LArt Nouveau Almond Blossoms JESSE WAUGH jessewaugh.com
in , ,

Προσωπική ιστορία: Ένα παιδί αλλάζει όλη σου τη ζωή

Από μικρή σκεφτόσουν ότι πάντα ήθελες να κάνεις παιδιά, μάλιστα έλεγες ότι σκοπός της γυναίκας είναι η τεκνοποιία. Στα 24 σου γίνεσαι για πρώτη φορά θεία και ο κόσμος γύρω σου ομορφαίνει!Δίνεσαι με πάθος στο ανιψάκι σου, του προσφέρεις τα πάντα σαν να ήταν παιδί σου. Μεγαλώνοντας, συνεχίζεις να θέλεις παιδιά, αλλά όλο το αναβάλλεις. Βλέπεις, τα ανίψια ναι μεν πολλαπλασιάζονται αλλά διαπιστώνεις ότι εκτός από χαρές τα παιδιά είναι και τεράστια ευθύνη. Και μιας και περνάς όμορφα και με το σύντροφο, όλο το αναβάλλεις και λες του χρόνου και του χρόνου.

Στα 32 σου λοιπόν, έσω επιτυχημένη επαγγελματικά και μέσα σε ευτυχισμένη σχέση, 13 ετών κοινής πορείας, ο σύντροφος επιμένει να προχωρήσετε και να βάλετε μπρος χαλαρά για παιδί. Δε σε χαλάει σαν ιδέα, αλλά δεν ξέρεις και αν είσαι σίγουρη. Και τελικά συμφωνείς γιατί ξέρεις ότι είσαι αγχώδης και ότι όταν θα έρθει εκείνη η ώρα ίσως και να μην μπορείς να κάνεις παιδί και τελικά το αποφασίζεις και πιάνεις με την πρώτη! Η εγκυμοσύνη είναι όμορφη περίοδος αλλά και με αρκετά προβληματάκια που σε ψιλοκαθηλώνουν στο σπίτι. Στη διάρκεια της περνούν από το μυαλό σου πολλές σκέψεις. Προσπαθείς να είσαι αισιόδοξη για το μωράκι που κυοφορείς αλλά υπάρχουν στιγμές που αγχώνεσαι τρομερά και αναρωτιέσαι αν θα τα καταφέρεις. Προς το τέλος του 9ου μήνα, δυστυχώς μετά από επιπλοκές σου λένε ότι πρέπει να κάνεις καισαρική, θυμάσαι ήταν Πέμπτη είχες πάει στο μαιευτήριο για καρδιοτοκογράφημα και στο ανακοινώνουν. Και όταν μένεις μόνη σου στο αμάξι μπήγεις τα κλάματα. Γιατί ήθελες να γεννήσεις φυσιολογικά. Γιατί είχες διαβάσει χιλιάδες ιστορίες τοκετού. Γιατί ήθελες στη μέση της νύχτας να σου σπάσουν τα νερά και να μετράς με το σύζυγο (πλέον) τις συσπάσεις. Γιατί ήθελες να είναι εκείνος δίπλα σου να σου κρατάει το χέρι όταν γεννάς και να κλάψετε μαζί όταν δείτε το μωράκι σας. Γιατί πολύ απλά φοβάσαι πολύ. Τελικά το καταπίνεις και το αποδέχεσαι και καταλαβαίνεις οτι έτσι είναι το ενδεδειγμένο γιατί τελικά δε μετράει ο τρόπος που φέρνεις στη ζωή ένα μωρό, αλλά το να είναι υγιές και να μην κινδυνέψει και φυσικά μετράει η αγάπη που θα του δώσεις μετά. Και τελικά ένα Σάββατο πρωί πηγαίνεις μαιευτήριο με αισιοδοξία και όχι τόσο άγχος όσο περίμενες. Και φαίνεσαι γενναιότερη από όσο περίμενες, εσύ που έβλεπες βελόνα και σου ερχόταν λιποθυμία. Και τελικά σου δείχνουν και το μωράκι με το που βγαίνει από την κοιλιά σου και κλαις με λυγμούς γιατί είναι από τις συγκλονιστικότερες στιγμές στη ζωή σου να συναντάς για πρώτη φορά το γιο σου, που τόσο καιρό σε κλωτσούσε στα σπλάχνα σου. Και αρχίζει ο γολγοθάς του αποκλειστικού θηλασμού.

