Πένθος, ένα βήμα μπρος ή ένα βήμα πίσω;

Ήταν 4 μήνες πριν γίνω 30 που ένοιωσα την γη να σταματάει κάτω από τα πόδια μου όταν πήρα στα χέρια μου την βιοψία που έλεγε ξεκάθαρα καρκίνος. Λόγω λάθους του προσωπικού του νοσοκομείου έφτασε το χαρτί με το ταχυδρομείο σπίτι μου, χωρίς καμία ενημέρωση και ήμουν μόνη όταν το άνοιξα. θυμάμαι να το διαβάζω ξανά και ξανά ψάχνοντας το λάθος στη διατύπωση. Ήταν λες και κάθε συναίσθημα πάλευε να βγει στην επιφάνεια, δεν είχα ξανανιώσει έτσι, πέρασαν μερικά λεπτά και εκεί με βρήκε ο J. γυρίζοντας από την δουλειά, να κλαίω να κοιτάω το άπειρο, να διαβάζω ξανά και ξανά, ήταν ξεκάθαρα μια σπάνια μορφή καρκίνου. Μίλησα με τους γιατρούς που ήθελα στο τηλέφωνο που μου το επιβεβαίωσαν και έπειτα με τους δικούς μου ανθρώπους(αυτό είχε διπλή δυσκολία). Μετά πήρε σκυτάλη η λογική, δεν υπήρχε χώρος για δράματα. Μπήκα σε , αποκλείοντας κάθε έντονο συναίσθημα εκτός από το χιούμορ που με βοηθούσε να χειριστώ αυτό το απίστευτο που ζούσα. Υπάρχει πολύ υλικό για διακωμώδηση σε αυτές τις καταστάσεις πίστεψε με. Πέρασαν δύο μήνες και ήρθε το επόμενο χτύπημα, μετάσταση, δεν άντεξα σε αυτά τα νέα λύγησα , βγήκα έξω από το γραφείο του γιατρού και έκλαψα στο κλιμακοστάσιο με αναφιλητά , οι γονείς μου , η αδερφή μου και ο J μέσα στο γραφείο έχαναν χρόνια από την ζωή τους. Έπρεπε να συνέλθω γρήγορα και αυτό έκανα, σκούπισα τα μάτια μου και μπήκα στο γραφείο και το αντιμετώπισα. Μετά το δεύτερο χειρουργείο οι εξετάσεις μου ήταν καθαρές. Καταλαβαίνω ότι με λίγες λέξεις δεν μπορώ να σου περιγράψω την πορεία μου. Με χτυπάω στον ώμο για αυτά που κατάφερα, που άλλαξα δουλειά, που άλλαξα προτεραιότητες, που κάνω τα ταξίδια μου, που αντιμετώπισα στα ίσια αυτό που μου συνέβη. Ήμουν τυχερή γιατί είχα δίπλα μου τους ανθρώπους μου. Τώρα έχει πέρασε ένας χρόνος και κάτι και το safe mode αρχίζει να απενεργοποιείται και έρχονται σαν κύματα τα συναισθήματα που δεν άντεχα, αναβιώνω εκείνες τις δύσκολες στιγμές όταν αδρανώ, π.χ στο αυτοκίνητο γυρνώντας από τη δουλειά. Είναι αυτό ένα βήμα μπροστά επειδή ξανανιώθω ή ένα βήμα πίσω ;

Σχεδόν κάθε αντίδραση σε ένα τόσο συνταρακτικό γεγονός στη ζωή μας είναι φυσιολογική. Εφόσον μπλόκαρες τα περισσότερα πηγαία συναισθήματα εκείνης της περιόδου, είναι εύλογο να τα βιώνεις σε ένα βαθμό ετεροχρονισμένα, τώρα που είσαι ασφαλής. Στην πραγματικότητα όμως έτσι και αλλιώς ένας χρόνος και κάτι είναι πολύ μικρή περίοδος για να πει κάποιος ότι θα ξεπεράσει συναισθηματικά κάτι τόσο σημαντικό. Η άποψη μου είναι πως δεν υπάρχουν μπροστά και πίσω βήματα. Επέτρεψε στον εαυτό σου να νιώσει συναισθήματα πένθους, γιατί είναι και αυτά μέρος της διαδικασίας που κάνει τη ζωή μας τόσο λαμπερή και σημαντική.

Το παράδειγμα σου με το αμάξι μου θύμισε αυτό.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News