Περίμενε πάνω από το βουβό κινητό. Το είδε χτες, το κατάλαβε, κάτι άλλαξε, άλλαξε η δυναμική του πράγματος. Δέκα μέρες γλυκιάς ευδαιμονίας,απόλυτης ψευδαίσθησης και θεωρίας του άλλου μισού, με γέλια, χαρές, σέξτινγκ, πειράγματα, ανάλυση καθημερινότητας, φον σεξ, όλα ένα, ένα κολάζ αδιάσπαστο, ΔΥΟ.
Ξένος, δε τον ήξερε και ξάφνου έγινε το μισοκούμπι της, η πρώτη της σκέψη το πρωί με το ξύπνημα και η τελευταία με το αργό μεταμεσονύκτιο καληνύχτα. Μόνιμα άυπνη και κουρασμένη αυτές τις μέρες, μα τόσο ζωντανή! Ήταν παντού, της έστελνε μηνύματα στο βάιμπερ, 30-40 τη μέρα, κι άλλα τόσα sms όταν δεν υπήρχε σήμα που καταλήγανε πάντα στο «να σε πάρω;»,«πότε μπορείς να μιλήσουμε;». Κι εκείνη μπορούσε, όπου και να ‘τανε μπορούσε, στο διάδρομο του γραφείου, στο αυτοκίνητο, στην είσοδο της πολυκατοικίας.
Μόνη τέσσερα χρόνια κι εγκλωβισμένη στην απαιτητική ρουτίνα της μοναχικής ανατροφής των δύο παιδιών της στη μικρή επαρχιακή της πόλη, ανέβασε μία αγγελία στο ηλεκτρονικό έντυπο που διάβαζε καθημερινά. «Επικοινωνία» ο τίτλος. Πολλές οι αποκρίσεις, είκοσι– τριάντα μειλ, πολλά και πολλών ειδών: sissies, ζευγάρια, εικοσιπεντάρηδες, συνταξιούχοι, μόνοι. Απάντησε σε όλους, άλλωστε η ίδια έβαλε την αγγελία, δεν το έβρισκε ευγενικό να μην απαντήσει, ακόμα κι αν η απόκριση δεν είχε τον ίδιο στόχο με την αγγελία. Ξέκοψε τους φαινομενικά ασύμβατους ενώ βρήκε και δύο-τρεις κοινών ενδιαφερόντων, δυστυχώς κυρίως παντρεμένους. Ημιαπασχόληση.
Οι περισσότεροι Αθηναίοι. F@ck! Πεντακόσια και βάλε χιλιόμετρα, ποιός τα διασχίζει, και μάλιστα «για ένα πουκάμισο αδειανό,για μιάν Ελένη;». «Κατεβαίνεις Αθήνα;». Πόσο τη σιχαινόταν αυτή την ερώτηση Θεέ μου! Ναι, κατεβαίνω…(απλά όχι για εσένα, δεν σε ξέρω ακόμη, πες κάτι πρώτα να σε δω, και μετά…)
Περνούσαν οι μέρες, αδιάφορα. Τυχαία, σε στιγμές μεγάλης βαρεμάρας και σ’ ένα μειλ τυπικό «Γειά σου ! Τι κάνεις;», απαντά αυθόρμητα και χωρίς να το σκεφτεί: «Στείλε στο βάιμπερ». Κι έρχεται η καθημερινότητα τ’ ανάσκελα. Match point!
«Αύριο έρχομαι!» της λέει, «Κάτσε βρε παιδάκι μου, έλα σε δεκαπέντε μέρες που χω σουκου ελεύθερο αν θες, ούτως ή άλλως το Πάσχα θα ρθω εγώ..», «Ποιός περιμένει ως το Πάσχα! ΣΕ ΘΕΛΩ!!!». Ποιός ξέρει τι σόι ναρκωτικό ήταν αυτό, όπιο, ηρωίνη, μέθη, πάντως κι εκείνη έπαθε παράλυση κεραιών και πλήρη αποβλάκωση.
Κι εκεί που δρομολογούσε το πλάνο του επόμενου ελεύθερου σουκου, οι ρόλοι αντιστρέφονται και τα πενήντα και βάλε τηλέφωνα και άλλα τόσα sms και μηνύματα βάιμπερ γίνονται δέκα δικά της, με απαντήσεις ξύλινες, λιτές και ευγενικές.
Πιετά!
Η αποκαθήλωση. Πόσο αγαπούσε αυτό το εκκλησιαστικό θέμα στην τέχνη, τον πόνο στη βεβαιότητα και την απελπισία του διαπιστωμένου θανάτου, τη μάνα που κουβαλά το κουφάρι του γιου της του μονογενούς, του ονείρου της, άνθρωπος και πόνος.
Έτσι δόθηκε μία απόσταση στην επικοινωνία αυτή, το ζουμ και το φόκους της καθαρής εστίασης της. Το ήξερε, τώρα που το ζούμαρε από μακριά, το χε ξαναδεί το έργο, διάβασε πρόσφατα και γι αυτό στο ίντερνετ, το λένε ghosting (: When a person cuts off all communication with their friends or the person they’re dating, with zero warning or notice before hand. You’ll mostly see them avoiding friend’s phone calls, social media, and avoiding them in public).