Έχεις διαβάσει άπειρες ιστορίες θηλασμού, έχει παρακολουθήσει σεμινάρια θηλασμού σε κέντρα θηλασμού αλλά και στο ίντερνετ, έχεις κάνει πολλή μεγάλη έρευνα για το θέμα και πιστεύεις ότι είσαι έτοιμη. Και ο μικρός έχει βραχύ χαλινό και δυσκολεύεται να πιάσει τη θηλή. Και σου πληγώνει τις θηλές. Και είσαι στο κρεββάτι του μαιευτηρίου, τα στήθη έχουν κρεμάσει και δεν αντέχεις να φορέσεις τίποτα από πάνω από το στήθος. Και τις 4 ημέρες που μένεις στο νοσοκομείο γίνεσαι τσιτσιολίνα και ξεφτιλίζεσαι σε συγγενείς και προσωπικό γιατί είσαι με τα στήθη ελεύθερα γιατί είχες διαβάσει ότι έτσι κλείνουν ευκολότερα οι πληγές στις θηλές. Και επιμένεις με το θηλασμό, αν και το γάλα δεν έχει κατέβει ακόμα, φωνάζεις τις συμβούλους θηλασμού του μαιευτηρίου, φωνάζεις κάθε μαία να σου δείξει πως να τον κρατάς γιατί είσαι σίγουρη πως θα τα καταφέρεις. μερικές είναι ευγενικές άλλες όχι, και σου κόβουν τα φτερά. Και αρχίζεις τα κλάματα.

