Είμαστε οικογενειακώς σε παιδικό πάρτι και έρχεται καθυστερημένα ένας φίλος μας, μπαμπάς, με το 6χρονο παιδάκι του και το μωρό. Τον ρωτάνε οι υπόλοιποι μπαμπάδες που είναι η γυναίκα του και, όταν απαντά ότι η γυναίκα του δουλεύει πολλά Σαββατοκύριακα, οπότε αυτός αναλαμβάνει να τους πάει σε διάφορες δραστηριότητες, όπως κολυμβητήριο ή βιβλιοθήκη, τον κράζουν (χαλάει την πιάτσα). Ένας λέει ότι αν χρειαστεί να λείψει η γυναίκα του καμία φορά, ας αναλάβουν τα μεγάλα του παιδιά το μικρότερο, γιατί αυτός δεν ασχολείται. Με μεγάλη υπερηφάνια τονίζει σε κάθε ευκαιρία ότι αυτά είναι για τις γυναίκες (το μεγάλωμα των παιδιών και ό.τι αφορά το σπίτι).
Μετά προτείνει ο άντρας μου να πάμε για σκι ζευγάρια. Τότε ένας του λέει: «Α, όχι, αυτά δεν είναι για τις γυναίκες. Σκέφτεσαι να σπάσουν κανένα πόδι; Τι θα γίνει μετά, ποιος θα αναλάβει το σπίτι και τα παιδιά;»
Να σημειώσω ότι όλοι αυτοί είναι Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό, οπότε δεν έχουν κοντά πεθερομαμάδες να αναλαμβάνουν να σώσουν την κατάσταση. Και ναι, δεν τους έχει ανοίξει τα μάτια ο συγχρωτισμός με τους άλλους Ευρωπαίους.