Η εγκυμοσύνη, η λοχεία και η μητρότητα είναι γεγονότα που σκεπάζονται από ένα υποχρεωτικό πέπλο ευδαιμονίας, τόσο υποχρεωτικό, που όταν τα πράγματα δεν είναι όπως σε διαφήμιση απορρυπαντικού, κάνει τις γυναίκες να έχουν τύψεις που δεν πετάνε στα σύννεφα. Είναι συνταρακτικές αλλαγές στη ζωή μιας γυναίκας που μπορεί πράγματι να τη φέρουν σε μια κατάσταση μόνιμης ευτυχίας, αλλά πολύ συχνά έχουν μια δύσκολη, ανείπωτη πλευρά, που συζητιέται μόνο ψιθυριστά, ή και καθόλου. Υπογονιμότητα. Εξωσωματική. Αποκόλληση πλακούντα. Αποβολή. Διαβήτης κύησης. Υποχρεωτική ακινησία για μήνες. Υπέρταση. Πρόωρη γέννα. Βρέφος με προβλήματα υγείας. Πάμπολλες επιπλοκές, δυσκολίες, ματαιώσεις και πάρα πολύ άγχος, αγωνία, και ευθύνη, τεράστια ευθύνη.
Ζητήσαμε από γυναίκες να μας γράψουν για αυτή την πλευρά, την πραγματική, αυτή που δεν λέγεται και οι περισσότερες ζουν μόνες τους, γιατί σχεδόν ντρέπονται να ομολογήσουν ότι φοβούνται, ότι δεν ξέρουν πώς θα καταφέρουν να τα βγάλουν πέρα. Η ανταπόκριση ήταν χειμαρρώδης.
Η ιστορία της Βάγιας, με τα δικά της λόγια
Λοιπόν, είμαι 28 χρονών και ανήκω ακόμα στην κατηγορία εκείνων με το μόνιμο φόβο «μη μείνω έγκυος». Το θέμα της τεκνοποίησης δε με έχει απασχολήσει ακόμα, τόσο γιατί αισθάνομαι τον εαυτό μου μικρό -το ίδιο ακούω και από φίλες που είναι 6-7 χρόνια μεγαλύτερες- όσο και γιατί το ζήτημα του βιοπορισμού καταλαμβάνει την πρώτη θέση του προβληματισμού μου -και των υπόλοιπων φιλενάδων μου. Η εργασιακή επισφάλεια στην Ελλάδα αναγκάζει πολλές από εμάς να μεριμνούμε μόνο για την άρση της και ζητήματα όπως αυτό της υπογονιμότητας τα ανακαλύπτουμε όταν έχουμε πια πάρει την απόφαση πως θέλουμε να γίνουμε γονείς.
Το κακό με αυτή τη στάση αναμονής που τηρούμε και δεν μπαίνουμε καν στον κόπο να το ψάξουμε, είναι πως χάνουμε κάποιες ευκαιρίες που προσφέρουν οι μέθοδοι της Ιατρικά Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής, όπως είναι η κατάψυξη ωαρίων σε περίπτωση λ.χ. πρόωρης εμμηνόπαυσης.
Αφού λοιπόν δεν είμαι άμεση γνώστρια του θέματος του ανοιχτού καλέσματος, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου την ιστορία της μητέρας μου, όπως μου τη διηγήθηκε πολύ πρόσφατα όταν έκανε οκτώ ώρες δρόμο για να έρθει να μου συμπαρασταθεί που πέθανε το σκυλάκι μου. Θα ήθελα να σημειώσω καταρχάς ότι μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση που ενώ έχουμε τόσο ζεστή σχέση, τόσα χρόνια δεν ήξερα παρά ελάχιστα πράγματα από αυτά που μου εξομολογήθηκε.
Η προσπάθεια της μαμάς μου να γίνει μαμά ξεκίνησε το 1987 όταν έμεινε έγκυος στην αδερφή μου. Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της πέθανε αναπάντεχα νεότατος ο πατέρας της, γεγονός που την επηρέασε βαθιά. Το παιδί που γεννήθηκε το καλοκαίρι του 1988 είχε σοβαρό αναπνευστικό πρόβλημα και ο τοκετός υπήρξε επικίνδυνος για τη ζωή της, γι’ αυτό και χρειάστηκε να νοσηλευτεί η ίδια για πολλές μέρες. Το βρέφος δεν της το έδωσαν ποτέ να το δει. Έφυγε μαζί με τον πατέρα μου για εντατική νοσηλεία σε νοσοκομείο της Αθήνας, δεν κατάφερε όμως να ξεπεράσει το πρόβλημά του κι έτσι ο πατέρας μου γύρισε πίσω στην πόλη μας «με άδεια χέρια», όπως μου είπε.