Μόδα των σινγκλ, ως φαίνεται παγκόσμια, της εποχής αυτής. Μιας εποχής που κλήθηκε η ίδια ν’ ακολουθήσει απότομα μετά το διαζύγιο. Αλλιώς τον άφησε τον κόσμο των σινγκλ το 1998 κι αλλιώς είναι το 2019. Κι έπαιξε στο μυαλό της η ίδια ταινία ξανά και ξανά, η ίδια σκηνή που γραφόταν σε όλες τις σύντομες ονλάιν ιστορίες της στην σύγχρονη σινγκλχώρα που διέβαινε.
Πέρασαν από μπροστά της όλα τα φαντασματάκια που βρήκε: ο ταλαντούχος ζωγράφος (που την μπλόκαρε από τα σόσιαλ), η κατά πολύ νεώτερη περσόνα του ίντερνετ (της είπε ψέμματα για την ηλικία του για να την προσεγγίσει), ο καλαίσθητος ηλεκτρολόγος μηχανικός από τη Θεσσαλονίκη (που τον μπλόκαρε εκείνη μετά τη συνειδητοποίηση της φαντασματοποίησης του, από θυμό),ο περιβαλλοντολόγος που διήνυσε την διαδρομή των πεντακοσίων και βάλε χιλιομέτρων για να τη συναντήσει πριν εξαφανιστεί, ο αγχωμένος εργασιομανής σκηνοθέτης που ήρθε μέχρι τη Θεσσαλονίκη για να περάσουν μαζί ένα τριήμερο χωρίς παιδιά που κατέληξε σε επιθετικό ντελίριο προσομοίωσης με την πρώην γυναίκα του πριν φαντασματοποιηθεί, ο θυμωμένος φωτογράφος που η αδικία και η κρίση έφερε στα όριά του, ο ηλεκτρολόγος από το νησί που έκανε τη διαδρομή και περάσαν μαζί τις γιορτές, το φαντασματάκι με τη βέρα που της έφερε δωράκια από το επαγγελματικό του ταξίδι στο εξωτερικό.
«Κάτι κάνεις», της λέει η Αθηναία φίλη της, «κάτι κάνεις εσύ κι εξαφανίζονται έτσι». Και έχει δίκιο. Κάτι έκανε. Προσδοκούσε, ήλπιζε. Ήλπιζε σε κάποιον που θα σπάσει τον καθρέφτη της μοναξιάς της και την αγχωτική μονοτονία της μέσης ηλικίας που διένυε, κι έτσι βουτούσε με τη μούρη σε κάθε οδό διαφυγής, στα σόσιαλ, στα χόμπι και στις λέξεις.
Τώρα που περνά την απεξάρτηση της από την επήρεια του πρόσφατου ναρκωτικού γράφει. Γράφει γιατί αυτό το γιατροσόφι έχει, τις μπογιές της, τα γραπτά της, τις φωτογραφίες της και το περπάτημα στον ανοιχτό ορίζοντα.
Με αγάπη πακ -μαν
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Μου άρεσε πολύ το κείμενο σου! Πολύ ωραία γραφή! Με έκανε να νιώσω και να βιώσω το περιεχόμενο!
ωραίο το πακ-μαν, ωραία διέξοδος η γραφή, μοναδική κι αγχολυτική! Μια μεγάλη αγκαλιά και πολλά φιλιά.
Όμορφος λιτός λόγος, μπράβο Διαλεχτή.
Κολλησα σε αυτό που έγραψες για τους παντρεμένους: ημιαπασχοληση. Πόσο αλήθεια…..
Πολύ ωραίο, Διαλεχτη. Να μας γράφεις πιο συχνά…
Εξαιρετικό
Αφήνεις τόσο ήσυχα να κυλήσει αυτό το έντονο συναίσθημα μέσα στα λόγια! Σαν να το παίρνει, σιγά σιγά, ο άνεμος μακρία.
Εύχομαι, μέσα από την καρδιά μου, το επόμενο αεράκι να σου φέρει ότι χρειάζεσαι για να γεμίσουν οι χαραμάδες της ψυχλης σου.
😍😍😍
Πολύ όμορφο κείμενο! Ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μας!
Keep walking, φιλη Διαλεχτη! Ταλεντο και στα εικαστικα και στη λογοτεχνια! Αληθινη προσεγγιση του θεματος, αμεση, ειλικρινης και πολυ συγκινητικη. Αυτος που δε φοβαται να δειξει την αδυναμια του ειναι πραγματικα δυνατος. Τετοιες φιλες θελω, μακαρι να σε ειχα!
Διελεχτή απλά τέλειο το κείμενο! Η απάντηση στο ‘κάτι κάνεις’ της φίλης απλά με έλιωσε.. keep going 💜
Ταυτίστηκα στο έπακρο!! Με εξαίρεση καποιες λεπτομέρειες ηταν σαν να το είχα γραψει εγώ!