Άκου να δεις (γιατί υπάρχει αυτή η έκφραση;;;) μια ιστορία με τα αφεντικά μου.
Που λες (άλλο περίεργο, αφού εγώ λέω όχι εσύ), έχω μια θέση managerial σε μια εταιρία και είχα ένα πρόβλημα με ένα άτομο στην ομάδα μου. Οπότε αποφάσισα να πάω να μιλήσω στα 2 αφεντικά μου, προτείνοντας μία λύση που σκέφτηκα που ήταν καλή και για τον άνθρωπο αυτόν και για την εταιρία. Πάω λοιπόν χαρούμενη εγώ και τους θέτω το πρόβλημα -το οποίο δεν είχαν συνειδητοποιήσει μέχρι τότε, οπότε αρχίζουν και σκέφτονται αυτοί παράλληλα τι κάνουμε κλπ.
Αφού συζητάμε λοιπόν, τους λέω και τι έχω σκεφτεί εγώ να κάνουμε. Λοιπόν, το ένα αφεντικό μου ενθουσιάζεται με την ιδέα και εκείνη τη στιγμή ξεχνάει τελείως ότι το πρότεινα εγώ, νομίζει ότι είναι δικιά του ιδέα και για ένα τέταρτο μετά μου εξηγεί ακριβώς το σχέδιο του(!), και μου το εξηγούσε πολύ αναλυτικά για να το καταλάβω κι εγώ, και μου υπαγόρευε ακριβώς τι θα κάνω. Τώρα που σου το γράφω αλήθεια γελάω, μου φαίνεται πραγματικά αστεία η σκηνή που καθόμαστε και μου εξηγεί την ιδέα μου. Και το άλλο αφεντικό γυρνάει και λέει: «αν εφαρμόσουμε την ιδέα του Δημήτρη…» δηλαδή το πίστεψε και ο άλλος! Ήταν τελείως μεμονωμένο περιστατικό, γενικά με ακούνε πάρα πολύ, αλλά μου φάνηκε τόσο αστείο mansplaining level 7000.