Προσωπική ιστορία: Δεν ντρέπομαι πια

Διάβασα σήμερα την ερώτηση της κοπέλας που ο θείος της ζήτησε τη γυμνόστηθη φωτογραφία της κι αφού ηρέμησα από το αρχικό σοκ, αποφάσισα να μοιραστώ  επιτέλους τη δική μου ιστορία. Το παρακάτω κείμενο το έγραψα πριν ένα χρόνο ακριβώς, αλλά δίσταζα να το στείλω. Δε διστάζω, όμως, πια, γιατί μας δίνεται το βήμα να πούμε επιτέλους τις ιστορίες μας και ανακαλύπτω ότι δεν είμαι η μόνη που έχει τέτοια ιστορία να διηγηθεί, δεν ήμουν ποτέ.

Ήμουν περίπου 14 όταν ξεκίνησαν όλα σε ένα οικογενειακό τραπέζι. Ο θείος μου, χωρίς να χτυπήσει, μπήκε στην τουαλέτα όπου βρισκόμουν για να με ρωτήσει αν φοράω σουτιέν. Του είπα «να μη σε νοιάζει» και βγήκα έξω. Δεν το σκέφτηκα παραπάνω, δεν ήξερα καν ότι αυτό που συνέβη δεν έπρεπε να είχε συμβεί και γρήγορα το άφησα στο πίσω μέρος του μυαλού μου.

Ένα βράδυ στα 15 μου κοιμήθηκα με την ξαδέρφη μου στο σπίτι της. Τη νύχτα ένιωσα μια παρουσία κοντά μου, ήμουν ανάσκελα, άνοιξα τα μάτια μου και τον είδα, ήταν κυριολεκτικά επάνω μου, είχε ακουμπήσει το σώμα του πάνω στο δικό μου, δεν καταλάβαινα τι έκανε, τι γινόταν. Μόλις είδε ότι ξύπνησα, σηκώθηκε όρθιος, μου έκανε νόημα με το δάχτυλο «σουτ» κι έφυγε. Δε μιλήσαμε ποτέ γι’ αυτό, δεν το είπα πουθενά.

Στα 17 μου, Γ’ Λυκείου, είχαμε πάλι ένα οικογενειακό τραπέζι στο σπίτι μας. Κλεισμένη στο δωμάτιό μου διάβαζα για το σχολείο φορώντας ένα τζιν, μία μοβ μπλούζα και μια λευκή ζακέτα, ξέρω πια πως δεν έχει καμία σημασία το τι φορούσα, αλλά εκείνα τα ρούχα χαράχτηκαν στη μνήμη μου, καθώς για πολύ καιρό αναρωτιόμουν τι μπορεί να ήταν τόσο προκλητικό επάνω μου. Μπήκε μέσα στο δωμάτιο χωρίς να χτυπήσει κι έκλεισε γρήγορα την πόρτα πίσω του.

«Πότε θα κάνουμε σεξ;», με ρώτησε. Τόσο απλά, ειλικρινά και ξεκάθαρα. Ήμουν ένα εντελώς αφελές κορίτσι, αφοσιωμένο στα μαθήματα, χωρίς καμία ερωτική εμπειρία. Με όλη μου την αφέλεια χαμογέλασα και του είπα «αφού έχεις τη θεία για σεξ». «Άλλο η θεία, εγώ μ’ εσένα θέλω να κάνω σεξ». Εκεί ένιωσα αμήχανα, γύρισα την πλάτη μου, έσκυψα το κεφάλι και βούτηξα πάλι στα βιβλία μου. Τότε εκείνος ήρθε από πίσω μου, μου κράτησε τα δύο χέρια πάνω στο γραφείο κι άρχισε να με φιλάει στο λαιμό βάζοντας το χέρι του μέσα από την μπλούζα μου και πιάνοντας το στήθος μου μέσα από το σουτιέν. Στην αρχή αντιστάθηκα, αλλά γρήγορα αφέθηκα, μου άρεσε. Καθώς δε με είχε αγγίξει ποτέ κανένας ερωτικά μέχρι τότε, ένιωσα κάτι καινούριο που δε μου δημιουργούσε δυσάρεστα συναισθήματα. Κράτησε για λίγο, ώσπου μπήκε η μητέρα μου μέσα και του ζήτησε να βγει απ’ το δωμάτιο.

