Ένα από τα παιδικά βιβλία που μου αρέσουν πολύ είναι “η Πόλη που έδιωξε τον πόλεμο”. Είναι ένα βραβευμένο βιβλίο και καταπιάνεται με ένα σοβαρό θέμα με τρόπο ευφάνταστο, αστείο και έξυπνο.
Γι’αυτό, την πρώτη φορά που το διάβασα μου ήρθε σαν κατραπακιά το τέλος του.
Στο τέλος, ο στρατηγός που προσπαθεί να κυριεύσει την πόλη γράφει γράμμα στο αρχηγείο του. Το ταχυδρομείο, όμως αλλάζει το γράμμα, αλλάζει και το περιεχόμενο και τον παραλήπτη. Έτσι, το γράμμα, πλέον, απευθύνεται στην σύζυγό του. Και εκείνος της γράφει πως τελείωσε ο πόλεμος και να ετοιμάσει μια βαλίτσα για να πάνε διακοπές και να βάλει μέσα το κίτρινο μαγιώ με βούλες που την αδυνατίζει.
Γιατί ένα κορίτσι που διαβάζει ανέμελη και αρχίζει να προβληματίζεται για ένα θέμα τόσο σημαντικό όσο ο πόλεμος, γιατί να πρέπει να του υπενθυμίσουν ότι πρέπει να είναι όμορφη και αδύνατη; Το ακούει καθημερινά από χίλιες άλλες πηγές. Γιατί να της το υπενθυμίζει ακόμα και ένα βραβευμένο και αξιόλογο κατά τα άλλα παιδικό βιβλίο;
Και γιατί, εμμέσως, να λαμβάνει το μήνυμα ότι αν το σώμα της δεν είναι αδύνατο, δεν γίνεται να το αγαπά και να το αποδέχεται όπως είναι, αλλά πρέπει να το αλλάξει, να βρει τρόπους να το κάνουν να φαίνεται πιο αδύνατο.
Και γιατί ένα αγόρι που διαβάζει το βιβλίο να λάβει το μήνυμα ότι έχει το δικαίωμα να κρίνει το σώμα ενός άλλου κοριτσιού και, ακόμα, να του κάνει υποδείξεις για το τι πρέπει να κάνει με το σώμα του!
Είναι τόσο casual ο σεξισμός και η χοντροφοβία -ο συγγραφέας πιστεύω ότι το έγραψε για αστείο- αλλά τόσο διαβρωτικός και με τόσο ανελέητες προεκτάσεις.
Πάντα όταν διαβάζω αυτές τις τελευταίες γραμμές αλλάζω το κείμενο και λέω ότι της γράφει ότι του έλειψε και ότι θα πάει να την βρει και να πάνε διακοπές.