Σε λίγο θα γίνω 25 ετών και ζω στη Θεσσαλονίκη. Από μικρή άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως υπάρχουν συγκεκριμένοι ρόλοι για τους άνδρες και τις γυναίκες και πως οι γυναίκες καταπιέζονται και είναι θύματα διακρίσεων. Στο γυμνάσιο κατάλαβα ότι τα σώματα των κοριτσιών κρίνονται, επειδή είναι κορίτσια. Ότι οι συμμαθητές μου αλλά και οι μεγαλύτεροι άνδρες αποτελούν απειλή προς εμένα και τα υπόλοιπα κορίτσια. Ότι βρίσκομαι σε κίνδυνο επειδή είμαι κορίτσι. Ότι οι γυναίκες όλων των ηλικιών καταπιέζονται επειδή είναι γυναίκες. Ξεκίνησα να διαβάζω για το φεμινισμό και τις πολυάριθμες πτυχές του σεξισμού. Έτσι, από μικρή ηλικία εντόπιζα σεξιστικές συμπεριφορές που με εξόργιζαν και με έθλιβαν. Είμαι αρκετά εσωστρεφής, αλλά προσπαθούσα να επισημάνω τις αδικίες που βλέπω. Συνέχιζα να διαβάζω, να ακούω και να σκέφτομαι. Αργότερα ήρθα σε επαφή και με τη στήλη σου, που με βοήθησε πολύ. Και πλέον, δεν εκπλήσσομαι. Αυτά τα αναφέρω για να σου πω ότι το θέμα του catcalling και της κουλτούρας του βιασμού με τρώει εδώ και χρόνια, από όταν θυμάμαι να αρχίζω να «βγαίνω» από το σπίτι.
Όλα αυτά τα χρόνια, εντοπίζω την κάθε απειλή προς εμένα και τις υπόλοιπες γυναίκες, κάθε φορά που βγαίνω από το σπίτι μου. Κάθε ανδρικό σχόλιο, κάθε βλέμμα. Και έχω αγανακτήσει, διότι, όπως ξέρομε είναι τρομερά ψυχοφθόρο. Υπάρχουν άπειρες περιπτώσεις στις οποίες δεν έχω αντιδράσει. Απομακρύνομαι με βήμα γρήγορο και αποφασιστικό, με το κεφάλι ψηλά, για να δείξω ότι δεν φοβάμαι (φυσικά και φοβάμαι). Άλλες φορές απαντάω. Κάποιες φορές και με ένα βλέμμα. Έχει τύχει να περιμένω στη στάση και να περάσει μία παρέα ανδρών, ένας εκ των οποίων με πλησίασε καθώς περπατούσε, λέγοντας «Ιάσου κόκλααα» και τα γνωστά αηδιαστικά. Γύρισα και τον κοίταξα κατάματα με αυστηρό βλέμμα και νευρίασε, απαντώντας «Τι με κοιτάς εμένα έτσι;» και κάποια βρισιά. Ίσως κατάλαβε ότι έστω και ένα βλέμμα μπορεί να είναι ενοχλητικό και να έχει νόημα(;). Τις προάλλες, λοιπόν, ήταν μία απ’ τις μέρες που αποφάσισα (μου ήρθε) να αντιδράσω. Περπατούσα σε κεντρικό δρόμο της πόλης, μόνη μου, νωρίς το βράδυ. Ένας άνδρας πέρασε από δίπλα μου, με πλησίασε κοιτώντας προς τα πόδια μου και έπειτα, προς τα πάνω και μου είπε «γειααααα» με το γνωστό ύφος. Καθώς περπατούσα, γύρισα και του σήκωσα το μεσαίο δάχτυλο και συνέχισα. Έπειτα, άκουσα να φωνάζει «Έλα ‘δω, έλα δω». Ήρθε καταπάνω μου και άρχισε να μου φωνάζει ότι ένα γεια μου είπε και πως θα μου κάνει μήνυση για τη χειρονομία που έκανα. Του φώναζα συνεχόμενα να μην μου μιλάει εφόσον δεν με ξέρει. Με απείλησε ότι θα με χτυπήσει και λίγα δευτερόλεπτα μετά το έκανε. Με χτύπησε δυνατά στο πρόσωπο και έφυγε γρήγορα. Σε όλη τη διάρκεια του περιστατικού ήμουν σε κλήση με το αγόρι μου, ο οποίος άκουσε τα πάντα και ήρθε γρήγορα να με βρει. Ήμουν πολύ κοντά σε αστυνομικό τμήμα και πήγα αμέσως. Εκεί μου είπαν ό,τι μπορούσαν για να με πείσουν να μην κάνω μήνυση κατά αγνώστου. Δεν έχει νόημα, είναι σαν να μην κάνω τίποτα, είμαι ταραγμένη και μπορώ να το σκεφτώ από αύριο. Επίσης, αυτό που θα έπρεπε να είχα κάνει, σύμφωνα με τους αστυνομικούς, είναι να καλούσα το 100 και να ακολουθούσα αυτόν που μόλις με είχε χτυπήσει, ώστε να ενημερώνω που βρίσκεται και να τον πιάσουν. Και τέλος, ακόμα και να τον έβρισκαν και να δικαζόταν, η ποινή μας θα ήταν η ίδια, εφόσον δεν μου προκάλεσε βλάβη.
