Όταν γεννήθηκε η πρώτη μου κόρη χρειάστηκε να πάμε στο ληξιαρχείο για διόρθωση του επωνύμου. Είχε μπει λάθος ο τόνος. Θυμάμαι ότι ο υπάλληλος είχε προβληματιστεί και είχε ρωτήσει έναν συνάδελφο πως να κάνει την αλλαγή εφόσον η θηλυκή εκδοχή του επωνύμου δεν αναφερόταν σε κάποιο από τα χαρτια μας. Σε κάθε περίπτωση, η διόρθωση έγινε και μπήκε μια σχετική σημείωση στο πιστοποιητικό γέννησης.
Στη δεύτερη κόρη ήμουν υποψιασμένη οπότε όταν έκανα τα χαρτιά στο μαιευτήριο εντόπισα ότι είχαν κάνει το ίδιο λάθος. Τους ζήτησα λοιπόν να το διορθώσουν και μου είπαν πως δεν είναι δυνατό! Παρότι υπήρχε καταγεγραμμένο το περιστατικό με το επώνυμο του πρώτου παιδιού και φαινόταν στο πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης! Το πρόβλημα ήταν στη ληξιαρχική πράξη γάμου. Ο υπάλληλος για τη θηλυκή εκδοχή του επωνύμου των τέκνων είχε γράψει απλά (-ου). Ακολουθώντας κατά γράμμα αυτό, η υπάλληλος αρνήθηκε να αλλάξει τον τόνο.
– Το θηλυκό του Παπαδόπουλος είναι Παπαδόπουλου δηλαδή;
– Εφόσον έτσι γράφει το χαρτί, ναι. Θα πρέπει να προσκομίσετε στο ληξιαρχείο την ταυτότητα της πεθεράς σας…
Έφυγα εκνευρισμένη αλλά δεν είχε νόημα να μαλλιοτραβηχτώ με μια τόσο… τυπική υπάλληλο!
Η πεθερά μου, η οποία παντρεύτηκε μετά το ’83, προφανώς είχε κρατήσει το επίθετό της. Χρειάστηκε τελικά να πάει ο πεθερός μου να πάρει ένα πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης όπου φαινόταν το επώνυμο της μητέρας του (η οποία είχε ρημαδοπάρει το επωνυμο του συζύγου) και να προσκομίσουμε αυτό για να διορθωθεί το επώνυμο.
Το κερασάκι σε όλη αυτη την ιστορία ήταν η δήλωση του ληξίαρχου, ότι για όλα φταίει η πεθερά μου η φεμινίστρια που δεν πήρε το επώνυμο του συζύγου της και παιδευόμαστε!
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Μπα, η πεθερά τουλάχιστον τον έκανε τον γιο, εσύ φτες που γεννάς αβέρτα κορίτσια 😛
Ο νομος του 83 υπήρξε πρωτοποριακος και σωτηριος για τα δεδομενα της εποχης του. Επεβαλε το αμεταβλητο των επωνυνων των συζυγων, κατηργησε τον αναχρονιστικο και προσβλητικο θεσμο της προικας, εννοιες οπως “εξωγαμο” “πατρικη εξουσια” κ.α. απαλειφθηκαν απο το νομο. Ειναι τετοια η μεταρρυθμιση που επεφερε στο οικογενειακο δικαιο που αποτελει οροσημο. Το πριν και το μετα.
Καλημέρα σας ειμαι μια απο τις χιλιες .
Φωτεινή μου, δεν έχω ακούσει ποτέ τέτοιο πράγμα. Εννοώ αυτό που λες για το κουδούνι. Μπορεί να παίζει στο κεφάλι σου σα σενάριο, αλλά είναι τρομερά μακρια από την πραγματικότητα. Δε διαφωνώ μαζί σου στην πρώτη σου πρόταση για τη δικαιολογία που προβάλουν οι μισογύνιδες. Μην προσπαθείς να βρεις ντε και καλά ένα παράδειγμα λέει η γυναίκα/απαντά ο άνδρας, αποδυναμώνεις τη σκέψη σου.