Την επόμενη μέρα η μητέρα μου με ρώτησε τι έκανε ο θείος στο δωμάτιό μου κι αν το έχει ξανακάνει, δεν ήθελα να το συζητήσω, ερχόμουν σε δύσκολη θέση χωρίς να καταλαβαίνω το γιατί. Μου είπε ότι τον είδε και πως αυτό λέγεται σεξουαλική παρενόχληση. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν άρνηση. Ο θείος; Αποκλείεται.

Λίγες μέρες μετά μου είπε ότι μίλησε στον πατέρα μου κι εκείνος νευρίασε τόσο που ήθελε να χτυπήσει το θείο. Δεν το έκανε. Αντιθέτως, οι γονείς μου έκριναν ότι ο ιδανικότερος τρόπος να διαχειριστούν την κατάσταση ήταν να με συμβουλεύσουν να τον αποφεύγω. Στη συνέχεια ενημέρωσαν όλους τους συγγενείς μας για τις πράξεις του θείου μου και αποφάσισαν ότι δε θα κάνουν κάποια άλλη κίνηση για να μην αναστατώσουν τη γερουσία του σογιού. Και κάπως έτσι, περίπου 10 άτομα –μεταξύ των οποίων και η γυναίκα του- έμαθαν ότι ο οικογενειάρχης θείος είχε παρενοχλήσει την ανιψιά του, αλλά επέλεξαν να στρέψουν το βλέμμα αλλού, κάποιοι δεν ξαναμίλησαν στους δικούς μου γιατί ένιωσαν προσβεβλημένοι για το συγγενή τους και αυτό ήταν το πιο επώδυνο για τους δικούς μου, το να χάσουν αυτά τα άτομα απ’ τη ζωή τους.

Τα οικογενειακά τραπέζια συνεχίστηκαν στο σπίτι μας, για εμένα ήταν δύσκολο να τον αποφύγω γιατί μέναμε στην ίδια οικοδομή, η στάση του ωστόσο δεν άλλαξε, του άρεσε να με γαργαλάει παντού και να με πιάνει σε όλο το σώμα, δεν ήξερα πώς να πω όχι, μου έκανε αδιάκριτες ερωτήσεις και γελούσα αμήχανα. Στην πραγματικότητα αυτό που ένιωθα ήταν ότι οι γονείς μου με έγδυσαν μπροστά σε όλους και με άφησαν εκεί γυμνή να στέκομαι.

Γύρω στα 18 συνειδητοποίησα ότι δε μου αρέσει να με αγγίζει κανένας, ούτε η οικογένειά μου, ούτε φίλοι, κανένας κι έτσι, αντιλήφθηκα πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Τα γεγονότα είχαν αρχίσει να παίρνουν τις πραγματικές τους διαστάσεις μέσα στο μυαλό μου. Ο θείος μου είχε παραβιάσει το σώμα μου, οι γονείς μου το γνώριζαν αλλά η αντίδρασή τους και οι συμβουλές τους με έκαναν να νιώθω περισσότερο ντροπή παρά στήριξη. Τότε κατάλαβα! Ναι! Μόνο τότε τα κατάλαβα όλα! Εγώ έφταιγα για όλα! Αυτό ήταν! Έφταιγα που τον άφησα να με αγγίξει, που όταν με ρώτησε πότε θα κάνουμε σεξ δεν τον έβρισα, που δεν έβγαλα το χέρι του από την μπλούζα μου, που δεν είπα ποτέ στους γονείς μου ότι ξύπνησα εκείνο το βράδυ και ήταν από πάνω μου, που καμιά φορά όταν του μιλούσα χαμογελούσα ευγενικά, που όταν τον έβλεπα στον κήπο τον χαιρετούσα, εγώ έφταιγα που δεν τον απέφευγα αρκετά αποτελεσματικά. Εγώ έφταιγα για όσα μου έκανε. Σχεδόν τα προκάλεσα κιόλας. Έτρεμα μη μάθουν οι γονείς μου ότι δεν τον απέφευγα όσο αποτελεσματικά θα έπρεπε.

