Βαθιά θλίψη και οργή είναι οι λέξεις για αυτά που νιώθεις αν είσαι σοβαρός άνθρωπος και διαβάσεις τα σχόλια σε οποιοδήποτε ελληνικό άρθρο σχετικά με το Pride.
Αφενός με τα όσα λένε οι πολέμιοί του, τα γνωστά πλέον «δε με νοιάζει τι κάνουν στο κρεβάτι τους, αρκεί να μην προκαλούν», και αφετέρου με το ότι τα ίδια λένε και πολλά από τα ίδια τα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ.
Παρόλο που για μένα η όψη του νομίσματος είναι σίγουρα μία, σκέφτηκα να κάνω μια μικρή δημοσκόπηση για να ανακαλύψω τι σκέφτονται για αυτό το θέμα μερικοί άνθρωποι που δεν είναι πολέμιοι του Pride (=φυσιολογικοί).
Είναι λοιπόν ο τρόπος διαξαγωγής του Pride ο σωστός για να επιτύχει το σκοπό του, ή μήπως το -για κάποιους- ”προκλητικό” στυλ που κυριαρχεί αντί να δημιουργήσει συμμάχους ξενίζει και εναντιώνει περισσότερο όσους το πολεμάνε; Εκεί γεννιέται κι ένα δεύτερο ερώτημα: ποιος είναι τελικά ο σκοπός του Pride;
Κάποιοι μου είπαν ότι «ανάμεσα στα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ υπάρχουν πολλοί έφηβοι, ίσως κάποιοι πιο αδύναμοι, ευαίσθητοι χαρακτήρες, και άλλοι, που απλά θέλουν να ενταχθούν στην κοινωνία και ζουν με το βάρος της μη αποδοχής, οπότε καλό θα ήταν να γίνεται μια πιο φιλική προσέγγιση, αφού είναι ακόμα αρκετά οπισθοδρομική η ελληνική κοινωνία, ανέτοιμη να δεχτεί ”ακρότητες”. Όμως αυτό θα έπρεπε να διδάξουμε στους έφηβους; Να ζουν κάνοντας εκπτώσεις με σκοπό την αποδοχή από ΟΛΟΥΣ; Το Pride δε γίνεται για να πείσει, και δεν πρέπει κανείς να ζει με σκοπό να πείσει και να αλλάξει τους άλλους, γιατί τότε κρίμα αλλά θα ζήσει λυπημένος για τον απλό λόγο ότι όλοι αυτοί που πολεμάνε τους ΛΟΑΤΚΙ είναι σάπια μυαλά, και ακριβώς όπως τα σάπια φρούτα, δε γιατρεύονται, μόνο σαπίζουν κι άλλο μέχρι να πεθάνουν.
Κάποιος άλλος μου είπε ότι «ίσως με το Pride επιβεβαιώνεται στην κοινωνία ότι οι γκέι είμαστε κομμάτι του κόσμου που νοιάζεται μόνο για το σεξ, που ζει στην ασυδοσία». Εγώ έχω να πω ότι το Pride είναι ακτιβισμός, και ο ακτιβισμός εξ’ορισμού χρησιμοποιεί την “πρόκληση” ως μέσο. Σου κολλάει κάτι στα μούτρα και σε αναγκάζει να το δεις κατάματα, να νιώσεις συναισθήματα. Με μια αναδρομή στην ιστορία των κοινωνιών, μπορούμε να δούμε πολλά παραδείγματα όπου ο ακτιβισμός έβαλε το λιθαράκι του ώστε να γίνουν θαύματα (ψήφος των γυναικών, φυλετικός ρατσισμός, κλπ).
Άλλωστε σε εμένα καθόλου ”προκλητική” δε φαίνεται καμία εικόνα από το Pride, ούτε με ενοχλεί. Αυτοί που το βρίσκουν προκλητικό έχουν μυαλό 100 χρονών -σάπιο όπως είπα- και θίγονται και με 100 άλλα πραγματα. Καλό θα ήταν εκείνοι, οι εύθικτοι, να σκεφτούν γιατί έγιναν έτσι, κι όχι το Pride να αλλάξει. Το Pride που για τόσους ανθρώπους γίνεται ο χώρος και η μέρα μοναδική ευκαιρία να εκφραστούν ελεύθερα έξω από το σπίτι τους, να πιαστούν χέρι-χέρι, να αγκαλιαστούν και να φιληθούν – πράγματα που θα έπρεπε να είναι επιτρεπτά για όλους!
Επίσης, οι ”προκλητικοί” διαδηλωτές θέλουν να περάσουν ένα μήνυμα, ότι πρέπει ο καθένας να μπορεί να εκφράζεται χωρίς να ακολουθεί με το ζόρι άγραφους κανόνες για να αποφύγει την κοινωνική κατακραυγή, ή χειρότερα ξυλοδαρμούς (βλ. Αγγλίδες στο μετρό) ή ακόμα και θάνατο (βλ. Ζακ). Σκοπός του Pride λοιπόν δεν είναι -δε θα έπρεπε να είναι- να αλλάξει τα σάπια μυαλά κανενός. Σκοπός του, όπως πολύ ωραία μου το έθεσε ο φίλος μου, Θάνος Τζηνιέρης, είναι «να συσπειρώσει τον κόσμο που αγωνίζεται για να δείξει ότι δεν είναι μόνος, να ανοιχτεί στην κοινωνία το ζήτημα των ΛΟΑΤΚΙ δικαιωμάτων. Πολέμιους που στέκονται στον αντίποδα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν πρόκειται να τους πείσει, αλλά αντίθετα στοχεύει να τους απομονώσει. Σκοπός του είναι να κερδίσει όλους τους άλλους, εκείνους οι οποίοι μπορούν να δουν αυτή την πολύ απλή αλήθεια: ότι όλοι είμαστε φυσιολογικοί, και όλοι είμαστε διαφορετικοί.
Το 2016 διαδήλωσαν στο Pride 20.000, το 2017 έγιναν 50.000, πέρυσι 70.000 και φέτος 100.000. Το άνοιγμα στην κοινωνία προχωράει και όχι μόνο με το Pride. Άλλωστε το ΛΟΑΤΚΙ κίνημα υπάρχει 365 μέρες το χρόνο».
Σημείωση 1: θέλω να πω ευχαριστώ στο φίλο Θάνο Τζηνιέρη, για τη συμβολή του στα όσα ήθελα να πω, καθώς επίσης και συγχαρητήρια για το κουράγιο, το θάρρος και την υπομονή του να βγαίνει πάντα μπροστά για να υπερασπιστεί τους ΛΟΑΤΚΙ, χωρίς καν ο ίδιος να ανήκει σε αυτούς, χωρίς ποτέ να φοβάται να εκτεθεί ή ακόμα και να κινδυνεύσει.
Σημείωση 2: τα λόγια που έγραψα δεν έχουν σκοπό να πείσουν κανέναν, ήθελα μόνο να απευθυνθώ σε όσους μπορεί να αισθάνονται περιθωριοποιημένοι, και να τους εξηγήσω τη δική μου, αλλά και πολλών άλλων, αισιόδοξη οπτική, ευχόμενη να βοηθήσει ίσως στον επαναπροσδιορισμό των προσωπικών στόχων, για μια καλύτερη ζωή.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
