Μετά από ενάμιση χρόνο προσπαθειών επιτέλους ήρθε η πολυπόθητη εγκυμοσύνη. Αν και δεν φανταζόμουν ποτέ ότι υπήρχαν μέσα μου, είχα απίστευτα αποθέματα ενέργειας και ψυχραιμίας. Λόγω προϋπάρχοντος διαβήτη έπρεπε να κάνω ενέσεις ινσουλίνης σχεδόν από την αρχή. Έπρεπε να μετράω τις μπουκιές μου σε σημείο να μην επιτρέπεται να φάω πάνω από μισή φρυγανιά για πρωινό. Έπρεπε να δουλεύω σκληρά σχεδόν μέχρι να γεννήσω και να τα οργανώσω όλα, έτσι ώστε τους λίγους μήνες απουσίας μου όλα να δουλέψουν ρολόι. Αλλά δεν μάσησα με τίποτα από όλα αυτά.
Έζησα και την ταλαιπωρία της γέννας και τη δύσκολη διαμονή στο μαιευτήριο. Και τις πρώτες μέρες με το μωρό στο σπίτι που δεν ξέρεις πού σου πάνε τα τέσσερα. Και τις υπόλοιπες μέρες που είναι σαν να είσαι βιδωμένη σε έναν καναπέ και να θηλάζεις όλο το 24ώρο. Και πάλι δεν μάσησα. Ήμουν πάνω απ’ όλα ψύχραιμη, με τεράστια υπομονή και προσπαθούσα από τις πρώτες μέρες κιόλας να βγαίνω μαζί με το μωρό, να βλέπουμε φίλους και γενικά, να ισορροπήσω στα νέα δεδομένα.
Από εκείνη τη μέρα (νύχτα μάλλον) ξεκίνησε να ανοίγεται περισσότερο και να αντιλαμβάνομαι ότι στον ήδη από τη φύση του αγχωτικό χαρακτήρα του, η γέννηση του μωρού είχε προσθέσει ένα τεράστιο βάρος.
Υπήρχε όμως κάποιος άλλος στο σπίτι που μάσησε τελικά -και δεν εννοώ το μωρό, χαχα! Όσο περισσότερο προσπαθούσα εγώ να είμαστε καλά, τόσο λιγότερο προσπαθούσε ο σύντροφός μου. Τον έβλεπα μέρα με τη μέρα να μεταμορφώνεται σε ζόμπι, να μην δίνει σημασία στο μωρό ή σε μένα και να είναι συνεχώς κλεισμένος στον εαυτό του. Δεν είχε ποτέ αρνηθεί να με βοηθήσει σε κάτι αλλά ήταν στα πάντα διεκπεραιωτικός.
Δεν μπορούσα να βγάλω άκρη με το τι συμβαίνει, απλώς μέσα από συζητήσεις καταλάβαινα ότι είχε πολύ άγχος με τη δουλειά του και ότι τον απασχολούσε πολύ. Περνούσαν οι πρώτες εβδομάδες του μωρού, εγώ συνέχιζα να είμαι πολυεργαλείο και εκείνος να είναι αποτραβηγμένος. Δεν μπορώ να το εκφράσω ακριβώς με λόγια, αλλά ήταν κάπως σα να μην είχε καταλάβει ότι υπάρχει παιδί στο σπίτι με ό,τι και αν φέρνει αυτό συναισθηματικά και πρακτικά. Ήταν περισσότερο σαν να ζούσε μόνος του.
Γύρω στους τρεις μήνες άρχισα να προετοιμάζομαι να επιστρέψω στη δουλειά, οπότε έκανα έξτρα αντλήσεις με το θήλαστρο μέρα και νύχτα για να μαζέψω όσο γάλα μπορούσα. Αν βάλεις ότι πέρα από την άντληση, όλα τα μπουκαλάκια και τα εξαρτήματα έπρεπε να πλυθούν και να αποστειρωθούν, είχε αρχίσει πλέον να μου βγαίνει η κούραση. Ένα βράδυ έχοντας περάσει μεσάνυχτα και κοιτώντας τι έχω ακόμα να μαζέψω και να πλύνω, μου γύρισε το μάτι.
Πήγα και ξύπνησα τον άντρα μου και είπα ότι δεν μπορώ να συνεχίσω να ζω έτσι και ότι θέλω να χωρίσουμε. Φυσικά σοκαρίστηκε και μου είπε ότι δεν καταλαβαίνει τι έχω πάθει. Του εξήγησα για χιλιοστή φορά ότι εγώ δεν έχω πάθει τίποτα, αλλά εκείνος έχει αλλάξει σε κάτι που δεν μου αρέσει. Μετά από πολλές ώρες κουβέντας άρχισα να καταλαβαίνω ότι το άγχος του τον είχε καταπιεί, είχε αρχίσει να έχει φοβίες και αϋπνίες και να έχει και σωματικά συμπτώματα για τα οποία ποτέ δεν είχε πει λέξη. Θυμάμαι ότι μου είπε χαρακτηριστικά «δεν σου τα λέω γιατί δε θέλω να σε επιβαρύνω». Του εξήγησα ότι ακόμα και να μην μου λέει τι τον ανησυχεί, ήταν πασιφανές ότι κάτι τον απασχολούσε έντονα και ότι έχει γίνει άλλος άνθρωπος.