Μεγάλωνα και σταδιακά η ενοχή έγινε θυμός. «Πώς τόλμησες;» , αναρωτιόμουν. «Θέλω να πεθάνεις», σκεφτόμουν. Έπαψα να χαμογελάω με τις βλακείες του, άρχισα να κάθομαι μακριά του και όταν με ρωτούσε οτιδήποτε δεν του έδινα σημασία. Δεν του άρεσα όμως έτσι και όταν μία μέρα με πέτυχε μόνη, με χαστούκισε. Τον χαστούκισα κι εγώ, αρχίσαμε να «παλεύουμε», πράγμα που αποδείχτηκε πολύ ευχάριστο για εκείνον καθώς έπιανε ο,τι μπορούσε να πιάσει επάνω μου.

Συχνά τα βράδια με περίμενε στην αυλή ρωτώντας «τι ώρα είναι αυτή που γυρνάς;», του απαντούσα «δε σε αφορά», μέχρι που ένα βράδυ με χαστούκισε ξανά. Την επόμενη μέρα το είπα στη μάνα μου για να πάρω την απάντηση «έτσι είναι το στιλ του, μην του δίνεις σημασία». Δεν είχα ιδέα πώς να το διαχειριστώ. Συνέχισα τη ζωή μου πείθοντας πια τον εαυτό μου ότι δεν έγινε και τίποτα, έτσι είναι το στιλ του, είναι λίγο διαχυτικός, το ζητούμενο είναι να μην αναστατωθούν οι αγαπημένοι συγγενείς. Λίγα χρόνια αργότερα έφυγα από το πατρικό μου κι έτσι, τον συναντούσα εξαιρετικά σπάνια.

Δεν είχα μιλήσει σε κανέναν γι’ αυτό. Άραγε δεν το θεωρούσα σημαντικό ή απλώς ντρεπόμουν; Έκανα σχέσεις, ξεπέρασα την ταραχή κάθε φορά που με άγγιζαν, ώσπου γνώρισα τον άνθρωπο που τώρα είναι ο άντρας μου. Γρήγορα κατάλαβε ότι είχα ζήσει κάποια τραυματική εμπειρία και αποφάσισα να του μιλήσω. Η περιγραφή των γεγονότων γινόταν βασανιστικά αργά γιατί κάθε εικόνα που ερχόταν στο μυαλό μου συνοδευόταν από ένα πλήθος συναισθημάτων που με παρέλυαν. Ένιωθα ξανά το χέρι του να πιάνει το στήθος μου, τα χείλη του στο λαιμό μου, τον άκουγα να με ρωτάει πότε θα κάνουμε σεξ.

Ο σύντροφός μου δεν μπορούσε να πιστέψει πως οι γονείς μου εξακολουθούσαν να βάζουν αυτόν τον άνθρωπο στο σπίτι, αλλά του εξήγησα το αυτονόητο: δεν πρέπει να αναστατώσουμε τις γιαγιάδες του σογιού, αν τα μάθουν αυτά θα πάθουν εγκεφαλικό. Μάταια προσπαθούσε να με κάνει να καταλάβω πόσο παράλογο ήταν αυτό, αλλά όχι, είχε γίνει κομμάτι μου πια, ο,τι έγινε, έγινε! Και δεν πειράζει που τσεκάρω πέντε φορές τα παράθυρα του δωματίου μου πριν κοιμηθώ, που άρχισα να κλειδώνω την πόρτα μου και να κοιμάμαι με ανοιχτή τηλεόραση και με τα γυαλιά μυωπίας, ώστε αν ξυπνήσω να μπορώ να δω καθαρά. Δεν πειράζει που όταν τον συναντάω πνίγομαι απ’ την αμηχανία, που πρέπει να προσποιηθώ ότι δεν έγινε τίποτα, που με αγγίζει ακόμα και κατά λάθος και παγώνω. Έφταιγα κι εγώ λιγάκι που δεν τον απέφυγα.

