Είναι ο γιατρός που μερικές φορές ξέρει περισσότερα για εμάς απ’ ό,τι η μαμά μας. Είναι μια σχέση που μπορεί να έχει ζεστασιά και υποστήριξη, αλλά πολύ συχνά καταλήγει από άβολη μέχρι προσβλητική. Μια ζωή ακούμε να κρατάμε τα πόδια μας κλειστά, και ξαφνικά πρέπει να νιώσουμε άνετες εκεί, διάπλατα, με έναν φακό ανάμεσα στα πόδια μας, για να ακούσουμε άλλη μια φορά «πότε θα κάνεις παιδί; περνάνε τα χρόνια».
Γράψτε μας την πιο αξιοσημείωτη εμπειρία σας στον γυναικολόγο. Μπορεί να είναι καλή, κακή, αστεία ή εξοργιστική. Χρειάζεται να ακουστούν αυτές οι ιστορίες για να καταλάβουν όλες οι γυναίκες ότι αν δεν τους αρέσει ο/η γιατρός τους, δεν χρειάζεται να τον/την υπομένουν. Κάπου υπάρχει ένας γυναικολόγος που δεν θα τις δει ως αναπαραγωγικές μηχανές, αλλά ως ανθρώπους με τερτίπια, προτιμήσεις, και με δικαίωμα στο να μην θέλουν να κάνουν παιδί τώρα, μετά, ή οποτεδήποτε.
Στείλτε μας την ιστορία σου στο ampa@lifo.gr
_______________
Η ιστορία της Gigi με τα δικά της λόγια
Με όλο το σεβασμό στις δύσκολες ιστορίες των φίλων, θα ήθελα να καταθέσω και εγώ την εμπειρία μου, η οποία ήταν τραυματική μεν, αλλά είχε και κάποια στοιχεία γελοιότητας.
Βρισκόμαστε στο 2001, εγώ είμαι 18 ετών στην Θεσσαλονίκη, φοιτήτρια, με οξείς πόνους που απαιτούν επίσκεψη σε γυναικολόγο. Δεν είχα ξαναπάει, μου πρότεινε μία φίλη τη δική της. «Εξαιρετική» λέει η φίλη «μου έκανε έκτρωση, δεν κατάλαβα τίποτα». Δεν ήξερα τι θα έπρεπε να καταλάβει, αλλά την εμπιστεύτηκα και έτσι βρέθηκα σε ένα ιατρείο, στο κέντρο της πόλης, με αίθουσα αναμονής 70τ.μ. και μία γραμματέα, το Χριστινάκι, που κρατούσε σημειώσεις, ραντεβού, καρτέλες όλα χειρόγραφα σε ένα μικρό γραφειάκι. Χμ! είπα, αλλά δεν πτοήθηκα. Πέρασα στο γραφείο της γιατρού, η επίπλωση του οποίου αποτελούνταν από δύο γυάλινες βιβλιοθήκες με κίονες ιωνικού ρυθμού για βάσεις, ένα γραφείο σετάκι με τις βιβλιοθήκες, τρεις καρέκλες και ένα ανάκλιντρο -με μπορντό- κόκκινο βελούδινο κάθισμα. Ανασήκωσα ελαφρά το φρύδι στην πρώτη επαφή με αυτό το θέαμα, επιβλήθηκα στο σνομπισμό μου και έκατσα απέναντι από τη γιατρό, απροσδιόριστων λοιπών χαρακτηριστικών στη μνήμη μου σήμερα, καθώς μου αποτυπώθηκαν κυρίως τα νύχια της. Μακριά, γαμψά, γυαλιστερά, ασορτί με το βελούδο του ανάκλιντρου.