Η χειρονομία με το χτύπημα στο πρόσωπο είναι το ίδιο. Την επόμενη μέρα δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι το χτύπημα που δέχτηκα. Άκουγα συνέχεια στο μυαλό μου «Μπαμ. Μπαμ. Μπαμ. Μπαμ.» και ένιωθα το αριστερό μέρος του προσώπου μου να μουδιάζει. Έκανα χιλιάδες σκέψεις, ότι μπορεί να τον ξανασυναντήσω, να είμαι μόνη μου, να είναι με άλλα άτομα… Δεν θέλω να το αφήσω να συνεχίσει να με φοβίζει. Όμως, όποτε βλέπω κάποιον με παρόμοιο σωματότυπο, χωρίς καν να μοιάζει με αυτόν, με πιάνει ένα σφίξιμο.
Διάβασα προχθές και αυτή την ερώτηση και φυσικά, συμφωνώ μαζί σου και θέλω να ευχαριστήσω την γυναίκα που απάντησε. Πιστεύω κι εγώ ότι πρέπει να απαντάμε, πάντα λαμβάνοντας υπόψιν την σωματική μας ακεραιότητα. Άλλα δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ ψυχολογικά το θέμα του catcalling και όλης της κακοποιητικής κουλτούρας, αλλά ούτε και πώς να συνεχίσω να το αντιμετωπίζω όταν συμβαίνει και θα ήθελα τη βοήθειά σου. Έτσι κι αλλιώς πάντα βρίσκομαι σε κίνδυνο ακόμα κι αν δεν βγάζω άχνα, αλλά υπάρχει τρόπος να ξεχωρίζω το τι πρέπει να κάνω; Στο συγκεκριμένο συμβάν, από όταν άκουσα το «έλα ‘δω», με έναν τρόπο ήξερα ότι θα με χτυπήσει. Αλλά για κάποιο λόγο (δεν λέω ότι ήταν θάρρος), δεν άρχισα να τρέχω, δεν έκανα κάτι για να προστατευτώ. Ήταν πολύ κοντά μου, μου φώναζε και του φώναζα. Δεν μετάνιωσα για την χειρονομία μου, ούτε για τα υπόλοιπα. Έγινε αυτό που «έπρεπε» να γίνει, συμβολικά και πρακτικά. Μια γυναίκα τιμωρείται από την πατριαρχία, όταν δείξει την όποια αντίσταση. Τι να κάνω από εδώ και πέρα; Θα συνεχίσω να ακούω και να μιλάω με άλλες γυναίκες, να διαβάζω και να μαθαίνω τι συμβαίνει στις γυναίκες σε όλο τον κόσμο. Ευτυχώς, αλληλοστηριζόμαστε με τις λίγες φιλίες μου, άνθρωποι οι οποίες είναι φεμινίστριες και με τις οποίες καταλαβαινόμαστε απόλυτα. Θυμάμαι τον εαυτό μου να είμαι 16 χρονών και να περνούν αυτοκίνητα που κορνάρουν από δίπλα μου.
