Καλησπέρα! Είμαι ψυχολόγος, 32 χρονών και αυτό που με απασχολεί είναι οι σχέσεις με φίλες-ους συναδέλφους. Όπως σε όλους τους κλάδους, αρκετοί φίλοι και φίλες μου είναι από τον ίδιο κλάδο και έχω παρατηρήσει ότι τείνουμε να κάνουμε τους ψυχολόγους και μεταξύ μας, όταν συζητάμε θέματα ως φίλοι… Το οποίο είναι χάλια και δεν σε βοηθά να δημιουργήσεις στενή σχέση με το άλλο μέρος. Εννοώ ότι κάθεται ο ένας και ερμηνεύει τη συμπεριφορά του άλλου, ενώ αυτός του ανοίγεται για θέματα που τον ζορίζουν! Άλλο κακό πράμα είναι οι συμβουλές που ποτέ δεν ζήτησες! Πραγματικά πιστεύω ότι το γεγονός ότι δεν πάνε (ακόμα) για προσωπική τους θεραπεία, παίζει το ρόλο του.. Αλλά να που κάνω κι εγώ την ψυχολόγο τώρα! Σίγουρα δεν μπορεί κανείς εύκολα να απεκδύεται τους ρόλους τους και να ενεργοποιεί και απενεργοποιεί κατά βούληση τις ταυτότητές του, αλλά με έχει κουράσει αυτό το πράγμα και παρότι το έχω συζητήσει ανοιχτά, δεν βλέπω να αλλάζει. Σαφώς είναι άτομα που έχουν άλλες καλές πλευρές, γι αυτό και κανω παρέα, αλλά σε μια δύσκολη στιγμή, διστάζω να ανοιχτώ, μην αντικρίσω τον Φρόυντ απέναντί μου πάλι, ενώ θέλω τη φιλη μου!
Τι ωραία ερώτηση! Παιδιά (μου επιτρέπεται να σας λέω παιδιά, έτσι;) δεν νοείται ψυχολόγος χωρίς να έχει ξεκινήσει προσωπική θεραπεία. Είναι τόσο απλό. Για να μην πω ότι δεν νοείται ψυχολόγος, χωρίς να δουλεύει σαν ψυχολόγος. Αλλά πως δουλεύει αν δεν έχει ξεκινήσει προσωπική θεραπεία;
Επίσης οι ψυχολόγοι δεν λένε συμβουλές. Νομίζω ότι οι φίλοι σου είναι όπως όλοι οι φίλοι σε αυτόν τον κόσμο, και απλώς τυχαίνει να είναι μέσα σε όλα ΚΑΙ ψυχολόγοι. Συμβαίνει όταν λέμε ένα πρόβλημα σε ένα φίλο μας λίγο να ερμηνεύει καταστάσεις, λίγο να λέει την άποψη του ενώ δεν του ζητήθηκε, να μπαίνει μέσα στο θέμα και να το αναλύει, ενώ εσύ θες απλώς να πεις τον πόνο σου. Μην το συγχέεις με το γεγονός ότι οι φίλοι σου είναι ψυχολόγοι. Ο Φρόιντ δεν θα ασχολιόταν ποτέ με αυτόν τον τρόπο με τα προβλήματα των φίλων του! 🙂
Καλύτερα την επόμενη φορά ξεκίνα κάνοντας μία εξήγηση του τύπου «Παιδιά θα σας πω κάτι, αλλά δεν θέλω να το αναλύσουμε, απλώς θέλω σε κάποιον να το πω». Ίσως να έχεις διαφορετική αντιμετώπιση.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Ευχαριστώ τη Φαίνια για αυτή την απάντηση, και σαν θεραπεύτρια θέλω απλά να συμπληρώσω πως είναι ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ να ασκεί κανείς το επάγγελμα αυτό χωρίς να έχει κάνει προσωπική θεραπεία και χωρίς να βρίσκεται σε συνεχή εποπτεία.
Στο εξωτερικό είναι προαπαιτούμενο για να κάνεις την οποιαδήποτε εκπαίδευση ως θεραπευτής. Και κάτι ακόμα. Σας θερμοπαρακαλώ όταν αναζητάτε θεραπευτή/ψυχολόγο πάντα να ρωτάτε σε ποια προσέγγιση έχει εκπαιδευτεί και από ποιον φορέα έχει πιστοποίηση. Δυστυχώς στην Ελλάδα ο κόσμος ανοίγει γραφεία χωρίς καμία εκπαίδευση, απλά με το προπτυχιακό. Γιατί το επιτρέπει το κράτος, και η ηθική τους.
Αλήθεια?? Εγώ νόμιζα πως συμβαίνει το αντιθετο! Ότι δηλαδή λετε σε κάποιον ότι είστε ψυχολόγοι,κι αυτός σας πρήζει με τα ψυχολογικα του προβλήματα επιτόπου!! Μια γνωστή ψυχολόγος όταν είναι σε μια κοινωνική εκδήλωση και τη ρωτούν τί δουλειά κάνει, απαντα “ψυχολόγος… αλλά σήμερα εχω ρεπό!!!!”
Είχα κι εγώ μία φίλη ψυχολόγο (fast forward to today: Δεν είμαστε φίλες χρόνια τώρα) η οποία ό,τι και να της έλεγα για κάποιο λόγο ένιωθε πως πρέπει να μου απαντάει με την επαγγελματική της ιδιότητα. Το οποίο το έβρισκα φοβερά βαρετό πρωτίστως, και ενοχλητικό σε δεύτερη ανάγνωση. Της είπα μια μέρα πως εγώ δεν έρχομαι σπίτι της με την επαγγελματική μου ιδιότητα, π.χ. αν ειμαι σκουπιδιάρισσα (υπάρχει το θηλυκό του σκουπιδιάρης άραγε;) δεν της βγάζω τα σκουπίδια στον δρόμο όταν παω για καφέ – Οπότε και αυτή να μην κανει την ψυχολόγο αν τα λέμε σαν φίλες.
H εμπειρία μου από ψυχολόγο λέει πως δεν πολυμιλάνε, βασικά ακούνε και δεν δίνουν συμβουλές (ας τους παρακαλάς να δώσουν). Αρα μην ανηασυχείς. Οι φίλες σου φέρονται σαν φίλες με ένα touch ειδήμονα, αλλά πάντως με την καμία σαν ψυχολόγοι. .