Πριν από λίγο οι γονείς μου πήγαν τον αδελφό μου στο νοσοκομείο. Ο αδελφός μου πάσχει από μυική δυστροφία. Η ασθενεία αυτη δεν θεραπεύεται απλά αντιμετωπίζεις/επιβραδύνεις τα συμπτώματα. Λοιπόν, ο αδελφός μου ειναι ήδη 30 και απο όσο ξέρω ειναι το maximum προσδόκιμου ζωής. Δεν ξέρω τι θα γίνει σήμερα αλλά ακόμα και αν όλα πάνε καλά, κάποια στιγμή ξέρω ότι θα γίνει. Ούτε να το πω δεν μπορώ! Και η ερώτηση είναι τι να κάνω να στηρίξω τους γονείς μου σε όλη αυτή τη διαδικασία; Τι να κάνω για το μετά που δεν νομίζω να το ξεπεράσουν ποτέ; Και πως να κοιταξω τον αδελφό μου στα μάτια ενώ υποφέρει και φοβάται τόσο πολύ! Κάποιες φορές σκέφτομαι οτι «άντε να γίνει να τελειώνουμε» γιατί δεν αντέχεται τοση αγωνία.
Θα πρέπει να θυμάσαι ότι σε αυτό που βιώνετε είστε μαζί. Δεν θα πρέπει να στηρίξεις εσύ τους γονείς σου, δεν θα πρέπει να προνοήσεις εσύ για το τι θα γίνει μετά, αλλά όλοι μαζί θα βιώσετε μια σημαντική απώλεια, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Είναι μια πολύ επώδυνη διαδικασία αυτή που περνάτε όλοι και το πως θα αντιδράσετε όταν ο αδερφός σου φύγει από τη ζωή, δεν μπορεί κανείς να το προβλέψει, αλλά ούτε και να το μετριάσει.
Το πένθος είναι μια φυσική κατάσταση που βιώνει ο άνθρωπος, δεν έχει χρόνο, ούτε μετριέται σε ποιότητα. Συμβαίνει συχνά, όταν περιμένουμε κάποιον άνθρωπο να πεθάνει, να βιώνουμε προκαταβολικά κάποια πρόδρομα σημάδια της διαδικασίας του πένθους, η οποία λέγεται πως χωρίζεται σε πέντε στάδια: άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη και αποδοχή. Αυτά τα στάδια αναφέρονται συχνά με τη σειρά, αλλά δεν είναι απαραίτητο ότι θα βιώνονται έτσι ή πως θα διαδέχονται το ένα το άλλο.
Αυτό που μπορείς να κάνεις και ίσως σας βοηθήσει, είναι να μιλάτε (να προσκαλέσεις και τους γονείς σου σε αυτό, αν δεν συμβαίνει ήδη), για τους φόβους σας, για τη στεναχώρια σας και τις σκέψεις σας. Αυτό για κάποιους ανθρώπους είναι πολύ ανακουφιστικό. Η πρακτική βοήθεια είναι δεδομένα βοηθητική σε αυτές τις περιπτώσεις, αλλά συνήθως αυτή έρχεται από άτομα του μη άμεσου περιβάλλοντος. Ως πρακτική βοήθεια εννοώ τα απλά καθημερινά που τρέχουν όσο οι γονείς σου μπορεί να αφιερώνουν χρόνο στον αδερφό σου, και αφορούν το φαγητό, ψώνια σούπερ μάρκετ, γραφειοκρατικές δουλειές, κτλ, κάτι που συνήθως αναλαμβάνουν αδέρφια και άλλοι συγγενείς και φίλοι.
Δεν μπορείς να γλιτώσεις από την θλίψη και ούτε θα έπρεπε. Αν ωστόσο το πένθος συνεχίσει για πάρα πολύ μεγάλο διάστημα και η ποιότητα ζωής κάποιου παρουσιάσει τεράστια έκπτωση, τότε η βοήθεια κάποιου ειδικού είναι επιβεβλημένη. Αλλά αυτό είναι μία κατάσταση που αφορά και εσένα, δεν είσαι έξω από αυτό.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Προ του θανάτου θάνατος;Ξέρω,το ξέρω καλά,ότι δε γίνεται,να αποφευχθούν τέτοιες σκέψεις.Όσο μπορεί όμως κανείς,ας χαίρεται το τώρα.Τις στιγμές που μπορεί,να μοιραστεί με αγαπημένα πρόσωπα.Και το δεύτερο,που θεωρώ πολύ σημαντικό,είναι να κρατάμε χώρο για το δικό μας,το προσωπικό μας πένθος.Και πάλι είναι δύσκολο,να μη σκεφτούμε τους άλλους.Χρειάζεται όμως,είναι απαραίτητο,να καταφέρουμε να θρηνήσουμε και εμείς οι ίδιοι.Μου στοίχισε πολύ η προσπάθεια μου να προστατεύσω άλλους.Να τους παρηγορήσω,χωρίς να τους φορτώσω με το δικό μου πόνο.Ίσως να μην ήταν και τόσο ανιδιοτελές απ’την πλευρά μου.Ίσως και να απέφευγα λίγο συνειδητά,λίγο ασυνείδητα,να το βιώσω ως το τέλος.Τώρα καταλαβαίνω,ότι πρέπει να αναμετρηθείς με τη συντριβή,να… Διαβάστε περισσότερα »