Καλά μη το λες φουστα. Πριν λιγα χρόνια έφτιαχναν οι γονείς μου τα ονόματα στα κουδούνια της πολυκατοικίας για να είναι ομοιόμορφα. Τα βλέπω και λέω “γιατί βάλατε πρώτα τα αντρικά ονόματα;”. “Ε μην παρεξηγηθεί και κανένας άντρας που δε βάλαμε πρωτα το δικό του.”
Δυστυχώς γίνονται ακόμα αυτά, δεν είναι τόσο περίεργα ή παλιομοδίτικα.
Έχεις απόλυτο δίκιο. Αν και για την ιστορία οι γυναίκες που είχαν παντρευτεί λίγους μήνες ή και χρόνια πριν από την εφαρμογή του νόμου είχαν δικαίωμα να κάνουν αίτηση για να ανακτήσουν το επώνυμό τους. Χαρακτηριστικά στην Αθήνα μετά την πρώτη εφαρμογή του νόμου μόλις 1000 γυναίκες έκαναν αίτηση ανάκτησης.
Δεν είχα ιδέα γι’αυτό το γεγονός. Αν και υποθέτω πως πολλές δεν θα ήθελαν να μπλέξουν με την γραφειοκρατία..
Με αφορμή την απάντησή σου, έκανα ένα πρόχειρο γκουγκλάρισμα για να δω τι συμβαίνει με το επώνυμο του παιδιού και ανακάλυψα κάτι που με εντυπωσίασε μιας και το αγνοούσα παντελώς: ο γράφων (νομικός) ισχυρίζεται ότι με βάση την ισχύουσα νομοθεσία ο μόνος τρόπος να μην πάρουν τα παιδιά δυο συντρόφων αυτόματα το επώνυμο του άντρα, είναι οι δύο σύζυγοι να συντάξουν επίσημη σχετική δήλωση σε συμβολαιογράφο κατά την οποία θα δηλώνουν ΠΡΙΝ ΤΟ ΓΑΜΟ (είτε θρησκευτικό είτε πολιτικό) το επιθυμητό επώνυμο που θα φέρουν όλα τα μελλοντικά παιδιά τους (και πρέπει να έχουν όλα το ίδιο επώνυμο και το επώνυμο… Διαβάστε περισσότερα »
Πριν 5-6 χρόνια είχα βρεθεί σε «κλείσιμο» εκκλησίας για γάμο. Εκεί έπρεπε να πάει το ζευγάρι με 2 μάρτυρες και ο παπάς συμπλήρωνε ένα χαρτί που ήταν απαραίτητο για τις άδειες του γάμου. Ο παπάς λοιπόν ρώτησε για το επώνυμο των μελλοντικών παιδιών και είπε ότι μπορούσαν να δηλώσουν είτε του άντρα, είτε της γυναίκας, είτε και τα δύο. Ο μόνος περιορισμός ήταν ότι όλα τα μελλοντικά παιδιά θα είχαν το ίδιο επώνυμο.
Υ/Γ αυτή την στιγμή σε προνήπια της Αθήνας (δεν ξέρω τι παίζει στην επαρχία) υπάρχουν 3-4 παιδιά σε κάθε τμήμα με διπλά επώνυμα.
Φαντάζομαι ότι η αλλαγή θα είναι αισθητή στα σημερινά νήπια σε σχέση με μια εικοσαετία πριν που εγώ δεν είχα ούτε μία συμμαθήτρια/συμμαθητή με διπλό επώνυμο..
Ελα, βρε Φωτεινή, δεν υπήρχε και ίντερνετ τότε να μαθαίνονται αυτά !! Δεν ήταν όλες τρισευτυχισμένες: ένα ποσοστό δε θα το είχε ακούσει ποτέ (όπως κι εμείς δεν το ξέραμε καλή ώρα), κάποιες άλλες θα βαριόντουσαν να μπλέκουν με γραφειοκρατία, κάποιες δε θα τολμούσαν να το ξεστομίσουν στον άντρα και στο σόι τους. Μην είσαι αφοριστική.
