Είναι μεγάλο το θέμα. Αλλά θα το ανοίξω. Θέλω να μιλήσω και να απαντήσω και στα παιδιά που είχαμε μια σχετική συζήτηση κάποιες μέρες πριν και νομίζω αυτό θα ρίξει φως στο τι λέω, ακόμα κι αν δε σας ξέρω και σας απευθύνομαι με τα όνομα που διαλέξατε εδώ μέσα και ζούμε σε μια κοινωνία. Λοιπόν θέλω να πω αυτό. Δυσκολεύομαι.
Διάβαζα κάτω από ένα από τα άρθρα τις απαντήσεις μιλήσαμε κάπου για την αυτοκτονία.
Θυμάστε τον Λαζόπουλο που κάποτε είχε ένα σκετσάκι στην τηλεόραση με την πλούσια και έλεγε κάπως ελαφρά και αστεία τη φράση «αχ θ’ αυτοκτονήσω!» Υπάρχουν αστεία. Δεν είναι αρκετά.
Το μόνο που μ’ ενδιαφέρει είναι να μην μιλάμε για την αυτοκτονία ως λύση στα προβλήματα μας. Έχω κάνει δυο προσπάθειες.
Στην εφηβεία είχα μπει στους emo. Η κοινωνία που ζούσα δε μου άρεσε, ήθελα να αντιδράσω σ’αυτά που έβλεπα και ήθελα να με αγαπήσουν αλλά όχι με αυτό τον τρόπο. Είχα προβλήματα που δεν μπορούσα να τα συζητήσω και δεν είναι αυτό το θέμα σήμερα. Δεν έκλαιγα αρκετά για να πω ότι έχω κατάθλιψη αλλά και να το έκανα το κίνημα κάλυπτε κάθε προσπάθεια να μιλήσεις συναισθηματικά γιατί οι emo έτσι είναι και πάλι κλαψουρίζεις.
Έχω βρεθεί να χαρακώνω τον εαυτό μου. Και μετά σκέφτηκα τι ωραία που θα ήταν να τα σταματούσα όλα αυτά και μια μέρα ανέβηκα στα κάγκελα στην ταράτσα και σκέφτηκα αν πηδήσω από δω τι θα γίνει;
Λένε ότι ο άνθρωπος μπορεί να δαγκώσει το δάχτυλο του σαν καρότο και να το κόψει αν χρειαστεί όμως ο εγκέφαλος σταματάει αυτή την αντίδραση γιατί ξέρει ότι αυτό θα βλάψει τον οργανισμό. Πόση βλάβη μπορεί να έχει ένας εγκέφαλος για να σπρώξει ένα παιδί από την ταράτσα επειδή έχει προβλήματα που δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί – να του προκαλέσει ο ίδιος ο εγκέφαλος στον οργανισμό την υπέρτατη βλάβη που είναι ο Θάνατος.
Φοβήθηκα και δεν άφησα ποτέ τα κάγκελα, φοβήθηκα που θα έπεφτα στο κενό και μετά θα χτυπούσα στο τσιμέντο, φοβήθηκα τον πόνο και την ταχύτητα της βαρύτητας και την πιθανότητα να μην πετύχω και μετά; Τι;
Στη σχολή μου τα βρήκα δύσκολα. Πίστευα ότι ήμουν μια αποτυχία, δεν πέρασα εκεί που ήθελα, δεν τα πήγαινα καλά στα μαθήματα, χρωστούσα ήδη τη μισή σχολή στο δεύτερο έτος. Είχα θλίψη, θυμό, και ζήλια για εκείνους που μπορούσαν να πάνε καλά με τη ζωή τους κι εγώ ήθελα, απλά δεν μπορούσα.
Ζούσα σε ολική απομόνωση. Έβγαινα για να πάω σουπερμάρκετ στην πόλη και μετά σπίτι όπου ζούσα σε μιζέρια και οργιζόμουν που δεν ήμουν κάτι άλλο από αυτό που είμαι οργανικά, ψυχολογικά, ακαδημαϊκά.
