Η εγκυμοσύνη, η λοχεία και η μητρότητα είναι γεγονότα που σκεπάζονται από ένα υποχρεωτικό πέπλο ευδαιμονίας, τόσο υποχρεωτικό, που όταν τα πράγματα δεν είναι όπως σε διαφήμιση απορρυπαντικού, κάνει τις γυναίκες να έχουν τύψεις που δεν πετάνε στα σύννεφα. Είναι συνταρακτικές αλλαγές στη ζωή μιας γυναίκας που μπορεί πράγματι να τη φέρουν σε μια κατάσταση μόνιμης ευτυχίας, αλλά πολύ συχνά έχουν μια δύσκολη, ανείπωτη πλευρά, που συζητιέται μόνο ψιθυριστά, ή και καθόλου. Υπογονιμότητα. Εξωσωματική. Αποκόλληση πλακούντα. Αποβολή. Διαβήτης κύησης. Υποχρεωτική ακινησία για μήνες. Υπέρταση. Πρόωρη γέννα. Βρέφος με προβλήματα υγείας. Πάμπολλες επιπλοκές, δυσκολίες, ματαιώσεις και πάρα πολύ άγχος, αγωνία, και ευθύνη, τεράστια ευθύνη.
Η ιστορία της Blue bird, με τα δικά της λόγια
Όταν ήμουν 35 χρονών, συνέλαβα χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, σχεδόν αναπάντεχα, το πρώτο μου παιδί. Η σχέση μου με τον πατέρα του παιδιού είχε κάποια προβλήματα, που στην πορεία εντάθηκαν αλλά με τον χρόνο εξομαλύνθηκαν. Είχα μία τρομαχτική εγκυμοσύνη, με συχνές και σοβαρές αιμορραγίες, η αιτία των οποίων ακόμα παραμένει μυστήριο και εν τέλει στον 6 μήνα έπαθα ρήξη εμβρυικών υμένων, μπήκα εντατική και μετά από 5 εβδομάδες γέννησα με καισαρική το μωρό μου, που έμεινε για 3 εβδομάδες στο νοσοκομείο. Χρειάστηκε ως λεχώνα, χωρίς μωρό στα χέρια μου, να φιλοξενηθώ στο οικογενειακό περιβάλλον του συντρόφου μου, που μέχρι και την γέννα ήταν απολύτως εχθρικό. Αυτό είχε, μάλλον, ως συνέπεια να πάθω επιλόχεια κατάθλιψη.
Δεν ξέρω ούτε σήμερα να απαντήσω αν όσα συνέβησαν ήταν εξ αιτίας της κατάθλιψης (ότι δηλαδή πρώτα έπαθα κατάθλιψη και γι’αυτό χρέωνα στο περιβάλλον όσα πάθαινα ή το αντίστροφο). Το σίγουρο πάντως ήταν πως ζούσα μέσα σε μία «δεμένη οικογένεια», που αρνούνταν να καταλάβει πως έμπαινε σε αυτήν ένα καινούριο μέλος, το οποίο δεν ενέκριναν, παρά την θέλησή τους και τις προσδοκίες τους. Αυτή η κατάσταση σε συνδυασμό με την κατάθλιψη με βασάνισε πολύ.
Δεν κατάφερα να χαρώ ούτε μία στιγμή την έλευση του μωρού μου. Ο φόβος μου για την υγεία του και για το πόσο ανίκανη ήμουν ως μητέρα, με έφτασε στο σημείο, να κοιτάω το ρολόι, όταν πλησίαζε η ώρα να το ταϊσω ελπίζοντας πως θα προλάβει ο σύντροφός μου να επιστρέψει εγκαίρως για να το ταϊσει αυτός. Οι σκέψεις που είχα, όταν πρωτοέμαθα την εγκυμοσύνη μου, που ήταν πουπουλένιες, βελούδινες, γεμάτες γαλήνιες μουσικές, έμοιαζαν πλέον με ένα κακόγουστο αστείο.
