Από πού να το πιάσω και πού να το αφήσω αυτό το “άρθρο“;
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Από πού να το πιάσω και πού να το αφήσω αυτό το “άρθρο”; ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
Εισάγετε τα στοιχεία του λογαριασμού σας και θα σας στείλουμε ένα σύνδεσμο για να επαναφέρετε τον κωδικό πρόσβασής σας.
Here you'll find all collections you've created before.
Ναι, εντάξει, κοιτάξτε τώρα όμως τι γίνεται: Έχουμε καραντίνα, έχουμε πέσει με τα μούτρα στο φαΐ, εγώ προσωπικά από κει που ήμανε στο πόδι 10 ώρες τη μέρα πλέον λιώνω στον καναπέ και στο internet και σηκώνομαι μια φορά τη βδομάδα για να κάνω ανεφοδιασμό… Και σαφώς ανησυχώ ότι θα βγω από δω μέσα (όταν και αν και εφόσον) και θα χει γίνει η γοργόνα φάλαινα. Αλλά τώρα ησύχασα. Διότι τη διάβασα αυτή την αηδία τρεις φορές και ΘΕΛΩ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΒΓΑΛΩ ΤΑ ΑΝΤΕΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ, Η ΤΟΥΑΛΕΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΑΚΡΙΑ, ήρεμα το λέω. Άντε, καλή συνέχεια να έχουμε… Διαβάστε περισσότερα »
Σε τέτοια άρθρα ταιριάζει απόλυτα το ρητό ” opinions are like a$$holes. Everyone got one” .
Η ηλιθιότητα και ο σεξισμός σε όλο τους το μεγαλείο. Καλά το συγκεκριμένο σάιτ μόνο τέτοια έχει. Μια φορά μου βγήκε “άρθρο” από εκεί στις τάσεις του γκουγκλ και κατευθείαν πάτησα να μην μου ξαναέρθουν. Πιουρ τρασαρία.
Αν ο θείος Αιμίλιος έγραφε για το ζεϊμπέκικο, τότε που ήταν μάγκας και πέρναγε το μαριώ, αχ τω μαριώ!, κοκεταρία και του έκανε τσαλιμάκια και σουπαμούπες..
Το άρθρο είναι του συγγραφέα Διονύση Χαριτόπουλου. Κάνει καριέρα (το άρθρο, όχι ο συγγραφέας) εδώ και πολλά χρόνια στον τύπο, δεν θυμάμαι τη χρονιά που γράφτηκε, αλλά σίγουρα πάνω από δεκαετία. Σε κάποια site υπάρχει και τώρα κανονικά με το όνομα του.
Με προλαβες!
Χτυπανε παλαμακια οι φιλοι και οι γκομενες… Οι αλλοι ανδρες ειναι φιλοι, οι γυναικες γκομενες, δλδ εργαλεια σεξ…
Αααααααααααααχ αυτό το θέμα με εκνευρίζει τόσο μα τόσο πολύ!!!!!! Αηδίες, με τα ζεϊμπέκικα και τους βαρύμαγκες.
Αυτό το “άρθρο”, αν δεν με απατά η μνήμη μου, ειναι απόσπασμα απο βιβλίο του δ. Χαριτόπουλου
Το κείμενο αυτό, αποκομμένο από το πλαίσιό του, μπορεί να παρερμηνευτεί. Ο Χαριτόπουλος περιγράφει, αναλύει κι ερμηνεύει τους κώδικες ενός κόσμου που δεν ενστερνίζεται απαραίτητα ο ίδιος. Παίρνει μόνο έμμεσα θέση, αποδοκιμάζοντας τη μετεξέλιξη των τελετουργικών του ζεϊμπέκικου στο πέρασμα των χρόνων, κατηγορώντας την ως “μη αυθεντική”. Ήταν πραγματικά ένας ανδροκρατούμενος, σεξιστικός κόσμος. Τώρα, αν τα συντηρητικά και λαϊκίζοντα σάιτ που αναδημοσιεύουν το κείμενο θέλουν να ξαναγυρίσουμε εκεί, αυτό είναι άλλη πονεμένη ιστορία.