Τα Χριστούγεννα που γύρισα στο πατρικό μου κι εκεί θα πέθαινα- το είχα σχεδιάσει- αρκεί να έπαιρνα τα χάπια της μητέρας μου. Με έσωσε η αβλεψιά της μητέρας μου, είχε να ξεχνάει τα πάντα, γενέθλια, να ψωνίσει και τώρα δεν είχε πάρει άλλα χάπια κι ευτυχώς εκείνο το βράδυ δεν χρειάστηκε να πάμε στο νοσοκομείο. Η τύχη εμένα με ευνόησε, το λέω συχνά. Πήγαμε σε ψυχολόγο.
Όταν γύρισα στην πόλη που σπούδαζα, πήγα στο σουπερμαρκετ. Πάντα δοκίμαζα τα τυριά και η γυναίκα στον πάγκο εντυπωσιάστηκε που με είδε, για κάποιο λόγο νόμιζε ότι έφυγα. Δεν ξέρω αν θα λυπόταν αν μάθαινε ότι είχα πάρει τα χάπια. Θέλω να πιστεύω ότι λυπόταν. Θα λείψεις αν το κάνεις, ακόμα και σε ανθρώπους που δεν φαντάστηκες ποτέ ότι θα λείψεις. Θα έλειπα στην ιδιοκτήτρια του σπιτιού που νοίκιαζα μάλλον, γιατί θα διακόπτονταν οι εμπορικές μας σχέσεις αλλά μόνο αν έχεις περάσει από τέτοιου είδους αναισθητοποίηση του συναισθήματος θα το έβλεπες έτσι. Με συμπαθούσε.
Όλη μου τη ζωή οι αυτοκτονίες υπήρχαν γύρω μου σε ιστορίες. Τα παιδιά στα δελτία ειδήσεων που αυτοκτονούσαν για τους κακούς βαθμούς ή τις ερωτικές τους απογοητεύσεις, ο ξάδελφος του αγοριού της ξαδέλφης μου που κρεμάστηκε από τη ζώνη του και ο πατέρας της νονάς μου που ανατίναξε τον εαυτό του με την καραμπίνα του όταν οι επιχειρήσεις του έπεσαν έξω με την κρίση της σταφίδας. Αστεία, απειλές, «άντε πότε θ αυτοκτονήσεις;»
Παλιότερα οι γυναίκες πηδούσαν στα ποτάμια γιατί δεν ήθελαν να τις παντρέψουν, ήταν φτωχές η δεν είχαν άλλους τρόπους να ξεφύγουν. Δεν έβλεπαν κανέναν.
Δεν πιστεύω ότι δεν πρέπει να πεθάνεις. Η φύση έχει προβλέψει να περατωθείς άρα έτσι θα γίνει. Δεν αρνούμαι την ευθανασία. Ξέρω ότι αν είναι ανυπόφορη η ζωή προτιμάς να την τελειώσεις και είναι καλύτερα όταν είσαι μεγάλος και έχεις ζήσεις τις καλές σου αναμνήσεις –η και τις όχι τόσο καλές. Αλλά είναι καλύτερα ν αφήσεις το θάνατο σου στη φύση και θα συνειδητοποιήσεις γιατί όταν θα φτάσεις πολύ κοντά στο να πεθάνεις.
Οι άνθρωποι θέλουν να ζήσουν γιατί το σκοτάδι είναι τρομακτικό είναι αβέβαιο. Ακόμα κι όταν η ζωή είναι αβέβαιη και σκληρή και άσχημη, κάποτε θέλεις να ζήσεις μόνο για το να μπορείς να βλέπεις γύρω σου, ν’αναπνέεις γιατί ο άνθρωπος πιστεύει στην ελπίδα -το έχουμε πει και στη μυθολογία μας- είναι το τελευταίο που χάνεται. Δεν ήξερα κανέναν απ όσους πέθαναν, δικοί μου η άγνωστοι, στην τελευταία του στιγμή να μην πει «ας είχα λίγο ακόμα» από αυτή τη ζωή και ας ήταν όλη τους η ζωή γεμάτη ταλαιπωρία και δυσκολίες.
