Φωτεινή
Αντιγράφω από το ποστ της Αναστασία Μιχα στο σαιτ Μικροπράγματα της Lifo.
«Μεγαλώνουμε αλλά δε γινόμαστε ασχημόγριες. Αυτό έχει σημασία. Να μεγαλώνεις, να σε χαίρονται και τα εγγόνια σου που βγαίνεις έξω μαζί τους και καμαρώνουνε!Γιατί όταν έχουν μια γιαγιά η οποία είναι άσχημη, δεν την θέλουν (!!!). Είτε χοντρή, είτε άσχημη με ρυτίδες κτλ, τα παιδιά λένε «Γιαγιά ΜΗΝ ξανάρθεις στο σχολείο, ή Μαμά, ΜΗΝ ξανάρθεις στο σχολείο».
Εγώ συμπληρώνω ότι είδα όλη την παρουσίαση εδώ (από την αρχή μέχρι το 15:55) και σας προτείνω να το δείτε κι εσείς γιατί έχει και άλλες τέτοιες απαίσιες δηλώσεις. Ενδεικτικά να σας πω ότι ο κύριος Δημήτρης Τάνος λέει (για κάποιον που δεν περιποιείται την εξωτερική του εμφάνιση) ότι “είναι ένας άνθρωπος που δεν σέβεται τον εαυτό και σιγά να μην κάνει ευτυχισμένους και τους υπόλοιπους”.
Παιδιά, πιστεύω ότι το βίντεο θα ήταν εξίσου μισογυνίστικο αν έλεγε ότι μια γιαγιά που έχει κάνει πλαστικές τα εγγόνια της δεν θα την θέλουν γιατί είναι πχ. “πολύ μοντέρνα για γιαγιά”. Και στις δύο περιπτώσεις μιλάμε για συναισθηματικό εκβιασμό και υποτίμηση των γυναικών, ανάλογα με το αν επιλέγουν να καλλωπίζονται ή όχι. Το ζητούμενο είναι να μπορεί η κάθε γυναίκα να κάνει ό,τι θέλει με την εμφάνιση της χωρίς να την κατακρίνουν και να την προσβάλλουν.
Το λινκ για το βίντεο (από την αρχή μέχρι το 15:55): https://youtu.be/jxVpPyYUc7M
Σιγά μην του δώσουμε και προβολές.
Εμένα η γιαγιά μου φορούσε τσεμπερι και έκοβε τα ξύλα με το τσεκούρι. Φορουσε μαύρα,έκανε νηστεία δύο φορές τη βδομάδα,άναβε το καντήλι, ήταν η γιαγιά. Σκέτο. τελεία. Μου είναι αδιανόητο να μη θέλει τη γιαγιά του επειδή είναι χοντρή ή άσχημη! Τι σκατά έχουν πάθει όλοι;!
Ειδικά, τα παιδιά, που δεν έχουν ξεκαθαρίσει ακόμα τι είναι όμορφο και τι άσχημο, τα μαθαίνουν από εμάς.
Η δική μου γιαγιά ήταν μωρό προσφύγων από την ανατολική Θράκη, γεννήθηκε το 16, και ήρθε με κάρα από την “πατρίδα”, πίσω άφησε την γιαγιά της την μπάμπω που ήταν 96 χρονών και την έσφαξαν οι τούρκοι. Παντρεύτηκε στα 16 της από έρωτα ένα ψηλό παλικάρι , και πήγε κι έζησε μαζί με τη μάνα του και τα αδέρφια του στο τούρκικο σπίτι που του δωσε ο επικοισμός.Μέχρι τα 25 του κανε τρία παιδιά, απορώ πως με τόσους πολέμους που αυτός υπηρέτησε, τελευταίος του ο εμφύλιος. Αφού πολέμησε με το ΕΑΜ στα βουνά της Ηπείρου δικάστηκε στα 30 του σε… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ συγκινητική η ιστορία της γιαγιάς σου, Διαλεχτή, παρεμφερής μ’ αυτές που ακούω απ’ τις δικές μου. Να μη σου πω να γίνουν κομικ και να έχουμε αυτές σαν εικόνα υπερηρώων ❤
Πολύ ωραία η ιδέα του κόμικ με τις γιαγιάδες. 🙂
Περιμένω να το δω 🤞
Αααααχ θυμάμαι τη δικιά μου!
Όλο το δημοτικό το είχα περάσει με ψείρες.
Καθόταν από πίσω μου ένα κοριτσάκι παραμελημένο από τους γονείς τους,κανένας μας δεν ήξερε γιατί.
Μία φορά δεν το φρόντισαν το κεφαλάκι του και μας κολλούσε όλους.