Τα συναισθήματα εξακολουθούν να είναι τα ίδια. Φόβος, ντροπή, οργή. Είναι δυνατόν, άραγε, στο κάθε τι που συμβαίνει να ξέρουμε ποια είναι η καλύτερη αντίδραση; Και πολύ περισσότερο, πώς ζούμε/διαχειριζόμαστε/ ανεχόμαστε κάτι τόσο ψυχοφθόρο στην καθημερινότητά μας; Όσο γράφω το κείμενο, έχω μια ταραχή και μια περίεργη αγωνία. Είναι λίγο δύσκολο καμιά φορά, παρά την ανωνυμία, να μιλήσεις για τις εμπειρίες και τις σκέψεις του. Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλες όσες μοιράζονται τις ιστορίες τους. Καλό κουράγιο σε όλες
Σε ευχαριστώ πολύ Α μπα
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Χριστέ μου, δεν μπορώ… Λυπάμαι πάρα πολύ γι’ αυτό που σου έκανε ο αχαρακτήριστος και το ίδιο λυπάμαι κι εξοργίζομαι με τη “συμβουλή” που σου έδωσαν οι αστυνομικοί. Να τον ακολουθούσες, βέβαια, για να έχει την ευκαιρία να σου επιτεθεί χειρότερα! Θα ‘θελα να ‘ξερα, τα σκέφτονται πολύ πριν τα πουν; Έχω κουραστεί να εξοργίζομαι κάθε φορά και να με πνίγει το δίκιο. Πριν 5 χρόνια αντιμετώπισα ένα παρόμοιο σκηνικό, μόνο που εγώ ήμουν με φίλη παρέα. Περπατούσαμε στο δρόμο, βράδυ, καρναβάλι Πάτρας, και μια παρέα αγοριών που είχαν ήδη μεθύσει, περπατούσαν πίσω μας. Αρχικά ήταν αρκετά πιο πίσω, όμως… Διαβάστε περισσότερα »
Είμαι μόνο ένα χρόνο στο εξωτερικό,έχω μεγαλώσει σε μια επικίνδυνη πια συνοικία του κέντρου,πιο νέα κι εγώ έτσι αντιδρούσα.Ομως όχι πια.Σημερα για το τίποτα σε μαχαιρώνουν.Οποτε δυστυχώς θα το άφηνα να πέσει κάτω.Θα μου πεις “μα έτσι διαιωνιζουμε την κατάσταση” αλλά για μένα η ασφάλεια μου προέχει.Φυσικα εννοώ σε τέτοιες περιπτώσεις με αγνώστους όχι στο σπίτι μου και στο φιλικό μου περιβάλλον.Οχι ότι κι εκεί δεν ελλοχεύει κίνδυνος αλλά στο σπίτι μου παρουσία άλλων θα απαντούσα.Δινω πια τον αγώνα μου ενάντια στην πατριαρχία στον μικρόκοσμο μου και οχι με αγνώστους στο δρόμο,προσπαθώ να δείξω έναν δρόμο σε ένα νέο παιδί,στα… Διαβάστε περισσότερα »
Πφφφ απογοήτευση με πιάνει κάτι τέτοιες ώρες. Μια φίλη μου πριν 3 μέρες δέχτηκε επίθεση στη γειτονιά της με αντίστοιχο τρόπο και όταν ενημέρωσε την αστυνομία της είπαν ναι τον ξέρουμε αλλά δε μπορούμε να κάνουμε κάτι. Πρέπει να γίνει δηλαδή το χειρότερο για να δράσουν, όπως στην περίπτωση της βιολόγου στην Κρήτη που ο ανώμαλος είχε προϊστορία. Δυστυχώς κι εγω τρέχοντας θα έφευγα, δεν είναι να ρισκάρεις την ασφάλειά σου για κανένα λόγο. Εύχομαι να είμαστε όλες ασφαλείς.
