Είναι ο γιατρός που μερικές φορές ξέρει περισσότερα για εμάς απ’ ό,τι η μαμά μας. Είναι μια σχέση που μπορεί να έχει ζεστασιά και υποστήριξη, αλλά πολύ συχνά καταλήγει από άβολη μέχρι προσβλητική. Μια ζωή ακούμε να κρατάμε τα πόδια μας κλειστά, και ξαφνικά πρέπει να νιώσουμε άνετες εκεί, διάπλατα, με έναν φακό ανάμεσα στα πόδια μας, για να ακούσουμε άλλη μια φορά «πότε θα κάνεις παιδί; περνάνε τα χρόνια».
Γράψτε μας την πιο αξιοσημείωτη εμπειρία σας στον γυναικολόγο. Μπορεί να είναι καλή, κακή, αστεία ή εξοργιστική. Χρειάζεται να ακουστούν αυτές οι ιστορίες για να καταλάβουν όλες οι γυναίκες ότι αν δεν τους αρέσει ο/η γιατρός τους, δεν χρειάζεται να τον/την υπομένουν. Κάπου υπάρχει ένας γυναικολόγος που δεν θα τις δει ως αναπαραγωγικές μηχανές, αλλά ως ανθρώπους με τερτίπια, προτιμήσεις, και με δικαίωμα στο να μην θέλουν να κάνουν παιδί τώρα, μετά, ή οποτεδήποτε.
Στείλτε μας την ιστορία μέσω του α μπα, από τη φόρμα «έχεις κάτι να μοιραστείς μαζί μας», ή στο μέιλ lenfou@gmail.com
Η ιστορία της persona με τα δικά της λόγια:
Η δικιά μου ιστορία με όχι έναν, αλλά πολλούς γυναικολόγους έχει ως εξής: Ήμουν 24 όταν μετά από καιρό αποφάσισα να πάω στον γυναικολόγο. Μετά από ψάξιμο καταλήγω σε γυναίκα γιατρό, γιατί ήθελα να νιώθω περισσότερη άνεση. Πάω λοιπόν, παίρνει το ιστορικό μου και ξεκινάει με κολποσκόπηση. Τότε άλλαξε και από γλυκιά, υιοθετεί το διδακτικό της ύφος και αρχίζει τις παρατηρήσεις «έχεις έρθει σε επαφή χωρίς προφύλαξη;», «βλέπω κάποια αλλοίωση, έχετε κονδυλώματα», «έχετε κάνει έκτρωση;», «γι’ αυτό λέω και ξαναλέω εγώ να έρχεστε στο εξάμηνο αλλά δεν μ’ ακούει κανείς». Εγώ εν τω μεταξύ ούτε σε επαφή χωρίς προφυλακτικό είχα έρθει, ούτε έκτρωση είχα κάνει. Καθόμουν και απολογούμουν και τα πόδια μου έτρεμαν γιατί δεν είχα ιδέα τι γινόταν εκεί κάτω. Βάζω τα κλάματα την ρωτάω τι θα κάνω, μου λέει λέιζερ, συνεχίζω κλαίγοντας να της λέω τις ανησυχίες μου, για το πόσο φοβάμαι, για το αν είναι επικίνδυνα και αν υπάρχει σοβαρό πρόβλημα και μου λέει «αν ήσουν παιδί μου θα σε έβαζα αύριο πρωί στο χειρουργείο, αλλά κατά τ’ άλλα ηρέμησε αν ήταν τόσο επικίνδυνα θα ήμασταν όλοι με το ένα πόδι στον τάφο». Περιμένουμε λοιπόν να βγούν τα αποτελέσματα του τεστ παπ. Βγαίνουν και όλα καλά. Μου λέει δεν δείχνει τίποτα αλλά πάμε για βιοψία.
