«Πώς τα πας στην δουλειά, πώς σου φαίνεται, μετά από τόσο καιρό απουσίας;» ρώτησα την φίλη μου στο chat που ένωνε δυο κεντροευρωπαϊκές πόλεις.
Είχαν περάσει σχεδόν πέντε χρόνια από τότε που και οι δύο, άτεκνες και δυναμικές, κάναμε το κομμάτι μας σε επαρχιακή πόλη της Ελλάδος και καταφέρναμε να ανεχόμαστε την καθημερινή απαξίωση της δουλειάς μας και την καφρίλα, με συζητήσεις που τελείωναν στο «έτσι είναι, τι να γίνει». Έκτοτε, δυο κόρες αυτή, μία εγώ, ένα γάμο αυτή, έναν χωρισμό εγώ. Αλλαγή χώρας και ζωής και για τις δύο. Και τώρα, μετά από 4 χρόνια εκτός δουλειάς λόγω παιδιών και μετακόμισης, ξεκινούσε πάλι σε μια πολύ καλή θέση ενός διεθνούς οργανισμού.
«Τι να σου πω ρε Bolter, μου φέρονται πολύ καλά εδώ, πολύ καλό το συναδελφικό κλίμα, είμαι τρομερά χαρούμενη και περνάω καλά… χαίρομαι να πηγαίνω στην δουλειά κάθε πρωί»
Και, χωρίς μάλλον να το πολυσκεφτεί, πρόσθεσε:
«Μωρέ μακάρι να περνούσα και το ίδιο καλά με τα κορίτσια, όταν ήμασταν στο σπίτι …»
Και θυμήθηκα τις τύψεις, το άγχος και την πίεση που είχα και εγώ όταν ένιωθα πως θέλω πίσω την επαγγελματική και προσωπική μου ζωή μετά τον ερχομό του παιδιού, αλλά δεν μπορούσα καλά καλά να το πω στον εαυτό μου. Και όλα γύρω μου, όλοι γύρω μου, φώναζαν «δεν είσαι καλή μάνα», ειδικά όταν απολάμβανα τον χρόνο χωρίς την κόρη μου. Όταν φίλες και γνωστές άνοιγαν τεράστια μάτια με αποδοκιμασία σαν τους έλεγα πως για επαγγελματικούς λόγους ταξιδεύω και κρατάει η μάνα μου το παιδί, μερικές φορές έως και για 2 εβδομάδες. Ή όταν έλεγα ότι η κόρη μου πάει στον παιδικό σταθμό 9 με 6, και ότι, όχι, δεν μου λείπει όταν είμαι στην δουλειά. Και σχεδόν πάντα άκουγα το αποδοκιμαστικό «πωπω, εγώ δεν θα μπορούσα να αποχωριστώ το παιδί μου ούτε για μια μέρα». Με αποκορύφωμα, όταν χώρισα και μου είπαν πολλές φίλες «ε μωρέ να προσπαθούσες λίγο ακόμα… για το παιδάκι…». Ακόμα και φίλες που είχαν ζήσει την τραγική σχέση με τον πρώην άντρα μου και ήξεραν το πόσο μακριά ήμασταν, δυο κόσμοι που ποτέ δεν ταίριαξαν. Και αμέσως κατάλαβα πόσο με είχαν πιέσει όλες αυτές οι κοινωνικές προσδοκίες. Πόσο βαρύ ένιωσα στους ώμους μου αυτό το «καλή μάνα», αυτή που θυσιάζει τα πάντα για το παιδί της, που μένει ακόμα και σε σχέσεις από καιρό τελειωμένες για το χατίρι του, γιατί το έχει πάνω από όλα. Και ότι αυτό το peer pressure μας έχει κάνει να έχουμε και τύψεις όταν περνάμε καλά και ζούμε την ζωή μας χωρίς τα παιδιά μας.
Έτσι λοιπόν είπα να σου γράψω την αντίδραση μου. Με συνειδητή την υπερβολή και την ακρότητα σε αυτά που ακολουθούν, μπας και κάνω ένα peer pressure προς την αντίθετη πλευρά.