Από εκείνη τη μέρα (νύχτα μάλλον) ξεκίνησε να ανοίγεται περισσότερο και να αντιλαμβάνομαι ότι στον ήδη από τη φύση του αγχωτικό χαρακτήρα του, η γέννηση του μωρού είχε προσθέσει ένα τεράστιο βάρος. Στην ουσία προβλήματα δεν υπήρχαν. Κάποιο μικρό λάθος που έκανε στη δουλειά, στο μυαλό του έπαιρνε επικές διαστάσεις και κατέληγε να σκέφτεται ότι θα απολυθεί ή ότι θα έχει νομικές συνέπειες. Ή κάποια πόρτα μπαλκονιού που δεν έκλεινε καλά στο μυαλό του γινόταν η αιτία να τραυματιστεί το παιδί ή να μπει κάποιος στο σπίτι και να πάρει την κόρη μας.
Ευτυχώς, από ένα σημείο και μετά άρχισε να επανέρχεται. Μιλούσαμε συνεχώς για αυτά που τον απασχολούν, κάναμε σενάρια, του έδινα λογικές εξηγήσεις και αυτό τον ανακούφιζε. Προσπαθούσα να πηγαίνουμε βόλτες και εκδρομές και όσο μπορούμε να διασκεδάζουμε. Τα πράγματα σιγά σιγά βελτιώθηκαν.
Μετά από λίγους μήνες έτυχε να διαβάζω κάτι σε ένα αμερικάνικο website για την επιλόχειο κατάθλιψη και υπήρχαν και μαρτυρίες από μπαμπάδες που το πέρασαν. Πραγματικά πάγωσα. Ήταν σα να περιγράφουν τον σύντροφό μου. Συνέχισα να διαβάζω και είδα ότι και οι άνδρες παθαίνουν postpartum depression (ή baby blues). Εδώ να πω ότι δεν είμαι ειδικός, δεν θέλω να κάνω διάγνωση και δεν ισχυρίζομαι ότι ξέρω 100% τι συνέβη στο σύντροφό μου. Ούτε αν αυτό που βίωσε ορίζεται ως «επιλόχειος κατάθλιψη» -εδώ μέχρι και οι έρευνες διαφωνούν. Αλλά με όλα αυτά που διάβαζα, ήταν σαν να έμπαινε ένα μεγάλο κομμάτι του παζλ στη θέση του.
Δεν μου πέρασε από το μυαλό εκείνη την περίοδο ότι πρέπει να απευθυνθούμε σε ειδικό. Γιατί, πολύ απλά σκεφτόμουν ότι οι γυναίκες έχουν σκαμπανεβάσματα στις ορμόνες, σε εκείνες αλλάζει το σώμα, εκείνες επιφορτίζονται με θηλασμό και όσα αυτό συνεπάγεται. Οι άνδρες δεν κάνουν τίποτα από όλα αυτά, άρα θα έπρεπε να παραμείνουν σκληρά alpha males κουβαλητές. Όμως, δεν είναι έτσι και το βλέπω εκ των υστέρων. Φρόντισα τόσο πολύ να είμαι εγώ δυνατή, που ίσως να μην είδα ότι και ο σύντροφός μου έχει ανάγκες και τελικά, μπορεί να επηρεαστεί από την κύηση και τη γέννηση.
Σίγουρα έπαιξε ρόλο ο χαρακτήρας του άντρα μου, αλλά το θέμα είναι πολύ πιο σύνθετο και έχει και πολλές κοινωνικές προεκτάσεις. Και αν είναι ταμπού για μια γυναίκα να μιλήσει για αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, τότε πόσο δύσκολο είναι για έναν άντρα;
Η περίπτωσή μας έχει αίσιο τέλος, αλλά θα μπορούσε και να μην έχει. Η συμβουλή που θα έδινα στον τότε εαυτό μου και σε όποιον περνάει κάτι αντίστοιχο είναι να απευθυνθεί σε κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας. Ήμουν τυχερή, γιατί η μητέρα μου και κάποιοι στενοί φίλοι εντόπισαν τα ίδια πράγματα που έβλεπα κι εγώ και μας στήριξαν. Σε μια άλλη γυναίκα ίσως να έλεγαν ότι εκείνη είναι υπερβολική («οι ορμόνες σου τρελάθηκαν») με αποτέλεσμα να χαθεί και εκείνη και ο άντρας της ακόμα περισσότερο. Ήταν μια περίοδος πολύ χαρούμενη αλλά και εξαιρετικά δύσκολη.
*Την ιστορία μας έστειλε αναγνώστριά μας, που θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία της.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
