Είχαμε βγει με φιλικό μας ζευγάρι και η συζήτηση κάπως πήγε για το πως μαλώναμε με τα αδέλφια μας όταν ήμασταν παιδιά. Και ο φίλος χαριτολογώντας είπε πως χτυπούσε την αδελφή του όταν ήταν μικρός και ότι η μαμά του έλεγε στην αδελφή του να μην τον ενοχλεί και να τον αφήνει ήσυχο για να μην την χτυπά. Και τότε θυμήθηκα αυτό που διάβασα στο site του Αμπά ότι οι γυναίκες είναι τόσο ενοχικές και αισθάνονται τύψεις σχεδόν για τα πάντα επειδή σε όλη τους την ζωή, τους μαθαίνουν να αναλαμβάνουν την ευθύνη για τις πράξεις των ανδρών. Έτσι και η μητέρα του φίλου αντί να μάθει στον γιο της να μην είναι βίαιος, έμαθε στην κόρη της ότι εκείνη φταίει που κάποιος την χτυπά και ότι εκείνη πρέπει να αλλάξει την συμπεριφορά της.
Στον φίλο είπα ότι η μαμά του σε εκείνον έπρεπε να κάνει παρατήρηση αλλά δεν το κατάλαβε και συνέχισε να μιλά για τα παιδικά του χρόνια. Κι εγώ, επειδή δεν είναι στενοί μας φίλοι, δεν το συνέχισα.