Τα συζητάω όλα αυτά τρομοκρατημένη με φίλη και με φαρμακοποιό, μου λένε μην ξαναπάς, η φαρμακοποιός λέει είναι όλοι οι γυναικολόγοι χασάπηδες, η φίλη λέει πάμε στον δικό μου, είναι ευγενικός και συζητήσιμος. Ωραία λοιπόν πάμε. Του εξηγώ πως έχει η κατάσταση, μου εξηγεί πως λειτουργούν τα κονδυλώματα και έλα να κάνουμε κολποσκόπηση να δούμε. Με εξετάζει και μου βάζει ένα υγρό που με καίει πολύ. Με καθησυχάζει ότι δεν είναι τόσο σοβαρά όσο μου είπε η προηγούμενη και φεύγω. Το κάψιμο γίνεται όμως όλο και πιο έντονο και βλέπω και αίμα. Παίρνω αυτόν τον γιατρό, μου λέει «μην ανησυχείς είναι φυσιολογικό και λείπω τώρα είμαι εξωτερικό, τα λέμε όταν γυρίσω».
Στο μεταξύ πρέπει να φύγω κι εγώ για εξωτερικό και σιγά μην βρω εκεί γιατρό. Αγχωνόμουν γιατί εκείνη την βραδιά χειροτέρευε η αιμορραγία και το πρωί πέταγα. Βγαίνω λοιπόν στους δρόμους και πάω στα νοσοκομεία, τα οποία δε με δέχονταν γιατί «εδώ είναι για έκτακτη ανάγκη και τι θέλετε εσείς εδώ;» Με τα πολλά με δέχονται σε ένα, αφού τους παρακάλεσα πως φεύγω για εξωτερικό. Εννοείται κι εκεί μου τα έχωσαν κανονικά οι δυο κοπέλες γυναικολόγοι καθώς αναρωτιούνταν, γιατί το θυμήθηκα εκείνη την ώρα και «τι νομίζεις, τα νοσοκομεία είναι μπαράκια να περνάς και να λες, α κάτσε να μπω να δω τι παίζει;»
Αφού με βλέπουν, μου λένε, ότι ο γιατρός μου με έχει τραυματίσει με σκέτο οξύ, γιατί μάλλον ξέχασε να το αραιώσει. Αντί λοιπόν για 1%, μου έβαλε σκέτο οξύ και μου έκανε έγκαυμα. Τους ρωτάω τι μπορώ να κάνω, μου λένε πάρε τον γιατρό σου να συνεννοηθείς, λογικά θα σου δώσει καμιά κρέμα. Όταν γύρισα από το ταξίδι, πέντε μέρες μετά, τον πήρα τηλέφωνο, του εξήγησα τι μου είπαν και αρνήθηκε τα πάντα. Αποκλείεται λέει να το έκανα και έλα να σε δω. Πάω με βλέπει και μου λέει πρώτη φορά μου συμβαίνει να πάθει κάτι τέτοιο πελάτισσά μου, δέκα μέρες αποχή και είσαι κομπλέ. Αμ δε. 1,5 χρόνος πέρασε για να συνέλθω. Για έναν ολόκληρο χρόνο είχα αιμορραγία για δυο βδομάδες, αντί για πέντε μέρες της περιόδου, γιατί πρηζόμουν με την περίοδο και άνοιγε η πληγή. Αν μάλιστα κουραζόμουν για κάποιο λόγο, είχα αίμα ολόκληρο τον μήνα.
Η λύση ήρθε από τον τελευταίο γιατρό που έχω έως σήμερα. Είναι ειδικός στην κολποσκόπηση οπότε και μου έκανε μια μικροεπέμβαση για να συνέλθει ο κόλπος. Μετά από κάνα μήνα ήρθε στα ίσα του αλλά φυσικά έχω ακόμα τις ουλές μου και παρακαλάω κάθε φορά που πηγαίνω στον καινούριο και επιτέλους αξιόπιστο γιατρό να μένει μακριά απο το οξύ, το αραιωμένο.