Προσωπική ιστορία: Η αδερφή μου και η Νευρική ανορεξία

Η αδερφή μου διαγνώστηκε με νευρική ανορεξία στα 15 της. Εγώ τότε 17.

Όλα άρχισαν όταν έπαψε να τρώει βραδινό. Μετά ακολούθησε το πρωινό και τέλος το μεσημεριανό. Μπορούσε να τραφεί με ένα μήλο τη μέρα και είχε φτάσει στα 47 κιλά. Το instagram της είχε, πλέον, γεμίσει από φωτογραφίες μοντέλων, τα οποία λάτρευε σε βαθμό φανατισμού. Δεν έκανε ποτέ εμετό, απ’ όσο μπορώ να ξέρω. Απλά δεν έτρωγε. Είχα μιλήσει στους γονείς μου πολλές φορές αυτούς τους 5 μήνες και η απάντηση ήταν η εξής: «Φάση είναι θα της περάσει. Βρίσκεται στην εφηβεία».

Έβλεπα την αδερφή μου να φοβάται να φάει οτιδήποτε δεν ήταν λαχανικό και να κάνει τον γύρω του σπιτιού τρέχοντας 60 φορές κάθε πρωί, προκειμένου να κάψει το καρότο που έφαγε χθες το μεσημέρι. Έβλεπα την αδερφή μου να λιώνει και οι γονείς μου αρνούνταν να βοηθήσουν. Δεν πίστευαν, βλέπετε, ότι το ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ παιδί, το παιδί που είχαν μεγαλώσει ΤΟΣΟ ΣΩΣΤΑ θα μπορούσε να έχει νευρική ανορεξία. Προσπάθησα να την πείσω να πάει σε ψυχολόγο. Να πάμε μαζί. Δεν ήθελε. Μετά από κάποια φάση σταμάτησε να απευθύνει τον λόγο τόσο σε εμένα όσο και στους υπόλοιπους. Ήταν σαν φάντασμα μέσα στο σπίτι. Πλέον οι γονείς μου φοβόντουσαν μήπως την αναστατώσουν, γιατί αυτό θα ήταν μια πολύ καλή δικαιολογία για να μη φάει. Σταμάτησαν να της λένε ότι πρέπει να τρώει, ότι έχει αδυνατίσει πάρα πολύ, γιατί αυτό την πείσμωνε περισσότερο. Είχε φτάσει στα 44,9 κιλά. Τότε, την πήγαν σε ψυχίατρο. Μία φορά. Δεν μίλησε. Απλά καθόταν με σκυμμένο το κεφάλι και σταυρωμένα χέρια περιμένοντας να τελειώσει η συνέδρια. Δεν ξαναπήγαν.

Τους τελευταίους μήνες γίνονταν κάθε μέρα καυγάδες. Και η αδερφή μου δε μιλούσε. Απλά τους άκουγε να της φωνάζουν και μετά πήγαινε στο δωμάτιό της και έκανε άλλα 10 σετ κοιλιακών. Και εγώ καθόμουν στο δωμάτιό μου προσπαθώντας να σκεφτώ πως θα τη σώσω. Είχα σταματήσει πλέον να κοιμάμαι, να βγαίνω και στις εξετάσεις στο τέλος της χρονιάς πήγα στο νοσοκομείο από υπερκόπωση. Τότε ήταν που ζήτησα από τους γονείς μου να πάω σε ψυχολόγο. Αρνήθηκαν, λέγοντας μου το εξής: «Προηγείται η αδερφή σου τώρα. Δεν πρέπει να σε επηρεάζει η κατάστασή της και μην ασχολείσαι με αυτό. Το ελέγχουμε». Δεν πίστεψα λέξη. Τα πράγματα έφτασαν στα άκρα ένα βράδυ που την έπιασαν να κοιμάται τυλιγμένη με ζελατίνα. Είχε δει στο internet ότι διώχνει το περιττό λίπος. Ξύπνησα από τις φωνές τους. Δεν μπήκαν στο δωμάτιό μου, ούτε μου ζήτησαν να πάρω θέση. Και δεν πήρα. Φοβόμουν πολύ. Άκουσα τη μητέρα μου να βρίζει κλαίγοντας και την εξώπορτα να κλείνει. Είχε φύγει από το σπίτι. «Δε σε αντέχω άλλο» την άκουσα να λέει. Τότε ο πατέρας μου έσυρε την αδερφή μου έξω και της είπε «Μην τολμήσεις να ξαναγυρίσεις, εάν δεν τη βρεις». Σκέφτηκα να πάω μαζί της, αλλά δεν μπορούσα να σηκωθώ. Κάτι με κρατούσε κολλημένη στο κρεβάτι, ενώ έκλαιγα σιωπηλά. Κάποια στιγμή αποκοιμήθηκα.

