Προσωπική ιστορία: Αδιαφορούσα, με χώρισε και καλά έκανε!

Ήμουν με ένα παιδί, έμενε σε άλλη πόλη, ανά δύο τρεις εβδομάδες ερχόταν στην πόλη που σπούδαζα γιατί εκτός από εμένα εδώ είχε τους φίλους του και την οικογένειά του. Όλα ήταν όμορφα!

Έτρεχα σε αμφιθέατρα, παρακολουθήσεις, εργαστήρια, καφέδες και ταβερνάκια με τις παρέες μου, sleep over τις φίλες μου και στο σπίτι μιλούσα με το αγόρι με την υπέροχη φωνή, γλυκόλογα, χαζομάρες, phone sex, τσακωμοί… Ας είναι καλά οι τηλεφωνικές εταιρίες που έδιναν τόσο χρόνο, που για να τον καταναλώσεις έπρεπε να έχεις περισσότερη τηλεφωνική δραστηριότητα και από τηλεφωνήτρια σε εταιρία τηλεπωλήσεων. Και μετά από τέσσερις μήνες, όταν ήρθε για την καθιερωμένη επίσκεψη στην πόλη μου, μου ανακοίνωσε ότι θέλει να χωρίσουμε γιατί “αδιαφορούσα και δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε έτσι!”. Στην αρχή έπαθα ένα μικρό σοκ…

Λέω τα βγάζει από το μυαλό του και ψάχνει δικαιολογίες! Και γιατί δε μου είπε τίποτα να το διορθώσουμε, να σώσουμε αυτό το όμορφο ειδύλλιο; Ο ηλίθιος που με άφησε τώρα που όλα είναι τόσο όμορφα! Αλλά όσο περνούσε ο καιρός τόσο συνειδητοποιούσα πως είχε δίκιο ότι τον είχα γραμμένο και πως μου χτυπούσε τα καμπανάκια αλλά εγώ δεν τα άκουγα.Δεν είναι ότι δεν είχα αισθήματα για αυτόν. Περνούσα όμορφα όταν ζουζουνίζαμε και όταν συζητούσαμε, περνούσα όμορφα όταν ερχόταν και κάναμε βόλτες και βγαίναμε. Αλλά περνούσα ομορφότερα όταν ήμουν με τις φίλες μου, με την παρέα μου, με τους καθηγητές μου, με τα βιβλία μου. Δεν το συνειδητοποιούσα, όμως έβγαινε στη συμπεριφορά μου. Η καθημερινότητά μου ήταν γεμάτη, συναισθηματικά γεμάτη. Κάθε τι γέμιζε ένα κομμάτι μέσα μου. Το κομμάτι που του είχα αφιερώσει το γέμιζε με το παραπάνω και ήταν κάτι που δεν μπορούσε να γεμίσει κανένας άλλος. Δεν είναι ότι δεν είχα αισθήματα, ότι δυσανασχετούσα, ότι με δυσαρεστούσε. Γι’αυτό και όταν με ρωτούσε αν υπάρχει πρόβλημα του έλεγα όχι, όλα είναι καλά. Δε του έλεγα ψέματα, δεν τον κοροΐδευα. Ηταν πραγματικά ένα πολύ όμορφο και πλήρες κομμάτι στη καθημερινότητά μου.

Προφανώς όμως εγώ δεν γέμιζα το κομμάτι που μου είχε αφιερώσει αυτός. Η δικιά του καθημερινότητα απαιτούσε μεγαλύτερη συμμετοχή από εμένα. Μετά το χωρισμό άρχισα να συνειδητοποιώ όλες τις φορές που μου γκρίνιαζε πως δεν μιλάμε αρκετά, όλες τις φορές που αδιαφορούσα, όλες τις φορές που έβαζε τους κοινούς μας γνωστούς να μου πουν να μην τον έχω τόσο στο φτύσιμο. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι για αυτήν του την τελευταία επίσκεψη δεν τον ρώτησα ποτέ πότε ταξιδεύει, δεν του έστειλα “καλό ταξίδι”, δεν τον ρώτησα αν έφτασε. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι είχα να επικοινωνήσω μαζί του κανένα 48ωρο, όταν στις δυο τη νύχτα μου ήρθε ένα μήνυμα “έφτασα καλά” και έφαγα κάνα 2λεπτο να αναρωτιέμαι τι θέλει να πει ο ποιητής -έφταιγε και το κρασί στο ταβερνάκι ολίγον τι.

