Πόσο από το σώμα μας αναγνωρίζουμε στ’ αλήθεια ;

H Michaela Stark πέρασε μεγάλο μέρος της εφηβείας της νιώθοντας κοινωνικά αποκλεισμένη. Plus size κορίτσι με τρίχες και σώμα που δεν ταίριαζε στα skinny μοντελικά πρότυπα καμίας εποχής, αποφάσισε μεγαλώνοντας να γίνει καλλιτέχνης και σχεδιάστρια και να εξορίσει από τη μόδα τα στερεότυπα ομορφιάς που την έκαναν να αισθάνεται τόσο μειονεκτικά στην παιδική της ηλικία. Ξεκίνησε, έτσι, μια σειρά εσωρούχων με το όνομά της με σκοπό να γιορτάσει το γυναικείο σώμα σε όλα τα σχήματα και μεγέθη του, μέσα από λεπτά, χειροποίητα κομμάτια υφάσματος που μας κάνουν να αναρωτιόμαστε τι εννοούμε στα αλήθεια όταν λέμε ότι ένα ρούχο μας κολακεύει.

Όταν ξεκινά να φτιάχνει ένα καινούριο κομμάτι εσωρούχων, η Stark χρησιμοποιεί το σώμα της για μοντέλο. Μπροστά στον καθρέφτη τυλίγει και ξετυλίγει τα υφάσματα μέχρι η φιγούρα της να πάρει το πιο βολικά παραμορφωμένο σχήμα που μπορεί να φανταστεί, υπερτονίζοντας σάρκα σε ορισμένα σημεία του σώματος ή κρύβοντάς τη αφύσικα σε άλλα.

Το αποτέλεσμα μοιάζει με ανθρώπινο πίνακα της Saville : Το σώμα της αποκτά μια μορφή συγκεχυμένη που καθόλου δεν θυμίζει γυναικείο σώμα, ακριβώς γιατί είναι πολύ μακριά από το ιδανικό λεπτό, ή την ιδανική κλεψύδρα που θεωρούμε στερεοτυπικά θελκτικά. Τα σχήματα που φτιάχνει με το σώμα της μοιάζουν με σάρκινες ασκήσεις γεωμετρίας και το παραμορφώνουν σε τέτοιο βαθμό που αρχίζουμε και αναρωτιόμαστε αν έχει χρησιμοποιήσει φίλτρα ή αν έχει όντως υποβάλει το σώμα της σε αυτή τη διαδικασία.

Η ίδια αναφέρει ότι, ενώ φαίνεται άβολο, το ύφασμα είναι λεπτό και απαλό και η διαδικασία δεν είναι στην πραγματικότητα ούτε άβολη ούτε οδυνηρή. Σκοπός των εσωρούχων της δεν είναι να αναδείξουν την καταπίεση ή τον ασφυκτικό περιορισμό του γυναικείου σώματος- αυτό έρχεται μάλλον ως δευτερεύουσα συνέπεια των εικόνων της. Ο σκοπός της είναι να αναδείξει κρυφές πτυχές του γυναικείου σώματος- εκείνο το κομμάτι δέρματος κάτω από το στήθος μας για το οποίο ντρεπόμαστε, τη κοιλιά, τα μπράτσα και το σημείο των γλουτών μας που θεωρούμε ότι είναι ασύμμετρο και κατ’ επέκταση αρνούμαστε να κοιτάξουμε ή να αφήσουμε τους άλλους να το δούνε.

Όλα εκείνα τα σημεία που προσπαθούμε να καλύψουμε όταν διαλέγουμε ρούχα ή εσώρουχα, όλα όσα πιστεύουμε ελαττώματα και όλα όσα χτίσανε χρόνια τις ανασφάλειές μας, η Stark τα υπερπροβάλλει για να μας δείξει ότι όσα νομίζουμε αδυναμίες μας είναι στην πραγματικότητα όσα μας κάνουν μοναδικές.

«Στην αρχή ήμουν πολύ ανασφαλής, μετά ανακάλυψα ότι η δουλειά μου με βοήθησε να αλλάξω νοοτροπία, να γιορτάσω επιτέλους το σώμα μου και να μην ντρέπομαι για αυτό». Η ίδια παίρνει βίντεο του σώματός της καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδικασίας του σχεδιασμού των εσωρούχων μπροστά στον καθρέφτη για να είναι σίγουρη πως δεν υπάρχει τίποτα από το σώμα της που δεν έχει δει. Έχει καταφέρει με αυτόν τον τρόπο να κάνει κάτι που μάλλον λίγες γυναίκες έχουμε καταφέρει : να αναγνωρίζει μεμονωμένα κομμάτια του σώματός της με τα οποία απέφευγε να έχει οπτική επαφή λόγω ντροπής και ανασφάλειας.

Το έργο της γίνεται, έτσι, ένα ιδιαίτερο ταξίδι αποδοχής και αγάπης του εαυτού και του σώματός της- νιώθει ότι επιτέλους το κατοικεί, ότι επιτέλους της ανήκει άνευ όρων, ολόκληρο και ιδίως τα κομμάτια που η ίδια απέφευγε χρόνια να κoιτάξει στον καθρέφτη.

Το γυναικείο σώμα, η πολυεπίπεδη διαφορετικότητά του, η ευπλασία και τα σχήματα που μπορεί να πάρει μπροστά σε έναν καθρέφτη καθώς και οι κρυφές μορφές του που μπορεί να μην αναγνωρίζουμε είναι το επίκεντρο της προσοχής για την νέα καλλιτέχνιδα που προσπαθεί με τις εικόνες της να μας πείσει να αρχίσουμε να μας αγαπάμε με τα μάτια ορθάνοιχτα, ολόκληρες και χωρίς περιορισμούς.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News