Ποτέ δε θα έλεγα σε κάποιον ότι η πραγματικότητα είναι σκληρή και γι αυτό καλύτερα να πεθάνει αφού δεν τον σηκώνει η ζωή. Θα υπάκουγα στην τελευταία επιθυμία ενός ετοιμοθάνατου αν αυτή ήταν να τον οδηγήσω στο θάνατο, θα έδινα αυτή τη δυνατότητα αν χρειαζόταν να σχεδιάσω την πολιτική υγείας του κράτους μου αν εξαρτιόταν από μένα, γιατί είναι απόφαση του ασθενούς αν θα λάβει τη φαρμακευτική αγωγή, γιατί θέλω να σταματήσω τον οργανικό του πόνο με οργανικά μέσα, αλλά ποτέ δε θα έβαζα τα ίδια μέσα για να σταματήσω τον ψυχικό του πόνο. Δεν είμαι κράτος, όταν είσαι το κράτος σκέφτεσαι αλλιώς.
Πως μπορείς να εκτιμήσεις τον πόνο; Δεν είναι δική μου δουλειά, οι γιατροί έχουν τα κριτήριά τους. Δεν θα θελα ν’ανακαλύψω τα δικά μου.
Αλλά ποτέ δεν θα έλεγα ότι η αυτοκτονία είναι λύση στα προβληματά σου. Η αυτοκτονία δεν είναι ευθανασία.
Είναι να σκοτώσεις τον εαυτό σου. Βλέπω μια πολύ σημαντική διαφορά.
Ο Θάνατος είναι βρώμικος, αγωνιώδης και αηδιαστικός. Είδα τη μητέρα μου στο κρεβάτι του νοσοκομείου λίγα χρόνια αργότερα ν αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο του, είδα τον θείο μου να πεθαίνει στο χειρουργείο και να επανέρχεται και να μην τολμάω να τον ρωτήσω πως είναι ο θάνατος. Φαντάσου να λιποθυμάς και να ξέρεις ότι δεν θα ξανασηκωθείς ποτέ, γι αυτό οι άνθρωποι δεν θέλουν να πεθαίνουν μόνοι τους –εκτός από τους πολύ απελπισμένους. Βάλε βαθιά το μυαλό σου να παραδεχτεί ότι δεν έχει επόμενη μέρα – όχι να σκεφτεί, να το νιώσει.
Ότι έλεγα πάντα αφορούσε την προσωπική μου πραγματικότητα και ξέρω ότι το βλέπετε πια στα σχόλια, ξέρω ότι γίνεται ενοχλητικό κουραστικό ή και δήθεν ακόμα αλλά αυτό ξέρω να λέω. Αποφάσισα να μην μιλάω θεωρητικά πια. Αυτό που έζησα θα είναι πάντα μια μοναξιά που δεν θα τελείωνε με το θάνατο μου, απλά θα τη φορτώνονταν οι γύρω μου – οι συμμαθητές μου όταν θα το μάθαιναν, οι γονείς μου, ναι ίσως και αυτή του σουπερμάρκετ όταν θα μάθαινε ότι δε θα τη ρωτούσα ποτέ ξανά αν έφερε εκείνο το τυρί με το πιπέρι.
Δεν έχω επιχειρήματα προφανώς, δε θέλω να κάνουμε έκθεση Λυκείου, ούτε να σας αλλάξω τη γνώμη. Αυτή είναι η εμπειρία μου με επιχειρήματα της δεκάρας, λυπάμαι αυτό είναι για μένα η ζωή. Ούτε ρομαντικές απεικονίσεις, ούτε μουσική καριέρα σαν τον Κερτ Κομπαίην, ούτε πωλήσεις βιβλίων. Αν πεθάνεις δε θα σε νοιάζουν αυτά.
Μπορεί να πεθάνεις μια ώρα αρχύτερα αν δεν έχεις κάποιον να σε φροντίζει. Είναι αλήθεια. Μπορεί να πεθάνεις νέος ή να ζήσεις ανήμπορος για πολύ καιρό και αυτό είναι το χειρότερο και πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας τους ανήμπορους ανθρώπους γύρω μας ακόμα και μια ώρα από το χρόνο μας είναι αρκετή. Γιατί ο θάνατος δεν χαρίζεται.
