Καλημέρα σε όλους. Πριν από ένα χρόνο έχασα τον πατέρα μου που λάτρευα με τραυματικό τρόπο και μεγάλη ταλαιπωρία. Τη μητέρα μου την έχουμε με προχωρημένη άνοια σε οίκο ευγηρίας και παρόλο που αυτή η λύση ήταν μονόδρομος, δεν έχω πάψει ούτε μια μέρα να νιώθω τύψεις και ενοχές. Οι γονείς μου υπήρξαν υπέροχοι ως άνθρωποι και ως γονείς και μου λείπουν. Το θέμα είναι πως από τότε, σχεδόν εμμονικά, σκέφτομαι συνέχεια τον θάνατο, τα γηρατειά, την αρρώστια και μην συμβεί κάποια τραγωδία στην οικογένειά μου. (Είμαι παντρεμένη με ένα παιδί). Αυτές οι σκέψεις τον τελευταίο χρόνο έχουν εγκατασταθεί στο πίσω μέρος του μυαλού μου και συχνά έρχονται και πιο μπροστά, μαυρίζοντας την καθημερινότητά μου, μην αφήνοντας να χαρώ τα όμορφα κι απλά πράματα. Είναι άραγε απόροια του πένθους? Έχει συμβεί και σε σας? Αναρωτιέμαι αν θα φύγει σιγά σιγά με την πάροδο του χρόνου. Ενώ πίστευα ότι μετά από ένα χρόνο θα είχε ξεπεραστεί, αντίθετα παρατηρώ, ότι μπορεί οι σκέψεις του θανάτου να γίνονται και πιο έντονες τώρα τελευταία. Κάθε δυσάρεστη είδηση που μαθαίνω ή διαβάζω, (ειδικά αν έχει να κάνει με ευπαθείς ανυπεράσπιστες ομάδες όπως παιδιά, ηλιωμένοι και ζώα) με επηρεάζει σε τρομερό βαθμό. Αρρωσταίνω. Θα εκτιμούσα πολύ την άποψη της Λένας και ανάλογες εμπειρίες των σχολιαστών. Να είστε όλοι καλά.
Μετά από κάποιο εύλογο χρονικό διάστημα (όχι σταθερό για κάθε άνθρωπο), τα συναισθήματα του πένθους παρουσιάζουν ύφεση και δεν είναι τόσο ισχυρά, όσο ήταν στην αρχή. Ποτέ δεν σταματούμε να θυμόμαστε και να μας λείπει ένα αγαπημένο μας πρόσωπο που έφυγε από τη ζωή, αλλά η λύπη δεν είναι ο καθημερινός πρωταγωνιστής της ζωής μας. Όταν αυτή η πορεία δεν συμβαίνει, λέμε πως κάποιος υποφέρει από επιπλεγμένο πένθος, συμπτώματα του οποίου ομοιάζουν με αυτά της καταθλιπτικής διαταραχής.
Η γνώμη μου είναι πως θα έπρεπε να επισκεφτείς κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας (ψυχίατρο ή ψυχολόγο).
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
3 χρονια κρατησε σε μενα και ηταν παρομοιο με το δικο σου (γηρατεια, θανατος, απωλειες, νοημα ζωης στην τελικη). Απο τοτε και σταδιακα, εμειναν μονο οι καλες αναμνησεις, δεν υπαρχει θλιψη, δεν εχω ξεχασει την εικονα του (20 χρονια μετα), ουτε και την φωνη του. Περα απο την θλιψη οταν τον εχασα (ημουν κατω απο 20), ενιωσα σαν να εχασα το ενα ποδι, και εμεινα να στηριζομαι στο αλλο. και τοτε σκεφτηκα ποσο ευθραστο ειναι και το αλλο ποδι, και σε μια στιγμη μπορει να χαθει και αυτο, και εγω .. μετα απο αυτο. Παραλληλα ομως, με εμαθε οτι τιποτα… Διαβάστε περισσότερα »
νομίζω ότι ο κάθε άνθρωπος έχει συγκεκριμένο χρονικό όριο, δεν γίνεται να λέμε ότι στο Χ χρονικό διάστημα θα είμαστε καλά και δε θα μας νοιάζει. Απλά το θέμα είναι πότε ξεκινάει στην πραγματικότητα το πένθος. Για μένα ας πούμε ξεκίνησε ένα χρόνο μετά – οι προηγούμενοι μήνες ήταν πάγωμα από το σοκ και νομίζω ότι ο οργανισμός μου μπήκε από μόνος του στο ρελαντί για να επιβιώσει. Τώρα που συνειδητοποιώ το τελεσίδικο της απώλειας είναι που εχω καταρρεύσει και ακούω συνέχεια «τώρα σε έπιασε, ένα χρόνο μετά;». Ο καθένας με το χρόνο του.
