Ερώτηση προς τη Φαίνια Θα ήθελα να ρωτήσω πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι για μια ψυχιατρική διάγνωση, δεδομένου ότι οι διαταραχές αυτές είναι μη μετρήσιμες και δεν υπάρχει κάποια απεικονιστική εξέταση όπως συχνά έχουμε σε οργανικά προβλήματα. Η απορία μου δημιουργήθηκε γιατί κατά καιρούς έχω πάει σε τρεις διαφορετικούς ψυχιάτρους και μετά από μερικές συνεδρίες ο καθένας μού έδωσε διαφορετική διάγνωση. Είμαι πάρα πολύ μπερδεμένη γιατί ενώ οι διαγνώσεις των δύο πρώτων γιατρών δε διαφέρουν πολύ μεταξύ τους, (καταθλιπτική προσωπικότητα με διαταραχή πανικού/ κλινική κατάθλιψη), όταν ο γιατρός- ψυχοθεραπευτής στον οποίο τελικά πήγαινα για 3 χρόνια βγήκε στη σύνταξη, ξεκίνησα πρόσφατα συνεδρίες με άλλον ειδικό ο οποίος διέγνωσε οριακή διαταραχή προσωπικότητας. Έπαθα ένα μικρό σοκ γιατί έχω ασχοληθεί με την οριακή διαταραχή (πάσχει δικό μου πρόσωπο) αλλά δεν είχα δει τον εαυτό μου πουθενά μέσα σε αυτή. Τώρα πια αναγνωρίζω ελαφρά στοιχεία οριακής διαταραχής σε εμένα, αλλά φοβάμαι μήπως είναι όλα θέμα αυθυποβολής από την ώρα που άκουσα τη διάγνωση. Ελπίζω να μη σε μπέρδεψα. Απλώς εύχομαι να υπήρχε κάποιος τρόπος να είχαμε μια σίγουρη διάγνωση και στις ψυχιατρικές διαταραχές. Φοβάμαι πλέον πως αν με δει άλλος ειδικός θα μου διαγνώσει κάτι διαφορετικό. Είμαι γυναίκα και είμαι στα 33. Σε ευχαριστώ πολύ!
Είναι μια πραγματικότητα ότι η ψυχιατρική αξιολόγηση και εν τέλει διάγνωση είναι κάτι το δύσκολο. Η άποψη μου είναι ότι πολλές ψυχιατρικές νόσοι φαίνονται σαν να δημιουργούν ένα φάσμα, και πολλές φορές δεν μπορείς να εντοπίσεις που ακριβώς μέσα σε αυτό το φάσμα θα κατατάξεις τον εκάστοτε θεραπευόμενο. Δεν είναι καθόλου σπάνιο διαφορετικοί ψυχίατροι να δίνουν διαφορετικές διαγνώσεις, ειδικά όσον αφορά τον λεγόμενο άξονα Ι (που αποτελείται από τις διάφορες ψυχιατρικές νόσους, όπως είναι για παράδειγμα οι διαταραχές του συναισθήματος, οι αγχώδεις διαταραχές, οι ψυχώσεις, κτλ). Στον άξονα Ι βρίσκονται και οι πρώτες διαγνώσεις σου*, οι οποίες όπως πολύ σωστά λες δεν διαφέρουν και τόσο πολύ. Διαφέρουν σαφώς, και κάποιος θα έλεγε ότι η παρέμβαση τόσο σε ψυχοθεραπευτικό επίπεδο όσο και στη φαρμακοθεραπεία θα ήταν διαφορετικά δομημένη σε κάθε μία από αυτές τις δύο διαγνώσεις, αλλά παρόλα αυτά δεν είναι τόσο εκ διαμέτρου διαφορετικές.
Η τρίτη σου διάγνωση αφορά τον άξονα ΙΙ και τις διαταραχές προσωπικότητας. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι μπορεί να συνυπάρχει με τις προηγούμενες διαγνώσεις σου και ότι φυσικά η μία διάγνωση επηρεάζει την άλλη σε συμπεριφορά και σε ψυχική κατάσταση. Αν μου ζητούσες την προσωπική μου άποψη θα έλεγα πως όλοι έχουμε κάποια στοιχεία από διάφορες διαταραχές προσωπικότητας. Για να μπει η επίσημη διάγνωση για κάποια από αυτές, θα πρέπει να πληρούμε πολλά κριτήρια. Δεν ξέρω γιατί ο ψυχίατρος σου έδωσε αυτή τη διάγνωση, αρχικά θα ρωτούσα ευθέως ποια είναι τα στοιχεία που τον οδήγησαν εκεί.
Θα κλείσω λέγοντας σου πως η διάγνωση δεν θα έπρεπε να σε τρομάζει, γιατί κάθε τι που μπορεί να μας οδηγήσει στη θεραπεία αποτελεί για τον καθένα μια προσωπική δυσκολία. Η αλλαγή είναι για όλους το ίδιο δύσκολη. Ο λόγος που η οριακή διαταραχή της προσωπικότητας έχει βγάλει τόσο κακό όνομα, είναι πως δυσκολεύει το άτομο σημαντικά και σε ενεργητικό βαθμό στις διαπροσωπικές του σχέσεις και πως η σχέση με ένα τέτοιο άτομο είναι πάντοτε μια πρόκληση, και αυτό ισχύει και στη θεραπεία. Είναι άλλο όμως να έχεις στοιχεία της διαταραχής και άλλο να είσαι διαγνωσμένος με τη διαταραχή αυτή. Το δεύτερο είναι και σπανιότερο.
*Κάποιος θα έλεγε ότι η καταθλιπτική προσωπικότητα σαν διάγνωση αφορά τον άξονα ΙΙ και τις διαταραχές προσωπικότητας, και πράγματι έτσι είναι. Επιλέγω να θεωρήσω πως καθώς το συνδυάζει με τον πανικό, δεν αναφερόταν στην καταθλιπτική διαταραχή προσωπικότητας, η οποία άλλωστε έχει αφαιρεθεί από τα τελευταία διαγνωστικά εγχειρίδια
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Επειδή διαβάζω για γιατρό που σε 3 χρόνια βγήκε στη σύνταξη και για διάγνωση που “έχει αφαιρεθεί από τα τελευταία διαγνωστικά εγχειρίδια” και επειδή στην Ελλάδα επικρατεί η άποψη ότι όσο μεγαλύτερος σε ηλικία ο γιατρός τόσο το καλύτερο, να πω ότι η προσωπική μου τριβή με τους γιατρούς έχει δείξει το αντίθετο.
Οι μικρότεροι σε ηλικία γιατροί δεν έχουν προλάβει να κουραστούν/βαρεθούν, έχουν ακόμα τη διάθεση να ψαχτούν, να ενημερωθούν, να διαβάσουν τις νεότερες εξελίξεις στον τομέα τους και αξίζει τον κόπο να τους δίνουμε μια ευκαιρία. Η “πείρα” στο συγκεκριμένο χώρο δεν είναι πάντα προς όφελος του ασθενή.
Επίσης με τα χρόνια μπορεί να αλλάξει η διάγνωση. Πχ τώρα να εχουμε άλλη διάγνωση απο αυτήν που είχαμε πριν 3 χρονια, και άλλη απο αυτήν που μπορεί να εχουμε σε 5 (που μακάρι να μην εχουμε καμία κάποτε). Αλλάζει ενδεχομένως η κλινική εικόνα, και συνεπώς η διάγνωση. Disclaimer: Χωρις να ειμαι ειδική τα λέω αυτά, με βάση την προσωπική μου εμπειρία.