Μα καλά πώς ήμουν τόσο στραβή και δεν είδα τα σημάδια, δεν άκουσα τα παράπονά του; Μα γιατί αδιαφορούσα! Ήταν τρίτος ή τέταρτος στις προτεραιότητές μου. Το μυαλό μου προβληματιζόταν για την εργασία που είχα να παραδώσω, για την κολλητή που ήταν στεναχωρημένη που δεν της είχε απαντήσει ακόμα το χ “γαϊδούρι”, για την πρόοδο που έπεφτε πάνω στην εκδρομή που είχαμε κανονίσει και αναγκαστήκαμε να την ακυρώσουμε -και όταν το είπα σκασμένη στο αγόρι μου απάντησε “Είχατε κανονίσει εκδρομή;;;” “Α ναι! Δε στο είχα πει;”. Λογικό είναι το μυαλό να κάνει shut down στα προβλήματα του νούμερου 4. Δε θα κάτσει να πάθει overload. Δεν αντιλαμβανόταν το πρόβλημα ή το θεωρούσε τόσο μικρό που δεν άξιζε να ασχοληθεί. Δεν ήμουν κακιά, ούτε αυτός ήταν κακός. Απλά δεν τον ήθελα όσο με ήθελε ή καλύτερα όσο ήθελε να τον θέλω. Εγώ ήμουν πλήρης από την αλληλεπίδρασή μας σε ποσότητα και ποιότητα. Αυτός όχι. Και έκανε το σωστό: Με χώρισε!

Μετά το πρώτο δίμηνο που ήμασταν στον ενθουσιασμό και τα μέλια, ακολούθησε ένα δίμηνο στο οποίο αδιαφορούσα. Μου έδωσε δύο μήνες περιθώριο να διορθωθώ, μου το ζήτησε, με προειδοποίησε, έβαλε το περιβάλλον μου να μου μιλήσει. Όταν είδε ότι δεν χαμπαριάζω, δεν προσπάθησε να με ψυχαναλύσει, δεν άρχισε τα μακροσκελή, αλλεπάλληλα, επίμονα παράπονα, δεν έχασε τον ύπνο του να αναρωτιέται γιατί τον έχω τριτοτέταρτο στη ζωή μου, δεν αυτομαστιγώθηκε για το τι κάνει λάθος, δε σακάτεψε την ψυχολογία του προσπαθώντας να μου τραβήξει τη προσοχή και να να με φέρει στον ίσιο δρόμο. Δεν άφησε να περάσουν έξι μήνες ή ένας χρόνος αναλογιζόμενος πώς θα γυρίσουμε στους ονειρικούς πρώτους μήνες. Δεν κάθισε να ανεχτεί μια συμπεριφορά που δεν του άρεσε. Δε θεώρησε χρέος του να το παίξει ψυχαναλυτής μου. Δεν έκανε υπομονή για κάποιον που δεν τον θεωρούσε αρκετά σημαντικό στη ζωή του. Δεν ξέρω αν το ήξερε τότε (εγώ τώρα το βλέπω), αλλά το μέλλον μας ήταν γραμμένο με μαθηματική ακρίβεια: Εγώ δε περνούσα άσχημα και δε θα έπαιρνα τη πρωτοβουλία να χωρίσω γιατί δεν είχα λόγο. Κάποια στιγμή που θα έβρισκα κάποιον που θα τον θεωρούσα πιο ενδιαφέροντα, θα τον χώριζα. Κι αυτός θα έμενε με την υπομονή και την απορία πώς αυτή δεν ήταν αρκετή για να μου κινήσει το ενδιαφέρον. Ή θα εγκλωβιζόμασταν και οι δύο σε μια μέτρια σχέση για πολύ πολύ καιρό, χάνοντας ευκαιρίες για κάτι καλύτερο.

Την διαφορά την καταλαβαίνω στη σχέση που είμαι τώρα: Καθε τι που θα μου πει θα κάτσω να το επεξεργαστώ, να το ερμηνεύσω, να το συζητήσω μαζί του και να προσπαθήσω να το λύσω ή να το διορθώσω. Κι αυτός κάνει το ίδιο για εμένα. Γιατί νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον, γιατί είμαστε πρώτη προτεραιότητα ο ένας του άλλου. Ήθελα να τα γράψω αυτά γιατί η συμπεριφορά του πρώην είναι παράδειγμα προς μίμηση! Γιατί αυτή είναι η σωστή συμπεριφορά όταν είμαστε σε μία σχέση που δεν μας ικανοποιεί, δεν μας γεμίζει, δε μας αρέσει, αν κάνουμε μια προσπάθεια για αλλαγή και δε βρούμε έμπρακτη ανταπόκριση. Έγραψα τόσο λεπτομερώς την δικιά μου πλευρά, για να δείτε πως δεν έχει νόημα να ψυχαναλύεις τον άλλον ή να κάνεις υπομονή ή να προσπαθείς με τα λόγια να αλλάξεις τα συναισθήματά του ή να περιμένεις από αυτόν την πρωτοβουλία, άμα δει τα στραβά, να τερματίσει την σχέση. Αν τα βλέπεις εσύ είναι αρκετό. Όσοι βρίσκονται σε Γόρδιο δεσμό, πρέπει να τον κόψουν και όχι να βασανίζονται για το πώς θα τον λύσουν. Κάντε το όπως ο πρώην μου!

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News