Πώς θα ξεπεράσω τον φόβο για τις πτήσεις;

Καλημέρα Λένα (ή Φένια) Θα μπω κατευθείαν στο θέμα. Πάσχω από άσχημης μορφής πετοφοβία. Στην ιδέα και μόνο ότι μπορεί να χρειαστεί να πετάξω με αεροπλάνο ανεβάζω παλμούς και παραλύω. Το θέμα είναι ότι δεν ήμουν πάντα έτσι. Έχω ταξιδέψει πάρα πολύ σε όλο τον κόσμο και όλες τις φορές ήμουν ενθουσιασμένη με τις πτήσεις. Τρελαινόμουν από τη χαρά μου με τα γκάζια της απογείωσης και δεν φοβόμουν καθόλου. Έχω πέσει σε καταιγίδες, βροχές, αναταράξεις και δεν έπαιρνα χαμπάρι. Μέχρι που σε μια πτήση το αεροπλάνο στα καλά του καθουμένου έκανε μια “βουτιά”, σχεδόν κάθετη για λίγα δευτερόλεπτα. Ο κόσμος ούρλιαξε, τα φώτα τρεμόπαιξαν, έπεσε μια αεροσυνοδός κάτω. Το αεροπλάνο επανήλθε σχεδόν αμέσως αλλά κανείς δεν έδωσε εξήγηση τι ήταν αυτό, ούτε οι αεροσυνοδοί, ούτε ο πιλότος. Εκείνη τη στιγμή δεν πανικοβλήθηκα, ούτε καν κατάλαβα πόσο πολύ φοβήθηκα (όσο απίστευτο κι αν ακούγεται αυτό). Το κατάλαβα όταν ήρθε η ώρα της επόμενης φοράς που πέταξα με αεροπλάνο. Η απογείωση μετατράπηκε σε εφιάλτη, παρόλο που ήταν ομαλή. Η καρδιά μου ανέβασε παλμούς, ίδρωσαν τα χέρια μου και έφτασα σε κατάσταση πανικού σε χρόνο dt. Κράτησα την ψυχραιμία μου και μόλις έσβησε η σήμανση της ζώνης, ρώτησα μια αεροσυνοδό ποια είναι η Άλφα αεροσυνοδός (η επικεφαλής της πτήσης) και πήγα να ζητήσω τη βοήθεια της. Με κοίταζε που προχωρούσα προς το μέρος της και πρέπει η μούρη μου να ήταν τόσο αλλοιωμένη, που όταν έφτασα μπροστά της είχε ήδη πιάσει ένα τσαντάκι από το ντουλαπάκι της και είχε βγάλει ένα χαπάκι. Δεν κοίταξα καν τι ήταν. Το ήπια χωρίς δεύτερη κουβέντα. Από τότε η πτήση με το αεροπλάνο έχει γίνει ο μεγαλύτερος μου τρόμος. Μη διαχειρίσιμος. Έχω χάσει ταξίδια για αυτό το λόγο. Τον περασμένο χειμώνα έκανα το ταξίδι μέχρι την Κωνσταντινούπολη με λεωφορείο (14 ώρες) επειδή δεν άντεχα στη σκέψη να βρεθώ για 1,30 ώρες στο αεροπλάνο. Σημειωτέον δεν έχω ούτε κλειστοφοβία, ούτε υψοφοβία. Αυτό που (μάλλον) με κάνει να τρέμω είναι η προοπτική του να φοβηθώ όπως είχα φοβηθεί σε εκείνη τη δεύτερη πτήση (ούτε στο χειρότερο εχθρό μου αυτό το συναίσθημα). Έχω διαβάσει πάρα πολύ για την πετοφοβία που είναι ομολογουμένως πολύ συχνή, έχω δοκιμάσει τις τεχνικές που προτείνουν και δεν δουλεύουν. Φίλος ψυχίατρος μου πρότεινε να πάρω ένα ελαφρύ ηρεμιστικό κατά την πτήση, πράγμα που έχω κάνει και ήταν σαν μην το έχω πάρει. Και έχω απελπιστεί. Μπορεί να χρειαστεί να πετάξω σε 2 μήνες και έχω ήδη πανικοβληθεί. Το σκέφτομαι κάθε μέρα και δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Μου χαλάει τη διάθεση, καθώς μου φαίνεται αδιανόητη η πιθανότητα να μην ξαναμπώ σε αεροπλάνο. Η ερώτηση είναι: έχεις κανείς να προτείνει κάτι που δεν το έχω σκεφτεί; υπνωτισμό, βελονισμό, συνωστισμό, μεταμοντερνισμό; ΧΕΛΠ!!!

Η απάντηση μπορεί να μην αρέσει στους φίλους της ψυχανάλυσης που διαβάζουν τη στήλη, αλλά η αλήθεια είναι ότι σε τέτοιες περιπτώσεις φοβίας, το μόνο που εγώ προσωπικά έχω να προτείνω είναι φαρμακοθεραπεία και γνωσιακή/ συμπεριφοριστική θεραπεία. Πρόκειται περί ενός πολύ συγκεκριμένου προβλήματος που αισθάνομαι ότι θα ξεπεράσεις μόνο αν εν τέλει με κάποιον τρόπο αρχίσεις να πετάς πάλι. Θα μου πεις παραλύεις μόνο και στη σκέψη. Πίστεψε με το καταλαβαίνω. Αλλά πιστεύω πως ο συνδυασμός φαρμάκων και θεραπείας μπορεί να αποφέρει θαύματα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα και να ξεπεράσεις τη φοβία σου. Μην μένεις απλά στη συμβουλή ενός φίλου ψυχίατρου, ο οποίος μπορεί να μην ξέρει τι βίωσες και πόσο τρομακτικό ήταν για σένα. Βρες κάποιον για να μιλήσεις για όλα αυτά που σε απασχολούν. Δυστυχώς μόνο αν ξαναβιώσεις τον φόβο, έστω και σε φαντασιακό επίπεδο αρχικά, θα μπορέσεις να το ξεπεράσεις.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News