Φωτεινή το συγκεκριμένο άρθρο (μάλλον το ίδιο διάβασα και εγώ) μιλάει για ΑΝΑΚΤΙΣΗ επωνύμου, δηλαδή για γυναίκες που είχαν παντρευτεί λίγους μήνες πριν τον νόμο ή λίγο μετά την εφαρμογή του και ήθελαν να ξαναπάρουν πίσω το επώνυμο τους. Υποθέτω ότι είναι πολύ διαφορετικό να σε ρωτάνε πχ στο δημαρχείο «ποιο επώνυμο θα κρατήσετε;» και άλλο πράγμα να έχεις πάρει υποχρεωτικά το επώνυμο του συζύγου, να έχεις αλλάξει χαρτιά και ταυτότητα και έναν χρόνο μετά να τα πάρεις όλα από την αρχή και να ξεκάνεις την διαδικασία. Και οι χίλιες που το κάνανε πολλές ήταν.
Πάντως και πριν το νόμο του 1983 μια γυναίκα μπορούσε να κρατήσει το δικό της επώνυμο, εφόσον ήταν επαγγελματίας και η αλλαγή επωνύμου θα μπορούσε να ζημιώσει την επιχείρηση ή καριέρα της. Ζωντανό παράδειγμα είχα τη θεία μου, παντρεμένη το ’75, που είχε κρατήσει το επώνυμό της και στο κουδούνι του σπιτιού έγραφε και τα δύο ονοματεπώνυμα. Θυμάμαι να ρωτάω γιατί και να μου το εξηγεί η μητέρα μου, και μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση. Νομίζω τότε πήρα την απόφαση πως θα κρατήσω το δικό μου επώνυμο ό,τι και να γίνει. Σήμερα στους πολιτικούς γάμους και το σύμφωνο συμβίωσης υποχρεούται… Διαβάστε περισσότερα »
Idril από το 1985 που παντρεύτηκα με πολιτικό γάμο ήταν υποχρεωτικό να δηλώσεις το επώνυμο των μελλοντικών παιδιών σου.
“Λέει Η γυναίκα και απαντάει Ο άντρας”. Έτσι όπως το γράφεις το γενικεύεις αλλά δεν προκύπτει τέτοια γενικευμένη διατύπωση από κάπου. Το είπε ΜΙΑ συγκεκριμένη γυναίκα φαντάζομαι, και απάντησε ΕΝΑΣ συγκεκριμένος άντρας.
Στο δικό μας κουδούνι πάντως, είναι πρώτα το δικό μου όνομα και μετά του άντρα μου. Στο πατρικό μου, το όνομα του πατέρα μου δεν υπήρχε καν στο κουδούνι, υπήρχε μόνο της μαμάς μου.
Μην κρίνεις από το τι βλέπεις να γράφουν τα κουδούνια, δεν είναι ασφαλή συμπεράσματα: όταν μέναμε με την αδερφή μου οι δυο μας, το κουδούνι είχε το όνομα του προ-προηγούμενου ενοίκου, κανείς δεν ασσχολιόταν να το αλλάξει, ούτε κι εμείς.
Και οι ταχυδρόμοι δεν κοιτάνε κουδούνι, μόνο διεύθυνση.
Φωτεινη, πραγματικα, τι λες; Ο αντρας μου μια χαρα καταλαβε γιατι ειναι σημαντικο για μενα να ναι πρωτο το ονομα μου στις προσκλησεις γαμου, μια χαρα επεμενε (παρα τις αμφιβολιες μου) να παρει τα επιθετα και των δυο το παιδι μας, και μια χαρα θα ηταν να μπει ετσι το ονομα στο κουδουνι. Γενικα δεν ειναι κομπλεξικος σεξιστης. Να λοιπον που δεν υπαρχει το Ολοι-Οι-Αντρες. Κανεις αυτο για το οποιο κατηγορεις τους Αντρες: γενικευεις και χρησιμοποιεις καρικατουρες και στερεοτυπα. Δεν ειναι ολοι μπαμπουλες, εχουμε αρκετους συνειδητοποιημενους συμμαχους.
