Οι φίλοι μου δεν καταλαβαίνουν το πρόβλημα υγείας μου

Ήρθε η ώρα μου να γράψω κι εγώ φαίνεται, πνίγομαι τόσο που θέλω να μιλήσω κάπου και νιώθω μια κάποια ασφάλεια εδώ. Τα τελευταία χρόνια, σχεδόν 5, ίσως και παραπάνω, έχω κάποια προβλήματα υγείας που μου προκαλούν καθημερινό σωματικό πόνο, πόνο που κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει ή ακόμη και να φανταστεί ότι έχω και που με εμποδίζει να ζω φυσιολογικά. Στην αρχή η ασθένειά μου ήταν ένα μυστήριο, σίγουρα με περνούσαν και για τρελή ή υποχόνδρια, απλώς πονούσα και κανείς δεν ήξερε γιατί, έτρεχα από γιατρό σε γιατρό χωρίς να έχω απαντήσεις , αλλά τελικά, με αφορμή ένα τυχαίο νέο πρόβλημα υγείας μου επιτέλους διαγνώστηκα με μια σπάνια ασθένεια. Το επιτέλους σε εισαγωγικά.. Ο πόνος μου είναι συνήθως πολύ έντονος, με κάποιες σπάνιες εξαιρέσεις που διαρκούν το πολύ μία μέρα ή μισή, και το χειρότερο είναι ότι όσο περνούν τα χρόνια εξαπλώνεται σε διάφορα μέρη ή όργανα του σώματός μου. Είναι πολύ λίγοι οι άνθρωποι που ξέρουν ακριβώς τι μου συμβαίνει, οι υπόλοιποι νομίζουν ότι απλώς αρρωσταίνω συχνά ή ότι τέλος πάντων παθαίνω εύκολα πράγματα, όπως για παράδειγμα τα πεθερικά μου. Προσπαθώ να ζω όσο πιο φυσιολογικά γίνεται, για παράδειγμα όταν είμαι λίγο καλύτερα θα βγω, θα τα πιω, ίσως και θα ξενυχτησω αλλά μπορεί και να περάσω εβδομάδες μέσα στο σπίτι υποφεροντας και κλαίγοντας από τον πόνο. Για να είμαι ειλικρινής έχω καταφέρει πολλές μέρες να τον αγνοώ και να συμπεριφερομαι φυσιολογικά έστω κι αν υποφέρω αλλά όταν ο πόνος μου είναι εκτός ελέγχου δεν μπορώ να κάνω απολύτως τίποτε και μου είναι δύσκολο ακόμη και να αυτοεξυπηρετηθώ. Εδώ ίσως θα έπρεπε να πω ότι δεν πονάω μόνο, κάνω και φλεγμονές και έχω και κινητική δυσχέρεια. Ο άντρας μου, η μαμά μου και η αδερφή μου είναι οι μόνοι άνθρωποι που πάνω κάτω καταλαβαινουν τι περνάω, όσο μπορούν φυσικά και είναι και αυτοί που με βοηθούν όταν χειροτερεύω. Το μεγάλο μου πρόβλημα είναι όλοι οι υπόλοιποι. Φυσικά το μεγάλο μου πρόβλημα είναι ότι πονάω πάντα, το ξέρω, είμαι και θυμωμένη, το ξέρω κι αυτό, αλλά επιπλέον δεν αντεχω καθόλου πια να είμαι με άλλους ανθρώπους, με τις φίλες μου για παράδειγμα. Νιώθω ευάλωτη, νιώθω ότι διαρκώς με κρίνουν, ότι με θεωρούν άχρηστη, υπερβολική και τεμπέλα ίσως, ακόμη και τυχερή που δεν δουλεύω και είναι σε πλήρη άγνοια της κατάστασης μου. Μέχρι που μου έρχεται να τους στείλω λινκ με την ασθένεια μου μπας και με αφήσουν ήσυχη ή πάψουν να απορούν γιατί νιώθω έτσι ή αλλιώς. Μια φίλη μου, πρώην φίλη μου να το πω καλύτερα, επικριτικά μου είπε ότι συνέχεια παθαίνω πράγματα και ότι φοβάμαι να ζήσω. Φυσικά φοβάμαι να ζήσω αφού έχει τύχει να πάω βόλτα και να μην μπορώ να γυρίσω σπίτι. Ή να βγω βόλτα όπως όλοι οι άνθρωποι στην παραλία και μετά