Το γεγονός αυτό δημιούργησε βαριά κατάθλιψη στη μαμά μου. Μου διηγήθηκε ότι δεν ήταν μόνο η απίστευτη στενοχώρια της που δεν είχε αγκαλιά το παιδί της, που έμενε άδειο το παιδικό δωματιάκι που είχε ετοιμάσει, αλλά αισθανόταν και τρομερές τύψεις που γεννήθηκε άρρωστο. Θεωρούσε τον εαυτό της μοναδικό υπεύθυνο της κατάστασης, επειδή βίωσε έντονα το πένθος για τον πατέρα της και επηρέασε -όπως ακόμα πιστεύει- την υγεία του μωρού.
Για ένα χρόνο δε μίλησε σε κανέναν, είχε όμως διαρκή τη συναισθηματική υποστήριξη του πατέρα μου. Κάποια φορά άκουσε τη μάνα του πατέρα μου και δύο από τις αδερφές του να συζητούν μεταξύ τους: «ούτε ένα γερό παιδί δεν ήταν άξια να κάνει η Ελένη».
Αυτό το περιστατικό δε μου το είχε αναφέρει ποτέ πριν και ούτε θα το διανοούμουν, αν κρίνω από τις πολύ καλές σχέσεις που διατηρεί με την οικογένεια του πατέρα μου. Παρόλα αυτά, μου είπε πως την είχε πληγώσει πολύ αυτή η κουβέντα, την οποία δικαιολόγησε για τη γιαγιά μου που ήταν υπερήλικη και άρα με παλιακές απόψεις, αλλά όχι και για τις θείες μου.
Σταδιακά άρχισε να επισκέπτεται το γυναικολόγο της, ο οποίος εκτέλεσε χρέη -και- ψυχολόγου, βοηθώντας την καταλυτικά. Έτσι έμεινε έγκυος σε μένα που γεννήθηκα το 1989 και το 1991 γέννησε τον αδερφό μου. Κατά τη διάρκεια και της μίας και της άλλης εγκυμοσύνης βίωσε κυρίως άγχος και ανησυχία μήπως δε βγουν υγιή τα παιδιά, παλεύοντας ταυτόχρονα να καταπολεμά αυτά τα συναισθήματα που τα θεωρούσε υπεύθυνα για την οποιαδήποτε αρνητική εξέλιξη.
Τελικά προέκυψαν δύο υγιή παιδιά και οι γονείς μου ήταν τόσο ευγνώμονες για την τύχη τους που ποτέ δεν παραπονέθηκαν για τις δυσκολίες που πέρασαν. Ειδικά η μάνα μου που δεν μου είχε ποτέ ξαναμιλήσει για το πώς είναι να μεγαλώνεις δύο παιδιά, ουσιαστικά μόνη της στο μεγαλύτερο μέρος, αφού ο πατέρας μας δούλευε όλη τη μέρα και η βοήθειά του ερχόταν μόνο το βράδυ.
Ένα από τα παραδείγματα των δυσκολιών που ανέφερε αφορά το εξής περιστατικό που με εντυπωσίασε αρνητικά. Ήτανε Δεκέμβρης του ’91 και ο αδερφός μου ήταν μόλις ενός μήνα βρέφος. Εκείνο το διάστημα ο πατέρας μας είχε πάει στο χωριό της γιαγιάς μας για να μαζέψουν ελιές. Η μαμά μου έπαθε γαστρεντερίτιδα με παρόντα όλα τα συμπτώματα της ίωσης και υψηλό πυρετό, κι έτσι βρέθηκε παντελώς εξαντλημένη και ανίκανη να φροντίσει δυο μικρά παιδιά που κλαίγανε αδιάλειπτα. Την τρίτη μέρα της ίωσης λοιπόν τηλεφώνησε στη γιαγιά μου (στη μάνα της) για να της πει πως χρειάζεται επειγόντως τον άντρα της.
Η γιαγιά μου (η μάνα της!) της είπε πως ο μπαμπάς μας έπρεπε να κάτσει εκεί να βοηθήσει με τις ελιές και πως δεν επρόκειτο να του πει τίποτα από τις υπερβολές της. Πρόσθεσε μάλιστα πως η ίδια είχε περάσει τρισχειρότερα μεγαλώνοντας αυτήν και τη θεία μου, δουλεύοντας ταυτόχρονα στα χωράφια και φροντίζοντας έναν λόχο ανθρώπους (πεθερικά, κουνιάδια κ.λπ.). Να πω εδώ ότι η αντίδραση της γιαγιάς μου με εξέπληξε πάρα πολύ, γιατί η περιγραφή δεν ταίριαζε στην τρυφερή και υποστηρικτική γυναίκα που γνώρισα εγώ. Παρόλα αυτά είναι ενδεικτική των αντιλήψεων που έφεραν παλιότερα οι άνθρωποι -ακόμα και οι καταπιεσμένοι- ότι μία μάνα δεν πρέπει να παραπονιέται ποτέ και για κανένα λόγο.