Έπρεπε να φτάσω 30, να γίνω μαμά και ν’ αναρωτηθώ τι θα έκανα αν αυτό συνέβαινε στην κόρη μου για να συνειδητοποιήσω πόσο παράλογο, σχεδόν ανώμαλο, ήταν αυτό που κάναμε όλοι τόσα χρόνια. Δεν ήμουν πια θυμωμένη με τον εαυτό μου, αρκετό θυμό και ενοχή του είχα ήδη φορτώσει για χρόνια. Θύμωσα με τους γονείς μου που δε με προστάτεψαν, που όχι μόνο με άφησαν εκτεθειμένη σ’ εκείνον, αλλά υπονόησαν πως ήταν αποκλειστικά δική μου ευθύνη να μη ξανασυμβεί. Θύμωσα με όλους εκείνους που το γνώριζαν και το αγνόησαν.

Πέρασαν 13 χρόνια από εκείνο το Σάββατο του Νοεμβρίου στο δωμάτιό μου για να βρω τη δύναμη να παραδεχτώ χωρίς ντροπή ότι μου άρεσε αυτό που ένιωσα εκείνο το βράδυ. Σήμερα δεν έχω τόσο θυμό για τους γονείς μου, θυμήθηκα που η μάνα μου κάποτε μου είπε ότι έκαναν αυτό που θεωρούσαν καλύτερο κι αυτή είναι η αλήθεια. Έκαναν αυτό που θεώρησαν καλύτερο και για δύο ανθρώπους βουτηγμένους στα «τι θα πει ο κόσμος;» με πλήρη έλλειψη ενσυναίσθησης, ναι, αυτή ήταν η μόνη αλήθεια.

Ο θείος μου με παρενόχλησε με πολλούς άλλους τρόπους. Δεν ξέρω πώς, αλλά το έκανε. Ξέρεις πώς το γνωρίζω; Πριν λίγο καιρό βρήκα το ημερολόγιο που κρατούσα στην εφηβεία, τύπου «αγαπημένο μου ημερολόγιο», όπου σε αρκετές σελίδες έγραφα «σήμερα πάλι κάτι έγινε με τον θείο, αλλά δε θέλω να το γράψω για να μην το θυμάμαι όταν μεγαλώσω». Ο νεότερος εαυτός μου προσπαθούσε να προστατέψει τον μεγαλύτερο και ίσως είναι το μοναδικό δείγμα αγάπης προς τον εαυτό μου κατά την ανήλικη ζωή μου.

Δεν ντρέπομαι πια να μιλήσω γι’ αυτό το θέμα, σχεδόν δε νιώθω καθόλου άβολα. Θέλω να μπορώ να μιλάω γι’ αυτό, γιατί δεν είμαι η μόνη. Η οικογένειά μου επέλεξε την άρνηση, όπως κι εγώ για πολύ καιρό. Τώρα όμως επιλέγω να μιλήσω, το κάνω για μένα, για σένα, για την κόρη μου, για το κορίτσι και τη γυναίκα που ντρέπεται να το ομολογήσει γιατί θα της πουν ότι έφταιγε που προκάλεσε. Το κάνω για τη μικρή Louk Ritia που προστάτευσε τη μεγαλύτερη Louk Ritia αποκρύπτοντας τις τραυματικές αναμνήσεις από το ημερολόγιο.

Δεν ντρέπομαι πια. Το όνομά μου είναι Ευαγγελία. Τουλάχιστον ας μην αφήσουμε αυτά τα όντα να είναι «κάποιοι».

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News