…αυτό που θα έπρεπε να είχα κάνει, σύμφωνα με τους αστυνομικούς, είναι να καλούσα το 100 και να ακολουθούσα αυτόν που μόλις με είχε χτυπήσει, ώστε να ενημερώνω που βρίσκεται και να τον πιάσουν’ αν ο βίαιος αρχιμαλάκας άκουγε την κοπέλα να παίρνει το εκατό, θα καθόταν εκεί να το πιάσουν; Αν πάλι τον ακολουθούσε, θα έθετε σε κίνδυνο τη ζωή της. Το θεωρώ πολύ πιθανό, όταν η κοπέλα έφυγε από το τμήμα, να είπαν μεταξύ τους ότι καλά της έκανε μετά από αυτή τη χειρονομία της. Τους ξέρουμε τους μπάτσους. Είναι και η επέτειος του Ζακ που δέχτηκε τη… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτό το κείμενο με άγγιξε σαν να ήταν δικές μου εμπειρίες αυτά που έγραφε. Αλλά ούτως ή άλλως δεν είναι και δικές μου και κάθε άλλης γυναίκας; Ποια δεν έχει νιώσει αυτό τον φόβο να κυκλοφορήσει μόνη της, αυτό το σάστισμα μετά από την κάθε μαλακία που πετάει ένας ηλίθιος που ψάχνει επιβεβαίωση του αντρισμού και της κυριαρχίας του ενώ αυτή σκέφτεται αν θα πρέπει απλά να μην μιλήσει, να μην κοιτάξει καν και να συνεχίσει τον δρόμο της ή να αρχίσει να τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορεί γιατί απειλείται η ζωή της; Ποια δεν έχει υπολογίσει ποιος δρόμος θα… Διαβάστε περισσότερα »
Άρχισε να μαθαίνεις μια πολεμική τέχνη.Ψαξε ποια είναι καλύτερη.Πραγματικα θα σε βοηθήσει πάρα πολύ πρακτικά,ω μη γένοιτο αν γίνει κάτι,αλλά και τα αντανακλαστικά σου.Κυριως θα σε βοηθήσει με τον φόβο σου εν μέρει. Λοιπόν,θα εκμυστηριευτω κάτι που έχω κάνει.ισως φανεί παράδοξο αλλά και ολίγον αστείο αλλά πραγματικά με έχει σώσει.Δυστυχως ορισμένες φορές αναγκάζομαι στα σκοτάδια να γυρνάω μόνη μου,ειδικά τώρα που έχω αλλάξει ωραριο στη δουλειά και έχει τύχει αυτό το φαινόμενο με περίεργα βλέμματα και να φοβάμαι.ε λοιπόν έχω πάρει ένα ψεύτικο όπλο από μια ξαδέρφη μου Τυχαία για ένα χαλογουιν πάρτη το είχε αγοράσει σετ με το κουστούμι… Διαβάστε περισσότερα »
Τέλειο!!! Εγώ έχω μαζί μου πάντα ένα μπουκαλάκι λακ στο χέρι όταν νιώθω ότι φοβάμαι στο δρόμο (έχω ακούσει και για σπρέυ πιπεριού αλλά δυστυχώς είναι παράνομο). Δε το κάνω για να φοβηθεί ο άλλος βέβαια, απλώς εγώ νιώθω μεγαλύτερη ασφάλεια. Επίσης κάνω ότι μιλάω στο κινητό τύπου “έφτασα σε βλέπω” οπότε κοιτάει σα χάνος ο άλλος και νομίζει ότι περνάει κόσμος. Πολλές φορές βεβαια υποπτεύομαι τζάμπα άσχετους αλλά καλύτερα έτσι.
Σκέφτηκα ακριβώς το ίδιο. Μου ήρθε πραγματικά αυτόματα στο μυαλό μου η ιδέα της οπλοκατοχής. Και δεν μιλάω για αληθινό όπλο, αλλά γι αυτό που περιγράφεις.
Νομίζω ότι τρομάζω στην ίδια μου τη σκέψη.
Αν οι δρόμοι από τους οποίους περνάς είναι σταθεροί και μαζί με αυτούς είναι σταθεροί και οι περίεργοι τους, τότε έχω μια αίσθηση ότι από ένα σημείο και μετά θα αρχίσεις να τραβάς την προσοχή. Με λάθος τρόπο. Τύπου ποια είναι αυτή που γυρνάει στους δρόμους μας με το πιστόλι. Και μαζευτούν πολλοί καμιά μέρα για να διαπιστώσουν τι τρέχει.