Μην υποκύπτεις στην υπόσχεση του. Δεν πρόκειται να κερδίσεις τίποτα.
Δε σε πείθω. Λογικό τα έχεις αναλύσει όλα. Βρήκες την έξοδο από τα προβλήματα. Τουλάχιστον θα σου πω αυτό. Θα λείψεις σε μένα. Θα δώσω την ψυχή μου σε κομματάκια στον καθένα σας για να έχετε κάποιον που θα του λείψετε.
Αλλά κανείς να μη σκεφτεί να πηδήσει από ταράτσες η να βάλει την καραμπίνα στο στόμα του. Δεν το επιτρέπω, δεν μπορεί να μην υπάρχει ούτε μια λύση στα προβλήματα του. Δεν επιτρέπω να παρασυρθεί από την υπόσχεση της ανυπαρξίας γιατί το απόλυτο τίποτα δεν είναι ευλογία – είναι το τίποτα.
What do we say to the God of Death? NOT TODAY!
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Σέβομαι την πορεία σου. Έχεις βρει ένα νόημα ξεπερνώντας τα εμπόδια που σου έτυχαν μέχρι τώρα με επιτυχία. Ειλικρινά, μπράβο. Από κει και πέρα, ο ανθρώπινος πόνος, είτε ψυχολογικός, είτε σωματικός είναι σε μεγάλο βαθμό υποκειμενικός. Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι το ίδιο threshold ανοχής. Για μένα δεν είναι επιχείρημα το να ζήσω για να μη λείψω στους άλλους και για κανένα λόγο δε με φοβίζει το τίποτα (ό, τι κι αν σημαίνει). Ο θάνατος στην περίπτωση της αυτοκτονίας όπως και η ζωή είναι βαθύτατα εγωιστικές συνθήκες. Προσωπικά μου δίνει μεγάλη δύναμη να ξέρω ότι μπορώ να με σκοτώσω ανώδυνα… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ ωραίο κείμενο και ευχαριστούμε που το μοιραστηκες. Δεν μπορώ να πω ότι συμφωνώ, αλλά δεν χρειάζεται κιόλας, είναι πολύ προσωπική υπόθεση. Θα πω όμως την άποψή μου γιατί μου φαίνεται ότι έχεις στο μυαλό σου αποκλειστικά τον άνθρωπο που σκέφτεται να αυτοκτονήσει ως πνιγμένο στην απελπισία και νομίζω πως δεν είναι απαραίτητα έτσι. Μου φαίνεται δηλαδή αδύνατον να είμαι εγώ τόσο πρωτότυπη, απλως ίσως παραείναι ταμπού το θέμα για να προβάλλεται και η εναλλακτική άποψη. Για μένα λοιπόν, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η αυτοκτονία ήταν μια εξαιρετικά έγκυρη επιλογή. Θυμάμαι να το συζηταμε απέξω απέξω με… Διαβάστε περισσότερα »
Γβρμ, καλή μου, κάνεις πολύ κόσμο χαρούμενο, κόσμο που γνωρίζεις όπως το παιδί σου, και κόσμο διαδικτυακό, όπως εμάς. Υπάρχει απελπισία λόγω συνθηκών και το πιστεύω, έχοντας διαβάσει αυτά που έχεις μοιραστεί, ότι εκεί ανήκεις. Σε περιμένουν φωτεινές, μαγικές μέρες και η άλλη όχθη μπορεί να περιμένει λίγο ακόμα. Χαίρομαι που έχεις επαγγελματική στήριξη. Σου στέλνω μόνο ❣❣❣❣
Neverlander παιδί μου αυτή η καλωσύνη φεγγοβολάει από την οθόνη κάθε φορά που γραφεις!
