Πως μπορώ να αλλάξω την κατάσταση με την οικογένεια μου;

Το πρόβλημα μου είναι ουσιαστικά ότι δεν βγάζω δικά μου λεφτά ακόμα γιατί σπουδάζω, και δεν έχω χρόνο για δουλειά. Συνεπώς λοιπόν οι γονείς μου μου δίνουν χρήματα για τα πάντα. Γι’αυτό το λόγο πιστεύουν ότι τους ανήκω. Να πω ότι αυτό δεν σημαίνει ότι είναι αυστηροί, δηλ. δεν τους δίνω λογαριασμό για το που πάω, πότε και με ποιους. Αλλά…. πολλές φορές ο πατέρας μου μου αναθέτει δουλειές π.χ. πήγαινε στην άλλη άκρη της πόλης να πληρώσεις αυτό, πήγαινε να φέρεις το κινητό από το αυτοκίνητο γιατί το ξέχασα, πλύνε μου τα ρούχα, σιδέρωσε, ο αδερφός σου θα έρθει να μείνει για 2 εβδ στο σπίτι σου (χωρίς να με ρωτήσει αν μπορώ, ή θέλω). Και εν-νο-εί-ται ότι είναι υποχρέωση μου να φιλοξενήσω τον ίδιο όποτε θέλει και να κοιμηθώ στον καναπέ για να πιάσει κρεβάτι. Εγώ ευχαρίστως να τα κάνω όλα αυτά γιατί είμαι ευγνώμων, όμως το θέμα είναι ότι τα θεωρεί αυτονόητα και ότι είναι υποχρέωση μου. Αν κάποια φορά πω κάτι, λέει ότι πρέπει να κάνω ότι μου πεί γιατι “εγώ πληρώνω και θα με σέβεσαι”. Πολλές φορές είναι οι φίλοι του μπροστά όταν μου λέει να κάνω κάτι, και βλέποντας τη συμπεριφορά του λένε “καλα άστο το κορίτσι, υπηρέτρια σου είναι?” Την έχω ακούσει πολλές φορές αυτήν την φράση από τους φίλους του. Το ιδανικό θα ήταν να έχουμε όση λιγότερη επαφή γίνεται, αλλά αν δεν απαντάω τα τηλέφωνα θα θυμώσει. Και τελευταίο, ενώ ξέρω ότι με αγαπάει μου μιλάει πολύ άσχημα και δεν μπορεί/αρνείται να συγκρατηθεί. π.χ. επειδή συνήθως καμπουριάζω λέει “γιατί περπατάς έτσι?” ενώ το μιμείται κοροιδευτικά. Φαίνεται αστείο αλλά πιστεψέ με δεν γελάει ούτε αυτός ούτε εγώ και το κάνει σχεδόν κάθε φορά που τον βλέπω. Και άπειρες φορές με λέει βλάκα με το πιο μισητό ύφος αν κάνω αφηρημάδα. Έχω ακόμα 3 χρόνια για να αποφοιτήσω, μπορώ να κάνω κάτι για να αλλάξω την κατάσταση μέχρι να μην μπορούν να μου λένε “εγώ πληρώνω”? (χωρίς να ρισκάρω να μείνω στο δρόμο)

-I’m in it for the money

Μην τα μπερδεύεις. Είναι άλλο πράγμα να σε κακοποιεί συναισθηματικά ο πατέρας σου και άλλο να θεωρεί πως εφόσον ακόμα συνδράμει για τη διαβίωση σου έχεις και εσύ κάποιες υποχρεώσεις. Το πρόβλημα είναι στη συμπεριφορά του και όχι στις πρακτικές του.

Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε πως όποιες σπουδές και αν κάνεις, μπορείς παράλληλα να δουλεύεις, όπως κάνουν εκατομμύρια νέοι άνθρωποι στον κόσμο. Οπότε για το γεγονός ότι δεν εργάζεσαι έστω για το χαρτζιλίκι σου, είναι αποκλειστικά δική σου ευθύνη και δεν δικαιολογείται σε καμία περίπτωση επειδή σπουδάζεις. Αυτό θα σήμαινε ότι κάποιοι άλλοι άνθρωποι, λιγότεροι προνομιούχοι, που σπουδάζουν και δουλεύουν παράλληλα είναι κάποιου είδους σούπερμαν. Δεν είναι. Μάλιστα κρίνοντας από την ιστορία που μας λες, θα σε προέτρεπα να αναζητήσεις εργασία, ούτως ώστε να δείξεις με αυτόν τον τρόπο ότι α) μπορείς να είσαι ανεξάρτητη ή έστω κατά το ήμιση ανεξάρτητη, β) δεν είσαι διαθέσιμη ανά πάσα στιγμή, γ) ενηλικιώνεσαι, έχεις δικές σου ευθύνες και υποχρεώσεις, ανεξάρτητα από τη σχολή σου.

Όσον αφορά τη συναισθηματική κακοποίηση, η οποία είναι ξεκάθαρη και αδικαιολόγητη, προφανώς μιλάμε για έναν άνθρωπο που πιθανά σε κακοποιούσε με τον ένα ή τον άλλον τρόπο μεγαλώνοντας και θεωρούσε πως επειδή κάλυπτε οικονομικά τις υποχρεώσεις του απέναντι σου, τότε ήταν εντάξει. Αυτή η συμπεριφορά από τη μία είναι εδραιωμένη και δύσκολα θα αλλάξει με παρακάλια και από την άλλη αισθάνομαι πως σε ένα επίπεδο σίγουρα πιστεύεις πως σου αξίζει, ώστε να τη δέχεσαι, και αυτό μόνο κακό σου κάνει.

Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Η ενηλικίωση είναι σκληρή και απαιτεί κάποιες φορές θυσίες, όταν οι γονείς έχουν την τάση να θέλουν να κρατούν δέσμια τα παιδιά τους με συναισθηματικούς και οικονομικούς εκβιασμούς. Ή θα βρεις κάποια δουλειά και θα μάθεις να ζεις πολύ λιτά- γνωρίζω ποιοι είναι οι μισθοί- με την ελπίδα ότι ο πατέρας σου θα εκτιμήσει την προσπάθεια σου και θα συνδράμει με ένα ποσό ή θα πρέπει να κάνεις υπομονή, τουλάχιστον όσον αφορά το οικονομικό κομμάτι. Εννοείται μπορείς να συζητήσεις μαζί τους, ειδικά για τις προσβολές και να εξηγήσεις πως σε κάνουν να αισθάνεσαι. Απλά δεν ξέρω αν θα έχει ιδιαίτερο αποτέλεσμα και πιθανολογώ ότι θα το έχεις ήδη κάνει.

Επίσης συνήθως οι δήμοι ή τα πανεπιστήμια παρέχουν δωρέαν ψυχολογική υποστήριξη. Δεν θα ήταν κακή ιδέα να αναζητήσεις βοήθεια εκεί.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News