να μείνω μέσα για δύο εβδομάδες. Ή να κάτσω λίγο παραπάνω στον υπολογιστή και μετά να είμαι με φάρμακα. Το χειρότερο όμως είναι αυτό που μου είπε η καλύτερη μου φίλη, η φίλη που την ξέρω σχεδόν 30 χρόνια (είμαστε 40), που μεγαλώσαμε μαζί και μάλλον αυτό είναι η αφορμή που σου γράφω. Πάει πάνω από ένας μήνας, ίσως και δύο, είχαμε βγει για καφέ και η κουβέντα πήγε στο θέμα των παιδιών. Με τον άντρα μου δεν έχουμε παιδιά, δεν είναι ότι δεν θέλουμε, δεν μας έχει τύχει και με τα θέματα υγείας μου δεν το έχουμε κυνηγήσει περισσότερο αφού ούτως ή άλλως τρέχω συνέχεια από τον ένα γιατρό στον άλλο. Ενδομυχα θα ήθελα πολύ να γινόμαστε γονείς παρόλο που ταυτόχρονα φοβάμαι ότι θα ήμουν η χειρότερη μάνα του κόσμου έχοντας όλα αυτά τα θέματα υγείας. Ίσως και γι αυτό δεν το κυνηγάω περισσότερο, θρηνώ όμως ήδη για την οικογένεια που ήθελα να δημιουργήσουμε και για τα παιδάκια που δεν κάναμε. Η φίλη μου λοιπόν μου είπε ότι δεν θέλω να κάνω παιδιά, ότι αν ήθελα θα είχα κάνει, και ότι μου τα λέει αυτά για να με συνεφέρει(!?). Έκλαιγα για δύο μέρες μετά. Δεν μπορώ να το ξεχάσω. Δεν ξέρω τι με πλήγωσε περισσότερο. Το ότι δεν έχει καταλάβει τίποτα; το ότι είμαι τόσο μόνη μέσα σε αυτό που ζω; το ότι θεωρεί ότι είναι επιλογή μου; το ότι αντιπροσωπεύει αυτό που πιστεύουν οι άλλοι για μένα; Δεν ξέρω..είμαι απέραντα θυμωμένη μαζί της, τόσο που θέλω να το ουρλιάξω. Μεγαλώσαμε μαζί, με αγαπάει το πιστεύω αλλά με πληγώνει. Μου έχει πει κι άλλα τέτοια παρόμοια κατά καιρούς και πάντα ήταν πιεστική στο θέμα των παιδιών. Η ειρωνεία είναι ότι πιστεύει ότι δεν θέλω να κάνουμε παιδιά, κι εγώ κλαίω μετά από κάθε παιδικό πάρτι της. Βέβαια ίσως θα έπρεπε να πω ότι δεν είμαι άνθρωπος που κλαίγομαι στους άλλους, μόνο στον άντρα μου και λίγο στη μαμά μου και επίσης όταν με βλέπουν οι φίλες μου είναι οι καλές μου μέρες που μπορώ να κυκλοφορήσω. Νιώθω ότι πρέπει συνέχεια να απολογούμαι για τα πράγματα που δεν μπορώ να κάνω, νιώθω και άχρηστη, νιώθω πολλά. Κυρίως νιώθω ότι θέλω να διώξω πολύ κόσμο από κοντά μου. Δεν αντέχω να εξηγώ, δεν αντέχω να δικαιολογούμαι , είναι πολύ δύσκολο να σε πιστέψει ο άλλος όταν η ασθένεια που έχεις δεν είναι κάτι οφθαλμοφανές. Η γιαγιά μου να φανταστείς με έλεγε φιλάσθενη. Δεν ξέρω τι ρωτάω. Ήθελα σε κάποιον να τα πω. Ξέρω όμως τι ζητάω. Κατανόηση. Και φυσικά τον εαυτό μου πίσω, όπως ήμουν πριν. Α, και μη νομίζεις ότι δεν έχω πάει σε ψυχίατρο. Πήγαινα για δύο χρόνια, με σταμάτησε εκείνη, γενικά νομίζω ότι ήταν λάθος επιλογή. Τώρα είμαι μεταξύ δύο χωρών και έχω τόσα πολλά να διευθετήσω ώσπου να μείνω κάπου μόνιμα. Είναι κι αυτό μέσα στο πρόγραμμα. Ελπίζω να μην σε κούρασα. Ήταν ένα κείμενο ασυνάρτητο όπως και το μυαλό μου. Τα φιλιά μου σε όλους εκεί που μου κρατάτε παρέα όταν είμαι σπίτι.