Το πρωί είχαν γυρίσει όλοι σπίτι και ήταν σαν να μη συνέβη ποτέ το χθεσινό. Δύο εβδομάδες μετά η αδερφή μου φεύγει εκδρομή με το σχολείο. Γυρνάει με γαστρεντερίτιδα. Την είδα μια μέρα να κοιτάζεται στον καθρέφτη του δωματίου της, ενώ ντυνόταν, για να πάει στο γιατρό. Ορκίζομαι ότι δεν έχω τρομάξει περισσότερο στη ζωή μου. Ήταν τόσο αδύνατη που μπορούσα να διακρίνω όλα τα κόκαλά της. Χάιδευε το σώμα της και ένιωθε περήφανη που είχε φτάσει έως εδώ. Φαινόταν διατεθειμένη να συνεχίσει. Είχε πλέον φτάσει τα 40,3 κιλά. Δε θυμάμαι ακριβώς πότε άρχισε πάλι να τρώει. Θυμάμαι, όμως, ότι πάχυνε πολύ γρήγορα και ότι την άκουγα να κλαίει κάθε βράδυ. Θυμάμαι να πηγαίνει στην κουζίνα κρυφά και να τρώει ο,τι είχε στερηθεί όλους αυτούς τους μήνες. Θυμάμαι να κλείνεται στο δωμάτιό της και να μη μιλάει σε κανένα. Πάλι. Και οι γονείς μου να μη δέχονται να την πάνε σε ψυχίατρο. Πάλι. «Έχει βουλιμικά επεισόδια, θα την πάω εγώ». «Όχι, δεν είναι δίκη σου δουλειά. Έχεις πανελλήνιες μπροστά σου. Το ελέγχουμε, αφού τρώει».

Έχουν περάσει δυο χρόνια από τότε. Η αδερφή μου πλέον, είναι στα φυσιολογικά της κιλά και φαίνεται καλά. Κάνει ακόμη πολλή γυμναστική και πηγαίνει πολύ αυστηρά σε διατροφολόγο, αλλά φαίνεται καλά. Χωρίς, όμως, αυτό να σημαίνει ότι είναι εντελώς. Εγώ πήγα τελικά σε ψυχολόγο, πέρασα στην ιατρική και θέλω να ασχοληθώ με τις διατροφικές διαταραχές. Ακόμα φοβάμαι όταν δεν τρώει ένα βράδυ. Ακόμα σφίγγεται το στομάχι μου όταν κοιτάζει τα μοντέλα στο Instagram και μου λέει «δες τι τέλειο σώμα έχει αυτή, είναι η αγαπημένη μου». Δεν ξέρω τι συμπέρασμα θέλω να γράψω. Ίσως κάτι κλισέ. Απλά εύχομαι μερικές φορές να είχα αντιδράσει. Να είχαν αντιδράσει οι γονείς μου. Δεν ξέρω αν θα άλλαζε κάτι τότε. Ίσως και όχι. Ξέρω, όμως, ότι αφού δεν προσπάθησα αρκετά να σώσω την αδερφή μου, θα ήθελα να το κάνω για κάποιον άλλον. Και εύχομαι ο καθένας να το κάνει.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News