Όταν γεννήθηκε η πρώτη μου κόρη χρειάστηκε να πάμε στο ληξιαρχείο για διόρθωση του επωνύμου. Είχε μπει λάθος ο τόνος. Θυμάμαι ότι ο υπάλληλος είχε προβληματιστεί και είχε ρωτήσει έναν συνάδελφο πως να κάνει την αλλαγή εφόσον η θηλυκή εκδοχή του επωνύμου δεν αναφερόταν σε κάποιο από τα χαρτια μας. Σε κάθε περίπτωση, η διόρθωση έγινε και μπήκε μια σχετική σημείωση στο πιστοποιητικό γέννησης.
Στη δεύτερη κόρη ήμουν υποψιασμένη οπότε όταν έκανα τα χαρτιά στο μαιευτήριο εντόπισα ότι είχαν κάνει το ίδιο λάθος. Τους ζήτησα λοιπόν να το διορθώσουν και μου είπαν πως δεν είναι δυνατό! Παρότι υπήρχε καταγεγραμμένο το περιστατικό με το επώνυμο του πρώτου παιδιού και φαινόταν στο πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης! Το πρόβλημα ήταν στη ληξιαρχική πράξη γάμου. Ο υπάλληλος για τη θηλυκή εκδοχή του επωνύμου των τέκνων είχε γράψει απλά (-ου). Ακολουθώντας κατά γράμμα αυτό, η υπάλληλος αρνήθηκε να αλλάξει τον τόνο.
– Το θηλυκό του Παπαδόπουλος είναι Παπαδόπουλου δηλαδή;
– Εφόσον έτσι γράφει το χαρτί, ναι. Θα πρέπει να προσκομίσετε στο ληξιαρχείο την ταυτότητα της πεθεράς σας…
Έφυγα εκνευρισμένη αλλά δεν είχε νόημα να μαλλιοτραβηχτώ με μια τόσο… τυπική υπάλληλο!
Η πεθερά μου, η οποία παντρεύτηκε μετά το ’83, προφανώς είχε κρατήσει το επίθετό της. Χρειάστηκε τελικά να πάει ο πεθερός μου να πάρει ένα πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης όπου φαινόταν το επώνυμο της μητέρας του (η οποία είχε ρημαδοπάρει το επωνυμο του συζύγου) και να προσκομίσουμε αυτό για να διορθωθεί το επώνυμο.
Το κερασάκι σε όλη αυτη την ιστορία ήταν η δήλωση του ληξίαρχου, ότι για όλα φταίει η πεθερά μου η φεμινίστρια που δεν πήρε το επώνυμο του συζύγου της και παιδευόμαστε!