Αναρωτιόμουν αν όλες οι γυναίκες, όταν αποκτάνε παιδιά νιώθουν έτσι. Κι αν νιώθουν έτσι γιατί να θέλουν να κάνουν παιδιά; Ζούσα ένα συνεχές ψυχικό βασανιστήριο. Μέχρι τότε, θεωρούσα πως η κατάθλιψη ήταν θέμα καταστάσεων και ατομικής θεώρησης αυτών των καταστάσεων. Όταν όμως συνέβη και σε μένα βούλιαξα τόσο πολύ μέσα σε αυτό, που άλλαξε ο τρόπος σκέψης μου και έγινα ένα αδύναμο πλάσμα, που αδυνατούσε να διακρίνει, τι ήταν ο εαυτός μου και τι η ασθένεια, τι επηρεαζόταν από την πίεση, που δεχόμουν και τι ήταν καθαρά θέμα χημείας του οργανισμού. Τι θα άλλαζε και τι θα με βασάνιζε για πάντα.
Η παιδίατρος του μωρού, σχεδόν αμέσως, κατάλαβε πως δεν ήμουν καλά και μου είπε πως είναι φυσιολογικό και αρκετά συνηθισμένο αυτό που είχα, αλλά ότι επειδή προείχε η ασφάλεια του μωρού, θα έπρεπε, αν μέχρι το τέλος της λοχείας δεν ήμουν καλύτερα, να απευθυνθώ σε ειδικό και να πάρω φαρμακευτική αγωγή. Η ασφάλεια του μωρού μου απειλείται από μένα; Ασύλληπτη κουβέντα…
Η ίδια, μάλιστα, συνέστησε στο περιβάλλον να είναι υποστηρικτικοί απέναντί μου χωρίς όμως να με «καπελώνουν». Αυτοί και επίσημα πλέον, πήραν το θράσος να γίνουν τα υποκατάστατά μου. Αυτό με έκανε εχθρική απέναντί τους αλλά ίσως μου έδωσε και κίνητρο να μαζέψω τις δυνάμεις μου και τις ορμόνες μου και να σταθώ στα πόδια μου. Το οποίο έχει και μια δόση ειρωνείας, καθώς με θυμάμαι να κρατάω τον γιό μου όρθια, με το ένα πόδι να τρέμει.
Τελικά, η φύση που εκδηλώθηκε με αδιανόητο μένος, υποχώρησε. Λίγες μέρες μετά που «σαράντισα», άρχισα να νιώθω….άνθρωπος! Έτσι ξεκίνησα να νιώθω πάλι καλά. Με το να νιώθω ανθρώπινες ανάγκες. Να νιώθω το σώμα μου ξανά σαν δικό μου και όχι ως εργαλείο. Έκανα ένα τσιγάρο, αναζήτησα σεξ, λαχτάρησα κάποιο φαγητό, στέγνωσα τα μαλλιά μου με πιστολάκι. Και μετά από λίγες μέρες άρχισε να μου λείπει και η δουλειά. Ενοχικά και κρυφά βέβαια. Τι είδους μάνα δεν ζει την απόλυτη ευτυχία ασχολούμενη αποκλειστικά και μόνο με το παιδί της; Βασικά, δεν ξέρω αν πραγματικά μου έλειπε η δουλειά ή η ξεγνοιασιά που ζούσα πριν γίνω μάνα…
Όλα αυτά ξεθώριασαν μετά από μήνες και απωθήθηκαν σε μεγάλο βάθος στο μυαλό μου. Ήμουν μια ευτυχής γυναίκα, που απολάμβανε τον ρόλο της μητέρας, ένιωθα πλήρης και επέστρεψα χωρίς ενοχές στην δουλειά μου. Έχω ένα υγιές και νομίζω χαρούμενο παιδάκι.
Όταν πέρασαν 2 χρόνια από την γέννησή του γιού μου, αρχίσαμε να σκεφτόμαστε με το σύντροφό μου, την πιθανότητα να κάνουμε δεύτερο παιδί. Μετά από ένα χρόνο αποτυχημένων προσπαθειών, αρχίσαμε να ψάχνουμε την αιτία και τελικά ενημερώθηκα, πως είμαι χαμηλής γονιμότητας καθώς μπαίνω πρόωρα σε προκλιμακτηριακή φάση. Αρχικά, απέφευγα να το σκεφτώ, πίστευα τον σύντροφό μου, που πάντα είναι υπεραισιόδοξος, ότι θα πάρω φάρμακα και όλα θα πάνε καλά. Έπειτα, έψαξα, διάβασα, πληροφορήθηκα και διαπίστωσα πως οι πιθανότητες ήταν πολύ λίγες. Ο χρόνος και πάλι άρχισε να πιέζει χωρίς έλεος.