Μέχρι να ξεπεράσω το σοκ, ήταν η ώρα να περάσω στο εξεταστήριο, ένα σκοτεινό δωματιάκι 2,50Χ 1,00. Τα πόδια ανεβασμένα στην γνωστή καρέκλα έπιαναν από τον ένα τοίχο ως τον άλλο και δεν υπήρχε κανένας εξοπλισμός.Τίποτα όμως! Παρά μόνο ένα φωτιστικό με κινητή κεφαλή, σαν τον εξωγήινο που ήταν κρυμμένος στην τσάντα της σεξωγήινης (της γνωστής ταινίας, έχουμε και επίπεδο). Αφού με έχει τοποθετήσει σε αυτή την άβολη στάση, φωνάζει: «Χριστιναααααάαακιιιιιιιι» το Χριστινάκι που σας έλεγα πριν- (είσοδος Χριστινακίου), εγώ ιδρώνω χειμωνιάτικα, κοκκινίζω, «φέξε μου λίγο εδώ». Και της φέγγει με τον εξωγήινο, ξέρετε που. «Βλέπεις τον ερεθισμό εδώ;», «μμμ» γνέφει θετικά το Χριστινάκι. «Για να δούμε τί γίνεται παρά μέσα». Και χώνει το χέρι της.Το χέρι της! «Είσαι έγκυος» μου λέει. «Αποκλείεται» της λέω. «Τέτοιο κορίτσι και να μην κάνεις σεξ;» μου λέει. Γουρλώνω μάτι, ξεροκαταπίνω «Κάνω, αλλά παίρνω προφυλάξεις». «Καλά , τις δικές σας τις προφυλάξεις τις ξέρουμε» απαντάει και κοιτάει συνωμοτικά το Χριστινάκι. «Αφού εδώ το πιάνω».
Και νιώθω με τις νυχάρες της να ξύνει κάποιο εσωτερικό μου όργανο, αναγουλιασμένη, εκνευρισμένη και ταυτόχρονα πανικόβλητη, γιατί το έπιανε. Ή για να είμαστε ακριβείς, το έξυνε, άρα ήταν εκεί! Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. «Πήγαινε σπίτι, κάνε ένα τεστ εγκυμοσύνης και πάρε με τη Δευτέρα» (ήταν απόγευμα Παρασκευής). Βγαίνει αρνητικό, την παίρνω τηλέφωνο. «Δεν είναι ακριβή αυτά, ξανακάνε, αφού το έπιασα». Ξανακάνω 2, 3 όλα αρνητικά. Η ίδια απάντηση. «Άντε, κάνε μία χοριακή να βεβαιωθούμε». Αφού βγήκε και αυτή αρνητική, αφού έκανα υπέρηχο σε ένα εργαστήριο και μικροβιολογικές εξετάσεις και βγήκε ότι είχα μόλυνση του τραχήλου της μήτρας και αφού πέρασα μία θεραπεία που κράτησε κάτι περισσότερο από 3 μήνες, αυτό που μου είχε μείνει στο μυαλό ήταν το πόσο ταπεινωμένη, αδύναμη και αηδιασμένη ένιωθα. Για κάποιο λόγο, εκείνη την περίοδο το μένος μου δεν στρεφόταν προς αυτή τη συμπεριφορά, αλλά προς το ίδιο μου το σώμα. Ένιωθα ότι προτιμούσα να μην ξανακάνω σεξ παρά να χρειαστεί να ξαναπάω σε γυναικολόγο (στο μυαλό μου τότε αυτά ήταν αλληλένδετα). Επανήλθα και ξαναπήγα σε γυναικολόγο, αλλά αυτή είναι μία άλλη ιστορία, όχι πολύ πιο ευχάριστη από αυτή που μόλις σας περιέγραψα… (Όσο για τη φίλη που μου πρότεινε την πρώτη μου γυναικολόγο, έχω σοβαρές αμφιβολίες αν ήταν ποτέ πράγματι έγκυος).
Ευχαριστώ για τον χώρο και για τον χρόνο και ελπίζω αυτή η στήλη να βοηθήσει και τους γονείς να ενημερώσουν, να εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους και να τα βοηθήσουν στην επιλογή των κατάλληλων επαγγελματιών.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
