Η εγκυμοσύνη, η λοχεία και η μητρότητα είναι γεγονότα που σκεπάζονται από ένα υποχρεωτικό πέπλο ευδαιμονίας, τόσο υποχρεωτικό, που όταν τα πράγματα δεν είναι όπως σε διαφήμιση απορρυπαντικού, κάνει τις γυναίκες να έχουν τύψεις που δεν πετάνε στα σύννεφα. Είναι συνταρακτικές αλλαγές στη ζωή μιας γυναίκας που μπορεί πράγματι να τη φέρουν σε μια κατάσταση μόνιμης ευτυχίας, αλλά πολύ συχνά έχουν μια δύσκολη, ανείπωτη πλευρά, που συζητιέται μόνο ψιθυριστά, ή και καθόλου. Υπογονιμότητα. Εξωσωματική. Αποκόλληση πλακούντα. Αποβολή. Διαβήτης κύησης. Υποχρεωτική ακινησία για μήνες. Υπέρταση. Πρόωρη γέννα. Βρέφος με προβλήματα υγείας. Πάμπολλες επιπλοκές, δυσκολίες, ματαιώσεις και πάρα πολύ άγχος, αγωνία, και ευθύνη, τεράστια ευθύνη.
Oι αναγνώστριές μας γράφουν για αυτή την πλευρά, την πραγματική, αυτή που δεν λέγεται και οι περισσότερες ζουν μόνες τους, γιατί σχεδόν ντρέπονται να ομολογήσουν ότι φοβούνται, ότι δεν ξέρουν πώς θα καταφέρουν να τα βγάλουν πέρα.
Η ιστορία της Terri Donna με τα δικά της λόγια
Ξυπνάω μια μέρα εν μέσω εργασιακού χαμού και διαπιστώνω ότι έχω καθυστέρηση αρκετών ημερών, πράγμα αδιανόητο για τον οργανισμό μου. Παρόλη την ύπαρξη αυτοάνοσου Χασιμότο και υποθυρεοειδισμού, έχω σταθερό κύκλο περιόδου 26 ημερών εδώ και δεκαετίες. Επιπλέον λες, οκ, με τόσα θέματα υγείας και τόσο αλκοόλ, στα πατημένα 40 σου, ε, δεν πας και για βραβείο γονιμότητας.
Το πρώτο τεστ εγκυμοσύνης από ελληνικό φαρμακείο κόστιζε 19 ευρώ. Δεν έδειξε κάτι απολύτως σαφές, το αγνόησα, όπως και ο σύντροφός μου, απολύτως βέβαιοι ότι «αποκλείεται». Το δεύτερο τεστ το πήρα από φαρμακείο του Βερολίνου, λίγες ημέρες μετά, όπου ήμουν για δουλειά και πλήττοντας με το επιτηδευμένο coolness του. Εκεί το τεστ εγκυμοσύνης -κόστισε 7 ευρώ παρεμπιπτόντως- ήταν ολοφάνερα θετικό.
Εγκυμοσύνη. Μοναδική φορά στη ζωή μου, στα 40 μου, χωρίς καμία πρόθεση να μου συμβεί.
Τηλέφωνο στην Ελλάδα, «το τεστ είναι θετικό». Ευτυχώς, ο σύντροφος ψύχραιμος, φανερά πιο έτοιμος από εμένα για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Εγώ να κλαίω με λυγμούς, πελαγωμένη, έχοντας μπροστά μου 3 ημέρες σκληρής δουλειάς και επιστροφής στην Ελλάδα με φορτηγό και καράβι.
Η γυναικολόγος μου ήταν ο καταλύτης: «μην ανησυχείς για τίποτα, πρόσεξε 2-3 πράγματα και όλα θα πάνε καλά. Είσαι πολύ τυχερή. Σε περιμένω μόλις επιστρέψεις. Ό,τι θες, με ρωτάς, πρόσεξε κι όλα θα πάνε καλά».
Όλα αυτά θετικά, οκ, προσπαθώ να μην σκέφτομαι αποβολές εν μέσω autostrada. Mυρίζω γερμανική μπίρα και η απόκρουση που μου προξενεί, με ξεπερνά, σχεδόν να αναρωτιέμαι μήπως με πιάνει εθνική δυσανεξία. Και βέβαια, ακόμη καλύτερα να μην πω τίποτα πουθενά, είναι νωρίς, μπορεί να είναι εξωμήτρια κύηση (και σιγά μην πάνε όλα καλά με τόσα ορμονικά θέματα που έχω, άπαπα, δε θα τα βγάλω πέρα κλπ κλπ κλπ…)
Γύρος δεύτερος πίσω στην Ελλάδα: πελώρια κούραση, καμία διάθεση να δω άνθρωπο, να σκεφτώ το μέλλον, να χαμογελάσω. Πολύ κλάμα, φόβος και κλιμακούμενη απόγνωση (αυτήν την ορμονοκινούμενη συνθήκη την ξέρει σίγουρα όποιος πάσχει από θυρεοειδή). Το κρατάω κρυφό σχεδόν από παντού, έως ότου μια καλή φίλη μού λέει: «έχω να σου πω κάτι, είμαι έγκυος». Χαριτωμένη σύμπτωση, μοιραστήκαμε το νέο με την παρέα μας, ωστόσο ούτε αυτό με παρηγόρησε. Κλάμα, φόβος και πελάγωμα δεν πήγαν πουθενά. Κυρίως αυτό που θυμάμαι είναι ότι, όπου το ανακοίνωσα, δεν χαιρόμουν. Κάποιες φορές δε, έκλαιγα και με κοιτούσα περίεργα.