Η μάνα μου ήθελε να με κουρέψει και γω ούρλιαζα.Οπότε η καημενη μου η μπάμπω καθόταν κάθε Σ/Κ με τη σφιχτή χτένα και μου καθάριζε,τούφα-τούφα τα μαλλιά από ψείρες και κόνιδες.Μετά μου έφτιαχνε τηγανίτες…Πόσο την αγαπούσα!
Οι γιαγιάδες και οι παππούδες είναι ωραία παρέα και ταιριάζουν με τα παιδιά ,ίσως γιατί και οι δύο ομάδες είναι εκτός παραγωγικής φάσης ( συνήθως) και έχουν χρόνο και διάθεση για πολλά. Αυτή η γιαγιά δεν είναι η συνονόματη, δεν είχε χιούμορ και δεν ήταν πολύ κοινωνική , αλλά όσο μεγαλώνω ανακαλύπτω το θαύμα της επιβίωσης της. Ξέρεις, πολλές φορές που νιώθω ανήμπορη στα πρακτικά της ζωής τη θυμάμαι και ειλικρινά Μ δίνει δύναμη το παράδειγμα της επιβίωσης της. Αν αυτή τα κατάφερε, μπορώ κι εγώ . Και μέχρι σήμερα τα καταφερνω 🙂
Διαλεχτή Κιούση, ένιωσα πολύ κοντά μου την ιστορία σου! Είμαι κι εγώ από τα παιδιά που μγάλωσαν με “ιστορίες από τον πόλεμο” αντί για παραμύθια. Η γιαγιά μου δε μου είπε ποτέ την κοκκινοσκουφίτσα, παρά μόνο ιστορίες για τότε που μπήκαν οι γερμανοί ή για τότε που κάνανε μια σκανταλιά και σώθηκε το αλεύρι..Κι όμως, αν και οι ιστορίες είχαν μέσα θάνατο ποτέ δε με τρόμαξαν γιατί δεν ήταν όπως ο θάνατος που άκουγα στην τηλεόραση (τρομολαγνεία) ή στα σχολικά βιβλία (εθνικισμός) αλλά ήταν ένας θάνατος ανθρώπινος, ρεαλιστικός κι απλός. Ήταν αφηγήσεις που δεν σκλήρυναν τον άνθρωπο μου τις διηγιόταν,… Διαβάστε περισσότερα »
ΜΑ που μεγαλώσαμε? Στην Ελβετία ή στη Σκανδιναβία? Στα Βαλκάνια, δια πυρός και σιδήρου δομηθηκε αυτή η χώρα,. Προσφυγιά, μετανάστευση, αγραμματοσυνη. Υπέγραφε παντα με σταυρό και πότε αν δεν έδινε το κείμενο σε άτομο εμπιστοσύνης ν ρίξει μια ματια, πολλές φορες ημουν εγώ μαθήτρια αυτό το άτομο.
Είναι από τις αληθινές ιστορίες που μοιάζουν απίστευτες. Πρέπει να της έχεις μοιάσει και σε άλλα πράγματα εκτός από την ομορφιά!
😉
Διαλεχτή Κιούση, η ιστορία της γιαγιάς σου μου θύμησε αυτό:
https://ampa.lifo.gr/apantiseis/agapiti-a-mpa-poy-pige-o-romantismos/
Και αν καμιά φορά κουραζόμαστε και σκεφτόμαστε ότι είναι μάταιο να υπερασπιζόμαστε τον φεμινισμό απέναντι σε τόσους μισογύνιδες, τότε να σκεφτόμαστε ότι οι γυναίκες παλιότερα είχαν να αντιμετωπίσουν απείρως χειρότερες καταστάσεις, άρα θα αντέξουμε κι εμείς!
Ρομαντισμός Μάι ας…
‘Αντε τώρα να εξηγήσεις στον κάθε παπάρα ”το σκαμένο απ’ τις ρυτίδες πρόσωπο τις γιαγιάς με το τσεμπέρι”
Θα πρέπει να νιώθεις πολύ περήφανη για την γιαγιά σου
εγώ θα ήθελα να την γνωρίσω
Νιώθω πολύ περήφανη.
Ήταν πολύ δύσκολος άνθρωπος ,αλλά είχε ιστορίες μπλοκ Μπάστερ να διηγηθεί.
Έχω κρατήσει το νυφικό σεντόνι που χε υφάνει 16 χρόνων για την προίκα της για ριχτάρι. Το πλένω στο χέρι , φοβαμαι μη το χαλάσω. Είναι υπέροχο. Πήρε το μαλλί και το βαμβακι τα έκανε νήμα, τα υφανε με απίστευτο σχέδιο ( λευκο- έκρου) , το κεντήσε με βαμμενες απ’ την ίδια κλωστές με λουλούδια και του πλεξε πλουμιστες δανδελες γύρω γύρω. Ήταν κάποτε κορίτσι ,που ονειρευόταν λουλούδια και τα έβαζε στο σεντόνι του γάμου που ονειρευόταν. Λάβαρο το σεντόνι.