Δεν θέλω να θυσιαστώ για την κόρη μου, και δεν θυσιάζω τίποτα σημαντικό πια, και νιώθω υπέροχα για αυτό. Ούτε και η μάνα μου ήθελα να θυσιάσει τίποτα για μένα. Ούτε και η κόρη μου για το παιδί της θέλω να θυσιάσει τίποτα, αν αποφασίσει να κάνει. Θέλω να δώσω στην κόρη μου αγάπη και να είμαι ένα role model για αυτήν και όχι μια παροχή υπηρεσιών. Ναι, θέλω να της δώσω και ευκαιρίες, και να την βοηθήσω, και παίζω μαζί της, να την φροντίζω και και και…. Αλλά πάνω απ’ όλα θέλω να είμαι ένα παράδειγμα για αυτή με τις επιλογές που κάνω στην ζωή μου. Να δει ότι κάνω μια δουλειά που με συναρπάζει και με κάνει ευτυχισμένη το να είμαι δημιουργική. Να δει ότι έχω ζωή πέρα από την οικογένεια, και να την παρακινήσω έτσι να έχει και αυτή ζωή έξω από το σπίτι, να παθιαστεί και αυτή αργότερα με τις σπουδές της, με την δουλειά της, τις ταινίες, την μουσική ή ό,τι τέλος πάντων κάνω όταν την αφήνω στον παιδικό σταθμό ή όταν δεν παίζω μαζί της. Και να δει ότι όπως εγώ δεν είμαι μόνο μάνα σε αυτή την ζωή αλλά και επιστήμονας, ταξιδιώτισσα, φίλη, ερωμένη, κόρη, εγγονή κτλ έτσι και αυτή μπορεί να ζήσει πολλές ζωές μέσα από πολλές ιδιότητες. Να την εμπνεύσω με το παράδειγμά μου.
Ένωσα την αγωνία σου, το άγχος του «είμαι καλή μάνα;». Όχι, δεν νομίζω ότι υπάρχουν καλές και κακές μάνες. Πρέπει να είσαι μια, κάποια μάνα. Να παίζεις τον ρόλο. Υπάρχει καλή και κακή μαγείρισσα, νοικοκυρά, επιστήμονας αλλά όχι, δεν υπάρχει καλή και κακή σύζυγος, κόρη ή μάνα. Για τον απλούστατο λόγο ότι το «σύζυγος, κόρη ή μάνα» αναφέρεται όχι σε μια ικανότητα ή δεξιότητα που αποκτάς διαβάζοντας και προσπαθώντας, αλλά αναφέρεται σε μια σχέση. Είναι μια ιδιόμορφη σχέση αυτής της μάνας και κόρης, αλλά είναι μια σχέση και έχει μοιραία τα χαρακτηριστικά των σχέσεων. Και σαν όλες τις σχέσεις πρέπει να είμαστε και οι δύο ευτυχισμένες, μάνα και κόρη. Όχι να την κάνω ευτυχισμένη, αλλά να είμαστε μαζί, στην σχέση μας ευτυχισμένες. Τότε είναι μια ευτυχισμένη σχέση και όχι μια καλή μάνα και μια καλή κόρη. Και μην ξεχνάς, οι κόρες σου έχουν και αυτές μερίδιο ευθύνης στην σχέση, ανάλογο φυσικά της ηλικίας τους. Και σίγουρα εντυπωσιάζονται που η μαμά τους έχει μια ενδιαφέρουσα δουλειά, διαβάζει, γράφει και δεν είναι μόνο μια μαμά που παίζει και ταΐζει.
Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς την κόρη μου αλλά δεν μπορώ-και δεν θέλω-και δεν πρέπει να ζήσω για αυτή. Από τότε που το ξεστόμισα αυτό, περνάω τέλεια μαζί της, και νιώθω υπέροχα που είμαι η μαμά της. Και ελπίζω να νιώθει και αυτή υπέροχα που είναι κόρη μου. Δικό σας τώρα, μικρές μου κυρίες.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Συμφωνώ σε όλα μαζί σου, εκτός από το ότι δεν υπάρχουν κακές μάνες, η σύζυγοι. Κακη/κακός γονιός η σύζυγος γίνεσαι όταν ενδιαφέρεσαι μόνο για τον εαυτό σου, κι αυτό δεν είναι με τίποτα μου αρέσει η δουλειά μου και ο χρόνος που περνάω εκεί, η στο σινεμά η στο γυμναστήριο κλπ. Όταν βγάζεις όλα τα απωθημένα σου με αλλοπροσαλλες και κακές συμπεριφορές, συνθλιβοντας την προσωπικότητα των παιδιών η του/της συζύγου. Ίσως ακόμα κι όταν τα κακομαθαινεις υπερβολικά, στην ουσία για να τα ξεφορτωθείς, και τους φορτώνεις συνήθειες και συμπεριφορές που θα τους δημιουργήσουν αργότερα προβλήματα.