Μου διηγήθηκε κι άλλα περιστατικά δυσκολιών η μαμά μου και όταν τη ρώτησα γιατί τόσα χρόνια δεν μου είχε πει τίποτα, μου απάντησε πως ήταν πολύ χαρούμενη που μας είχε και δεν ήθελε να νομίσουμε πως ταλαιπωρήθηκε εξαιτίας μας. Αναγνώρισε βέβαια επιτέλους ότι η αίσθηση της κούρασης, της εξάντλησης, του άγχους έως και της απόγνωσης κάποιες φορές, δεν αναιρεί σε τίποτα την αγάπη που μας έχει κι ότι οι γυναίκες καλό είναι να μιλάνε ανοιχτά και να ζητάνε βοήθεια από όποιον θέλει και μπορεί να τη δώσει. Παραδέχτηκε επίσης πως αισθανόταν και λίγο ηρωίδα που τα κατάφερνε πάντα χωρίς να ομολογεί την αδυναμία της και με παρακάλεσε να μην επιτρέψω να αισθανθώ το ίδιο αν ποτέ αποκτήσω παιδιά. Οι μανάδες είναι άνθρωποι, μου είπε.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Το πιο σημαντικό της ιστορίας είναι ότι αυτή η γυναίκα προστάτεψε τα παιδιά της από τις όποιες αντιπαλότητες είχε η ίδια με τους υπόλοιπους συγγενείς. Τα άφησε να έχουν υγιείς σχέσεις με αυτούς, χωρίς την δική της επιρροή και να αναπτύξουν προσωπική άποψη με τον καιρό.
Καταπληκτική η μαμά σου. Με πόση ειλικρίνεια σου μίλησε!Ποσα σωστά συμπεράσματα, πόσο καταπληκτικες συμβουλες σου έδωσε!Μπράβο της!
Υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι που θυματοποιούν τον εαυτό τους και πορεύονται με αυτολύπηση, και μετά είναι κι αυτοί που είναι τεράστια θύματα και νομίζουν ότι ψιχαλίζει. Άκουσε τέτοιες κουβέντες από πεθερά κουνιάδες και μάνα και τους μιλάει ακόμα? Είναι σαν να μην είχε γνώμη δική της αυτή η γυναίκα παρά να πέρασε τη ζωή της όντας έρμαιο των άλλων. Δεν θα τη συγχαρώ, ούτε θα βρω δικαιολογία τις παλιές αντιλήψεις. Για το 91 μιλάμε. Πιστεύω πως είναι και θέμα χαρακτήρα και δουλικότητας ως προς το σύζυγο. Γιατί σε όλα τα περιστατικά που περιγράφει στην ουσία δεν ύψωσε ανάστημα για να… Διαβάστε περισσότερα »
Idea, σε βρίσκω λίγο αυστηρή αν και σε γενικές γραμμές συμφωνώ μαζί σου, εκτός απ’ το τελευταίο.
Νομίζω η κουβέντα αυτή έγινε μεταξύ γυναικών και όχι τόσο μεταξύ μάνας και κόρης, η γράφουσα είναι πλέον 28 χρονών. Αν ήθελε να δημιουργήσει τύψεις, είχε πολλά προηγούμενα χρόνια για να το κάνει.
Δεκτό, απλά αναρωτήθηκα αν έχει κάνει αντίστοιχη κουβέντα με.το σύζυγό της, που ήταν και ο μόνος συνυπεύθυνος για το μεγάλωμα των παιδιών και την καλή υγεία της μητέρας.
ευχαριστώ που μοιράστηκες την ιστορία της μητέρας σου συγκινήθηκα γιατί έχει παρα πολλές ομοιότητες με την ιστορία της μαμάς μου – και φαντάζομαι πολλών άλλων γυναικών! Ακόμα και το σημείο με τη γαστρεντερίτιδα κλπ το έχω ακούσει απο τη δικιά μου με τη διαφορά ότι εκείνοι έπρεπε να μαζέψουν τα καρύδια. Τα τελευταία χρόνια έχω αρχίσει να συνειδητοποιώ πώς οι επιλογές, χαρακτήρες κλπ όχι μόνο των γονιών μας έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη ζωή μας και στη διαμόρφωση μας: πρέπει να πάμε 1-2 γενιές πίσω και να πιάσουμε το κουβάρι από την αρχή. Αν η γιαγιά σου (και η γιαγιά μου)… Διαβάστε περισσότερα »
Από τη μία μου αρέσει η προσεκτική επιλογή της ηλικίας της κόρης και η συμπαράσταση της μάνας. Με ξενίζει όμως που δεν ζήτησε τον άντρα της στο τηλ να του πει τι τον θέλει, αλλά υπέκυψε στις προτροπές της μάνας της. Με ξενίζει που δεν επιασε τις κουνιάδες να τις κράξει, έστω και μετά τη γέννηση των παιδιών. .. Η είναι πραγματικά πολύ ανώτερος άνθρωπος, η δεν ειχε καμιά συμπαράσταση από τον άντρα της αλλα τον χρειάζονταν για λόγους βιοπ8ρισμου και έτσι, απέφευγε τη δημιουργία καταστάσεων που θα τον έφερναν απέναντι της..