Από λίγο καθε φορά. μια γιατί βλέπεις το πλασματάκι σου και συγκινείσαι απέραντα που βγήκε από τα σπλάχνα σου, μια γιατί σε πιάνουν οι μεταγχειρητικοί πόνοι, μια για το φλεβοκαθετήρα που έφυγε από τη θέση του, μια γιατί δεν καταφέρεις να τον θηλάσεις όπως θα ήθελες, ιδίως αυτό. Και έρχεται ένα πρωί ο κρύοκωλος παιδίατρος και σου λέει ότι το μωρό έχει χάσει αρκετά και είναι στο όριο για το φυσιολογικό του βάρος και θα πρέπει να αρχίσει συμπλήρωμα. Και δε θες γιατί ξέρεις ότι δε θα γυρίσει εύκολα αυτό. Και τελικά το αποφασίζεις για το καλό του μικρού αλλά συνεχίζεις τις προσπάθειες του θηλασμού. Και σου φέρνουν να υπογράψεις ένα χαρτί που λέει ότι συναινείς να δώσεις στο παιδί σου γενετικά τροποποιημένο γάλα αγελάδος, λες και δίνεις ποντικοφάρμακο. Δοκιμάζεις ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει για να κατέβει το γάλα. Τι ροφήματα τι χάπια, τι σύστημα με σωληνάκια, τι θήλαστρα, τα έμαθες όλα πια. Και φτάνει η ημέρα για επιστροφή στο σπίτι. Και νιώθεις χάλια γιατί είσαι τρομερά αγχωμένη για τις ημέρες στο σπίτι. Και φεύγεις και (τι άλλο?) βάζεις τα κλάματα. Και σε βλέπει η οικογένειά σου στο σπίτι και σου λένε γιατί κλαις και ότι είναι ημέρα χαράς. Και συνεχίζεις με το θηλασμό αλλά δεν τα καταφέρνεις και ο μικρός κλαίει και δεν κάθεται στο στήθος. Και πονάς αφόρητα γιατί ακόμα οι θηλές είναι πληγωμένες. Και ευτυχώς που φωνάζεις μια σύμβουλο θηλασμού, ενώ όλοι οι υπόλοιποι είναι αρνητικοί σε αυτό, μεταξύ άλλων και ο σύζυγος. Και σου δείχνει επιτέλους τον τρόπο για να τον θηλάζεις. Σου παίρνει βέβαια μερικές ημέρες αλλά επιτέλους κάτι πίνει από εσένα. Ταυτόχρονα βάζεις και θήλαστρο και νιώθεις σαν αγελάδα που την αρμέγουν (και ξαφνικά τις λυπάσαι χαχα). Και συνεχίζεις με το θηλασμό αλλά δεν καταφέρνεις να κόψεις το συμπλήρωμα, μετά το θηλασμό, ενώ θα ήθελες. Αρχίζεις όμως να κλαις με το παραμικρό και ανησυχείς. Ενώ μέσα σου σκέφτεσαι ότι θα έπρεπε να είσαι πολύ ευτυχισμένη που όλα στρώνουν και έχεις πολλή βοήθεια στο σπίτι, νιώθεις άσχημα. Έχεις ενδόμυχες κακές σκέψεις και νιώθεις ανάξια μάνα. Για τις σκέψεις που κάνεις και δε θες αλλά τις κάνεις. Σκέφτεσαι ότι η ζωή σου δε θα είναι ξανά η ίδια όπως πριν. Σκέφτεσαι ότι πάει η ανεμελιά σου, πάνε τα ταξιδάκια στο εξωτερικό και στα νησιά το καλοκαίρι, πάνε όλες οι δραστηριότητες που έκανες. Και νιώθεις άσχημα και τύψεις, απίστευτες τύψεις για όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα. Και νιώθεις ότι ένα τόσο δα πλασματάκι έχει αλλάξει τη ζωή σου για πάντα. Και σκέφτεσαι ότι, ενώ το αγαπάς απέραντα, ταυτόχρονα σε πιέζει πάρα πολύ και έχεις δεύτερες σκέψεις μήπως δεν ήσουν έτοιμη τελικά. Και νιώθεις απέεεεραντες τύψεις γιατί τι πράγματα είναι αυτά που σκέφτεσαι ενώ θα έπρεπε να πέταγες στον ουρανό. Και οι υπόλοιποι βλέπουν ότι κλαις (ενώ δε θέλεις να κλαις μπροστά τους) και σου λένε γιατί και σου λένε να μην είσαι αχάριστη γιατί άλλοι δεν μπορούν να κάνουν παιδιά. Και συμφωνείς αλλά ταυτόχρονα δεν ελέγχεις το κλάμα σου, βγαίνει αβίαστα. Και έχεις συνέχεια εναλλαγές της διάθεσης. Και νομίζεις ότι έχεις επιλόχειο κατάθλιψη. Και ο σύζυγος σε στηρίζει αλλά είναι και εκείνος πιεσμένος και εκνευρίζεται που σε βλέπει έτσι κάποιες στιγμές και φοβάσαι ότι θα τον χάσεις. Και δε θέλεις. Και φοβάσαι και ταυτόχρονα καταπιέζεσαι από το περιβάλλον γύρω σου.

Τελικά μετά από 3 περίπου εβδομάδες ευτυχώς (!!) σου περνάει έτσι ξαφνικά όπως ήρθε και γλιτώνεις!! Και είσαι καλά αλλά ταυτόχρονα συνεχίζεις να παλεύεις με το θηλασμό. Και ξαφνικά 2 μήνες μετά ξυπνάς ένα πρωί και το στήθος σου είναι πετρωμένο και κόκκινο. Και αρχίζει ξανά ο γολγοθάς. Ευτυχώς δε γυρνάει σε μαστίτιδα αλλά ταλαιπωρείσαι 3 εβδομάδες με αφόρητο πόνο στις θηλές κάθε φορά που ο μικρός τις βάζει στο στόμα του και ταυτόχρονα έχει να παλέψεις με το κλάμα του επειδή προφανώς κάποιοι πόροι είναι φραγμένοι και δε ρουφάει όσο θέλει. Παίρνεις αντιφλεγμονώδη αλλά δεν περνάει με τίποτα. Και εκεί που έχεις απηυδήσει ξυπνάς ένα πρωί και έχει περάσει. Και ηρεμείς. Και η ζωή συνεχίζεται.