Αν μέσα σε δύο μήνες δεν συλλάβω φυσιολογικά σημαίνει πως είμαι «πτωχή απαντήτρια»- έτσι είναι ο ιατρικός όρος- στην ορμονική διέγερση και άρα οι πιθανότητες ακόμα και με την εξωσωματική είναι πολύ χαμηλές. Πλην της δωρεάς ωαρίων, που είναι η μόνη υποσχόμενη διαδικασία. Υπό αυτήν την χρονική πίεση, εγώ θα πρέπει να είμαι χαλαρή και άνετη και να παίρνω γρήγορες αποφάσεις για το επόμενο στάδιο, χωρίς αυτές οι αποφάσεις να είναι επιπόλαιες.
Μετά από ένα οδυνηρό ξέσπασμα, άρχισα να συζητάω με το σύντροφό μου όλες τις πιθανές εκδοχές, ώστε σε κάθε περίπτωση να έχουμε ένα σχετικό πλάνο δράσης. Έτσι φτάσαμε και στο σενάριο “δωρεά ωαρίων”. Στο συγκεκριμένο πλάνο, με χαλούσε η πιθανότητα να μην βρεθούν δωρήτριες και η διαδικασία της εξωσωματικής, παρά το γεγονός ότι το παιδί βιολογικά θα μου είναι ξένο. Δεν θέλω να μου μοιάζει ή να έχει δικά μου γονίδια. Αντιθέτως θα ήθελα να έχει τα γονίδια μιας γυναίκας, που αποδεδειγμένα, είναι αλτρουίστρια και ελεγμένα υγιής (εγώ ήδη έχω διαβήτη-μετά τον διαβήτη κύησης).
Ωστόσο, πέρα από το χαβαλέ (κι αν είναι άσχημη η δότρια;), που υποδείκνυε, πως δεν το αντιμετωπίζει ως σοβαρό ενδεχόμενο, ο σύντροφος μου, έδειξε να επηρεάζεται από το γεγονός ότι βιολογικά δεν θα είναι δικό μου. Αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως όχι τόσο. Μπορεί απλά να ήθελε να μην νιώσω πίεση να κάνω κάτι που δεν θέλω. Κοινώς να έβλεπε πως το βλέπω εγώ. Με τούτα και με κείνα φτάνουμε στο σήμερα, όπου περιμένω περίοδο σε 3 ημέρες. Θα έχω άλλη μια ευκαιρία τον επόμενο μήνα, γιατί αυτόν δεν τον έχω και πολύ πιθανό. Μετά ή εξωσωματική ή συνεχίζω τη ζωή μου, όπως μου είπε ο γυναικολόγος.
Κι έτσι μπήκε και αυτή η επιλογή, που μέχρι τώρα δεν έμοιαζε με επιλογή αλλά με κατάσταση. Άρχισα, λοιπόν, να σκέφτομαι: Ίσως τελικά να μην έχω μεγάλες αντοχές στην ψυχική πίεση. Αν ξεκινήσω εξωσωματική και πάρω ορμόνες (ποιoς ξέρει με πόσους θα μαλώσω τότε) και προκύψουν προβλήματα και τελικά δεν τα καταφέρω, θα αντέξω; Μήπως είναι καλύτερα να μην μπω σε αυτήν την ψυχοφθόρα και εξαιρετικά δαπανηρή διαδικασία για να καταλήξω ημίτρελη σε ένα διαλυμένο γάμο; Αν δεν το δοκιμάσω καν; Θα καταλήξω τρελή; Αν μου έλεγε κάποιος τώρα: Δεν μπορείς με κανέναν τρόπο να κάνεις παιδί, ούτε τώρα ούτε ποτέ, θα κατέρρεα; Μάλλον όχι. Ένιωσα την μητρότητα. Δεν νιώθω ότι θα έχω κάποιο κενό. Θα ένιωθα πιο ευτυχισμένη, αλλά χωρίς αυτό δεν θα νιώθω δυστυχής. Αν ήξερα με βεβαιότητα ότι θα μπορώ να ελέγξω εμένα θα το δοκίμαζα.
Blue bird
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Γενικα μην τρελαίνεστε, μια χαρά μεγαλώσαμε και τα μοναχοπαίδια.
Ειλικρινά αδυνατώ να καταλάβω για ποιον λόγο σε αυτό το συμπαν μια γυναίκα σκεφτεται να περάσει αυτην την απάνθρωπα ψυχοφθόρα διαδικασία της εξωσωματικής όταν έχει ήδη ενα παιδί.
