Προσωπική ιστορία: Αλλαγή καριέρας; Αν το σκέφτεσαι, να τι έμαθα εγώ

Προσωπικά τρέμω τις αλλαγές και καθετί που απειλεί να με ξεβολέψει. Αγαπώ την καθημερινότητα, τα στέκια και τις μακροχρόνιες σχέσεις. Πριν από τέσσερα χρόνια ζούσα σε άλλη χώρα, έκανα άλλη δουλειά και ήμουν ελαφρώς σκευρωμένη. Σήμερα ζω μεταξύ της Αθήνας και των ελληνικών νησιών, έχω την δική μου επιχείρηση και πάω καμαρωτή-καμαρωτή. Όταν αποφάσισα ότι θέλω να αλλάξω σχεδόν τα πάντα στην ζωή μου, ήμουν 30 ετών, η Ελλάδα ήταν σε βαθιά κρίση και εγώ δεν είχα κανένα συγκεκριμένο πλάνο. Κάθε πρωί ήθελα γερανό να με σηκώσει από το κρεβάτι, η στάση του λεωφορείου έμοιαζε με μαύρη τρύπα και το αφεντικό μου ήταν τρία χρόνια μικρότερή μου. Κάτι έκανα λάθος.   Δεν ξέρω πόσοι από σας ταυτίζονται μέχρι εδώ αλλά γνωρίζω αρκετό κόσμο που νιώθει εγκλωβισμένος και δεν ξέρει από πού να το πιάσει διότι όλα του φαίνονται βουνό. Σίγουρα δεν υπάρχουν guidebooks για τέτοιες περιπτώσεις, κοιτώντας πίσω όμως, έχω συγκρατήσει δυο-τρία χρήσιμα σημεία για μελλοντικούς shifters.

Μετά από δέκα χρόνια στην επικοινωνία και τις δημόσιες σχέσεις βρέθηκα να οργανώνω yoga retreats στις Κυκλάδες. Mου πήρε αρκετό καιρό να συνδέσω τον ξέφρενο παιδικό εαυτό μου στο νησί και τους ατελείωτους χορούς που έριχνα στο σαλόνι μου, με τον ενήλικα εαυτό μου που έκανε χαιρετισμούς στον ήλιο μήνα Οκτώβρη.

Μην περιμένεις μέχρι να μισήσεις τη δουλειά σου.
Να ξεκαθαρίσω ότι παρά τη ζοφερή εικόνα που περιέγραψα παραπάνω, για πολύ καιρό αγαπούσα απίστευτα τη δουλειά μου. Ήμουν μέρος μιας δημιουργικής ομάδας με την οποία είχαμε πετύχει πολλά και δύο χρόνια πριν ήταν το dream job μου.    Τα όνειρα όμως αλλάζουν και το ίδιο πρέπει και οι δουλειές. Είναι σωστό να περιμένει κανείς την κατάλληλη στιγμή αλλά είναι λάθος να εξουθενώνει κανείς τον εαυτό του σε σημείο που να μην τον αναγνωρίζει. Η εγρήγορση είναι καλό πράγμα, οπότε αξιοποίησέ τη.

Η σωστή στιγμή είναι τώρα
Είναι καταπληκτικό το πόσο εφευρετικοί μπορούμε να γίνουμε προκειμένου να αναβάλλουμε ό,τι μας ζορίζει ή ό,τι νομίζουμε ότι θα ζορίσει τους άλλους. Ας μην μιλήσω σήμερα στο αφεντικό μου γιατί μιλάει στο δικό της αφεντικό, καλύτερα να περάσει ο ανάδρομος πριν ξεκινήσω το blog μου διότι δεν ευνοούνται τα νέα ξεκινήματα, ίσως να επενδύσω σε ένα καλό ζευγάρι παπούτσια που τα χρειάζομαι παρά σε σεμινάριο digital media που ποιος ξέρει τι θα ‘ναι.   Τα έχουμε όλοι κάνει και ξέρουμε ότι δεν υπάρχει κατάλληλη στιγμή, παρά μόνο μια μικρή φρασούλα η οποία δεν έγινε τυχαία το μότο του αιώνα: Just do it!