Αυτή είναι η δική μου ιστορία εγκυμοσύνης, γέννας και θηλασμού. Ο μικρός μου τώρα κοντεύει 5 μηνών και είναι ένα μωράκι υπέροχο. Είμαι πολύ τυχερή που τον έχω και τον έκανα, αυτό όμως δε σημαίνει ότι ήταν όλα ρόδινα. Ίσως να τα παρουσιάζω υπερβολικά, αλλά ήταν και παραμένει ο δυσκολότερος ρόλος που έχουμε έως στιγμής αναλάβει. Η γονεικότητα είναι ένας διαρκής αγώνας και ελπίζω να καταφέρουμε να ανταποκριθούμε σε αυτή όσο το δυνατόν καλύτερα μπορούμε. Δε μου είναι εύκολο να θυμάμαι αυτές όλες τις στιγμές αλλά με αυτή την εξομολόγηση σκοπό έχω να δείξω σε όλες τις γυναίκες ότι τίποτα δεν είναι ρόδινο και δεν είναι (τελικά) κακό να απηυδείς και να αναρωτιέσαι αν κάνεις κάτι λάθος σε όλο αυτό το ταξίδι. Ένα παιδί αλλάζει όλη σου τη ζωή, κάτι που φυσικά γνώριζα από πριν, αλλά δεν περίμενα τη δική μου αντίδραση σε όλο αυτό. Και όλα αυτά τα περίεργα συναισθήματα, μπορεί μεν να μην ήταν κατάθλιψη αλλά ήταν οι ορμόνες μετά τη γέννα, που σε απορρυθμίζουν τελείως και δεν ξέρεις πως να φερθείς και πως να αντιδράσεις. Αρκετές γυναίκες θεωρώ ότι λίγο πολύ το περνάνε και πιστέψτε με δεν είναι κακό, είναι ανθρώπινο. Οπότε όσοι είστε γύρω από νέες μαμάδες και λεχώνες στηρίξτε τες ψυχικά και μη δίνετε τις παραπάνω συμβουλές του στυλ “μην είσαι αχάριστη” ή “εγώ τι ωραία που ένιωθα όταν έκανα το παιδί μου” (που εμένα με έκαναν και ένιωθα κουρέλι). Να τους λέτε ότι είστε εκεί για αυτές και ότι όλα στην πορεία θα φτιάξουν, όπως έγινε και σε εμένα. Ως κατάθλιψη ονομάζεται η περίοδος μελαγχολίας που διαρκεί και μετά τις 40 ημέρες και ακόμη παραπάνω. Σε κάθε περίπτωση εάν βλέπετε ότι επιμένει, απευθυνθείτε σε ειδικό. Με αγάπη και συνδελφικούς χαιρετισμούς σε όλες τις μικρομαμάδες!

annouk

____________

Στείλετε κι εσείς τις δικές σας ιστορίες στο ampa@lifo.gr . Μοιραστείτε τη γνώση και τις εμπειρίες σας στην μεγαλύτερη διαδικτυακή κοινότητα γυναικών της Ελλάδας

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News

2 Comments
δημοφιλέστερα
νεότερα παλαιότερα
Ενσωματωμένα σχόλια
Δείτε όλα τα σχόλια
SS
SS
2 χρόνια πριν

αν εξαιρεσεις οτι δεν επεμεινα τοσο με το θηλασμο, σε ολα τα υπολοιπα ταυτιζομαι. Ο συζυγος (πρωην πια) με εχασε εκεινος οχι εγω αυτον, οταν δεν με στηριξε στην περιοδο της πρωτης εγκυμοσυνης που ειχα κ εγω ψιλοπροβληματακια….

Sundy
Sundy
2 χρόνια πριν

Έτσι συμβαίνει. Εγώ προσωπικά το βίωσα πολύ χειρότερα, διότι πέραν ότι είχα όλες αυτές τις δυσκολίες έπρεπε να γυρίσω στην δουλειά πολύ νωρίς (μόλις τρεις εβδομάδες) με αποτέλεσμα τις καθημερινές συνεχόμενες αντλήσεις με το θηλαστρο, τα ξενύχτια και την καθημερινή ανελέητη ψυχολογική πίεση κ πόλεμο από τον πατέρα του παιδιού μου! Αντί να με στηρίξει στην πιο δύσκολη περίοδο της ζωής μου μου φέρθηκε πιο αναλγητα από ποτέ. Κ φυσικά ούτε ενός έτους δεν έγινε το παιδί μας κ χωρίσαμε. Με το παιδί αλλάζουν οι προτεραιότητες μας, αλλά πρέπει να έχεις κ την ωριμότητα να το καταλάβεις.