Απάνθρωπα ψυχοφθόρα είναι η προσπάθεια απόκτησης παιδιού όταν είσαι υπογόνιμη. Η εξωσωματική είναι μία-και συνήθως η μοναδική λύση για να αποκτήσεις παιδί. Πρόκειται για 11 μέρες ενέσεων και ορμονοκογικού ελέγχου, μία μικρο επέμβαση με ήπια μέθη, και μια εμβρυομεταφορά παρόμοια με απλή εξέταση στο γυναικολόγο. Αναμονή 2 εβδομάδων και τεστ εγκυμοσύνης. Σύνολο 1 μήνας τη στιγμή που υπογόνιμες γυναίκες υποφέρουν για 3,5, 6 χρόνια ψάχνοντας τι έχουν, κάνοντας έρωτα προγραμματισμένα κλπ ελπίζοντας κάθε μήνα να γίνουν μητέρες.
Το ότι έχεις ένα παιδί δε σημαίνει ότι καλύφθηκες, κάποιες γυναίκες επιθυμούν περισσότερα παιδιά.
Ναι, ειναι ενας μήνας μονο. Αλλά με την αγωνία στο κόκκινο κι όλα αυτά ξέροντας ότι έχεις 25-27% πιθανότητες στην καλύτερη περίπτωση και ότι το πιο πιθανό είναι να επαναλάβεις την διαδικασία γιατί με την πρώτη τα καταφέρνουν λίγες. Τι να πω, άλλες μπορεί να έχουν μεγαλύτερα αποθέματα δύναμης. Εγώ δεν θα το ξαναέκανα για κάνεναν λόγο.
Το ξέρω το ξέρω ότι πολλές γυναίκες τις τρομάζει. Η ίδια μου η μάνα μου λέει θα ήταν ο χάρος μου, δεν θα τό κανα με τίποτα. Αναγνωρίζει ότι εγώ είμαι αλλιώς, το μήνα που το έκανα δεν άλλαξε τίποτα στη ζωή μου δηλαδή πήγαινα διεκπεραιωτικά στα ραντεβού και κατά τα άλλα ούτε που το σκεφτόμουν. Αποδέχομαι ότι μπορεί να αποτύχει και επικεντρώνομαι στην προσπάθεια. Πρέπει να γίνει 1,2,3 φορές όσες χρειαστεί μέχρι να μείνεις έγκυος, φουλ στοπ. Δεν πέτυχε και τώρα θα ξανακάνω.
Έχω έναν γιο τον οποίο και απέκτησα μετά από πολλές εξωσωματικές, και ότι συνεπάγεται με αυτό. Για χρόνια το σώμα μου ήταν μία μηχανή που ακολουθούσε οδηγίες και εντολές γιατρών, για χρόνια είχα χάσει την ψυχή μου, και έμεινα έγκυος πριν την βρω ξανά, με μία εγκυμοσύνη άσχημη, κακή, με μήνες σε ακινησίας. Την ημέρα που έμαθα πως είμαι έγκυος πηρα μια βαθιά ανάσα την οποία κράτησα μέχρι την ημέρα που γέννησα . Και μετά αντιμετώπισα μία κατάσταση για την οποία κανείς δεν με είχε προετοιμάσει…νομίζω πως αυτή τη θλίψη που ένιωθα τον πρώτο καιρό δεν θα την ξεχάσω ποτέ!!Πέρασαν… Διαβάστε περισσότερα »
Με άγγιξε πολύ η ιστορία σου. Και εγώ με ένα παιδί και όλον τον περίγυρο να μου λέει ένα ισον κανένα. Και εγώ στην μέση να μην θέλω άλλο αλλά να κοιτάω το παιδί μου και να σκέφτομαι μήπως του στερώ κάτι παρα πολύ σημαντικό στην ζωή του, ένα αδερφάκι. Δεν ξέρω. Από την άλλη σκέφτομαι ότι το παιδί το κανεις γιατί το θες εσυ όχι γιατί θα το θέλει το ήδη υπάρχον παιδί σου. Αν το θες πολύ κάνε μια ακόμα προσπάθεια ισωσ και μια εξωσωματική (αυτό με ερωτιματικο γιατί δεν έχω άποψη προσωπική). Μετά θα σκεφτόμουν την υιοθεσία.
