Συζητούσαμε με δύο φίλους άνδρες που τους εκτιμώ και τους θεωρώ καλλιεργημένους, ανοιχτόμυαλους και καλούς ανθρώπους σχετικά με το πόσο αυστηρή είναι η κοινωνία για το πως πρέπει να φέρεται, να ντύνεται να παρουσιάζεται γενικά μια γυναίκα και το πως κρίνεται γι’αυτό ενώ οι άνδρες δεν βιώνουν κάτι τέτοιο.
Έλεγα για παράδειγμα ότι στην δουλειά μου που είναι συντηρητικό το περιβάλλον πρέπει να ντύνομαι με κοστούμια γκρι ή μπλε, να βάφομαι διακριτικά και να φτιάχνω τα μαλλιά μου άσχετα αν έχω όρεξη εκείνη την ημέρα ή όχι.
Για να πάω σε έναν γάμο πρέπει να έχω διαφορετική κανταρόμπα, ακόμα και κοστούμι να φορέσω. Θα πρέπει να είναι σε πιο έντονο χρώμα, το βάψιμο διαφορετικό κτλ. Ενώ ένας άνδρας με κοστούμι καλύπτεται σε όλες τις περιστάσεις. Αυτό που έλεγε ο Ομπάμα, δηλαδή, ότι φορούσε πάντα το ίδιο σμόκιν και δεν το σχολίαζε κανείς, ενώ η εμφάνιση της Μισέλ σχολιάζονταν ενδελεχώς. Αυτό που υποστήριζαν οι φίλοι μου, είναι ότι αν μια γυναίκα δεν θέλει ας μην ακολουθεί τους κανόνες. Ότι είναι ελεύθερη να επιλέξει άρα η ίδια είναι υπεύθυνη αν καταπιέζεται. Δεν το περίμενα από τα συγκεκριμένα άτομα και κατάλαβα ότι αν κάτι δεν το ζεις στο πετσί σου δύσκολα το κατανοείς.
Τους έλεγα λοιπόν ότι η επιλογή θα ήταν ελεύθερη αν δεν υπήρχαν συνέπειες, αν δεν υπήρχε περίπτωση να σχολιαστώ αρνητικά. Στην δουλειά μου πχ ξέρω ότι ακόμα και το χρώμα το νυχιών παίζει ρόλο σε μια συνέντευξη. Επίσης, η ελεύθερη επιλογή είναι δύσκολη όταν σε όλη σου τη ζωή, όλη η κοινωνία σου σου λέει με ευθύ ή πλάγιο τρόπο τους κανόνες που πρέπει να ακολουθείς. Και φτάνω στον casual sexism. Την επόμενη μέρα σε καθημερινό απογευνατινό σίριαλ υπήρχε η εξής σκηνή. Γυρνάει η 10χρονη κόρη από ταξίδι με τον μπαμπά της και λέει στην μαμά της που δεν ήταν μαζί. «Μαμά πέρασα τέλεια στην Θεσσαλονίκη, η γιαγιά με χτένισε και μου έφτιαξε κοτσιαδάκια». Όχι, ότι πέρασε ωραία επειδή παίξανε, επειδή πήγαν θέατρο ή σινεμά αλλά επειδή της έκανε κοτσιδάκια. Θα μου πείτε πιο το κακό, φυσικό δεν είναι; Σκεφτείτε τι λέει με εντελώς έμμεσο τρόπο στο 10χρονο κορίτσι που πιθανώς να βλέπει το σίριαλ, αφού παίζεται απόγευμα. Πως τα κορίτσια περιποιούνται τα μαλλιά τους από τα δέκα για να είναι όμορφες, πως πρέπει να κάθονται παθητικά μπροστά στον καθρέφτη και μάλιστα να θεωρούν ότι περάσανε καταπληκτικά. Τα κορίτσια μεγαλώνουν εσωτερικεύοντας και θεωρώντας όλα αυτά ως δεδομένα και όχι δεν αποφασίζουν ελεύθερα ως ενήλικες. Και κάτι τελευταίο: πιστεύετε ότι αν αντί για κορίτσι ηθοποιό ήταν αγόρι, θα έλεγε ποτέ «Πέρασα τέλεια με τον παππού, είχε ένα τέλειο ζελέ και μου έφτιαξε καρφάκια τα μαλλιά!»
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αν το να σχολιαστείς αρνητικά είναι αυτό που σε εμποδίζει από το να κάνεις αυτό που θες, τότε νομίζω ότι you got to grow up. Όλοι σχολιαζομαστε αρνητικά όλη την ώρα. Η επανάσταση θα έρθει όχι όταν τα σχόλια θα πάψουν, αλλά όταν δεν θα νιώθουμε υποχρεωμένες να δικαιολογουμαστε σε αυτά η να τα κάνουμε όλα τέλεια για να μην σχολιάστουμε.
Καταρχήν, είμαι ενήλικη με την ουσιαστική έννοια του όρου εδώ και πολλά χρόνια. Σκέψου αν ισχύει το ίδιο για κάποια που κανει προσωπική επίθεση και νουθετει κάποια άλλη επειδή έχει διαφορετική άποψη. Δεύτερον, στην δουλειά μου κρινόμαστε όλοι για την επαγγελματική εμφάνιση. Για τις γυναίκες ομως τα κριτήρια ειναι περισσότερα και πιο αυστηρά. Άρα, τα αρνητικά σχόλια δεν ειναι απλο κουτσομπολιό, όπως παραννοησες, αλλά κρίση με συγκεκριμένες επιπτώσεις. Τρίτον, για μένα πρόοδος θα είναι όχι απλως οι γυναίκες
να παραβλεπουν τους κανόνες αλλα να μην υπαρχουν οι κανόνες.