονυχτίς. Και εγκυμοσύνη χάλια, χάλια, εμετούς κάθε 20 λεπτά, μέχρι τον 5ο μήνα έχασα 7κίλα.

Και η γοητεία της εγκυμοσύνης συνεχίζεται: Σιελόρροια φουλ, δεν μπορούσα να βγω έξω, ήμουν με κουτί από χαρτομάντηλα κάτω από το στόμα και έφτυνα όσα σάλια δεν έβγαιναν μόνα τους από τις άκρες του στόματος μου. Από τον πολύ εμετό μου έφευγαν ούρα. Ευτυχώς ο πατέρας-to-be μπορούσε να μου βάλει ορό στο σπίτι, είχα αφυδατωθεί τελείως από τους εμετούς, και έτσι δεν την έβγαλα στο νοσοκομείο μέχρι τον 5ο μήνα, αλλά στον καναπέ. Και ύστερα, ήρθε το ρέψιμο. Πολύ, δυνατό, συχνό, να μου καίει τα σωθικά, ενώ όλοι οι άλλοι γέλαγαν – γέλαγα κι εγώ στην αρχή, μέχρι που κάποια στιγμή έβαλα τα κλάματα και λέω «δεν μπορώ να ρεύομαι άλλο, πονάει ο λαιμός μου». Και συνέχισα να ρεύομαι, να κατεβάζω τα Gaviscon λες και είναι πορτοκαλάδα, και όλο να καραδοκεί, όλους αυτούς τους μήνες, το άγχος της αποβολής. Άσε το άγχος του «τα αποτελέσματα από την αυχενική διαφάνεια σας λένε ότι πρέπει να κάνετε αμνιοπαρακέντηση». Τι λες κιουρία μου, μετά από αποβολές, θα κάνω αμνιοπαρακέντηση!. Καλά που είμαι του χώρου και ήξερα για το harmony test, το έκανα, ησύχασα, άλλαξα και γιατρό.

Αλλά, εν τω μεταξύ, έχουν περάσει δύο χρόνια σχεδόν όπου εγώ δεν ασχολούμαι με τίποτα άλλο, ΤΙΠΟΤΑ. Ούτε να διαβάσω δεν μπορώ, οι ορμόνες με έχουν χτυπήσει στο κεφάλι και δεν καταλαβαίνω την υπόθεση από τις παιδικές ταινίες, όχι να συνεχίσω την ερευνητική μου δουλειά.

Και αφού έγινα σαν ιπποπόταμος με 18 κιλά πάνω, ήρθε η ώρα να γεννήσω. Καθόλου εύκολο ούτε αυτό, αλλά έστω, κράτησε μια μέρα. Μέρα ήταν και τελείωσε. Και τέλειωσε στην αίθουσα τοκετού, με ένα μουτράκι Μικρούτσικο τόσο δα πάνω στο γυμνό στήθος μου, να με κοιτάει με ορθάνοιχτα ματάκια, ερευνητικά, λες και με έβλεπε. Και τότε όλα άλλαξαν στην ζωή μου.

Αλλά δεν ξέχασα τίποτα από την γοητεία της εγκυμοσύνης – αυτό που λένε, μετά τα ξεχνάς για μένα δεν ισχύει. Δυο χρόνια μετά ξανά έμεινα έγκυος, ξανά απέβαλα και αποφάσισα ότι μπορεί η ψυχή μου να θέλει, το σώμα μου όμως λέει ξεκάθαρα «Basta, άμα στα φέρει ο πελαργός κάνε και μια στάνη παιδιά. Μέσα μου μην ξαναβάλεις κανέναν».

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News