Αγαπητή φίλη, θα σου πρότεινα, αν δεν το έχεις κάνει ήδη, να επισκεφτείς έναν ειδικό ψυχικής υγείας και να το δουλέψεις με τον/την ειδικό, όπως σοφά είπε και η Λένα μας. Ένας ψυχίατρος πριν δυο χρόνια μου είχε πει ότι «βιβλιογραφικά» το πένθος διαρκεί περίπου έναν χρόνο. Έπειτα, θεωρούν ότι το άτομο πάσχει από καταθλιπτικά συμπτώματα. Φυσικά χρειάζεται γνωμάτευση ad hoc. Αυτήν την περίοδο βιώνω τη σταδιακή απώλεια γονέα από ανίατη ασθένεια και είναι αρκετά τραυματικό. Είναι πολύ δύσκολο να βλέπεις τον άνθρωπο σου να υποφέρει και να μη μπορείς να κάνεις τίποτα πέρα από το να τον φροντίζεις και… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν έχω ιδέα ποιά είσαι αλλά σου στέλνω μια μεγάλη διαδικτυακή αγκαλιά.
Με άγγιξε το σχόλιο σου και ειδικά η πρόταση του Six feet under που είναι μια σειρά που με βοήθησε και μένα με την διαχείριση δύσκολων καταστάσεων.
Κουράγιο και μην χάνεις την ελπίδα σου <3
Λυπάμαι πάρα πολύ για αυτό που περνάς, σε καταλαβαίνω. Μια φορά, ήμουν γύρω στα 20, στο Ηρώδειο που ήταν φίσκα από κόσμο, και λίγο πριν σβήσουν τα φώτα μου ήρθε η απότομη, ξαφνική από το πουθενά σκέψη: ‘κοίτα γύρω, βλέπεις 5.000 μελλοντικά πτώματα. Και νομίζουν οι χαζοί πως διασκεδάζουν, δεν σκέφτονται τι τους περιμένει’. Έβαζα και τον εαυτό μου μέσα, παρόλο που το γ΄ πληθυντικό το έκρυβε.
Δικό μου θέμα, τεράστιο, πληγές. Ακόμα φοβάμαι πως όλοι γύρω μου θα πεθάνουν. Αλλά όχι με τον παλιό τρόπο.
Θα το δω το six feet under, ευχαριστώ.
Ένας χρόνος δεν ειναι και πολύ εδω που τα λέμε. Αλλά υποθέτω οτι η δύσκολη κατάσταση με τη μητέρα σου πρέπει να βιώνεται και αυτή σαν ενας διαρκής επιθανάτιος ρόγχος, επιτείνοντας το αίσθημα σου. Η ανημπορια των γηρατειων, το πνιγηρο αίσθημα πως δεν υπάρχει προοπτική και πως η μονη διέξοδος ειναι να πεθάνει ο άνθρωπος σου για να ησυχασει αυτός αλλά κι εσύ, δεν παλεύεται. Κουράγιο. Και οσο πιο πολλη αγαπη αντέχεις να δείχνεις στη μητέρα. Αυτό μετράει.
Εχοντας χασει και εγω την μητερα μου εδω και 2 χρονια,με σκληρο τροπο και πολλες ενοχες που παλευω να αφησω πισω,πιστευω σιγα σιγα να βρειτε μεσα σας τον δρομο να ξεπερασετε το μεγαλυτερο κομματι πονου.Σημαντικη βοηθεια θα ειναι πλαι σας ο συντροφος,το παιδι,οι φιλοι…..δυστυχως στην δικη μου περιπτωση οσοι επρεπε να σταθουν πλαι μου δεν το εκαναν.Το πενθος το βιωνει ο καθενας μας με διαφορετικο τροπο και διαρκεια,δεν υπαρχουν κανονες νομιζω σε αυτο.Ευχομαι πραγματικα να ομαλοποιησετε την ζωη σας και να νιωσετε καλυτερα.
Μου πήρε πολλά χρόνια να το ξεπεράσω, κι αυτό έγινε όταν επιτέλους αποφάσισα να επισκεφτώ ψυχολόγο. Απορρώ γιατί δεν είχα το θάρρος να το κάνω νωρίτερα. Ήταν το πρώτο πράγμα που του είπα. Ίσως γιατί για χρόνια δεν μιλούσα για αυτό, μόνο αν έπρεπε. Δεν ήθελα να μιλάω για αυτό γιατί φοβόμουν ότι θα ξεσπάσω σε δάκρυα. Και είχε εγκατασταθεί ένα τεράστιο βάρος μέσα μου. Επιτέλους λοιπόν απαλλάχτηκα, και μου έμεινε μια γλυκόπικρη ανάμνηση. Ο μπαμπάς. Όσοι πενθείτε τους αγαπημένους σας και δυσκολεύεστε, να πάτε στον ψυχολόγο, να μιλήσετε. Οι οικείοι μας δεν έχουν πάντα τον τρόπο να βοηθήσουν. Το… Διαβάστε περισσότερα »
πολύ καλά κάνεις και νιώθεις τύψεις και ενοχές που έχεις τη μητέρα σου σε οίκο ευγηρίας… φαντάζομαι ανταποδίδεις το ότι όταν ήσουν μωρό σε είχε αναθέσει σε νταντάδες… συγνώμη για το ύφος μου, αλλά έλεος τώρα….