Neverlander και Μάνα την αγάπη μου ❤️
❤❤❤
Δεν ξέρω πως είναι η αίσθηση αυτή, δεν μπορώ να πιάσω με το μυαλό μου την αίσθηση που περιγράφεις ότι είναι μια επιλογή απόλυτα προσωπικη που μπορεί να φέρει ηρεμία. Σαν αναγνώστης των σκέψεων σας μου έρχονται δάκρυα στα μάτια, τρέμουν τα χέρια μου και με πιάνει σφίξιμο. Νιώθω πως θέλω να πω αυτό που τόσο ωραία έγραψε η neverlander “ο κόσμος γίνεται φτωχότερος”, εγώ γίνομαι φτωχοτερη, με πληγώνει βαθιά όταν ακούω μια αυτοκτονία γιατί με κάνει να νιώθω την απελπισία, το τέλμα που ένιωσε κάποιος και τότε αισθάνομαι κάτι σαν αδυναμία. Αδυναμία να βοηθήσω, θέλω να φωνάξω άσε με… Διαβάστε περισσότερα »
Ε όχι και εγωιστικό βαρίδι. Δεν είναι ποτέ άσχημο να ακους ότι κάποιος ενδιαφέρεται για σένα ή σε αγαπάει ή οτιδήποτε θετικό τέλος παντων. Για μένα τουλάχιστον. Νομίζω πάντως ότι εξακολουθείς να βλέπεις τα πάντα μέσα από τα γυαλιά του «ο θάνατος δεν μπορεί παρα να είναι ΤΟ χειροτερο». Και λογικό, και κατά πάσα πιθανότητα σωστό. Το καταλαβαίνω γιατί το βλέπω κάθε φορά που κάνω τέτοια κουβέντα με άνθρωπο που δεν σκέφτεται όπως εγώ (που είστε η πλειοψηφία). Πιάνει τους περισσότερους μια απελπισία, ένας μίνι πανικός απέναντι στον θάνατο, ακόμα και κάποιου αγνώστου. Κατανοητό. Σκέψου το όμως έτσι. Αν με… Διαβάστε περισσότερα »
Είδα τώρα την απαντήση σου, ίσως κάποια στιγμή δεις κι εσύ τη δική μου. Ημουν σίγουρη πως η προηγουμενη απαντηση μου θα διαβαστει κάπως λυρικη και κάπως γραφική και προσπάθησα να περάσω αυτά που ένιωθα αλλα ήξερα πως δεν θα φανούν στη σωστή τους διάσταση. Είναι ολόκληρη κουβέντα που θα ήθελα πολύ να κάνω γιατί πράγματι κι εμένα όπως σημείωσε η/ο τσικαμπουμ, μου έδωσες και μια άλλη διάσταση που δεν είχα σκεφτεί και μου είναι δύσκολη να κατανοήσω. Ολόκληρη κουβέντα με πολλές ερωτήσεις και απαντήσεις που είναι δύσκολο να γίνουν εδώ και φυσικά, δεν οφείλεις και σε κανέναν να γίνεις… Διαβάστε περισσότερα »
Μου θύμησες αυτό https://www.lifo.gr/now/sport/113839
Αν και δεν έχω νιώσει την επιθυμία, καταλαβαίνω απόλυτα πώς γίνεται να σου δίνει δύναμη η δυνατότητα να σταματήσεις τον πόνο. Η ζωή είναι πιο δύσκολη για ανθρώπους πιο ευαίσθητους και έξυπνους, αλλά αυτούς χρειαζόμαστε περισσότερο.❤❤❤
Anna τι όμορφο άρθρο, ευχαριστώ που μου το επεσημανες! Αισθάνομαι λίγο καπως να παραλληλιστω με αυτήν την δυνατή γυναίκα, χαμένη μέσα στο privilege και τα first world problems μου αλλά, από την άλλη, υποθέτω πως ο καθένας έχει το δικαίωμα να πνιγεί στη δική του κουτάλια, ανεξαρτητως μεγέθους…
❤️ τα καλύτερα και σε σένα τσικαμπουμ!
Διάβαζα το κείμενο σου και σκεφτόμουν πώς εξηγείται ο κοφτός και αφαιρετικός τρόπος που γράφεις, πόσο δεν ξέρουμε τι κρύβει ο άλλος πίσω από 5 γραμμές. Χαίρομαι που σε γνώρισα λίγο παραπάνω. Και που πλέον απορρίπτεις αυτή τη “λύση”.