Οι γονείς μου, παλιά μυαλά, δε βοήθησαν καθόλου: «πρέπει να αρραβωνιαστείτε / πώς θα τα βγάλετε πέρα (δυο 40χρονοι εργαζόμενοι με σταθερή δουλειά..) / πρέπει να παντρευτείτε / θα μείνετε στην γκαρσονιέρα δίπλα μας, θα στριμωχτείτε, αλλά αλλιώς είναι βέβαιο ότι ΔΕ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΤΕ». Όμορφα… Ευτυχώς η οικογένεια του συντρόφου τουλάχιστον χάρηκε.
3ος μήνας ακόμη, ευτυχώς ήδη βρήκαμε ένα πρακτικότατο σπίτι, θα ξεκινήσουμε να τα δρομολογούμε όλα σταδιακά. Αυτό πάντα σου δίνει μια αίσθηση ασφάλειας που -μου είναι έως και αδιανόητο το πόσο ανάγκη την έχω. Και ο σύντροφος ,ό,τι πιο σημαντικό. Πόσες φορές σκέφτηκα, αν ήμουν μόνη σε όλο αυτό, πιθανότατα να μην το συνέχιζα.
Μετά ξεκινάει η άποψη των άλλων για την ζωή σου, αυτό de facto και για τα πάντα που κάνεις γενικώς: «μήπως έχεις αναγούλες επειδή έχεις θυρεοειδή; / άπαπα, δεν πρέπει να πηγαίνεις δουλειά! / όχι, μην τυχόν και βάψεις μαλλί και νύχι! / μην τυχόν και κάνεις το εμβόλιο της γρίπης», παρά τις διαβεβαιώσεις γυναικολόγου, παθολόγου και νεογνολόγου ότι δεν τρέχει τίποτα με όλα αυτά και κάποια μάλιστα επιβάλλονται να γίνουν βλ. εμβόλιο. Α, επίσης έχω έναν οικόσιτο γάτο, εκεί να δεις γλέντι: «κινδυνεύεις από τοξόπλασμα, θα σου τυφλωθεί το μωρό, θα γεννηθεί ανάπηρο», παρότι εξήγησα σε όλους τι μου είπε και γυναικολόγος και κτηνίατρος. Θαρρείς και το άγχος και ο τρόμος που ήδη μόνη μου έχω δεν αρκούν, για την πορεία της εγκυμοσύνης και κυρίως την υγεία του μικρού στίγματος στον υπέρηχο, που πλέον έχει καρδιοχτύπι και παίρνει ανθρώπινο σχήμα, αποσβολώνοντας και την πιο αδιάφορη για παιδιά γυναίκα (εμένα που νόμιζα πάντα ότι θα υιοθετήσω παιδί, αν το θελήσω).
Καθημερινά στη δουλειά και στα λεωφορεία, το πράγμα γίνεται πιο απελπιστικό: «γιατί κάθεστε δεσποινίς ενώ η ηλικιωμένη κυρία είναι όρθια;» «Με συγχωρείτε, αλλα είμαι έγκυος και η ιατρός μου μου το επιβάλλει.» «Ναι καλά, έγκυος τώρα, μάθαμε, εγώ σε 3 εγκυμοσύνες όρθια ήμουν στα λεωφορεία». Sweet. Πολλοί βήχουν χωρίς να καλύπτουν το στόμα τους, άλλοι στύβουν με το χέρι τους τις μύτες τους -και άλλα όμορφα. Τα ήξερα όλα αυτά, αλλά τώρα είναι διογκωμένα, ρε γαμώτο. Και νιώθεις ότι θα φέρεις παιδί σε ένα κόσμο ελεεινό, σχεδόν νιώθεις ήδη τύψεις απέναντί του.
90 χρόνια πίσω είμαστε σίγουρα. Στα πάντα, κοινωνικά και μορφωτικά. Ωστόσο εμείς τώρα θα φέρουμε στον κόσμο κάποιον άνθρωπο, εν έτει 2018. Δε γίνεται να γεννιέσαι το 2018 και να σου μιλάνε κάποιοι σα να ζούμε στο 1920, χωρίς να δείχνουν καμία εμπιστοσύνη στην επιστήμη (που με κρατάει υγιή κι εμένα, άλλωστε, έχοντας ήδη χρόνια προβλήματα υγείας από τα 27 μου).
Αυτή είναι η μικρή κι ακόμη ανώριμη ιστορία μου. Θα παραμείνω αγχωμένη (καλά, για την αυχενική δεν το συζητώ, τι άγχος, πόσος φόβος!) και ακόμη σίγουρα δε μπορώ να διανοηθώ πώς θα νιώσω βλέποντας ένα ανήμπορο πλάσμα να εξαρτάται αποκλειστικά από εμένα και τον πατέρα του.
Απλά έχω αποφασίσει να σταθώ όσο πιο ανοιχτή μπορώ στο άγνωστο και να θωρακίσω αυτήν την νέα ύπαρξη με δύναμη για όσα θα γνωρίσει στη ζωή του. Θα προσπαθήσω, ναι, γιατί πρόσφατα έμαθα ότι η ζωή είναι πιο έξυπνη από εμάς.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
