Προσωπική Ιστορία: Από αντικοινωνική σε “υπεύθυνος υγειονομικά πολίτης”

Ακούω πλέον, δειλά δειλά, διάφορους γνωστούς να λένε ότι απόλαυσαν την καραντίνα, ότι τους βόλεψε. Εγώ απόλαυσα, και απολαμβάνω ακόμα, όχι τον εγκλεισμό και την απομόνωση, αλλά το social distancing και την αποθάρρυνση της ανθρώπινης επαφής εν στενή έννοια. Αυτή είναι η ιστορία μου.

Για ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου με θεωρούσαν αντικοινωνική. Πολλοί, κυρίως οι γονείς μου και δάσκαλοι ή καθηγητές μου στο σχολείο και έπειτα ορισμένοι εργοδότες και συνάδελφοι, δεν έμπαιναν καν στον κόπο να το κρύψουν: μεταξύ άλλων, με έχουν αποκαλέσει κοινωνικά απροσάρμοστη, ψυχρή, κοινωνικοφοβική, αγοραφοβική, έχουν πει ότι δεν κατέχω βασικές κοινωνικές δεξιότητες, ένας καθηγητής μου με είχε χαρακτηρίσει αυτιστική, το ίδιο είχα ακούσει και από εργοδότη (αφότου έφυγα από τη δουλειά), άλλος καθηγητής συμβούλευε τους γονείς μου να με πάνε σε ψυχίατρο, άλλος με είχε ρώτησε γιατί δεν έχω διάγνωση για aspergers. Το αμάρτημά μου; Δυσκολευόμουν σε μεγάλο βαθμό με την ανθρώπινη επαφή: απέφευγα χειραψίες, όταν δεν μπορούσα να τις αποφύγω η δυσφορία μου ήταν εμφανής, κρατούσα απόσταση από τον άλλον τουλάχιστον ενός μέτρου, τρελαινόμουν όταν κάποιος ερχόταν πιο κοντά, πεταγόμουν όταν, στο πλαίσιο της κοινωνικής καθημερινότητας κάποιος μου έπιανε το χέρι ή τον ώμο, με τους φίλους και τις φίλες μου χαιρετιόμασταν από μακριά (πάλι καλά το σέβονταν οι περισσότεροι όταν ενηλικιώθηκα).

Οι γονείς μου, φύσει διαχυτικοί και με αγαπούν πολύ, όλο φιλιά, αγκαλιές, αιφνιδιαστικά “πιασίματα” χωρίς λόγο, και όσες φορές και να τους έλεγα πόσο με εκνευρίζει η συνθήκη αυτή δεν καταλάβαιναν, πόσες φορές έχουμε τσακωθεί για αυτό δεν λέγεται. Όπως έχω κατά καιρούς “δυσαρεστήσει” παλιούς φίλους, παλιους συνεργάτες κτλ., γιατί εκλαμβάνεται ως αγένεια όταν δεν ήμουν πρόθυμη για φιλικές αγκαλιές και σταυρωτά φιλιά ή σε αιφνιδιαστικά πλην όμως καθημερινά πιασιματα. Δεν ήταν ότι συχαινόμουν, απλά αγχωνόμουν υπερβολικά. Νεύρωση. Παράλληλα είχα θέμα με τον κοσμο, τον συνωστισμό (μάθαμε και αυτή τη λέξη ένεκα κορωνοιου), τα υπεργεμματα τρένα και μπαρ, τις συναυλίες και τις πορείες, που για πολλά χρόνια απέφευγα, την πρωινή προσευχή που δεν μπορούσα να αποφύγω. Με τον καιρό το ξεπέρασα, μεγάλωσα και το πάλεψα με τον εαυτό μου, και τουλάχιστον έγινα πλήρως λειτουργική και σε διαπροσωπικό και σε επαγγελματικό επιπεδο.

Και ήρθε ο κορωνοϊός και το “social distancing” έγινε θεσμός. Οι άνθρωποι κρατάνε την απόσταση των δύο μέτρων σχεδόν ευλαβικά, οι γονείς μου (ναι επέστρεψα κι εγώ στο πατρικό μου εσπευσμένα πριν κλείσουν τα συνορα από χώρα που είχε χτυπηθεί αλύπητα από τον ιό)  συμπεριφέρονταν σαν να είμαι φορέας του ιού και δεν έμπαιναν καν στο δωμάτιό μου τον πρώτο μήνα της επιστροφής μου, τα λέγαμε από την πόρτα. Πλέον (τώρα που έληξε η καραντίνα και επιστρέψαμε σε μία κάποια κανονικότητα), όποτε βλέπω από κοντά φίλους, γνωστούς, παλιους συμφοιτητές ή συνεργάτες μου όλοι σχεδόν αποφεύγουν την επαφή, τις χειραψίες και τα φιλιά όπως ο διάολος το λιβάνι, συνωστισμός δεν υπάρχει σχεδον πουθενά (γιατί απαγορεύεται και γιατί τον αποφεύγουμε συστηματικά πλέον με τις παρέες μου) και εγώ νιώθω, έστω και υπό αυτές τις περίεργες συνθήκες, ότι οι κοινωνικές συνήθειες έγιναν “στα μέτρα μου”. Βασικά στα παλιά μου μέτρα, τα “αντικοινωνικά” μου μέτρα.  Και από “αντικοινωνική” και “απροσαρμοστη” στην εφηβεία μου, μου έμελε να γίνω “υπεύθυνος και ευσυνείδητος υγειονομικα πολίτης” (όχι ότι αυτό το τελευταίο έχει ιδιαίτερο νόημα).

Αυτά, με την ευχή και την ελπίδα να γυρίσουν οι ζωές μας σε μία κανονικότητα όσο το δυνατόν γρηγορότερα.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News