Όσον αφορά αυτά που γράφεις, προσυπογράφω, βιωματικά και φιλοσοφικά. Εχω κι εγώ παιδική φίλη που αυτοκτόνησε. Μου λείπει και λείπει γενικώς. Ο κόσμος γίνεται φτωχότερος όταν φεύγουν εκουσίως καλοί άνθρωποι (τα καθάρματα σπάνια αυτοκτονούν, πιστεύω).
“Θα δώσω την ψυχή μου σε κομματάκια στον καθένα σας για να έχετε κάποιον που θα του λείψετε.”
❤️
Πάντως δεν είσαι ούτε ενοχλητικός, ούτε κουραστικός, ούτε δήθεν. Εγώ πάντα διαβάζω με ενδιαφέρον τα σχόλιά σου, να ξέρεις.
Πριν λίγες μέρες είδα ένα ντοκυμαντέρ για τις κλινικές μελέτες φαρμάκων, και αυτό το “ας είχα λίγο ακόμα” στα βλέμματα των καρκινοπαθών, όταν τους ανακοίνωναν ότι τελικά η δοση του φαρμακου δεν λειτουργησε, αφότου είχαν περάσει μια κόλαση στο νοσοκομείο. Ήταν τόσο δύσκολο να βλέπεις αυτούς τους ανθρώπους να παίρνουν την απόφαση να μην συνεχίσουν τη θεραπεία, με μεγαλύτερη δόση, που ίσως τους σκότωνε. Δεν τους εκρινα ούτε μια στιγμή, ήθελαν να αφήσουν τον φυσικό θάνατο να επέλθει, και να ζήσουν τις τελευταίες τους στιγμές όπως ήθελαν εκείνοι. Εύχομαι να τις έζησαν στο έπακρο, με τα άτομα που τους νοιάζονταν περισσότερο.… Διαβάστε περισσότερα »
Σοβαρά τώρα πιστεύεις ότι ήρθαμε από το τίποτα για να ξαναπάμε στο τίποτα; Έχεις ιδέα τι είναι αυτό το τίποτα, για τι μεγέθη μιλάμε; Σκέψου. Χιλιάδες; εκατομμύρια; Πόσα χρόνια ανυπαρξίας; Και μετά κάνεις μια παρένθεση πόσων χρονών; 70; 80 αν είσαι από τους τυχερούς; Και μετά πάλι στην ανυπαρξία; Το καταλαβαίνεις ότι η έκφραση κόκκος άμμου δεν φτάνει να περιγράψει αυτά τα μεγέθη; Τι νόημα έχει αυτή η παρένθεση ύπαρξης; Και γιατί απ’οοοοολα τα ζώα του ζωικού βασιλείου εμείς μόνο έχουμε νοημοσύνη να σκεφτόμαστε το τίποτα που θα γίνουμε;; Ας μας εξηγήσουν όλοι αυτοί οι υπέρμαχοι της λογικής που κοροϊδεύουν… Διαβάστε περισσότερα »
Η ανάγκη για την ύπαρξη νοήματος είναι ανθρωποκεντρική. Το σύμπαν μια χαρά υπάρχει και συνεχίζει χωρίς εμάς. Τα μεγέθη απλώς μας δείχνουν ότι δεν έχουμε και τόση σημάσια.
Αν αισθάνεσαι καλύτερα με τη σκέψη ότι κάτι υπάρχει οταν πεθάνεις, μια χαρά. Αλλά μην κάνεις μάθημα ότι δήθεν αυτή είναι η μόνη λογική άποψη.