Μην κάνουμε το not-all-men και εδώ. Ναι υπάρχουν άντρες που δέχονται να μη μπει το όνομα τους πρώτο στο κουδούνι και άντρες που δέχονται να πάρουν τα παιδιά το όνομα της γυναίκας τους και άντρες που κάθονται σπίτι για να μεγαλώσουν τα παιδιά. Δε μιλάμε για αυτους. Μιλάμε για το συστημικό πρόβλημα του σεξισμού που εφράζεται με πάρα πολλούς τρόπους. Ένας απο αυτούς είναι ότι το default ονομα των παιδιών είναι του άντρα. Θεσμικά. Και κοινωνικά λίγα ζευγάρια αποφασίζουν να βάλουν και τα δύο όνοματα και σχεδόν κανένα της γυναίκας. Και ακόμα και σε πιό μικρά πράγματα, τα κουδούνια και… Διαβάστε περισσότερα »
Bozonio, δεν εχω καμια διαθεση για not-all-men. Εννοειται αναγνωριζω το προβλημα, την πατριαρχια, και σε καμια περιπτωση δεν εννοουσα οτι αφου μερικοι δε σκεφτονται σα σεξιστες, δεν υπαρχει προβλημα. Αλλωστε γι αυτο ηταν σημαντικο για μενα να βαλω τ ονομα μου πρωτο στην προσκληση, το ανεφερα επειδη θυμηθηκα εκεινο το ποστ. Και γι αυτο με θεωρω τυχερη που ο συντροφος μου κανει ολα αυτα -επειδη ακριβως δεν ειναι το συνηθες. Αλλα μ ενοχλει βαθια ο τροπος σκεψης «ολοι οι x κανουν ψ.», ειναι κι αυτος ενα απ τα χαρακτηριστικα του προβληματος που αντιμετωπιζουμε. Στο σχολιο μου προσπαθησα να κανω disprove,… Διαβάστε περισσότερα »
Για όλα φταίει η αγραμματοσύνη τους
Πόσες φορές αποκαλούν παντρεμένες γυναίκες με το επίθετο του συζύγου; Αυτό δεν είναι προς συζήτηση; Λες και είναι κόπος να συγκρατήσουν 2 επίθετα αντι για 1. Γεννάει μια παντρεμένη γυναίκα; Στο μαιευτήριο την αποκαλούν με το επίθετο του συζύγου. Πάει το παιδί σχολείο; Με το επίθετο του συζύγου πάλι. Καταλαβαίνω ότι είναι ευκολία, επειδή το παιδί συνήθως έχει το επίθετο του πατέρα του, αλλά πως να το κάνουμε, αυτό δεν είναι το δικό μας επίθετο και δε μπορούμε να απαντάμε σε αυτό.
Συμφωνώ κι εγώ ότι μάλλον πρόκειται για συγκεκριμένο-φωτογραφικό παράδειγμα, αλλά καταλαβαίνω τι θες να πεις, θυμάμαι κι εγώ να έχω ακούσει από παιδί ακόμα το επιχείρημα της απλότητας και της ευκολίας. Π.χ. έχω ακούσει το “ποιο το νόημα να δώσουμε δύο ονόματα ή δύο επώνυμα στο παιδί αφού με ένα θα το φωνάζουν εν τέλει οι δάσκαλοι,”, ή “υπερβολή να δώσουμε δύο επώνυμα εφόσον θα έχει και δυο ονόματα, τέσσερα συνολικά συνθετικά, θα το κοροιδεύουν στο σχολείο το παιδί”, ακόμη “δε χωράει στο προσκλητήριο το οικογένεια Πάπιου Παπιόπουλου και Πάπιας Παπίδου, ας το κάνουμε εν συντομία οικογένεια Πάπιου και Πάπιας… Διαβάστε περισσότερα »
Εμάς πάντως στη συνέλευση της πολυκατοικίας το 90 αποφασίστηκε να βάλουν πρώτα της γυναίκας. Και η συνέλευση ήταν τουλάχιστον 50-50 γυναίκες-άντρες.