Τραγικά τα πεθερικά σου. Κρίμα που δεν είχες στήριξη από τον άντρας σου και άλλους δικούς σου ανθρώπους
Θέλω εδώ μόνο να επισημάνω ότι τα ωάριά τους δεν τα δίνουν αλτρουΐστριες αλλά κατά βάση αφελείς ή με οικονομικά ζητήματα γυναίκες και υπάρχει και ολόκληρο παρεμπόριο στο οποίο δεν λαμβάνονται υπόψιν τα σχετικά πρωτόκολλα και τα κορίτσια μπορεί να εξαντλούνται σωματικά χωρίς βέβαια να γνωρίζουμε ακόμα για τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις. Αν γκουγκλαρει κάποιος εύκολα βρίσκει σχετικά δημοσιεύματα. Τέλος επειδή και ο δικός μου γυναικολόγος μου το πρότεινε (νόμιμα βέβαια) πανεύκολα επειδή λέει είμαι “φιλάνθρωπος” και θα κάνω δωρεάν ένα σωρό πανάκριβες εξετάσεις, η τιμή ήταν στα 2000€ την ίδια ώρα που στην Αμερική ξεκινάει από 10000$. Βέβαια θα μου… Διαβάστε περισσότερα »
Άμα θες ένα παιδί, μπορείς να το έχεις , σκέφτεσαι την υγεία σου , τα χρήματα σου , τς αντοχές σου, φυσικά την κατάσταση που βρίσκεται γύρο σου.. ακόμα και να υιοθετήσεις δεν είναι λάθος επιλογή! Αρκεί να αναλάβεις εξ αρχής της ευθύνες σου!
Σχετικά με την εξωσωματική δεν κατάλαβα αν έκανες ήδη προσπάθεια διέγερσης ή αν το poor responder το λέτε θεωρητικά με το γιατρό σου. Εγώ θα έκανα κι άλλες προσπάθειες, όσο αντέχετε οικονομικά. Η εξωσωματική είναι θέμα πιθανοτήτων, αν έχεις έμβρυα τότε συνέχισε να προσπαθείς μέχρι που να εμφυτευθεί ένα. Αν μέτρησα σωστά είσαι κάτω από 40 οπότε δοκίμασέ το κ αν δεν πιάσει πάντα μπορείς να δοκιμάσεις με δανεικά, δεν σε περιορίζει ο χρόνος.
Καταρχάς κατά την γνώμη μου, ένα παιδί είναι πολύ σοβαρή υπόθεση! Θέλει πολύ ευθύνη η απόφαση του. Επίσης σημαντικό θεωρώ η οικογένεια να έχει τις αντίστοιχες βάσεις να το υποστηρίξει.. Πρέπει θεωρώ να είμαστε πολύ σίγουροι για τον σύντροφο που έχουμε δίπλα μας. Ότι μπορεί να προσφέρει αυτά που χρειάζεται. Αν δεν είμαστε σε μια υγιή σχέση θεωρώ δεν είναι σωστό να παίρνουμε τέτοια ευθύνη να φέρνουμε και ένα παιδί. αυτό δε φταίει που θα γεννηθεί σε ένα περιβάλλον γεμάτο προβλήματα. όσον αφορά την οικογένεια του συντρόφου αν δεν μας φέρεται καλά φταίει κυρίως ο σύντροφος που το επιτρέπει η… Διαβάστε περισσότερα »
Ψάξε το λίγο! Πλέον, ειδικά στην Ελλάδα υπάρχουν διάφορες μέθοδοι για γυναίκες προχωρημενης ηλικίας κ με μειωμένη γονιμότητα που έχουν πολυ θετικά αποτελέσματα. Υπάρχει συλλογή ωαριων σε φυσικό κυκλο, η οποια διατηρεί ποιοτητα στα ωάρια σε αντίθεση με την ορμονική διέγερση, υπάρχει ενδυνάμωση των ωοθηκών με πλασμα (από το αίμα) ίσως και άλλα που δεν γνωρίζω. Πλέον βλέπουμε διάσημες (κ μη διάσημες) να αποκτούν παιδια σε ηλικίες που παλαιοτερα θα συναντουσες ίσως στην Βίβλο. Σίγουρα, αν υπάρχουν δυσκολίες γονιμότητας οι διαδικασίες συνήθως θέλουν πολυ υπομονή, επιμονή, αντοχη κ χρήματα. Θεωρώ ότι το άγχος θα είναι λιγότερο όταν προσπαθεις για δευτερο… Διαβάστε περισσότερα »