Προσωπική ιστορία: Άκου το σώμα σου

Διάβαζα νωρίτερα πως σήμερα, τελευταία Τετάρτη του Μάη, έχει καθιερωθεί ως παγκόσμια ημέρα για την σκλήρυνση κατά πλάκας. Η αλήθεια είναι πως έως πολύ πρόσφατα απέφευγα να διαβάσω οτιδήποτε είχε να κάνει με το θέμα. Δεν ήθελα να ξέρω περισσότερα απ’ όσα είχα ακούσει πριν το καλοκαίρι του 2015, δεν ήθελα να μάθω παραπάνω απ’ όσα επιγραμματικά μου είπε ο νευρολόγος μου, όταν  εκείνη η πρώτη εφιαλτική μαγνητική τομογραφία έδειχνε πιθανά σημάδια της νόσου.

Θέλω να αποφύγω να ακουστώ μελοδραματική, οπότε τα γεγονότα έχουν ως εξής:

Επί τέσσερις μήνες το σώμα μου έστελνε αγωνιώδεις εκκλήσεις να πάψω να αγνοώ την ανεξήγητη εξάντληση, τους περίεργους και συγχρόνως αφόρητους πόνους στα άκρα μου, που δε μου επέτρεπαν να κοιμηθώ, να φροντίσω το παιδί μου, να δουλέψω, να πάω για καφέ, να χαρώ το παραμικρό. Επί τέσσερις μήνες, προσπαθούσα να εξηγήσω στους γύρω μου ότι δε νιώθω καλά, χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω τι ακριβώς πάει λάθος. Επί τέσσερις μήνες, με την υπόνοια ότι γίνομαι γραφική, άκουγα για το πόσο κουράζομαι και θα περάσει, για το ότι δεν τρέφομαι σωστά, για τη ζέστη, το άγχος, για όλα όσα θα μπορούσαν να αιτιολογήσουν ελπιδοφόρα το χάλι μου. Και επέλεγα να τα πιστέψω.

Αποφάσισα επιτέλους να επισκεφτώ έναν γιατρό, όταν πια κυριολεκτικά δεν με κρατούσαν τα πόδια μου από την αϋπνία και την κόπωση. Τι γιατρό όμως; Τι ήταν αυτό που μου συνέβαινε; Πήγα στο νευρολόγο με την επιφύλαξη ότι θα φανώ υπερβολική, ότι θα με παραπέμψει σε κάποια λιγότερο τρομακτική ειδικότητα, ότι θα μου συνταγογραφήσει ένα χάπι και θα επανέλθω στην πρότερη φυσιολογική μου κατάσταση. Δεν έγινε έτσι.

Η περιγραφή των συμπτωμάτων και ο αρχικός κλινικός έλεγχος φάνηκε να τον συννεφιάζει. Μου έγραψε μαγνητικές. Οκ, κλειστοφοβική βλακεία, θα τις κάνω, θα είναι όλα εντάξει. Τις έκανα. Δεν ήταν τίποτα εντάξει.

Άσχετη με τις επιστημονικές ορολογίες του ακτινολόγου στην περιγραφή και αδικαιολόγητα αισιόδοξη παρά την κατάστασή μου, επισκέφτηκα χαλαρή το ιατρείο του μία Τετάρτη απόγευμα στα τέλη του Αυγούστου. Σε απλά ελληνικά, είχα τρεις εστίες και μία καραμπινάτη φλεγμονή στον εγκέφαλό μου. Έπρεπε την επόμενη μέρα να εισαχθώ για άμεση θεραπεία σε κλινική. Δεν είχε σημασία αν δεν είχα που να αφήσω το πεντάχρονο παιδί μου, αν δεν είχα ενημερώσει τη δουλειά μου, τίποτα δεν είχε σημασία. Το μόνο σημαντικό ήταν να προλάβουμε να μη διαρραγεί η φλεγμονή μέσα στο κεφάλι μου – αν δεν είχε ήδη συμβεί κάτι τέτοιο.

Έκανα ό,τι έπρεπε να κάνω. Παρακεντήσεις, ενδοφλέβιες κορτιζόνες, εξετάσεις επί εξετάσεων για να αποκλειστούν κάθε είδους αυτοάνοσα που θα μπορούσαν να ευθύνονται για την κατάστασή μου, δέκα μέρες η χειρότερη σκιά του εαυτού μου  από τις παρενέργειες, από τον εφιάλτη για τα χειρότερα, από την αγωνία στα μάτια των αγαπημένων μου, από την κρυφή ίσως ενοχή που δε με πήραν όσο σοβαρά έπρεπε, από την απορία στα μάτια του γιου μου.

Ήμουν ως τώρα τυχερή. Η θεραπεία απέδωσε, τα συμπτώματα υποχώρησαν, δε χρειάστηκε περαιτέρω φαρμακευτική αγωγή. Σαφής διάγνωση δεν μπόρεσε να υπάρξει. Τυπικά μιλώντας, δεν πάσχω από Πολλαπλή Σκλήρυνση. Είμαι φυσικά ψηλά στη λίστα των υποτροπών. Έχω καλή σειρά στο να νοσήσω ανά πάσα στιγμή. Ο μαγνητικός τομογράφος έχει γίνει κολλητός μου, τον επισκέπτομαι συχνά για να ξορκίζω το κακό. Άρχισα να γυμνάζομαι, να προσέχω περισσότερο τον εαυτό μου, να ακούω το σώμα μου, να αγχώνομαι λιγότερο.

Δεν ξέρω τι μου επιφυλάσσει το μέλλον, όπως κανείς μας άλλωστε. Κατάλαβα όμως πως όταν πρόκειται για την υγεία μας, τίποτα δεν είναι υπερβολικό.Μόνο εμείς αντιλαμβανόμαστε τις παραμικρές διαφορές που μας συμβαίνουν. Και όταν αυτό συμβαίνει είναι καλύτερα να γίνουμε γραφικοί, παρά να μετανιώνουμε για αυτά που θα μπορούσαμε να έχουμε σώσει.

Να είμαστε όλοι καλά.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News