Με στέλνει η εταιρεία που δουλεύω, πρώτη φορά μόνη μου για μια σημαντική υπόθεση που έχουμε αναλάβει στο λιμάνι. Κατεβαίνω λοιπόν εκεί στην είσοδο του λιμανιού, περιμένω στην ουρά να περάσω τον έλεγχο, να δώσω ταυτότητα στους φρουρούς ασφαλείας, να πάρω πάσο για να μπορέσω να περάσω. Είναι τρεις-τέσσερις φρουροί μαζεμένοι, ο ένας έξω από το κουβούκλιο, οι άλλοι να κάθονται μέσα, χαλαρά και να χαζολογάνε μεταξύ τους.
Έρχεται η σειρά μου, με αναλαμβάνει ο κύριος που βρισκόταν έξω, γύρω στα 55-60. Ζητάει, ταυτότητα, του τη δίνω, την κοιτάει καλά καλά, «από που είστε και που πάτε;» μου λέει και σκάει ένα χαμόγελο όλο υπονοούμενο και με διάθεση φλερτ. «Είμαι μηχανικός περιβάλλοντος, σύμβουλος της εταιρείας τάδε για θέματα περιβάλλοντος και έχω συνάντηση μαζί τους τώρα». Μετά από αυτό, με ξανακοιτάει από πάνω μέχρι κάτω και μου κάνει «Πέρνα τώρα, αλλά την επόμενη φορά που θα έρθεις να φέρεις μαζί σου αυτό το υπέροχο βερνίκι νυχιών που έβαλες, να μου περιποιηθείς και λίγο τα δικά μου νυχάκια ε;»
«Εεε, ναι δε θα το ξεχάσω» του λέω φεύγοντας βιαστικά…
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News