Χαίρομαι που παρακολουθούσες θεραπεία, γιατί ήταν έτσι και αλλιώς κάτι που θα σου σύστηνα. Το ότι έχεις μια υπαρκτή ασθένεια και όχι υποχονδρίαση (που είναι εντελώς υπαρκτή, και ταλαιπωρεί κανονικά τους ανθρώπους που την έχουν, ασχέτως αν είναι μια ασθένεια του νου) δεν σημαίνει ότι αυτή η ασθένεια δεν σε ταλαιπωρεί ψυχικά, κάτι που διαφαίνεται σε όλο σου το κείμενο.

Αυτό που δεν κατάλαβα ωστόσο από το κείμενο σου ήταν αν είσαι ανοιχτή με όλους τους ανθρώπους που σε περιβάλλουν, αν ξέρουν τι έχεις και ποια είναι τα συμπτώματα της ασθένειας σου. Λες για παράδειγμα «μέχρι που μου έρχεται να στείλω το λινκ…» και αναρωτιέμαι, δεν ξέρουν ακριβώς τι έχεις και τι συμπτώματα προκαλεί; Αν ξέρουν, πως συμπεριφέρονται σαν να είσαι καλά και αν δεν ξέρουν επακριβώς, πως περιμένεις εσύ να συμπεριφέρονται αναλόγως;

Η φίλη σου αισθάνομαι ότι προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στις ενοχές της που έχει την υγεία της και έχει παιδιά και στο γεγονός ότι εσύ δεν έχεις όλα αυτά. Ούτε εγώ πιστεύω ότι δεν σε αγαπάει και αν σε πληγώνει η στάση της δεν έχεις παρά να της το πεις. Λες ότι δεν κλαίγεσαι και ότι οι φίλες σου σε βλέπουν πάντοτε όταν είσαι καλά. Αν απλά αναφορικά περιγράφεις τις φορές που δεν είσαι καλά, σαν να μιλάς για εμπειρίες άλλης γυναίκας, αν δεν αφήνεις τους ανθρώπους να γίνουν μέρος της ζωής σου και όταν δεν είσαι καλά, πως πιστεύεις ότι θα σου συμπεριφερθούν σαν μια χρόνια ασθενή; Πως πιστεύεις ότι θα αποκτήσουν συναίσθηση για ένα κομμάτι της ζωής σου που αισθάνομαι (αλλά μπορεί να κάνω και λάθος) πως «κρύβεις» επιμελώς;

Δεν μπορώ να ξέρω ποιοι είναι οι φίλοι σου και δεν σου λέω πως όλοι οι άνθρωποι μας αγαπούν και θέλουν το καλό μας. Αλλά δεν αποκλείω η επιβαρυμένη ψυχολογία σου να ευθύνεται για πολλά από τα προβλήματα που προκαλεί η χρόνια ασθένεια σου. Πολλές χρόνιες ασθένειες πάνε παρέα με την κατάθλιψη, δυστυχώς. Και η κατάθλιψη από μόνη της μας κάνει να αισθανόμαστε όλα αυτά που περιγράφεις εσύ. Στη θέση σου θα έψαχνα κάποιον ψυχίατρο/ ψυχοθεραπευτή ξανά, όσο πιο σύντομα γίνεται. Σου εύχομαι καλή τύχη.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News