Dim Chita γιατί σού είναι τόσο δύσκολο να το πιστέψεις; δηλαδή το σκέφτηκες και αδυνατεις να δεχτείς πώς θα πάψεις να υπάρχεις; Γιατί τόσο πολύ εγωισμός με την ύπαρξη σού; Πρίν από σένα υπήρχαν εκατομμύρια άλλοι πού πέθαναν και μετά από σένα η γη θα συνεχίσει να γυρίζει. Γιατί σώνει και καλά να είσαι τόσο ξεχωριστός/η; Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι σου χρωστάει κάποιος να σε πάει κάπου αλλού μετά; Όμως δε βλέπεις οτι αυτό ακριβώς είναι αυτό που κάνει αυτήν την παρένθεση συγκλονιστική, χωρίς ίχνος μεταφυσικής ερμηνείας. Ότι έχεις αυτή τη μοναδική ευκαιρία, σε αυτήν την παρένθεση να… Διαβάστε περισσότερα »
Οκ φαντάζομαι και το δίχρονο που σκοτώθηκε προχθες στη Χαλκιδική έζησε συγκλονιστικά τη παρένθεση του ε;
Είπα έχεις την ευκαιρία. Δεν είπα ότι στο εγγύαται κανείς. Το ότι δεν βλέπεις την ειρωνία σε αυτό που είπες, είναι παραπάνω από ενδεικτικό. Αυτή την ερώτηση θα έπρεπε να την απευθύνεις εσύ στο σαδιστή Θεό σου. Αλλά ξέχασα, όταν σε βοηθάει να πληρώσεις το δάνειο σού είναι θαύμα. Όταν σκοτώνονται παιδάκια, είναι “Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου”. Απορώ πως τα λέτε και δεν ντρέπεστε.
Σαδιστής είναι για σένα, εμένα μια χαρά μου έχει δώσει τις απαντήσεις που θέλω. Και φυσικά δεν είναι το “άγνωσται αι βουλαι μου”.
Επίσης το να αναρωτιέται κανείς για την ύπαρξη του δεν νομίζω να είναι εγωισμος. Για σένα που δεν έχεις ικανοποιητική απάντηση είναι βεβαια. “Σκάσε και κολυμπά και μη ρωτάς πολλά” 😂😂😂
Κάλλιστα, κανείς, μπορεί να έχει αναρωτηθεί για την “ύπαρξή του” και τον όποιο “σκοπό του” (αν θεωρεί ότι έχει τέτοιον) σ’ αυτή τη ζωή, χωρίς να καταλήγει στα δικά σου (υπονοημένα) resolutions. Η αίσθηση που έχεις για τα πράγματα δεν αφορά σε κάποια αξιωματική αλήθεια, απλώς είναι κάτι που ικανοποιεί τον εαυτό σου και σε βοηθά να κοιμηθείς καλύτερα το βράδυ, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Ο ρους, δε, των χρησιμοποιούμενων “επιχειρημάτων” (*) σου είναι αν όχι τρολοειδής, τουλάχιστον ανερμάτιστος. (*) θα έλεγα πως είναι, ήδη, παράξενη η αρχική σου τοποθέτηση πάνω στο γραπτό ενός ανθρώπου που έχει πλησιάσει, κάτα… Διαβάστε περισσότερα »
Βλαχάκι σώσε σάλιο τέκνο μου και παρέπεμψε σε βιντεάκι Ricky Gervais για τον θεό. Όταν η κουβέντα με τους “πιστούς” παίρνει τη γνωστή κατρακύλα μόνο με χιούμορ αντιμετωπίζεται. Με όλα τα άλλα απλά ανεβάζουμε πίεση και αυτό το μυστηριωδώς νοηματοδοτημένο ταξίδι μας στη γεμάτη κρυφά διδάγματα ζωή μας που φανερώνονται μόνο στους εκλεκτούς, θα τελειώσει μια ώρα νωρίτερα.
To point μου δεν αφορά, τόσο, σε κόντρα μεταξύ “πιστών” και “απίστων”, “ένθεων” και “άθεων”, αλλά σε μπαρουφολογία και μη μπαρουφολογία (απ’ όπου κι αν προέρχεται).