Μην κοιτάς προς τα πίσω, μόνο προς τα μέσα
Πάντα μισούσα τα βιογραφικά και αυτή την ανελέητη στοίχιση του word. Αν θες να αλλάξεις καριέρα, προφανώς το παλιό σου βιογραφικό δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος. Πολύ πιο πιθανό είναι να πρέπει να ανατρέξεις στα μικράτα σου, τότε που ήσουν παιδί δημιουργικό και χαρωπό, πριν πέσουν στην τρυφερή καρδιά σου οι πανελλήνιες και το άγχος της επαγγελματικής απορρόφησης.   Μετά από δέκα χρόνια στην επικοινωνία και τις δημόσιες σχέσεις βρέθηκα να οργανώνω yoga retreats στις Κυκλάδες. Mου πήρε αρκετό καιρό να συνδέσω τον ξέφρενο παιδικό εαυτό μου στο νησί και τους ατελείωτους χορούς που έριχνα στο σαλόνι μου, με τον ενήλικα εαυτό μου που έκανε χαιρετισμούς στον ήλιο μήνα Οκτώβρη.   Είχα σιχαθεί να είμαι καθιστή σε ένα γραφείο και ακόμα περισσότερο είχα σιχαθεί να βρέχει ασταμάτητα έξω από αυτό το γραφείο το οποίο βρισκόταν στο Λονδίνο.

Ένα βήμα τη φορά
Το μεγαλύτερο πρόβλημα των ανθρώπων που θέλουν να κάνουν μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή τους είναι ότι τα σκέφτονται όλα μαζί:    Κι αν παραιτηθώ, τι θα κάνω μετά, τι θα πω στους γονείς μου, πώς θα πληρώνω το νοίκι, μήπως να ξαναπάω στους γονείς μου, αλλά τι λέω αφού ήδη μένω με τους γονείς μου, ε, τότε ένας λόγος παραπάνω να ξέρουν οι άνθρωποι τι κάνω με τη ζωή μου, και τι χρώμα να είναι το logo, πώς θα κάνω το site, ξέρεις πόσο πανάκριβοι είναι οι developers σήμερα, και οι γραφίστες, και οι ψυχολόγοι, και ο αέρας που αναπνέω; Ας σκάσω καλύτερα κι ας κάτσω στ’ αυγά μου.

Η δική μου η στάση εδώ είναι: πριν συμβούν όλα αυτά τα δραματικά, ξεκίνα με κάτι μικρό και ανώδυνο. Δες πρώτα αν σ’ αρέσει εσένα και επίσης αν αρέσει και σε κανέναν άλλον. Ο αντίκτυπος της ιδέας σου, αυτή είναι η φράση κλειδί.   Έκανα το πρώτο μου retreat στην καλοκαιρινή μου άδεια και είχα τη μαμά μου να κάνει πίτες, τον μπαμπά μου να κουβαλάει βαλίτσες και την κολλητή μου να βγάζει φωτογραφίες. Οι καλεσμένοι απ’ τα ξένα ξετρελάθηκαν, «very authentic» είπαν.

Βρες υποστήριξη από ομοίους σου
Όλοι χρειαζόμαστε ενθάρρυνση πριν τολμήσουμε μια μεγάλη αλλαγή. Μην την ψάξεις στους οικείους σου αν δεν είναι σε παρόμοια φάση, δεν θα την βρεις. Όχι γιατί δεν θέλουν το καλό σου αλλά γιατί νομίζουν ότι ξέρουν το καλό σου καλύτερα από σένα και θέλουν να σε προστατεύσουν από τον καινούριο σου ζουρλό εαυτό που τους τρομάζει.   Μίλα σε ανθρώπους που είναι σε αντίστοιχη θέση με σένα και σε άτομα με κοινά ενδιαφέροντα που κατάφεραν να κάνουν αυτό που τους αρέσει. Στείλε ένα γράμμα, ένα email, ζήτα ραντεβού. Θα εκπλαγείς πόσο πρόθυμοι είναι οι άνθρωποι να μοιραστούν την εμπειρία τους και να βοηθήσουν κάποιον που τους καταλαβαίνει.   Ήμουν τυχερή, διότι όταν ζήτησα να γίνω part time για να καταφέρω να στήσω τη νέα μου δουλειά, η μία πιο κοντινή μου φίλη απέρριπτε μια executive δουλειά για να κάνει ντοκιμαντέρ και η άλλη παρατούσε μια corporate δουλειά για να κάνει δημιουργική γραφή σε παιδιά.   Η λίστα έχει κι άλλα tips αλλά αυτά θεωρώ τα πρώτα πιο σημαντικά για όποιον δεν τον χωρά ο τόπος ή η καρέκλα. Μετά από τέσσερα χρόνια, οι αλλαγές φυσικά συνεχίζονται διότι δεν σταματούν ποτέ οι άτιμες, γι’ αυτό αξίζει να τις ζεις με χάρη. Καλή ανάβαση!

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News