Συμφωνώ απολύτως
Τι στενάχωρο πόστ. Πόση δυστυχία κρύβει ( πάντα κατά τη γνώμη μου) και πόσο προσπαθεί να δικαιολογήσει μια άσχημη κατάσταση ως κάτι που είναι οκ… 1) Φυσικά και υπάρχει καλή και κακή μάνα, σύζυγος, κόρη. Πως είναι δυνατόν να πιστεύεις ότι αν κάνεις ένα τηλέφωνο το εξάμηνο στους γονείς σου είσαι καλή κόρη; Επειδή όλο αυτό το εξάμηνο μπορεί να γυρίζεις το κόσμο ως CEO της «Παπαροπουλος ΑΕ» 2) Όταν λες ότι δε θες να είσαι «παροχή υπηρεσιών» για την κόρη σου, τι ακριβώς εννοείς; Γιατί βλέπεις δυστυχώς η κόρη δεν είναι η ενήλικη φίλη που θα αρνηθείς πχ να… Διαβάστε περισσότερα »
Νομίζω ότι έχεις κάνει πολλές υποθέσεις και την αδικείς. Δεν λέει κάτι τρομερό η γυναίκα. Στις 6 παίρνει το παιδί της από τον παιδικό και μπορεί να περνάει περισσότερο χρόνο μαζί του απ οτι εσύ με το δικό σου. Δεν είπε πουθενά οτι το αφήνει για να βγαίνει. Μιλάει για τη δυστυχία που ένιωθε όταν δεν δούλευε και ανεχόταν μια κακή σχέση για χάρη του παιδιού. Κι αν ειναι CEO μαγκιά της.
“Να δει ότι έχω ζωή πέρα από την οικογένεια, και να την παρακινήσω έτσι να έχει και αυτή ζωή έξω από το σπίτι, να παθιαστεί και αυτή αργότερα με τις σπουδές της, με την δουλειά της, τις ταινίες, την μουσική”
Από αυτά εγώ κατάλαβα ότι τα κάνει. Μπορεί να κάνω λάθος.
εχμ, αυτά γίνονται και στο σπίτι. Μπορεί κανείς να ακούει ή να παίζει μουσική μαζί με το παιδί του ας πούμε. Ή να το παίρνει και μαζί σε συναυλίες, αν είναι μεγαλύτερο.
τα έχω ξαναπει οτι η κατανόηση κειμένου έιναι μεγάλη πληγή
Δεν ξέρω ένα γονιό που να έγινε θυσία για το παιδί του και να μεγάλωσε ευτυχισμένο παιδί. Ξέρω όμως γονιό που ήξερε να κρατά ισορροπία στη ζωή του και μεγάλωσε ισορροπημένο παιδί. Ακόμα κι αν ο γονιός – θυσία δεν γυρίσει ποτέ να πει στο παιδί του “κοίτα τι έκανα για σένα”, το παιδί αποκτά την εντύπωση ότι πρέπει να κρατά το γονιό ευχαριστημένο. Νιώθει ότι χρωστάει. Χρωστάει τη ζωή του την ίδια. Τις επιλογές του. Τις επιτυχίες και τις αποτυχίες. Απαγορευονται οι αποτυχίες.
Και μόλις τώρα διαβάζοντας αυτό, μάς διαλυσατε τις αμφιβολίες για το αν μπορούμε να αναλάβουμε τόν “υπερβολικά δύσκολο” αυτό ρόλο. Είναι μία σκέψη που μου τριβελιζει το μυαλό και με γεμίζει φόβο ότι θα γίνω σάν τή μαμά μου και ακόμα χειρότερη. Και τώρα που διαβάζω και γράφω αυτά, συνειδητοποιώ ότι αυτό που έλειπε από την μαμά μου και είχε τόσα κενά είναι το πάθος για την ζωή της! Αυτό τής έλειπε και γαντζωθηκε πάνω μου! Ευχαριστούμε πολύ!!
