Από το facebook της Ροζίτα Σπινάσα
Να καταθέσω κι εγώ το λατινικό μου βίωμα:
Φροντιστήριο δέσμης είχα ξεκινήσει από το καλοκαίρι της α’ λυκείου – στα Λατινικά δεν πήγαινα για το 20, μα για το 25. Όμως, φευ, έμελλε να γίνουν το προσωπικό μου βατερλάκι: όταν στις πανελλαδικές μάς ζητήθηκε να κλίνουμε το fio στην ενεργητική φωνή (σατανικό, καθότι ρήμα παθητικής φωνής με καταλήξεις ενεργητικής), σκάλωσε το πανέξυπνο μυαλουδάκι μου και την πάτησα ωσάν πρωτάρα.
Λίγο αργότερα που τρώγαμε στα Goody’s μου πετάει άνετη η Βίκυ “και το fio που γινόταν facio”, για να μάθω ότι είχα καταφέρει να χάσω ολόκληρη άσκηση. Πετάω κι εγώ το μισοφαγωμένο τσίζμπεργκερ στο τραπέζι και πιάνω το κεφάλι μου σε στυλ “οϊμέ”.
Στο σπίτι εκτυλίχθηκε μια δεύτερη πράξη του δράματος, για να πάρω μετά το γκαζάκι παραμάσχαλα και να κλειδωθώ στην τουαλέτα. Είχε κανονιστεί μπάνιο στο καπάκι και μετά από παρατεταμένη περίοδο μελετητικού εγκλεισμού η αποτρίχωση ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου, to say the least.
Μυρίζει η μάνα το κερί και σου λέει πάει αυτή το πήρε πολύ βαριά και θα δώσει τέλος στη ζωή της, το χάνουμε το κορμί. Φωνάζει την αδερφή μου για συμπαράσταση, στήνονται έξω από την πόρτα και μου λέει με ψιλή φωνή τύπου Τζένης Καρέζη: “ροζιταααα τι μυρίζει έτσιιι;” τάχα μου στο χαλαρό, μην με ταράξει και με στείλει στον άλλο κόσμο μιαν ώρα αρχύτερα. “Το κερί ρε μάνα, κάνω αποτρίχωση”, “Ρε άιντε από δω, κοψοχολιάστηκα” πατάει την τσιρίδα, φοβήθηκε η γυναίκα ότι χάνει το παιδί της κι εγώ το είχα ρίξει στο μαδομούνι.
Γιατί όταν η ζωή σού δείχνει το μεσαίο δάχτυλο, το γκομενάκι είναι μια κάποια λύση – νόμος.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Επίκαιρο θέμα. Μου άρεσει η ευχάριστη νότα στην εξομολόγηση. Ε, όχι και να κάνουμε κακό σε εμάς. Ένα είναι σίγουρο: η ζωή συνεχίζεται! Κι εγώ πήγα χάλια στις πανελλαδικές. Τελικά, ανακάλυψα, ότι ένας από τους βασικότερους λόγους είναι ότι δεν μπορούσα/με άφησαν να δηλώσω αυτό που ήθελα να σπουδάσω και οι επιλογές (και υψηλόβαθμες σχολές) που μου δόθηκαν, μού ήταν στην καλύτερη περίπτωση αδιάφορες. Αλλά, όπως έγραψα, η ζωή συνεχίζεται (άνω τελεία) έκανα άλλα πράγματα και τσουπ! 666 χρόνια μετά, γράφτηκα στη σχολή που ήθελα από τότε (γιατί τελικά δεν ήταν ένα καπρίτσιο, ήταν το όνειρο μου). Οπότε, αν έχεις… Διαβάστε περισσότερα »
Θεά Ρόζιτα! Πολύ μου άρεσε το κείμενο σου αισιόδοξο , φρέσκο και με ελπίδα για τα νέα παιδιά !:))
Με έκανες και γέλασα, ωραίο!! (αλλά βατερλάκι; από το βαρελάκι;)