Όλα ωραία μέχρι την τελευταία πρόταση. Δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω για αυτό το τελευταίο. Ας ξεκινήσω από το οτι στην αρχαιότητα καίγανε ανθρώπους οι “πιστοί” όταν τους λέγανε οτι η γή δεν είναι το κέντρο του κόσμου (βλέπε Τζιορντάνο Μπρούνο). Η επιστήμη είναι πολύ πιο κοντά απο όσο νομίζουν οι άνθρωποι που δεν έχουν ανοίξει ένα academic journal στη ζωή τους στο να απαντήσει ερωτήματα όπως πόσο μεγάλο είναι το σύμπαν (τα σύμπαντα για την ακρίβεια). Επιπλέον, το γιατί μόνο ο άνθρωπος έχει υπαρξιακά ερωτήματα έχει απαντηθεί επίσης από την επιστήμη κάτι αιώνες πρίν, η απάντηση λέγεται Θεωρία της… Διαβάστε περισσότερα »
Σοβαρά τώρα …ανακάλυψη του concept του τροχού; “The meaning of life, or the answer to the question: “What is the meaning of life?”, pertains to the significance of living or existence in general. Many other related questions include: “Why are we here?”, “What is life all about?”, or “What is the purpose of existence?” There have been a large number of proposed answers to these questions from many different cultural and ideological backgrounds. The search for life’s meaning has produced much philosophical, scientific, theological, and metaphysical speculation throughout history. Different people and cultures believe different things for the answer to… Διαβάστε περισσότερα »
Φιλοσοφούν και οι ελέφαντες είμαι σίγουρος..
Άντε να δω τι άλλο θ ακούσω…
Το είπα εξαρχής ότι δεν συγκρίνω τα μη ανθρώπινα ζώα με τον άνθρωπο αλλά ότι η κατανόησή μας επί του θέματος είναι ελλιπής. Οι ελέφαντες και έτερα όντα (π.χ δελφίνια) είναι ικανά να αντιλαμβάνονται και να θρηνούν τον θάνατο με κάτι που θα ονομάζαμε ritualistic process, ίσως υπάρχει και κάτι παραπάνω απ’ αυτό (ίσως και όχι) πάντως ΕΣΥ σίγουρα δεν είσαι σε θέση να το γνωρίζεις.
Το “νόημα της ζωής”, το “πριν” και το “μετά”, λοιπόν, … έχεις κάτι -γενικότερα- στοιχειοθετημένο πράγμα να πεις εκτός από ανερμάτιστες βολές off base? Γιατί έχουμε και καλύτερα πράγματα να κάνουμε.
” Δεν ήξερα κανέναν απ όσους πέθαναν, δικοί μου η άγνωστοι, στην τελευταία του στιγμή να μην πει «ας είχα λίγο ακόμα» από αυτή τη ζωή”. Αχ, τι καλά να μην θεωρούσαμε πως ότι ξέρουμε εμείς είναι το σύνολο της διαθέσιμης γνώσης. Υπάρχουν άνθρωποι που ταλαιπωρούνται από πόνους και νιώθουν την κάθε στιγμή σαν βασανιστήριο. Προφανώς κανείς δεν θα ενθάρρυνε την αυτοκτονία, είναι ανθρώπινο αντανακλαστικό η ζωή αν μη τι άλλο, αλλά πώς μπορείς να λες “Δεν το επιτρέπω”. Κατανοούμε όλοι την καλή σου πρόθεση και προσωπικά νιώθω συμπάθεια για τα βιώματά σου, αλλά υπάρχουν τόσες εναλλακτικές όσοι και οι… Διαβάστε περισσότερα »
Να είσαι καλά Alex και να ξέρεις πως το κείμενό σου, τα βιώματα για τα οποία γράφεις, με άγγιξαν πολύ.
Λίγο πολύ οι λόγοι που αναφέρεις είναι οι ίδιοι που με έχουν αποτρέψει από την ιδέα της αυτοκτονίας, τις ελάχιστες φορές που την αναλογίστηκα σαν λύση.
Από τα σχόλιά σου, πιστεύω πως είσαι θαρραλέος και διαθέτεις ενσυναίσθηση και συμπόνια σε μεγάλο βαθμό. Είμαι σίγουρη πως σε αγαπούν πολλοί περισσότεροι άνθρωποι από όσους φαντάζεσαι.
Alex Rainers παρακολουθώ τα σχόλιά σου και μπορώ να πω ότι σε έχω συμπαθήσει πολύ μέσα από αυτά. Ποτέ δε θα φανταζόμουν ότι έχεις περάσει τέτοια δοκιμασία! Χαίρομαι που δεν άφησες τα κάγκελα και είσαι σήμερα μαζί μας. Εύχομαι να είσαι καλά και να μην ξανανιώσεις ποτέ αυτήν τη μοναξιά που σε έφτασε σ’ αυτό το αδιέξοδο. ❤️