Τα άτομα όχι δεν είναι σταθερά και δεν περνάω πάντα.αλλα να σου πω την αλήθεια δεν με ενδιαφέρει καθόλου και η μισή Αθήνα να μαζευτεί.εχω βαρεθεί να κρατάω την ανάσα μου μέχρι να περάσω από συγκεκριμένα τμήματα περιοχών.εφοσον προς το παρόν μου δουλεύει αυτό,το κρατάω
… κάτι το οποίο γίνεται ιδιαίτερα εμφανές αν κάνει στους ίδιους “ένα κομπλιμέντο” κάποιος άλλος άνδρας στο δρόμο.
Σε νιώθω. Με έκανες να πάω αρκετά χρόνια πίσω…. Βρισκόμουν σε επαρχιακό δρόμο, σε στάση λεωφορείου βραδάκι 8.30 αλλά πίσσα σκοτάδι, ήταν χειμώνας. Ήμουν μόνη και περίμενα το λεωφορείο που είχε ήδη καθυστέρηση. Περνά από κει ένας τύπος με μηχανάκι και αρχίζει να με ενοχλεί, να μου λέει διάφορα, σκέψου δεν θυμάμαι τι, όμως τρέμω και χτυπά η καρδιά μου τώρα που το γράφω. Κάνει βόλτες πάνω, κάτω στο δρόμο και συνεχίζει να με ενοχλεί. Εγώ τρέμω και φοβάμαι….. Κάποια στιγμή αρχίζω να τον βρίζω και να τον διαολοστελνω. Ο τύπος εξεπλάγην και για καλή μου τύχη έφυγε, εφόσον με… Διαβάστε περισσότερα »
Βραδυ, λες, πισσα σκοταδι. Που να δεις, πρωι πρωι, με την αυγουλα να περιμενω το λεωφορειο, μεστη βουλιαγμενης, και ναρχεται μουλωχτα ο αλλος απο πισω να την παιξει. Ασε μας, ρεμπαρμπα, με τις γεροντοκ@υλες σου, πρωι πρωι, την τσιμπλα μου μεσα.
Πωωωω σιχαμααα!
Ντρεπομαι που θα το πω ,αλλα μου εχουν τυχει πολλα τετοια περιστατικα και πλεον η εμπειρία μου εδειξε πως σε αυτες τις περιπτωσεις δεν ψαχνεις να βρεις το δικιο σου, αλλα να προστατευτεις και να μη θέσεις τον εαυτο σου σε κίνδυνο. Τελευταια φορά που απαντησα ηταν ενας μεσήλικας που αρχισε να μου φωναζει και να με προσβαλλει επειδη θεωρησε πως δεν ειχα παρκαρει σωστα(χωρις να τον εμποδιζω σε κατι) τη στιγμη μαλιστα που εβλεπε πως είμαι στο αυτοκινητο με δυο μωρα στο πισω καθισμα!!!!!!!!!! Το μονο που μου βγηκε σαν φυσική αντίδραση ηταν μετα απο τις προσβολες του κ… Διαβάστε περισσότερα »
Έχω ταραχτεί πάρα πολύ διαβάζοντας το κείμενο σου. Σχεδόν τρέμω. Σαν reminder όλων αυτών των συναισθημάτων φόβου, αηδίας, ντροπής και το να αισθάνεσαι την αδικία ότι και δεν μπορείς να κάνεις κάτι ουσιαστικό για να προστατευτείς από μόνη σου και δεν μπορείς να βρεις βοήθεια. Και φυσικά το κερασάκι να καλείσαι να διαχειριστείς τον extra bonus φόβο πια. Λυπάμαι πάρα πολύ γι αυτό που σου συνέβη και ελπίζω να μπορέσεις να το αφήσεις πίσω σου σύντομα. Και επιτέλους το θέμα δεν είναι αν ο άλλος λέει γειά ή κούκλα ή ότι άλλη μαλακία θέλει, αλλά το ότι τέτοιοι τύποι θα… Διαβάστε περισσότερα »
Και είναι και πάρα πολλοί! Δεν είναι ένας και δύο.
Εξ ου και ολες εχουμε καποιο ιστορικο παρενοχλησης, εκτος φυσικα απο τη Κατια Δανδουλακη. Αυτη, ως γνωστον, she’s got the look, nananananana