Eνώ καταλαβαίνω το point του άρθρου, νομίζω ότι το παρατραβάει προς την αντίθετη κατεύθυνση και τελικά καταλήγει σε λάθος συμπεράσματα. Εμένα το προσωπικό μου μόττο αλλά και η συμβουλή που δίνω σε κάθε νέα μητέρα είναι μία: ισορροπία. Ούτε μανούλα πάνω από το παιδί και μόνο (και πόσο εύκολο είναι αυτό να συμβεί!), ούτε προσπαθώ να συνεχίσω την ζωή μου σαν να μην υπάρχει παιδί. Επιλογή μας ήταν να γίνουμε γονείς, εύχομαι συνειδητή. Από κει και πέρα, βεβαίως τα παιδιά χρειάζονται γονείς ολοκληρωμένους ανθρώπους, με δουλειά, ενδιαφέροντα, ερωτική ζωή, φίλους. Αλλά τα παιδιά χρειάζονται και τους γονείς τους εκεί, κοντά… Διαβάστε περισσότερα »
μου φτιαξες τη μέρα, σε ευχαριστώ. Ετσι τα έχω κάπως στο μυαλό μου 🙂
Στην δική μου περίπτωση οι συνθήκες είναι ιδανικές, γιατί ο σύζυγος είναι πραγματικός πατέρας και μοιραστήκαμε τις άδειες 50/50. Επίσης, ενώ δεν υπάρχει θέμα βιοπορισμού, και θα μπορούσαμε να ζούμε αν δούλευε μόνο ο ένας (εγώ όμως) αποφασίσαμε να στείλουμε το παιδί μας στον παιδικό από 12 μηνών. Ήταν η καλύτερη απόφαση που πήραμε ποτέ. Επίσης στην περίπτωση μας δεν μιλάμε απλά για δουλειά αλλά για καριέρα που χτίζουμε σιγά σιγά χρόνια τώρα. Αν σταματούσαμε για χρόνια θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να επιστρεψουμε χωρίς να χάσουμε αυτά που χτίζαμε. Στις δουλειές μας το ξέρουν φυσικά γιατί όλοι έτσι ειναι. Τα… Διαβάστε περισσότερα »
Διαφωνώ σίγουρα με το ότι δεν υπάρχουν καλές και κακές μητέρες. Φυσικά υπάρχουν. Απλά σίγουρα δεν είναι κακές εξ ορισμού αυτές που εργάζονται ή αυτές που δεν εργάζονται. Για άλλη μία φορά συζητάμε για το αν πρέπει ή δεν πρέπει να εργάζονται οι μητέρες, τι είναι καλό και τι όχι. Μου αρέσει η δουλειά μου και είμαι καλή σε αυτήν, πολύ καλή. Διεκδικώ προαγωγές, τις κερδίζω, χτίζω καριέρα. Όλα καλά. Δεν αμφισβήτησα ποτέ την θέληση μου να εργαστώ, ούτε και όταν έκανα τα παιδιά μου μου πέρασε από το μυαλό ότι θα σταματήσω τη δουλειά. Αλλά μην τρελαθούμε κιόλας, σίγουρα… Διαβάστε περισσότερα »
Nομίζω ότι η γράφουσα θέλει να μας απενοχοποιήσει όλες μας από το βάρος της τελειότητας που διακατεχόμαστε, εμείς, κατ’ αποκλειστικότητα. Μετά τη σεξουαλική επανάσταση θεωρήσαμε κατάκτηση τη μάνα-πολυεργαλείο, που τα καταφέρνει όλα 7/24 και γι’ αυτό της αξίζει το βραβείο και η κατάθλιψη. Κανένας πατέρας, όσο προοδευτικός κι αν ήταν, δεν αναρωτήθηκε ποτέ για το ρόλο του, προσπαθούσε πάντα να βοηθά. Η βοήθεια όμως δεν είναι άμεση εμπλοκή σε ένα ολόκληρο πρόγραμμα. Τελευταία, ευτυχώς, τα πράγματα αλλάζουν προς το καλύτερο (έτσι τουλάχιστον φαίνεται), αλλά το βάρος δεν φεύγει από πάνω μας, γιατί είναι βάρος αιώνων. Το ερώτημα “είμαι καλή μάνα”… Διαβάστε περισσότερα »
” και δεν είναι μόνο μια μαμά που παίζει και ταΐζει”. Κι αν δηλαδή μία μαμά επέλεξε για μερικά χρόνια να κάνει μόνο αυτό, γιατί να την κατακρινουμε; Υποτίθεται ότι θέλουμε να πάψει αυτό και τελικά μόνες μας το συντηρουμε.