Η γιαγιά μου ήταν η γιαγιά που φόραγε σχεδόν πάντα μαύρα ρούχα, που νήστευε συνέχεια γιατί ήταν της εκκλησίας, που τη πρώτη φορά που μας είδε να φοράμε τζιν παντελόνι με σκισίματα, σηκώθηκε και έβγαλε ότι κρυμμένα λεφτά είχε μέσα στο σπίτι είχε και προσφέρθηκε να τα δώσει στον πατέρα μου γιατί νόμιζε ότι δεν είχε λεφτά να μας αγοράσει καινούρια. Έφτιαχνε υπέροχη τυρόπιτα φούρνου, τηγανίτες για πρωινό και για φαγητό ότι τραβούσε η όρεξη μας. Ήταν απλή, γλυκύτατη μας αγαπούσε και την αγαπούσαμε. Εάν ζούσε τώρα ευχαρίστως θα την έβγαζα βόλτα χωρίς ίχνος ντροπής. Δεν είμαι σίγουρη ότι θα… Διαβάστε περισσότερα »
Από την περιορισμένη προσωπική μου εμπειρία θα έλεγα ότι ισχύει το αντίθετο..Η στερεοτυπική εικόνα της γιαγιάς, αυτής που έχει ασπρίσει/παχύνει/ρυτιδιάσει/φοράει γιαγιαδίστικα ρούχα και κολώνια μυρτώ, μου προκαλεί ένα γλυκό συναίσθημα. Και τώρα και όταν ήμουν παιδί. Ειδικά σαν παιδί βλέπεις τη φιγούρα της γιαγιάς αποκλειστικά ως “γιαγιά”, ούτε που σου περνάει από το μυαλό ότι η γιαγιά δεν ήταν πάντα γιαγιά, ότι κάποτε ήταν κι αυτή νέα. Θυμάμαι σε ημερήσια σχολική εκδρομή του δημοτικού που είχε έρθει ως συνοδός ενός παιδιού μια πιο “μοντέρνα” γιαγιά με κόκκινο κραγιόν και όλα τα παιδάκια είχαν σοκαριστεί. Γιατί δεν έμοιαζε με γιαγιά (χωρίς… Διαβάστε περισσότερα »
Ναι βρε παιδιά! Η γλυκιά γιαγιούλα με το κοτσάκι που πήγε; Έτσι τη θυμάμαι τη δικιά μου. Η κουνιστή καρέκλα μόνο της έλειπε αλήθεια!
Και η δικιά μου γιαγιά έτσι είναι.
Κι εμένα η γιαγιά μου ήταν μεγάλη, με ρυτίδες από το πολύ χαμόγελο, άσπρα μαλλιά, παλιομοδίτικα ρούχα που δεν φοβόταν να λερώσει μαζί μας, αλλά προπαντώς με την πιο μεγάλη καρδιά και αγκαλιά που χωρούσε όλο τον κόσμο, ταλαιπωρημένα χέρια που έφτιαχναν τα πιο νόστιμα φαγητά και με προβλήματα υγείας που έβαζε στην άκρη για να είναι μαζί μας. Εγώ έτσι την θυμάμαι και είμαι όσο πιο περήφανη γίνεται για την γιαγιά μου.
Εμετικό το βίντεο, για κάτι τέτοια σταμάτησα να βλέπω ελληνική τηλεόραση… Απλά εμετικό!
Αδυνατώ να δω έναν άνθρωπο τον οποίο αγαπάω ως άσχημο, κι ακόμα περισσότερο να ντρέπομαι να τον δείξω σε άλλους. Αηδιαστικά λόγια.
Και ποιος ειναι αυτος ο τετανος και αυτη η κυπρινου τελικα; ελπιζω ο φραντζολας της αννετας της σπανιας να τους τραβηξει μια μηνυσαρα ξεγυρισμενη, ολη δικη τους. Μα να μου θιξουν ετσι τον φραντζολακο μου;
“ο φραντζολας της αννετας της σπανιας”
Τι σημαίνει αυτό;;;
Ο νικος ο καρβελας (που μοιαζει κι αυτος με γιαγια) και η ανιτα η πανια στα “αλουμινατι”. Και για να το συνδεσω, καπως, με το θεμα σου αλλα και με τη μερα των παππουδογιαγιαδων, που τυχαινει να πεφτει σημερα, να προσθεσω εδω οτι η γιαγια μου δεν μου ελεγε παραμυθια αλλα γλωσσοδετες και μαντεματα τυπου: “ψηλος, ψηλος καλογερος κουδουνια φορτωμενος. Τι ειναι;” (Και) Σε εκεινη, λοιπον, πιθανον να χρωσταω την εφεση μου στα λογοπαιγνια και στο σουρεαλ γενικοτερα.